Dag 2, donderdag start om 17 uur
Er wordt begonnen met de huiswerkcheck. De meeste mensen hebben het dus niet gedaan, of niet helemaal. Om de beurt wordt iedereen doorgezaagd en afgebrand door de trainer: wat heb je precies niet gedaan (je moet dan de vragen die je niet hebt gedaan precies uitspellen), is daar een reden voor (meestal is die er dus niet), en in de meeste gevallen krijg je als afsluitend commentaar van de trainer "gebeurt het wel vaker in je leven dat ...". Stel dat je het huiswerk WEL af hebt, uitzondering dus, dan verzinnen ze wel iets anders, bijvoorbeeld "Waarom ben jij zo bang om fouten te maken?". Het is dus niet snel goed. Van mensen die hun schrift niet uniek herkenbaar hebben gemaakt, wordt de schriften afgenomen en door elkaar op de grond gegooid met als commentaar "Hoe denk je in een levensbedreigende situatie je schrift tussen alle andere terug te kunnen vinden?!".
Mijn schrift had ik in blokletters voorzien van een krachtige dichtregel van Leopold, en mijn voornaam met omcirkelde eerste letter. Herkenbaar genoeg, en uitgesproken genoeg. Maar ja, ik had mijn huiswerk niet gedaan. "Je kon wel je energie steken in niet-slapen en niet in het maken van je huiswerk?!" Ik was de enige die bekend had dat hij niet geslapen had. Iedereen verder wel?
Een meisje nam mij onder haar hoede als een soort kloek, om mij over de beantwoordingsblokkades te helpen. Ja, het was publiek dat ik geblokkeerd was, tenslotte. Zij had haar huiswerk blijkbaar wel af.
Na de tijd die er voor gegeven werd het huiswerk alsnog te maken werd dit verder in het geheel niet behandeld.
Later op de avond volgt een erg zwaar proces:
* het LIFEBOAT-PROCES
Denkbeeldig, in een schemerige zaal met gedimd licht, ga je op cruise. Een heerlijk, paradijselijk beeld. Dan komt er ineens een scheepsramp. Het schip waarop je zit, is zinkende, en er zijn maar een paar plaatsen op de reddingsboten. In eerste instantie mag de groep zelf oplossen wie er in de reddingsboot gaat, en wie ten dode is opgeschreven. Dat wordt dus chaos. De trainer grijpt dan in. Iedereen gaat in een kring staan. Iedereen krijgt 5 lucifers (het aantal plaatsen in de denkbeeldige reddingsboot). Eén voor één gaat iedereen de andere groepsleden af. Als je de persoon voor je een plaats in de reddingsboot gunt, geef je die een lucifer. De ontvanger roept dan heel hard: "Ik leef!!!". Als je de persoon die plaats niet gunt, zeg je tegen die persoon: "Je bent dood". Zijn je lucifers op, dan kun je alleen maar tegen iemand zeggen dat hij/zij dus dood is. Als je minder eerlijk bent, kun je ook de lucifers voor jezelf houden...
Als dit uitdelen is afgewerkt, mag iedereen opstaan die nog 0 lucifers heeft (ze dus allemaal weggegeven heeft). Daarna de mensen die nog 1 lucifer hebben (vaak mensen die er zelf één gehouden hebben). Dat gaat zo door totdat de 5 mensen met de meeste lucifers een plaats krijgen in de reddingsboot. De rest mag, in overdrachtelijke zin, verdrinken. Voor vrijwel iedere Source-ganger is dit een moment van diepe emoties. Voor al de mensen die mogen verdrinken, al is het dan overdrachtelijk. Voor al de mensen die alles hebben weggegeven en niets terug hebben gekregen. Maar in veel gevallen ook voor de mensen die een plek in de reddingsboot hebben gekregen: waarom ik wel en zij niet?! De pauze die erop volgt, is geen leuke periode in de training. Emoties kunnen dan hoog oplopen. Veel trainees slapen de nacht erop erg slecht, of gewoonweg niet. Het zal duidelijk zijn dat het een soort populariteitsverkiezing is.
Ik deelde mijn lucifers uit aan de eerste vijf mensen die ik voor mij had, en pas toen bleek dat er mensen waren die met vijf lucifers de reddingboot inmochten drong tot mij door dat je met eerlijkheid en de behoefte niet aan vage willekeur te doen niet ver kwam bij deze oefening. Wie zo gehaaid was geweest ze alle vijf zelf te houden kon de boot in. Dit relativeerde wel meteen het idee van "ik leef" of "ik ben dood". Het werd overigens als een teken gezien dat je veel om je eigen leven gaf en dat was goed.
Een deelnemer die tot "wandelende computer" verklaard was nam het spel zo serieus op dat hij luidkeels brieste dat dit een vernederende oefening was en een bespotting van de rechten van de mens. Het werd bijna een handgemeen. Het kwam hem op verwijdering uit de training te staan. Daar was ik meer ontdaan over dan over het vermeende gebrek aan populariteit. Tenslotte was ik op school altijd degene geweest bij gymnastiek die niemand in zijn team wilde - en terecht trouwens (behalve met hockey, maar dat kwam bijna nooit voor, en ook daar was ik steeds de laatste - je m'en fiche maar weer).
De doodverklaarden mochten een laatste boodschap roepen naar degenen die het zouden overleven - voor de nabestaanden. Hierbij moest je je ogen gesloten houden. Ik verkeerde in dubio of ik dit spel zou meespelen, tot het te laat werd verklaard voor mijn nabestaanden. Die moesten het zonder afscheidsboodschap stellen en dat was heel naar voor hen, werd omgeroepen.
Oh well...
Je krijgt als opdracht weer een hoop huiswerk mee (weer veel schrijfwerk dus). Verder moet je de volgende dag gekleed komen in totaal iets anders dan wat je normaal draagt. Verder moet je badkleding meebrengen. Als je dan toevallig net logeert ver van huis af... En het is dan al midden in de nacht als je deze opdracht krijgt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten