Verblijf in een plaats waar men niet woont houdt ook altijd een herhaling - in de geest - van vorig bezoek in. Niet altijd kom je terug waar je eerder geweest bent en het dringt tot mij door dat voor sommige bestemmingen de kans klein aan het worden is dat ik er ooit terugkom. "Zelfs als het uit is tussen ons zullen we nog eens samen naar Sardinië gaan," zei mijn toenmalige liefde op of na Sardinië. Het eerste is uitgekomen - het tweede - in de geest dan ook maar (ik kan mij er verder niets bij voorstellen, zij ook niet neem ik aan)?
Engeland is voor de Ware Liefde altijd een beetje thuiskomen, al heeft zij er geen thuis en zelfs nauwelijks familie - bij wie ik in ieder geval nooit geweest ben. Maar goed, Engeland - ik ben misschien wel de tel kwijt...
Toch is Londen ook altijd bijvoorbeeld de tweede keer, met RVZ-collega's Pardoel en Van Egters, 's ochtends de Virgin Megastore afstruinen en 's avonds laat nog even kijken naar de nieuwste releases aan de muur en scoren. Those were the days. Kon ik onlangs echt in Londen zijn zonder Charing Cross Road aan te doen of een platenzaak te bezoeken? Blijkbaar.
En dan de eerste keer. Dat was een schoolreisje, door de lerares Engels uitgebreid toegelicht en voorbereid en ik vermoed dat ik alles wat je gezien moet hebben gezien heb, tot de kroonjuwelen aan toe. Maar voor mij was de platenstal in Soho toch het hoogtepunt. "Heeft u Rob Storm and the Whispers?" Nee, die heb ik niet. Nog wat vragen. Beverly, Happy new year vond ik wel. En ben ik kwijtgeraakt in een slotpalace, iets waar ik binnen de kortste keren aan verslaafd was en niet als enige. Onlangs had de onbespoten winkel gemberbier in de aanbieding. Ik bestelde dit altijd wereldwijs in de pub, die eerste keer. Gewaagd, want het heette bier (de conrector was mee en alcohol drinken was er niet bij). Zoet en alcoholvrij, kreeg ik weer eens bevestigd dankzij die aanbieding.
En dan verbleven we in een vlooiig hotel waar je je in een gezelschap van zes klasgenoten op een kamer aan een fonteintje moest wassen. Was er echt geen douche? Enfin, ik kreeg van al dat lopen zonder de mogelijkheid Geheime Plekken te wassen op den duur enorme schrijnpijnen, tot bloedens toe. En elektrisch scheren bleek niet mogelijk, zodat ik de rest van het schooljaar met een aartsvaderlijke baard rondliep. Alle andere keren in Engeland was ik al gewoon mij "nat" te scheren.
Op de meermalen gestelde zeurvraag "Are you German?" heb ik een keer uit pest in "ja" gezegd. Ik denk dat het gemeenschappelijke tussenwerpsel "ja" ook altijd tot dit soort gevraag zal leiden. Mijn narrige antwoord bleek niet goed te vallen.
Sindsdien ben ik vaak in Londen geweest en heb ik niets meer bekeken wat je "gezien moet hebben". Bij de genade Gods heb ik christen-anarchisten bestudeerd in de oude Reading Room van het British Museum, voortdurend in het besef dat der alte Karl daar ook heeft zitten studeren. Buiten bliksemde het. Maar goed, dat was het umpteenth bezoek aan Londen. Nu kan het niet meer.
Van de afgebeelden kan ik niet iedereen zo snel op naam brengen. Pas na een aantal keren kijken identificeer ik de hoofdfiguur van dit verhaal, die nu plotseling lijkt op een ander op wie ik bij eerste blikwisseling verliefd was (het was wederzijds maar dat mocht niet gezegd worden want Feministische Tijden en het is dan ook niets blijvends geworden, en het was uiteraard jaren later). Het geeft te denken maar eigenlijk is het dan ook weer niet zo vreemd. Hoe dan ook, u weet het natuurlijk van die klassefoto's waarop iedereen uit de klas staat of zit behalve uzelf: bij terugblik ben je een figuur in de nabije en tegelijkertijd alweer zo verre geschiedenis. Ik vind mijzelf op een corpsbal lijken, dat zou ik ook nooit gedacht hebben (ik sta geheel rechts - geloof ik vrij zeker; op de kade in Harwich na eerlijk nog eens even als laatste over de reling te hebben gehangen, iets wat ik nooit meer heb meegemaakt sindsdien - ik brak toen ik de maker van de foto heel bleek de lounge van de boot zag binnenstappen, onvergetelijk hoor).
Aangetroffen via een mailbox die ik zelden bekijk doordat hij dichtslibt met onzin en ik weet ook alweer waarom nu...
Maar kijken in dat soort boxen levert ook andere verrassingen op, zoals een boekuitgave waar ik nog niet van wist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten