Een nagekomen belofte met betrekking tot de Sourcetraining - al was het maar omdat ik de Bossche kameraden niet belaagd wens te zien. De training ligt op straat dus waarom niet een nader verslag?
Vanwege eerdere aandacht in Kleintje Muurkrant aan Scientologie, Landmark en CSA nu een artikel dat de "Source"methode ontrafelt. Deze "training" valt onder Essence, waarover we in Kleintje 429 het artikel "samen op weg naar verlichting" hebben gepubliceerd.
Je wordt vooraf gevraagd een formulier in te vullen en te ondertekenen met daarin een heleboel persoonlijke gegevens en achtergronden, en ook wat er allemaal wel en niet loopt in je leven. Op het einde van het formulier staan een aantal vragen of je in therapie bent, of ooit bent geweest, of je medicatie hebt of hebt gehad, en of je ooit in een psychiatrische inrichting hebt gezeten. Als je op het moment van inschrijving in therapie bent, wordt je verzocht om een brief van je therapeut in te leveren. Van enige verdere screening of controle is verder geen sprake. Stel dat je op dit punt gevoelig bent, en dat niet weet, dan heeft ook "Essence" dat niet in de gaten.
Mijn handschrift is moeilijk zoniet onmogelijk leesbaar, voor mijzelf en zeker voor anderen. Er werden nogal persoonlijke dingen gevraagd waarop ik een persoonlijk antwoord heb gegeven.
Te persoonlijk, begreep ik al snel na inleveren en openbare behandeling. Mijn verdrietigheden raken in de eerste plaats alleen mijzelf, eventueel betrokken naasten, maar zeker niet degene die zo'n formulier voor de zogeheten intake bekijkt. Het kwam er op neer dat mijn formulier met mijn handschrift als onrespectvol werd afgedaan. Het getuigde ook niet van zelfrespect, was de conclusie.
Dan niet. Ik heb mijn best gedaan.
Medicatie en psychiatrische toestanden waren wat mij betreft niet van toepassing.
Dag 1, woensdag start om 18 uur
De avond begint met een lange periode dat iedereen stilzit en er niets gezegd wordt. In de zaal heerst een vervreemdende stilte. Niemand zegt iets, niemand beweegt.
Nog de maandag hiervoor bevond ik mij in een klooster, het was Pinksteren. Een uurlang stil gebed voor de komst van de Heilige Geest maakte (facultatief) deel uit van de liturgie. Het was een van de eerste keren dat ik in een klooster verbleef en de stilte was een oefening waarin ik als het ware terug kon gaan.
Bij de Sourcetraining werd deze stilte af en toe onderbroken door zo'n overluid AOR-muziekje (dat mij niets zei). Men dient stil te blijven tijdens, voor en na deze herrie. Er zijn mensen die denken "dat ze iets moeten doen", alleen al vanwege die muziek. Ze moesten evenwel niets doen.
De trainster vertelde achteraf dat zij dit de griezeligste oefening vond, want hoe reageren de mensen?
Een meisje dat opvallend wiebelig om zich heen zat te kijken met een zenuwachtig lachje werd weggestuurd omdat de training niet geschikt voor haar geacht werd in dit stadium. Zij was onder behandeling van een psychiater, maar dat was zij niet als enige. Anderen mochten dus blijven.
Daarna wordt door de trainer een batterij van vragen afgewerkt. De trainer werkt met een harde monotone stem een stel vragen af met betrekking tot persoonlijke achtergronden. Daar zitten ook het type vragen bij zoals: "Als je drugs gebruikt hebt, steek je hand op". "Als je ooit geweld gepleegd hebt, steek je hand op!", "Als je ooit veroordeeld bent voor een misdrijf, steek je hand op!" Met handopsteken bevestig je dan dat dit zo is, waar de hele groep bij zit.
Nu u het zegt. Ik kan dunkt mij alleen voor mijzelf spreken, en dan kom ik tot de conclusie dat ik er eenvoudigweg niet aan toegekomen zou kunnen zijn om op te letten wat anderen antwoordden, wat natuurlijk vooral kon bij vragen die voor jezelf niet van toepassing waren.
Daarna volgt een voorstellingsrondje. Om de beurt staat iedere trainee voor de trainer en de groep. Je vertelt je naam, leeftijd, wat je uit de training wilt halen, en wat je tegenhoudt in je leven. De trainer begint direct met kritisch, neerbuigend commentaar op wat je vertelt. En als je zegt dat je "meer open", "meer vastberaden" of iets anders "meer" wilt zijn, wordt er net zo lang doorgezaagd totdat je zegt dat je "100 procent open", "100 procent vastberaden" of iets anders "100 procent" wilt zijn. Andere mensen worden op een andere manier doorgezaagd. Dit ritueel kan even duren.
Eerlijk gezegd was de belangrijkste reden dat mijn lief de training gevolgd had, en zij vond het lastig en jammer dat wij er niet over konden praten. Dit werd hierbij rechtgetrokken. Dit was natuurlijk geen indrukwekkende motivatie, commitment bedoel ik, maar ik weet niet meer welke draai ik er aan gegeven heb om hier doorheen te komen, wat gelukt is.
Dan volgt de keuze van een buddy. Je krijgt de instructie iemand te kiezen waarbij je je NIET op je gemak voelt. Liefst iemand waartegen je dus duidelijk weerstand hebt.
Dat was pech! Op degene die ik een onvoorstelbare klootzak vond op grond zijn voorstelrondje kwamen heel wat mensen af en ik was te laat. Degene die hem wel te pakken had ontpopte zich al snel tot mijn tweede buddy, die zich af en toe in mijn armen nestelde en te kennen gaf zich zeer prettig te voelen daarbij. I didn't argue. Zij was mooi en vertrouwde mij meer dan haar echte buddy. Ik denk dat zij op dat laatste punt wel enigszins gelijk had: ik maakte steeds duidelijk dat ik "iemand had". De ander maakte juist steeds bekend dat hij zeer vrijgezellig was en zeer zu haben. Ik was zogezegd "veilig".
Maar goed, wat nu? Ik wist verder niemand te bedenken die mij antipathiek was overgekomen. Maar een jonge blonde vrouw die mij eigenlijk helemaal niet was opgevallen wenkte mij naar zich toe. Zij vond dat ik om de hete brij had heengedraaid. Als dat het criterium was... Het was snel duidelijk dat wij elkaar helemaal niet antipathiek vonden, maar goed, het was toch al een rare eis over mensen die je tenslotte niet kende.
Daarna volgt een ritueel waarbij iedereen een tweede tag krijgt van de trainer. De teksten daarop zijn niet erg bemoedigend: "Ik ben bitter" of "Ik ben mislukt" of "Ik ben zielig" of ... Die tags mag je overigens niet mee naar buiten nemen, dat zou te veel verkeerde aandacht trekken.
Geblokkeerd was mijn tag, wat mij geen onjuiste observatie leek.
Daarna volgt het eerste grote nummer:
* het NEGATIEVE FEEDBACK PROCES
Om beurten wordt iedereen voor een klein groepje gezet, en mag iedereen zijn negatieve dingen tegen je zeggen. Uitgelezen mogelijkheid om vooroordelen en persoonlijke afkeer te ventileren tegen een ander. De ontvanger mag niets terug zeggen, en kan pas terug in de groep als hij/zij gezegd heeft: "Bedankt dat je een echte vriend was, en dat je me de waarheid verteld hebt". Je krijgt dus nogal wat op je af.
Als onbekenden maar wat op je in gaan staan blaten, wat dan? Wie mij niet kent kan mij niet raken, makkelijk genoeg. Ik kan mij nog herinneren dat iemand mij toekefte: "Ik heb van alles tegen je gezegd. Zeg eens iets terug" en dat ik droogjes gehoorzaamde met "Eens iets terug", en dat diegene zich hierover ongelooflijk kwaad maakte. Zoek een andere bezigheid, zou ik denken.
Diep in de nacht mag je dan naar huis, of naar je logeeradres. Je krijgt nog een flinke bult huiswerk mee, veel schrijfwerk dus. En ook de opdracht om je schrift uniek herkenbaar te maken, en wel op zo'n manier dat het 'waardig' is. Je moet ook je buddy minstens twee keer bellen voor het begin van de training.
Ik weet nog wel dat ik eigenlijk niet geslapen heb hierna, doordat ik werd bespookt door wat ik over mijzelf had losgelaten in het formulier wat tenslotte niemand iets had aangegaan en dan ook bij mij alleen bleef. Er was nogal een kloof tussen mijn openhartigheid op papier en de oefening in futiliteit die de feedbackoefening had ingehouden. Mijn twee belangrijkste traumatische ervaringen bleek ik gemeen te hebben met mijn buddy, die hierover nou juist haar schouders ophaalde, en niet over die feedback.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten