Intussen...

En nu gaat er eens gepubliceerd worden...

RG de 50-quidman opgewerkt tot treurigheid

Huisvlijt voor een sombere zondagmiddag - alsof er niets beters te schrijven was. Naar aanleiding van een top-20 treurigste liedjes van de startpagina. Kom op zeg, dat kan ik beter, al vind ik lang niet alles. Gelukkig zijn er altijd soulbrothers/-sisters die een prachtig filmpje neerzetten zoals bij

I´ll always love you, The Spinners


Take him back (if it makes you happy), The Contours


I´m gonna be strong, oorspronkelijk van Frankie Laine, maar de definitieve versie is van Gene Pitney.

Pleidooi voor christen-anarchisme in VS

Een theologische stem uit de VS die pleit voor christen-anarchisme:

However, if the historical conjunction between Christian nationalism and Enlightenment liberalism, which has sustained American political life for generations, is breaking down, there is always the possibility that those who are alienated from both the theocratic tendencies of the Right and the secular impotencies of the Left can find a new political impulse in the (surprisingly natural) alignment of Christianity and the anarchist critique. To give just one example of this natural alignment, both Christians and anarchists believe that ultimate authority is not to be found in any human system and that human organizations have a Babel-like tendency to become anxiously invested in their own perpetuation and to react violently toward those who threaten them. Therefore, both Christians and anarchists should never foreclose the possibility of fundamentally changing those systems if they threaten important values. From a Christian perspective, systems based on greed and fear are faithless; from the anarchist perspective, such systems are inegalitarian and a threat to individual liberties. A Christian anarchism that combines the two perspectives would thus act politically in ways that would resist and undermine systems of control based on anxiety, greed, and fear rather than on faith, hope, and love.

Christian anarchists would resist military-state-industrial complexes that pursue the chimerical goal of absolute security and the all-too-enticing goal of market (and profit) expansion. They would undermine financial systems that are fundamentally abstracted from the responsibilities of personal giving-and-receiving so that they are oriented toward the accumulation of wealth for its own sake. Economic systems of this sort have severed the term economic from its root, the Greek word oikos, which means living place and suggests an emphasis on caring about the ordering of households. And they would speak out against education systems that depend for their own existence on fulfilling market and institutional systematic demands for a certain type of student-product, thereby transforming education into a transition period for students into these systems of control.

But on a more fundamental level, the revival of Christian anarchism would open up the realm of politics to a public examination of a much wider range of issues than are possible in our current environment, an environment where the existence of certain systems have been naturalized and thus placed outside the realm of the political. A Christian anarchist perspective would explore the deeper reasons for our calamities, and it would be discontent with just managing the systems better, especially because the systems are starting to seem both unjust and unmanageable.

Verder lezen - ironischerwijze heet de onderwijsinstelling Mars Hill.

Charivari

Je hoeft ze in Nederland niet zelf te verzinnen. Het weblog dat een Nederlandse prijs voor het beste weblog heeft gekregen toont zijn dankbaarheid met de volgende opener:

vrijdag 28 november 2008
Chavez duld geen gedeelde macht

Free opinionVenezuela heeft nu wel een award gewonnen, maar er ligt een nog grotere beloning in het verschiet. Althans dat hoop ik en het is mijn wens dat de democratie terug komt in Venezuela. En dat met de democratie een einde aan komt aan de negatieve en lands-vernietigende spiraal waar Venezuela nu in zit.

We zien wederom allerlei berichten waaruit blijkt dat H. Chavez geen macht wilt delen met de oppositie en er alleen maar op uit is om de oppositie de nek om te draaien.

Kommu uit Rotterdam, hee? Ik kant ook heel mooi schrijven, maar niet zo mooi dan jou hoor.

Je hoeft toch niet direct over zure druiven te beginnen als ik stel dat het een eer is niet in de prijzen te vallen bij deze zich noemende awards. Gunst, ik heb het dan nog alleen over de stijl en niet over de voor Nederland blijkbaar representatieve reactionaire inhoud. Lofzangen voor Chávez hoef ik tenslotte ook weer niet te lezen, maar die zouden dan ook geen prijzen krijgen...

In de stationskiosk even een tweede deeltje aansluitend bij I always get my sin ingekeken. You are not good snick, zou dat echt authentiek heusjes waar zijn? Ik zie bij het titelcitaat trouwens altijd een patjepeeër van Philips Gloeilampen voor mij, ik kan niet op zijn naam komen en het doet er ook niet toe. Als het niet waar is heb ik het toch mooi gevonden.

Fouten hoef je niet te verzinnen als het om Nederlanders die Engels willen kwekken gaat. De bedenkers van het merk chello hadden echt in gedachten dat men dat als see hello zou gaan uitspreken. Say hello, dig? Een andere foonkumpenie adverteert nu met schapen in beeld en de kreet cheap deal. Men denkt zo te zien dat cheap en sheep homofoon zijn. Dat ze daar in de Engelstalige wereld nou nooit zelf op gekomen zijn.

Ik hoef er voorlopig even niet meer mee, gelukkig, en sommige werkzaamheden zijn zowaar voltooid. Ik zal het even niet meer horen. Niettemin: bij wat in Amsterdam voor metro versleten wordt vallen regelmatig wat ze noemen treinstellen uit. Voor een metro die ook in de spits zo ongeveer eens in het kwartier komt voorrijden geen verrassing.
Dan komt de verdere verduidelijking:

De tijden op de dísplee zijn aangepast.

Dísplee. Zo spreken ze het hier dus uit.
Rather set yourself to shit than to speak your nut's language.

Doug Tjapkes over de doodstraf die geen doodstraf mag heten

Doug Tjapkes over onschuldig opgeslotenen en - onschuldig of niet - de zacht uitgedrukt gebrekkige gezondheidszorg in de goelag archipel van Michigan die voor feitelijke executie van gevangenen zorgdraagt.
Kern van zijn betoog is Matth. 25:36, Jezus zegt niet zomaar voor de gein dat Hij in de gevangenis zit.

De techniek laat mij in de steek, bij blogs van hetzelfde merk kan de video geladen worden, maar ik kan u slechts vanaf hier doorverwijzen, wat verder geen punt is.

RG de 50-quidman heeft er weer drie

Drie RVZ-tunes.

Hyper gamma spaces, Alan Parsons Project, Freek Frituur oftewel wijlen Marcel Kennis, De hoop herrieshow 1979-1982.


Ba Ba Boom time, The Jamaicans, van gelijknamig programma gepresenteerd door Anja (van der Land).


Soul time, Shirley Ellis, van ook al gelijknamig programma van Pieter Buijs (toen nog Peter Selie geheten).

Madagascar verkoopt zichzelf

Opmerkelijk: Madagascar heeft de helft van zijn bouwland geleast aan Koreaanse autofabrikant Daewoo, die er mais en oliepalmen gaat verbouwen voor de zogenaamde milieuvriendelijke auto.

Handelscontacten tussen Oost-Azië en Oost-Afrika zijn al heel oud, en als zogeheten westerse media de term neokolonialisme gebruiken dan is het op zijn best de pot die de ketel verwijt. Toch is de transactie in allerlei opzichten dubieus.

Springtij aan de Italiaanse academie

Rustig Milaan - dit zouden twee jonge docentes kunnen zijn die van oud-minister Cossiga vooral in het openbaar afgeranseld moeten worden om de opstandige studenten in het gareel te krijgen.

Het antwoord van de studenten kwam gisteren: bij alle grote universiteiten is de plechtige opening van het academisch jaar op grote schaal verstoord.

I´m so bored....

Steely Dan heeft het niet over de dag na Dankdag (ook zoiets)...

Handtekeningen gevraagd

Israel kent dienstplicht voor de Joodse ingezetenen van beiderlei kunne.
Het vergt veel moed om in Israel dienst te weigeren. Het doet je in de gevangenis belanden en Joost mag weten wanneer je daar vanaf bent.
Het is een eenvoudige handeling om deze moed met een handtekening te honoreren. U kunt haar voor een slechter doel zetten...

Er bestaat geen medicijn tegen oud en eenzaam zijn

Nee, geen José Felicano, gracias (en ook geen Michel Legrand).



Kleintje Muurkrant: gefeliciteerd met het winnen van een proces dat aangespannen is door een organisatie die redacteuren wel de isoleercel in wilde stoppen, naar ik begrijp. Het advocatenbureau van een andere LGAT waar Kleintje Muurkrant over geschreven heeft is dat van de huidige minister van integratie. Integere figuur, had ik al meteen door - ach ja, PvdA in Amsterdam nietwaar.

Ik hoop hier spoedig op terug te komen.

De christelijke regering houdt het oog op uw kruis

Hier past toch alleen nog een verbijsterd zwijgen.

139 miljard, een weggevertje

Het was of is het grootste concern ter wereld, en u weet - niets zo goed als de vrije markt en zijn tucht - als je 139 miljard dollar kunt vangen van de belastingbetaler dan zou je als General Electric wel gek zijn als je het afwimpelde; vooral omdat je natuurlijk wel dividend wilt kunnen uitkeren.
En MSNBC en NBC wilt laten uitzenden. Die stations zullen kritisch zijn over het regime!
(Het bericht is van Reuters, is evenwel als zodanig niet gemakkelijk te vinden, maar het is zo ongelooflijk dat het wel waar moet zijn).

RG de 50-quidman gedenkt Dee Dee

Een dag na Levi Stubbs overleden (18 oktober), hetgeen toen over het hoofd gezien is vrees ik: Dee Dee Warwick.

It's not fair. Inderdaad. oorspronkelijk stonden hier enkele originelen van Dee Dee Warwcikc, beroemd gemaakt door anderen, maar die zijn gewist.


Don't you ever give up on me


Don´t think my baby´s coming back.

Na de christenheid

Juist als kletspraatjes over evolutie en gemeenschap des vlezes zonder liefde worden verkocht onder een als christelijk versleten vlag dringt de droevige waarheid door: het is voorbij, misschien al langer dan je denkt... Zelfs als deze mensen hun eigen gezwets zelf wel geloven - godverhoede, zou ik zeggen - heeft het niets met geloof of christendom te maken. Maar er is niet eens een vorm van openbaarheid om dit te uiten. Nou ja, ik doe het hier bij dezen. Waar het verder gekritiseerd wordt zal dit in het algemeen in de vorm van "zie je wel" gebeuren - en het is ook niet ten onrechte.

Het christen-anarchisme zoals ik het tot nu toe ken kan zich tegen de gevestigde kerk, het sleurgeloof, het -isme (christianisme) keren, het heeft dit toch steeds gedaan in een context die uitging van de gedachte van christenheid (in het Engels: christendom, soms verwarrend).

In Engelstalige doperse kringen bezint men zich ernstig op een christendom na de christenheid - een afrekening met Constantijn zogezegd. Er is een hele reeks over opgezet:

The 'After Christendom' series will explore the implications of the demise of Christendom and the challenges facing a church now living on the margins of western society. The various authors all write from within the Anabaptist tradition and draw on this long-marginalised movement for inspiration and insights. They see the current challenges facing the church not as the loss of a golden age but as opportunities to recover a more biblical and more Christian way of being God’s people in God’s world.

Wegwijzer in de wereld na de christenheid.

Plotseling moet ik even denken aan een interview met het Nederlands Dagblad dat het toch ook al mooi samenvatte.

Nausea - meer...

Het volgende BBC-bericht neem ik integraal over, want men hoeft niet bepaald heel achterdochtig te zijn om te verwachten dat het misschien opgeschoond gaat worden of helemaal verdwijnt. Duitse regeringsprovocateurs zorgen voor terreur in EU-protectoraat Kosova.


Germans held in Kosovo over blast
The EU's International Civilian Office in Pristina, 14 November 2008
The attack on the EU office earlier this month caused no casualties

A Kosovan judge has ordered three Germans suspected of throwing an explosive device at the EU headquarters in Pristina to be held for 30 days.

The three reportedly deny involvement in the attack on 14 November, saying they were detained while investigating it themselves.

Windows in the glass-fronted building were shattered but nobody was hurt.

German and Kosovo media report that the men are German intelligence agents but officials in Berlin refuse to comment.

Lawyers for the detainees say the prosecution is seeking terrorism charges that carry a maximum 20-year sentence.

A spokesman for the German foreign ministry in Berlin confirmed that three Germans had been arrested on Thursday, but declined to make any further comment as an investigation was under way.

The German weekly Der Spiegel said the men worked for the German intelligence agency BND, and that they told investigators they had been examining the scene of the explosion, but had not been involved in it.

Kosovo declared independence from Serbia in February after nine years under UN stewardship and is recognised by more than 50 countries, including Germany.

Four days before the bomb attack, Kosovo's Albanian majority rejected an agreement between the UN and Serbia on the deployment of the much-delayed EU police and justice mission Eulex.
Site bij raadpleging: http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7744535.stm

En om het bijna onbegrijpelijke en onverdraaglijke verder te illustreren: Chris Floyd.

Nausea

Weet u wat het fotootje symboliseert? Neen? Dan zal ik het u vertellen.
Het symboliseert de overseksualisering en de pornificatie of zoiets van de Samenleving (die blijkt dan plotseling toch te bestaan). De jeugd is verwilderd, kijkt onbeperkt naar viezigheid en zekzualiteit is een consumptieartikel, mevroi. Liefdeloos, meheer - en dan, zekz zonder liefde is nog ongezond ook.

En zekz is een vrouw in een blote jurk (liefst lycra).
Weet u dat ook weer.

Wat treurig moet ik vaststellen dat ik toch nog steeds in zekere mate in vooruitgang geloofde. Het geloof kreeg al een knauw toen ik bij Blokker las over een brochure Evolutie of schepping - wat geloof jij? of iets dergelijks die in zesmiljoenvoud verspreid gaat worden. Het ding staat al online - wist u dat er bomen zijn die dwars door allerlei geologische lagen heengaan en die dus getuigen van de Schepper die er vier dagen voor nodig had om de dag te scheppen? Een verhaal dat voor christelijk versleten wordt en u moet vooral niet denken dat wij mensen van de apen afstammen. Heeft u ooit een aap in een mens zien veranderen? Nou dan.

Ik zou wijzer moeten zijn maar ik word hier toch nog steeds intens treurig van. Juist dezer dagen, nu ik de Rein Levenbeweging bestudeer, als meest exotische - uitwas zou ik zeggen, van het christen-anarchisme. Hoewel uitwas dan weer ongenuanceerd en wat oneerlijk is. Maar nu ik dit schrijf wil ik het er ook helemaal niet over hebben. Het zou een aanknopingspunt kunnen zijn voor een beschouwing over echte moraal of gezondheid, maar neen - het is heel erg moeilijk, om Shane Claiborne te parafraseren, om christen te zijn in een land waar georganiseerde zich-noemende christenen aan de macht zijn en het vulsel rond de reclame waar de televisie om draait verzorgen. En de dagelijkse humanitaire opbouwmissie met F-16s in Afghanistan niet te vergeten.

Geslaagde algemene staking Chili

Een vierdaagse algemene staking in Chili mag als geslaagd afgesloten gezien worden.
De senaat heeft met algemene stemmen een loonsverhoging van tien procent in de publieke sector goedgekeurd. De grootste vakcentrale eiste een "percentage van twee cijfers", oorspronkelijk 14,5%.

Gedeelde hoop

Omdat de provenance niet duidelijk is zodat verwijzen moeilijk wordt neem ik de vrijheid die velen al genomen hebben door deze tekst als geheel over te nemen. Een Positief Verhaal is wel wat in deze donkere dagen (niet alleen die op het noordelijk halfrond) nodig is.



Hope in common

David Graeber

We seem to have reached an impasse. Capitalism as we know it appears to be coming apart. But as financial institutions stagger and crumble, there is no obvious alternative. Organised resistance appears scattered and incoherent; the global justice movement is a shadow of its former self. There is good reason to believe that, in a generation or so, capitalism will no longer exist: for the simple reason that it’s impossible to maintain an engine of perpetual growth forever on a finite planet. Faced with the prospect, the knee-jerk reaction -- even of “progressives” -- is, often, fear, to cling to capitalism because they simply can’t imagine an alternative that wouldn’t be even worse.

The first question we should be asking is: How did this happen? Is it normal for human beings to be unable to imagine what a better world would even be like?

Hopelessness isn’t natural. It needs to be produced. If we really want to understand this situation, we have to begin by understanding that the last thirty years have seen the construction of a vast bureaucratic apparatus for the creation and maintenance of hopelessness, a kind of giant machine that is designed, first and foremost, to destroy any sense of possible alternative futures. At root is a veritable obsession on the part of the rulers of the world with ensuring that social movements cannot be seen to grow, to flourish, to propose alternatives; that those who challenge existing power arrangements can never, under any circumstances, be perceived to win. To do so requires creating a vast apparatus of armies, prisons, police, various forms of private security firms and police and military intelligence apparatus, propaganda engines of every conceivable variety, most of which do not attack alternatives directly so much as they create a pervasive climate of fear, jingoistic conformity, and simple despair that renders any thought of changing the world seem an idle fantasy. Maintaining this apparatus seems even more important, to exponents of the “free market,” even than maintaining any sort of viable market economy. How else can one explain, for instance, what happened in the former Soviet Union, where one would have imagined the end of the Cold War would have led to the dismantling of the army and KGB and rebuilding the factories, but in fact what happened was precisely the other way around? This is just one extreme example of what has been happening everywhere. Economically, this apparatus is pure dead weight; all the guns, surveillance cameras, and propaganda engines are extraordinarily expensive and really produce nothing, and as a result, it’s dragging the entire capitalist system down with it, and possibly, the earth itself.

The spirals of financialisation and endless string of economic bubbles we’ve been experiencing are a direct result of this apparatus. It’s no coincidence that the United States has become both the world’s major military (”security”) power and the major promoter of bogus securities. This apparatus exists to shred and pulverize the human imagination, to destroy any possibility of envisioning alternative futures. As a result, the only thing left to imagine is more and more money, and debt spiralling entirely out of control. What is debt, after all, but imaginary money whose value can only be realized in the future: future profits, the proceeds of the exploitation of workers not yet born. Finance capital in turn is the buying and selling of these imaginary future profits; and once one assumes that capitalism itself will be around for all eternity, the only kind of economic democracy left to imagine is one in which everyone is equally free to invest in the market -- to grab their own piece in the game of buying and selling imaginary future profits, even if these profits are to be extracted from themselves. Freedom has become the right to share in the proceeds of one’s own permanent enslavement.

And since the bubble had built on the destruction of futures, once it collapsed there appeared to be -- at least for the moment -- simply nothing left.

The effect however is clearly temporary. If the story of the global justice movement tells us anything it’s that the moment there appears to be any sense of an opening, the imagination will immediately spring forth. This is what effectively happened in the late ‘90s when it looked, for a moment, like we might be moving toward a world at peace. In the US, for the last fifty years, whenever there seems to be any possibility of peace breaking out, the same thing happens: the emergence of a radical social movement dedicated to principles of direct action and participatory democracy, aiming to revolutionize the very meaning of political life. In the late ‘50s it was the civil rights movement; in the late ‘70s, the anti-nuclear movement. This time it happened on a planetary scale, and challenged capitalism head-on. These movements tend to be extraordinarily effective. Certainly the global justice movement was. Few realize that one of the main reasons it seemed to flicker in and out of existence so rapidly was that it achieved its principle goals so quickly. None of us dreamed, when we were organising the protests in Seattle in 1999 or at the IMF meetings in DC in 2000, that within a mere three or four years, the WTO process would have collapsed, that “free trade” ideologies would be considered almost entirely discredited, that every new trade pact they threw at us -- from the MIA to Free Trade Areas of the Americas act -- would have been defeated, the World Bank hobbled, the power of the IMF over most of the world’s population, effectively destroyed. But this is precisely what happened. The fate of the IMF is particularly startling. Once the terror of the Global South, it is, by now, a shattered remnant of its former self, reviled and discredited, reduced to selling off its gold reserves and desperately searching for a new global mission.

Meanwhile, most of the “third world debt” has simply vanished. All of this was a direct result of a movement that managed to mobilize global resistance so effectively that the reigning institutions were first discredited, and ultimately, that those running governments in Asia and especially Latin America were forced by their own populations to call the bluff of the international financial system. Much of the reason the movement was thrown into confusion was because none of us had really considered we might win.

But of course there’s another reason. Nothing terrifies the rulers of the world, and particularly of the United States, as much as the danger of grassroots democracy. Whenever a genuinely democratic movement begins to emerge -- particularly, one based on principles of civil disobedience and direct action -- the reaction is the same; the government makes immediate concessions (fine, you can have voting rights; no nukes), then starts ratcheting up military tensions abroad. The movement is then forced to transform itself into an anti-war movement; which, pretty much invariably, is far less democratically organized. So the civil rights movement was followed by Vietnam, the anti-nuclear movement by proxy wars in El Salvador and Nicaragua, the global justice movement, by the “War on Terror.”

But at this point, we can see that “war” for what it was: as the flailing and obviously doomed effort of a declining power to make its peculiar combination of bureaucratic war machines and speculative financial capitalism into a permanent global condition. If the rotten architecture collapsed abruptly at the end of 2008, it was at least in part because so much of the work had already been accomplished by a movement that had, in the face of the surge of repression after 9/11, combined with confusion over how to follow up its startling initial success, had seemed to have largely disappeared from the scene.

Of course it hasn’t really.

We are clearly at the verge of another mass resurgence of the popular imagination. It shouldn’t be that difficult. Most of the elements are already there. The problem is that, our perceptions having been twisted into knots by decades of relentless propaganda, we are no longer able to see them. Consider here the term “communism.” Rarely has a term come to be so utterly reviled. The standard line, which we accept more or less unthinkingly, is that communism means state control of the economy, and this is an impossible utopian dream because history has shown it simply “doesn’t work.” Capitalism, however unpleasant, is thus the only remaining option. But in fact communism really just means any situation where people act according to the principle of “from each according to their abilities, to each according to their needs” -- which is the way pretty much everyone always act if they are working together to get something done. If two people are fixing a pipe and one says “hand me the wrench,” the other doesn’t say, “and what do I get for it?”(That is, if they actually want it to be fixed.) This is true even if they happen to be employed by Bechtel or Citigroup. They apply principles of communism because it’s the only thing that really works. This is also the reason whole cities or countries revert to some form of rough-and-ready communism in the wake of natural disasters, or economic collapse (one might say, in those circumstances, markets and hierarchical chains of command are luxuries they can’t afford.) The more creativity is required, the more people have to improvise at a given task, the more egalitarian the resulting form of communism is likely to be: that’s why even Republican computer engineers, when trying to innovate new software ideas, tend to form small democratic collectives. It’s only when work becomes standardised and boring -- as on production lines -- that it becomes possible to impose more authoritarian, even fascistic forms of communism. But the fact is that even private companies are, internally, organised communistically.

Communism then is already here. The question is how to further democratize it. Capitalism, in turn, is just one possible way of managing communism -- and, it has become increasingly clear, rather a disastrous one. Clearly we need to be thinking about a better one: preferably, one that does not quite so systematically set us all at each others’ throats.

All this makes it much easier to understand why capitalists are willing to pour such extraordinary resources into the machinery of hopelessness. Capitalism is not just a poor system for managing communism: it has a notorious tendency to periodically come spinning apart. Each time it does, those who profit from it have to convince everyone -- and most of all the technical people, the doctors and teachers and surveyors and insurance claims adjustors -- that there is really no choice but to dutifully paste it all back together again, in something like the original form. This despite the fact that most of those who will end up doing the work of rebuilding the system don’t even like it very much, and all have at least the vague suspicion, rooted in their own innumerable experiences of everyday communism, that it really ought to be possible to create a system at least a little less stupid and unfair.

This is why, as the Great Depression showed, the existence of any plausible-seeming alternative -- even one so dubious as the Soviet Union in the 1930s -- can turn a downswing into an apparently insoluble political crisis.

Those wishing to subvert the system have learned by now, from bitter experience, that we cannot place our faith in states. The last decade has instead seen the development of thousands of forms of mutual aid association, most of which have not even made it onto the radar of the global media. They range from tiny cooperatives and associations to vast anti-capitalist experiments, archipelagos of occupied factories in Paraguay or Argentina or of self-organized tea plantations and fisheries in India, autonomous institutes in Korea, whole insurgent communities in Chiapas or Bolivia, associations of landless peasants, urban squatters, neighborhood alliances, that spring up pretty much anywhere that where state power and global capital seem to temporarily looking the other way. They might have almost no ideological unity and many are not even aware of the other’s existence, but all are marked by a common desire to break with the logic of capital. And in many places, they are beginning to combine. “Economies of solidarity” exist on every continent, in at least eighty different countries. We are at the point where we can begin to perceive the outlines of how these can knit together on a global level, creating new forms of planetary commons to create a genuine insurgent civilisation.

Visible alternatives shatter the sense of inevitability, that the system must, necessarily, be patched together in the same form -- this is why it became such an imperative of global governance to stamp them out, or, when that’s not possible, to ensure that no one knows about them. To become aware of it allows us to see everything we are already doing in a new light. To realize we’re all already communists when working on common projects, all already anarchists when we solve problems without recourse to lawyers or police, all revolutionaries when we make something genuinely new.

One might object: a revolution cannot confine itself to this. That’s true. In this respect, the great strategic debates are really just beginning. I’ll offer one suggestion though. For at least five thousand years, popular movements have tended to center on struggles over debt -- this was true long before capitalism even existed. There is a reason for this. Debt is the most efficient means ever created to take relations that are fundamentally based on violence and violent inequality and to make them seem right and moral to everyone concerned. When the trick no longer works, everything explodes. As it is now. Clearly, debt has shown itself to be the point of greatest weakness of the system, the point where it spirals out of anyone’s control. It also allows endless opportunities for organising. Some speak of a debtor’s strike, or debtor’s cartel.

Perhaps so -- but at the very least we can start with a pledge against evictions: to pledge, neighbourhood by neighbourhood, to support each other if any of us are to be driven from our homes. The power is not just that to challenge regimes of debt is to challenge the very fiber of capitalism -- its moral foundation -- now revealed to be a collection of broken promises -- but in doing so, to create a new one. A debt after all is only that: a promise, and the present world abounds with promises that have not been kept. One might speak here of the promise made us by the state; that if we abandon any right to collectively manage our own affairs, we would at least be provided with basic life security. Or of the promise offered by capitalism -- that we could live like kings if we were willing to buy stock in our own collective subordination. All of this has come crashing down. What remains is what we are able to promise one another. Directly. Without the mediation of economic and political bureaucracies. The revolution begins by asking: what sort of promises do free men and women make to one another, and how, by making them, do we begin to make another world?

Beer en krijg

In de Slavische talen heet Ursus arctos in doorsnee medwed-, honingkenner. Een magische naam, de echte aanduiding van het dier is taboe. Een eufemische wijze van praten over de honingkenner is ook in de Germaanse talen gangbaar: beer en zijn pendanten betekenen eigenlijk bruine, dus "bruine beer" is dubbelop, evenals de naam van de figuur uit de Vos Reynaerde. De eufemismen moeten ook van kracht zijn onder de niet-Indoeuropese talen in Rusland. De Latijnse talen en het Grieks hebben waarschijnlijk de niet-taboenaam, die ook tot wetenschappelijke namencombinatie is verheven. In ieder geval de Germaanse naam moet hier oorspronkelijk op geleken hebben, ursus en arktos zijn duidelijk familie van elkaar.

Een fenomeen dat al evenzeer eufemistisch aangeduid wordt is oorlog. Het Nederlandse woord heeft geen tegenhangers bij de naaste familie, of het moest het Fries zijn. Varianten op krijg zijn in de Germaanse talen het gangbaarst. Het Engelse war is etymologisch in verband te brengen met het Nederlandse (in de) war, waar het naar verwijst: oorlog is wanorde. Dat dit als eufemisme gezien kan worden wordt nog het best tot uitdrukking gebracht door de meeste Romaanse talen, die een variant van het Germaanse leenwoord hanteren, te beginnen met guerre. Het kan zijn dat het oorspronkelijk-Latijnse bellum te dicht bij de Volkslatijnse aanduiding voor mooi kwam zodat er geleend moest worden. (Bij gebrek aan andere beren in de omgeving was de homofonie met het mannetjesvarken in het Nederlands geen probleem).

Het eufemisme oorlog, dat van huis uit ook naar verbreking van orde verwijst, is voor het heden niet meer geschikt. Voor de koloniale oorlog van 1945 en later werd het merkwaardige politionele actie ten tonele gevoerd. Korea heette echt oorlog, Nieuw-Guinea had geen aparte naam (maar daar is met Indonesië inderdaad geen oorlog om geweest, tenslotte). Joegoslavië is verkocht als een humanitaire interventie tegen genocide, Irak als politieke steun. Afghanistan is ontwikkelingshulp, wederopbouw of - hoorde ik bij het langszappen vanavond - missie. Protesteert de Kerk van Rome hier nog tegen? Vermoedelijk niet.

Er staat ons allen vrees ik nog heel wat te wachten en ik zou denken dat het steeds moeilijker wordt een eufemistische uitdrukking voor oorlog (in feite: propagandistische term) te bedenken die de werkelijkheid verbloemt. De wederopbouw in Afghanistan gaat in ieder geval met veel schieten gepaard (de missie ook). Een wederopbouw waarbij geen steen op de andere gelaten wordt. Een zieltjeswinnen waarbij veel doden vallen. Misschien moet voor al die doden ook eens een woord bedacht worden - ik ga mij niet aan voorspellingen wagen.

RG de 50-quidman loopt langs de Laan der Herinnering

Over Drift away gesproken:

De LP mag van 1973 zijn, maar de single in Europa is van 1974. En voor mij is hij ook erg 1976: in het hotel vlak bij het vliegveld van Tel Aviv, laatste ochtend op een studiereis van het type "het is dinsdag, dus dit is Jordanië", had ik bij het opstaan, nog diep in de nacht, The Voice of Peace aangezet. Engelstalige deejays in de fading, de meeste bekend van Caroline of andersom, en dan: Dobie Gray. Wat kan ik er verder over uitleggen?

Twee RVZ-soulnummers:

Thunder and lightning, Miss Thang.
Toespeling op Oran ´Juice´ Jones met The rain en onderstaand nummer.
Een aangrijpender combinatie van ruige rap en gevoelige zang, die een geheel ander verhaal vertelt dan de rap, ken ik eigenlijk niet. Moeilijk vindbare single die niettemin meermalen op het kanaal te vinden is.


Ain´t nothing going on but the rent, Gwen Guthrie.

Wie wil er op Roy Orbison lijken?