Als ik Jeroen Sprenger en de titel van het afgebeelde boek in de zoekmachine doe krijg ik al snel mijzelf als treffer - ja, de zoekmachine kent mijn IP-nummer en wil vleien...
Ik heb geweten dat de co-auteur van dit aardige boekje propagandabaasje was bij het ministerie van financiën, maar gelukkig was ik het ook weer kwijt. Liever, noem het onrealistisch of desnoods laf, besteed ik zo min mogelijk gedachten aan nare mensen. Ik werd aan hem herinnerd toen ik vernam dat een heel mooie vriendin-van-vroeger onder hem (bewaar me) werkt, en een paar dagen later dook hij zelfs in de krant op met dit ongelooflijke verhaal.
Het moet maar eens afgelopen zijn met wantrouwende journalistiek, de dogma`s (zo noemt hij het) van Blokker en Hofland zijn niet meer van deze tijd. (Het zijn altijd de bolle praatjesmakers die zelf niets bij te dragen hebben die zeker weten wat van deze tijd is). Vooral zo opmerkelijk als je nogal goed kunt overzien hoe serviel de Nederlandse media zijn ten aanzien van de machthebbers. Het is Sprenger nog niet genoeg.
Genoeg hierover, deze uitlui is meer dan teveel.
Blijft Dit zijn mijn beren! Een heel aardig verhaal over schijnbaar ongeorganiseerd arbeidersverzet bij de aanleg van het Noordhollandsch Kanaal, dat als zodanig de rol van de georganiserde arbeidersbeweging leek te relativeren. Sprenger heeft er nog een hoop kabaal achteraangeplakt tegen de nestor van de geschiedenis van de arbeidersbeweging, Theo van Tijn, met een felheid tenslotte waar ik een behoorlijk luchtje aan vond zitten als u voelt wat ik bedoel (en dat verwacht ik van u).
Zijn jeugdzonde, het enige waar hij om herinnerd mag worden, staat inmiddels op het internet, laten we de rest vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten