Moeilijkheden van railvervoer in de VS

Het soort Republikeinen dat gisteren de zwendeloperatie ten gunste van Wall Street afschoot - en dat natuurlijk wel alle oorlogen steunt - weet ook altijd zeker dat de belastingbetaler verlost moet worden van het subsidiëren van de trein. Ook Bush zelf voelt dit haarfijn aan, in 2006 wilde hij de spoorwegen nog failiet laten gaan. De spoorwegen wel...
Niet dat de Democraten beter zijn, uiteraard. Dat niet-autorijders het autorijden subsidiëren wordt als een vanzelfsprekend voorrecht gezien. En ja, er zijn ook in de VS miljoenen mensen die geen vierwieler hebben.

Zou de nieuwe crisis ervoor zorgen dat er juist anders over gemeenschappelijke voorzieningen wordt gedacht? Een site uit de VS die zich schaamteloos inzet voor railvervoer.
Van deze site verneem ik dat de tramlijn langs de haven van Seattle, waarover ik eerder enthousiast berichtte, als toeristische attractie bedoeld is, dat de tramwagens uit Melbourne komen en dat de lijn inmiddels gestaakt is wegens bouwwerkzaamheden en dat de toekomst ervan onzeker is.
Seattle heeft evenwel nu een "echte" tramlijn.

Bovenste afbeelding: een tram in Grand Rapids, Michigan; onder: een echte tram van Seattle.

Moeflons in de duinen

In Nederland komen geen moeflons in het vrije veld voor. De kleine kuddes schapen die ik in Kennemerland ten noorden van het IJ heb zien rondlopen bleken soayschapen te zijn.

Op allerlei sites lees ik nu dat er moeflons rondlopen in de Amsterdamse Waterleidingduinen, dus juist ten zuiden van de onneembare barrière van het Noordzeekanaal. Die kunnen er blijkbaar nog wel bij, naast de damherten en de wisenten. Nergens staat vermeld dat deze wilde schapen er zijn uitgezet. Spreekt dit zo vanzelf dat het niet gezegd hoeft te worden?

Dat ene lettertje

Toen er nog zetters waren op een krant konden die nog wel eens geintjes met de inhoud uithalen als deze hun niet aanstond. Een zetfout, kan iedereen gebeuren. Typografen zijn - of waren - van oudsher de sterkst georganiseerde arbeiders. Ook bij De Telegraaf was er een anarchist op de drukkerij.
Voorbij, voorbij... en toch, de Volkskrant online presenteert dit ANP-bericht:

De Amerikaanse beurzen kregen een extra klap doordat het Amerikaanse Congres het reddingsplan voor de bankensector van minister Paulson van Financiën verwierp. In totaal ging er op de Amerikaanse beurzen gisteren 1,1 biljoen dollar in rook op, een absoluut record. Hij wilde voor honderden miljarden aan slechte leningen opkopen en zo het vertrouwen in de banksector herstelen

Kijk zelf maar of het inmiddels herstolen is...

Een weekje vrede?

Misschien moet ik mij excuseren voor het missen van de Vredesweek, die in Oegstgeest ook door de wereldlijke overheid gevierd werd. Er kan zo helemaal niets tegen ingebracht worden en tegelijkertijd geeft het fenomeen mij van oudsher een onaangenaam gevoel. Als de kerken ervoor willen zorgen dat "zij de oorlog niet meer leren" dan dient dit het gehele jaar door beklemtoond te worden, niet in een week ergens aan het begin van de herfst.

Ach, als ik het er toch over heb: Van Middelkoop van de ChristenUnie stond te trappelen om het ministerie van oorlog te gaan leiden, bij de coalitieonderhandelingen. Ik vind dit wel een mooi trekje:

Vrij Nederland tekent deze week op dat bij Van Middelkoop het woord gezag niet echt „in mijn vocabulaire” zit: „Tijdens die twee dagen militaire keuring voelde ik: dit is helemaal niets voor mij. Hier ga ik doodongelukkig van worden. Het is een vorm van eigenzinnigheid.”

maar waarom wilde hij die portefeuille dan zo graag? Om van het christelijke van het oorlogvoeren in Afghanistan (of waar dan ook) maar helemaal te zwijgen.

Wat nou, privatiseren?

De warenmaatschappij, dezer dagen weer vaak aangeduid met kapitalisme kan niet zonder crisis. Hiermee is niet per se de baisse in de conjunctuur bedoeld, maar inderdaad: een permanent schiften of wannen (krinein in de oorspronkelijke betekenis), waarbij het er niet toe doet wat kaf is en wat koren. Als het maar krisis is. Creatieve vernietiging noemde Schumpeter het, met een wellicht onbewuste knipoog naar Bakoenin (die iets anders bedoelde).

Dat het VS-Congres allerchristelijkst op zondag het losgeld (bailout is de voortdurend gehanteerde term) voor Wall Street bespreekt en levert dient hoogstwaarschijnlijk om verdere koersval te voorkomen. Een blinde consensus aangaande 700 miljard bestaat er al. Een krats, een weggeverdje. Wat is 4,5 miljard euro hierbij vergeleken?

Toch - ook ten aanzien van Fortis de vraag: waarom op zondag, wat kon er niet meer wachten? Verdere instorting van de koers? Mag kameraad Kok - in dit geval voor de ING - van kameraad Bos alsnog de ABN AMRO binnenhalen voor minder dan de helft van de prijs? Klemmende vragen. Hoe progressief en sociaalvoelend nationaliseren is demonstreren deze zondag ook de Genossen van New Labour met Bradford & Bingley.

Over Washington Mutual en Wachovia hebben we het even niet. Maar goed, ik heb het juist voorspeld: eind volgende week de volgende crisis, hetgeen alleen maar aantoont dat ik geen briljante econoom ben.

RG de 50-quidman las de Margriet

Uit de oertijden van de RVZ-top-20...

Het vrolijke weeuwtje werd zij genoemd, Rita Marley, One draw.
De klemmende vraag: rookten jullie? kan ik bevestigend beantwoorden. Een nachtelijke uitzending waarin wij uit een stapel Margrieten, die om duistere reden in de studio lag, voordroegen, rollend van het lachen, moet tot de hoogtepunten van de Nederlandse radiogeschiedenis behoren. Of het voor luisteraars net zo onbedaarlijk grappig was?

Later werd het cannabisgebruik een particuliere bezigheid - het hoorde meer bij het wonen in de zeer onmiddellijke omgeving van de zender. Ik ben nog even overgestapt op enkele tabak en heb ook dit tamelijk snel gestaakt.


Première Classe, Poupée flash - de eigenlijk nooit gedraaide 12"-versie. De band had natuurlijk goed geluisterd naar Sheila met Spacer.


Six months in a leaky boat, Split Enz.

RG de 50-quidman moet het licht uitdoen

Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde, diep in de nacht, was ik zelf op slag levensmoe. Really wanted to fade away. Ik kan Eric Clapton dan ook eigenlijk niet goed vergeven wat hij de laatste vele jaren heeft gedaan, ook niet voor zijn tranen in de hemel.

Bell bottom blues, Derek and the Dominoes.
Het is in orde gekomen, zoals u merkt.


Funeral for a friend/Love lies bleeding - mijn nachtelijke binding hiermee heb ik eerder beschreven.
Afschuwelijke video overigens.

Zaterdagochtend heel vroeg, ik was net thuisgekomen van mijn eigen nachtprogramma en luisterde naar mijn opvolger, Marcel (v/h Freek Frituur). Ik moest eigenlijk gaan slapen. Een nummer dan nog voordat de radio uitgaat. Dat was dit.

Song to the siren, This Mortal Coil. Diezelfde zaterdagmiddag nog gekocht en vervolgens zelf op de radio gaan draaien. Het is nog een hitje geworden in Nederland ook, onwaarschijnlijk genoeg. Dit is de eerste keer dat ik er een filmpje van zie.

Embracing God and rejecting masters - On Christianity, Anarchism and the State

Article to be found as a pdf on the site of The Utopian.
The author will be contributing to the forthcoming reader on religious anarchism, to be expected SUmmer 2009.

Later

Te zelden komt het voor dat ik mijn oren spits bij Jools Hollands Later bij een mij onbekende artiest m/v. Zojuist was het dan wel raak, bij Imelda May. Geen glamour, geen shoegazing, maar inzet.

Falling in love with you again. Patsy Cline, schoot het door mij heen. En om deze indruk te onderstrepen vond ik als tweede filmpje:

Walking after midnight.
Mooi zo.

Zeks voor dieren

Het klinkt wel een beetje naar hedendaagsch praktisch idealisme, maar er zitten onweerstaanbaar leuke dingen tussen Wonder.nl - en dan, twee van de Stoere Vrouwen ken ik toevallig.
Aktie met een glimlach (op de foto worden treinen in Rotterdam uitgewuifd met de complimenten voor het op tijd rijden).

Een koe die een reageerbuis op bezoek krijgt enzomeer - ja, landbouwhuisdieren wordt ook dat ene ontzegd. De actie besloten in bovenstaande titel heeft helaas maar een week of drie gelopen..

Nominaties

Trots op acties? Waarom ook niet. Wie dit weblog intensief leest - saluut! - zal niet zo verrast zijn door Nominatie 1

Guerilla-tuinieren Waterlooplein - Amsterdam 1978-1982

Bij het eerste AntiCityCircus (1978) op het Waterlooplein werd het initiatief genomen de zandvlakte die in de plaats was gekomen van de vlooienmarkt, te ontginnen. Er werden bomen en struiken geplant, bloemen gezaaid en ook nuttige gewassen gepoot. Wilde planten die de ontginning goed uitkwamen, werden gespaard of zelfs geïntroduceerd.
Omdat de ontginning plaatsvond op het oude eiland Vlooienburg, op de plaats van de vlooienmarkt, en om het springerige van zo'n ongrijpbare guerrillatuin te symboliseren, stelde ik voor het park "Vlooienpark" te noemen. Aldus geschiedde.
Ziehier een foto van een bord Vrienden van het Vlooienpark.
[Hoewel er natuurlijk auteursrecht op de naam Vlooienpark berust zal ik deze foto genadiglijk niet overnemen...]

De irrigatie vond plaats vanuit Boekhandel Het Fort van Sjakoo. Toen de zandvlakte in 1982 door de overheid als bouwput werd (h)erkend (voor de Stopera), zijn er nog struiken gered voor de bulldozers en graafmachines. Het woord "guerrilla-tuinieren" moest nog uitgevonden worden.
Kijk verder hier.
Maar ik nomineer dit guerrillapark met genoegen.
(AdR)

Nominatie 2

Kraken etherfrequentie - 31 maart 1979

Er waren al Radio De Vrije Maagd, Radio Mokum en Radio Sirene geweest in Amsterdam. Ook Radio Vrij Zilverberg (RVZ) bestond al, maar hier was ik zelf bij: op 31 maart 1979 kwam Radio Kemphaan in de lucht, het beste station van Nederland dat bijna niemand gehoord heeft. Er zijn nog acties rond het station geweest, tegen een bontwinkel en tegen de aanleg van een snelweg door Waterland (die is afgeblazen!), maar de radio zelf is natuurlijk het belangrijkst. Kemphaan ging op in RVZ, dit station ging vervolgens op de fameuze 95,5 MHz samenwerken met Radio GOT, WHS en voorzover mogelijk met de Vrije Keyser (die later in 1979 in de lucht kwam), Ook later in 1979 kwam Radio Rataplan in de lucht in Nijmegen. Een hele cultuur van vrije radio ontstond - hiervan is in de vrije ether Radio Patapoe nog over. De precieze geboortedatum is niet precies te noemen, maar ik heb er hier een gegeven.
[Anoniem]

- Stilistisch laagstandje... precieze datum niet precies te noemen. Weerspiegelt het enthousiasme van de nomineerder...

Dramatische dagen

Misschien is China echt al zo ver dat een mening, geuit in een staatsblad, niet noodzakelijk die van het regime is. Hoe dan ook zal de pers er wel net zo vrij zijn als in Nederland bijvoorbeeld: vrijwillige spreekbuis. Dan is er toch reden bezorgd te zijn over wat China met de dollar gaat doen.

En in ieder geval zou het resultaat van de grootschalige verdere valsemunterij in de VS kunnen zijn dat een paar miljoen voor een hamburger over een jaar gewoon is. Er hoeft niet eens met het vingertje naar Zimbabwe nu of Duitsland in de vroege jaren twintig gewezen te worden. Polen of Turkije zo'n twintig jaar geleden, Rusland onder Jeltsin zijn voorbeelden die ook genoemd kunnen worden.

Het hoort bij de kleine lettertjes van de plannen van Bush en de zijnen: zevenhonderd miljard dollar bijdrukken om "de banken te redden" - want daar komt het op neer - zou wel eens de val van de VS-dollar met zich mee kunnen brengen. Bernanke heeft het in het voorbijgaan even gezegd.

Of China, Japan, Rusland en andere crediteurenlanden dumpen de onbruikbare dollar of zij worden in de val meegesleept. In het eerste geval komen ze er net iets minder slecht vanaf. En in beide gevallen is het afgelopen met de Verenigde Staten van Amerika. Of het land nu in vijftig stukjes uiteenvalt of niet.

Maar het gelag wordt nu eenmaal niet door de rijken betaald. Toch - het gepiep van Bush op de televisie doet denken aan de laatste dagen van de Führer in zijn bunker. Alleen verscheen die niet op televisie.

De erflaters van Brasil

Een nieuwssite en encyclopedie over "inheems" Brazilië, een ware schatkamer op het net, voor wie 1491 heeft gelezen, of nog moet lezen...

Vrouwen, kinderen en een stad

Een verhaal van een ooggetuige, voorstudie van Slaughterhouse Five, gevonden in de nalatenschap van de vorig jaar overleden Kurt Vonnegut. Ik moet bekennen dat ik dit boek niet ken, evenmin als Mulisch' Stenen bruidsbed. Een omissie wellicht, maar die wordt met dit verhaal over Dresden na het bombardment wel al goedgemaakt.
Vonnegut heeft zijn notities opgeschreven toen het woord holocaust nog betekende wat het hoort te betekenen: brandoffer. Een ritueel waarin het gehele offer verbrand wordt - de letterlijke Griekse betekenis.

Gelukkig hoef ik de vraag niet te beantwoorden of dit bombardement, waarbij volgens Vonnegut honderdduizend mensen omgekomen zijn, het moreel van de Duitsers definitief gebroken heeft, en of het dit dus "waard was". En de afweging: wat stond er tegenover deze stad en zoveel mensen.

Maar dat "de beschaving" verdedigd wordt met bombardementen wordt ons nieuwsconsumenten nog ongeveer dagelijks voorgehouden.

Ellul over geloof

Van de site van de mij niet bekende theoloog James A. Fowler een stuk van Jacques Ellul, over het belangrijke verschil tussen foi en croyance (neem ik aan) oftewel faith en belief.

Foi is als men het stuk goed tot zich door laat dringen mystiek gefundeerd. Croyance is wat je op zondagochtend als het ware mechanisch over je heen laat gaan (wat weinigen nog maar meemaken, in West-Europa). Ellul, de anti-mysticus, heeft geen goed woord over voor croyance en geeft de voorkeur aan foi. Eens te meer vraag ik mij af wat hij nu precies tegen mystiek had.

Het merkwaardige is dat het onderscheid in het Nederlands of Duits niet zo gemakkelijk tot uitdrukking te brengen is. Geloof tegenover godsdienst? Geloof tegenover kerksheid?

Wees snugger, vang een nugger

Een lead van De Volkskrant - online uiteraard -:

Beloning: 250 euro voor elke nugger die je aanmeldt.

Ja, de Gemeente Amsterdam, Brezjnjew aan de Amstel, heeft de jacht op de nuggers geopend.
Het trouwe Volkskrantlezertje wordt geacht onmiddellijk te begrijpen wie er gegrepen dient te worden.
Er is zelfs een site van of voor de genoemde bevolkingsgroep waarop de jacht geopend is. Van deze site:

Als Nugger loop je vaak tegen dezelfde problemen en/of uitdagingen aan waar anderen al ervaring mee hebben opgedaan Op dit interactieve medium kun je zoeken naar de antwoorden op je vragen of er zelf een plaatsen. Voor het gebruik van het forum is registratie verplicht.

Kan de nugger zelf een antwoord op zijn vraag plaatsen?

Fysiek aanwezig zijn in een land waar langzamerhand een taal gesproken wordt die je niet beheerst en voor geen geld wilt beheersen. Het begint op veel meer dan innere Emigration te lijken.

De paus (en niet deze alleen) had toch invloed

Troy Davis zou omstreeks de tijd dat ik dit tik een rustgevende injectie gehad hebben om daarna de dodelijke cocktail te krijgen.
Het Hooggerechtshof van de VS heeft echer uitstel gegeven. Op het nippertje, maar afdoende. Davis had zijn galgemaal geweigerd.

Naarstig en rusteloos acievoeren heeft in dit geval zin gehad. Vooral als van dit uitstel afstel komt.

Steun van de paus en andere doodskussen

Desmond Tutu, oud-president Jimmy Carter en de paus hebben gevraagd de staatsmoord op Troy Anthony Davis om 1 uur Nederlandse tijd niet te laten doorgaan.
Dit is dus de dag waarop Georgia AmeriKKKaans recht in vol ornaat kan laten zien.


Ik moet verzuchten dat ik tot nu toe heb gedaan wat ik kon en ik weet niet of ik het kan opbrengen meer te doen. Lees hier nog een Nederlandse oproep.

Een demonstratie in Parijs, ook iets wat de juiste AmeriKKKaanse reflexen kan losmaken.

Dag-en-nacht-evening

Op het noordelijk halfrond is het herfst-dag-en-nachtevening. Beelden van de geestgronden...

Knotwilgenlaantje. Van der Voo, natuursportpionier van meer dan een eeuw geleden, vervloekte knotwilgen als moedwillig mismaakte bomen. Opvattingen en natuurbeschouwing veranderen.









Meidoornbessen.









Trotse klokken van wilde hop.

RG de 50-quidman zegt nogmaals: totally amazing

Wat destijds contemporaine amazing muziek uit de dagen van Radio Seagull:


Mick Ronson, Slaughter on 10th Avenue. Er is ook een filmpje met verhaal en veel kussen en schieten, helaas is het geluid daarvan zeer instabiel.

De eerste single van Steely Dan:


Dallas

Op middengolf en internet is dezer dagen weer een Radio Seagull te horen, zie ik, met zelfs een deejay uit de oude tijd. Het zendschema lijkt mij niet te kloppen.
Vergelijkbaar, hat tip Peter Bartlema: Radio Paradise (heeft niets te maken met de zeezender die in de kiem gesmoord is in de jaren tachtig).

Totally amazing, zegt RG de 50-quidman

Pacifica kende ik tot voor kort alleen van horen zeggen, en van flarden op de radio, bij de VPRO een keer bijvoorbeeld. Wat mij als radiostation van begin af aan voor ogen stond was Radio Geronimo, waarover ik het eerder gehad heb. Enkele muzikale hoogtrepunten uit de catalogus van Geronimo-op-zee, Radio Seagull.


The Goons, Yingtong song


Pomp and circumstance march no.1.
Stop bij 2.28 en verzucht: totally amaaaaazing....

Hier dirigeert Elgar zelf, helaas alleen het Land of hope and glory-gedeelte.


Het tekenfilmpje verhoogt het psychedelische effect van het nummer ongetwijfeld: Henry Hall Orchestra, Teddybears' picnic.

Diepe gedachten borrelen op

Een kleine dertig jaar ideologische oorlogvoering eindigt niet hier, maar loopt voorlopig wel hierop uit: de belastingbetaler m/v draait op voor de grootschalige valsemunterij van het bankwezen, en dat noemt de courant dan nieuw socialisme.
De huisuitzettingen in de VS gaan onverminderd voort. In Michigan is de nieuwe daklozen alvast het stemrecht ontnomen. Klinkt al weer aardig naar negentiende-eeuws kapitalisme. (Toch maar het k-woord gebruiken hier).
Kan de VS-belastingbetaler dit opbrengen? Tenslotte worden de oorlogen tegen Afghanistan en Irak ook al op de pof gevoerd. Eigenlijk is het gebruik van het s-woord wel gepast. We weten hoe het is afgelopen met de Socialistische Staten, nietwaar.

De beurs veert op van het heuglijke nieuws over het nieuwe socialisme. Tot de volgende onverwachte ramp zich geheel naar verwachting voordoet. Tegen het einde van volgende week, vermoed ik.

Briljante econoom neemt het woord:

Hoogleraar economie Rick van der Ploeg spreekt van ‘een ongeëvenaarde ingreep’. Het staatsfonds van Paulson noemt hij ‘een stalinistische interventie in de financiële markten. We zien een aartsconservatieve regering die de schulden van poker spelende bankiers nationaliseert. Dit geeft de ernst van de crisis aan.’

Ik weet nog te goed wat die mijnheer vond van sterrenkunde, toen hij over onderwijs ging. Een diepdenker.

Dat alles gewoon doorgaat, dat is de katastrofe.

Een bericht uit de Eerste Wereld

Een week na orkaan Ike is KPFT, Pacifica Houston, nog steeds uit de lucht.
Het bulletin van de site:

Message from KPFT GM Duane Bradley.

The station has been aired out and awaits power. Chief Engineer Steve Brightwell has informed me a tower crew will be out probably tomorrow to check on the STL dish and to assess the tension on the guy wires on the tower.

They may need to be replaced after the stretching they received thanks to Ike. We hope to have power restored at the station in the next day or so; still dark on day 5 at the station, the transmitter and many of our homes.

Staff have been contacted daily and all are busy dealing with family, self and neighbors.
I greatly appreciate all your kind thoughts and patience with us during these trying times..

Thanks to Nicole for getting my daily telephonic updates to her transmitted out to y'all.
Know we all appreciate you being there for us and for each other. I hope to be able to communicate to you from the KPFT studios soon!

Stay strong with us,

Peace,

Duane

- Afwachten... Drie miljoen mensen zitten nog zonder stroom, na die week.

RG de 50-quidman gedenkt Norman Whitfield en heeft gedachten over diabetes

Smiling faces sometimes, The Undisputed Truth.
De versie van The Temptations is de originele, die van de Truth het funkiest (en het bestverkocht), en die van David Ruffin is de beste, ben ik nu geneigd te zeggen.
Van Papa was a rolling stone is het origineel juist van de Undisputed Truth en de hit van de Temptations. Een andere keer, wellicht. De choreografie is hier ook duidelijk:


Cloud nine, The Temptations

Gisteren 18 september is Norman Whitfield, met Barrett Strong schrijver van deze nummers, "aan de gevolgen van diabetes" overleden - in een coma geraakt en niet meer bijgekomen. Ik vraag mij wel af of dit niet vooral "een gevolg van de medische voorzieningen in de VS" is, ook voor een Bekende Amerikaan. Dit klinkt nu niet direct als iets waar niets aan gedaan kon worden.

Op het podium buiten westen geraakt door diabetes en niet meer bijgekomen: Linda Jones, 1972.

Naast veel soft soul heeft zij ons ook northern nagelaten, zoals A last minute miracle. Dat hadden Norman en Linda ook wel kunnen gebruiken.

Ook op vallen staat...

...de briljante econoom.
Inderdaad, zo hoort een briljante econoom er uit te zien. Een briljante econoom namelijk, moet u weten, heeft geen tijd iets aan zijn kapsel te doen. Hij heeft het veel te druk met briljante-econoom-zijn.
Een stuk personeel moet netgekapt zijn, maar een briljante econoom hoeft dat niet. Die moet juist herkenbaar zijn aan een kapsel dat nog niet lang geleden met hippies, werklozen en ander overtollig volk geassocieerd diende te worden.
Ooit over een econoom gehoord die niet briljant was, trouwens? Ik herinner mij nog een VU-mannetje dat zeker wist dat de Noord-Zuidlijn in Amsterdam vijfigduizend banen zou opleveren. Was het dezelfde als degene die zei: een bankdirecteur gaat niet met de tram. Die neemt de metro. Nee, volgens mij was dat een andere briljante econoom. Al was het er wel een van de school die het goed vindt dat miljarden belastinggeld worden besteed aan het twintig jaar lang overhoophalen van de hoofdstad om iemand een minuut eerder op het Minervaplein te kunnen laten zijn. Alsof iemand daar iets te zoeken heeft. En alsof die metrolijn daar zou stoppen.

Het wordt stil op het front van briljante economen. Of wacht, de afgebeelde briljante econoom was regeringsadviseur in de VS van 1999 tot 2001. Vanochtend hoorde ik hem zeggen dat "de tucht van de markt niet bestaat", die tucht waar we de afgelopen twintig jaar voortdurend mee lastiggevallen zijn. Zou hij dat echt zo'n jaar of tien geleden ook gevonden hebben?. Eerlijk gezegd hoef ik het niet te weten. Volgens mij werd je met zulke opvattingen geen regeringsadviseur toen. Nu ook niet, overigens.

De Volkskrant was de laatste ruim tien jaar ook een medium voor briljante economen, reden genoeg om die krant de deur uit te doen. Nu ziet het blad een nieuw socialisme aan de horizon opdoemen. Hohoho, en al die ex-communisten op de redactie zijn nog niet eens met pensioen!

Briljante economen aan het woord:

Verbijstering typeert de reacties van Buiter en andere topeconomen. ‘Droom ik’, vroeg Buiter zich af toen hij over de redding [van AIG] las. ‘Wow, dit is ongelofelijk’, schrijft de befaamde economische columnist Paul Krugman tegelijkertijd. En als woensdag ook de Britse hypotheekbank HBOS op omvallen staat, kan hoogleraar Arnoud Boot dat nauwelijks bevatten. ‘Wat? De grootste hypotheekbank van Groot-Brittannië in problemen? Dan komt de crisis heel dichtbij.’

Die kerels hadden het te druk met briljant zijn om ook even op te letten hoe het in elkaar stak. Crisis? Hoezo? Waarvandaan?

Wie weet krijgen we na de eerder genoemde ex-communist nu ook de ex-marktdenker. Maar briljant zullen ze blijven.

Ook opmerkelijk: het k-woord mag weer, zie ook het Volkskrantknipsel waarnaar verwezen. Waar ik als niet-briljante met anarchisme en zelfs marxisme besmette econoom terughoudend zou zijn met dit woord, omdat het iedere analytische waarde ontbeert, vliegt het weer over tafel. Naomi Klein mag haar woordje doen in Newsnight, nee zij moet het, en zij moet ook het alternatief even bieden. Alsof zij briljante econoom is! Zij weigert met een mooie glimlach. Ik weet waar ik tegen ben, dat betekent niet dat ik nu het scenario weet om deze crisis tot een goed einde te brengen. Zegt haar glimlach, en zeg ik ook.

Het vergt geloof te verwachten dat "de arbeiders" zelf zullen handelen ter oplossing van deze ineenstorting. Zeker, in Argentinië - de proefinstorting - gebeurde dit en er zijn nog steeds de zelfbeherende overgenomen bedrijven. Het nieuwe socialisme dat als een ei op het oude van de boekjes - Pannekoek bijvoorbeeld - lijkt. Maar de staat is ook gebleven. En het zijn de ideologische vrienden van diezelfde briljante economen die de xenofobie als politieke stroming de hoogte inschrijven. En de ook alweer opduikende verhalen over woeker en hebzucht rieken naar de antisemitische calculus, die het ook zonder Joden kan stellen.

Het moet allemaal goed aflopen. Maar de tragedie van 1929-1945 hoeft zich niet als komedie te herhalen. Een tragedie, maar een andere tragedie. Geloof alleen zal niet genoeg zijn.

Bel Bernanke

Een serieus commentaar op de nationalisatie via de Centrale Bank van de American International Group? De Verenigde Staten besteden zo'n 55% van de wereldbegroting aan oorlog om te voorkomen dat zoiets als nationalisatie gebeurt in Bolivia, op Grenada, in Equatoriaal Guinea of Georgië. Een nummer waar ik van oudsher een grote hekel aan heb in een nieuw jasje, als verder commentaar.



Eens te meer wordt onderstreept dat nationaliseren rechts en reactionair is.
Wie volgt?

Deconstructie van de deconstructie

Yes, I could have been a judge but I never had the Latin, never had the Latin for the judging. I never had it so I'd had it as far as being a judge was concerned. I just never had sufficient of it to get through the rigorous judging exams. They're very rigorous, the judging exams, they're noted for their rigour. People come staggering out saying, "My God, what a rigorous exam" – and so I became a miner instead. A coal miner. I managed to get through the mining exams – they're not very rigorous, they only ask one question, they say, "Who are you", and I got 75 per cent on that.

Peter Cook

Een vermakelijk citaat dat voorkomt in de zeer korte inleiding op het postmodernisme van Christopher Butler, waarvan de eerste druk vertaald bij De Slegte ligt. Wie het leest hoeft niet meer, tenzij je echt denkt dat het boek een rechts complot is tegen een linkse gedachte, een interpretatie die niet postmodern zou zijn.
Voorzover ik het heb kunnen volgen (Lyotard met name) zweemt het soms naar een poging een kritische theorie van de samenleving te ontwikkelen. Maar hebben we daar dit -isme voor nodig? Denk het niet... Trouwens, ook de kritische theorie is een groot verhaal, en ik denk dat die praatjes over de grote verhalen - afgezien van het feit dat dit zelf een groot verhaal was - wel weer passé zijn.
Ik denk dat iemand als Baudrillard er niet bij hoort, zoals Butler suggereert. Maar misschien wil ik dat ook liever en heb ik geen gelijk. Dan maar weer wel een beetje postmodern.

De vertaling is ronduit erbarmelijk, iedereen wordt ook maar op Engelse boeken losgelaten. Wist u dat we in een libertaire samenleving leven, en dat het postmodernisme hierop een soms anarchistisch lijkend antwoord heeft? Wat is dit voor wartaal?
Vermoedelijk heeft de vertaler het woord liberal - misschien via de zoek/vervang-alles-functie - zo vertaald.
Liberal kan simpelweg vrij betekenen, zoals in liberal arts, gelijk aan de Neolatijnse betekenis. Het kan democratisch aanduiden - wat vermoedelijk in verband met samenleving bedoeld is. Het kan natuurlijk liberaal betekenen, en in de VS is het zoiets als progressief. Ingewikkeld, niet, maar ook weer niet te moeilijk. Libertair is in geen geval een gepaste vertaling. Dit woord is een synoniem van anarchistisch, soms in verengde zin onder Angelsaksische invloed special gebruikt voor anarcho-kapitalistisch (meestal libertarisch genoemd). Het wordt dezer dagen regelmatig misbruikt door politici die er vermoedelijk vrijzinnig of zo mee bedoelen. In de context waarin het in het vertaalde boek voorkomt is het te allen tijde onzinnig gebruikt.

Lees dus maar de oorspronkelijke versie, als het even kan.

My master has been expecting you

Hoewel de lofzangen op de Vrije Markt stilaan vervagen moeten er toch Geruststellende Woorden geuit blijven worden. Het diepste punt van het dal is in zicht, er is geen reden te denken dat het niet goed gaat. Nederland zal zeker wel gespaard blijven, zal die mevrouw met het Duitse accent wel zeggen op het ogenblik dat ik dit neertik.
Iedere diagnose wordt allengs ingehaald door het nieuws: zondag en gisteren Lehman, Merrill Lynch, vandaag American International Group - morgen?

De reden tot paniek voor hen die geen aandelenpakket hebben is dat de rekening voor het jubelkapitalisme-na-het-einde-van-het-kapitalisme, waarin we sinds het begin van de jaren zeventig leven, toch bij hen, ons bedoel ik, wordt neergelegd. Lehman heeft zo'n 26.000 zogeheten werknemers. Wie een polis heeft bij AIG hoort ongetwijfeld niet bij de eerste schuldeisers. Enzovoort.

Beschavingsoffensief als kleinburgerlijke rancune

Het idee van een beschavingsoffensief, waaraan de Binnenlandse Wilden door de welwillende bourgeois onderworpen werden, is een projectie van het totale opgeven door de heersende klasse zelf van wat tot niet lang geleden volksverheffing heeft geheten. En het was niet alleen de heersende klasse zelf. De heldere koppen uit de arbeidersklasse en lage middenstand leidden zelf de weg, bij drankbestrijding, vegetarisme, rein leven en natuurstudie bijvoorbeeld. Op het laatsdte punt zijn Van der Voo en Hof duidelijke voorbeelden, maar ook de grootste namen, Heimans en Thijsse, vallen in deze categorie.
En om het hier bij te houden: hoe kort is het helemaal geleden dat de VARA zondagochtend de biograaf van Heimans, Fop I. Brouwer, op de zondagochtend had, met Wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit?
En het waren niet alleen de sociaal-democraten die aan "volksverheffing" deden. Het is ook een liberaal ideaal. En een anarchistisch. Kort voor hij een einde aan zijn leven maakte, in 1973, als ik het mij goed herinner, hoorde ik Jan Kolthek droevig verzuchten: "Vroeger had de arbeider een boekenplank." Nu had hij alleen de televisie.

Thans moet kennis van de door sociaal-democraten beheerste onderwijssector komen, en berg u dan maar. En de omroepen hebben iedere neiging tot het presenteren van als moeilijk afgedane programma's opzijgeschoven. Die zijn niet goed voor de reclame.

Maar dit alles wil niet zeggen dat er van onderop niet de behoefte was (en waarschijnlijk nog steeds is) aan de leegte van het bestaan in loonslavernij te ontsnappen. En dat er niet gelijkgezinde mensen uit "de betere standen" waren die daarbij een handje wilden helpen.
Het idee van een beschavingsoffensief, ik heb het vaker geschreven en gezegd, is door-en-door kleinburgerlijk en rancuneus. En het is niet bekend in andere taalgebieden, heb ik inmiddels begrepen, en dit verbaast mij niet. Het heeft dan ook niets met wetenschappelijk verantwoorde historiografie te maken.

The International Fraternity Which Never Was – Dutch Christian Anarchism Between Optimism and Near-Defeat 1893-1906

The text of a speech, delivered at the Anarchist Studies Network, 4th September 2008, Loughborough, will be expanded and edited for publication in book form next year. For this reason it had to be removed from this place. Only the Power Point Presentation of Names and Places remains. You shall hear about the forthcoming publication and if you are able to find the text placed earlier on here in cache - that is a stroke of luck which will get more improbable over time.

Names And Places Dutch Ca1

View SlideShare presentation or Upload your own.

Summary

In the final decades of the nineteenth century Dutch theologians got acquainted with what was generally called the social question – the situation of the proletariat. It was being discussed at a very high level in latitudianarian circles in the Dutch Reformed Church and other protestant denominations with their paper De Hervorming [Reformation]. The latitudinarian theologians are henceforth to be called modernists [Modernen]. Most dominees were politically attached to the leftwing-liberals also called vrijzinnigen [latitudinarians]. Some however chose for a more radical approach, in the spirit of Leo Tolstoy. In 1893 the idea of christian anarchism was introduced by not-yet rev. Louis Bähler. In 1897 the christian anarchist tendency attached to the modernist organisation broke away, starting its own paper Vrede [Peace] and an organisation of their own, the Internationale Broederschap [International Fraternity] in 1899. At least the paper was started before Domela Nieuwenhuis decided to choose for the anarchist tendency in the workers’ movement (1898), so christian anarchism in the Netherlands can rightly be called a tendency in its own right, at least as old as secular anarchism.

The spirit in which these initiatives were taken may be called optimistic if not a bit exalted. High hope was given to the colony in Blaricum which should be an example of living the real christian life. It was a saddening failure from the start. And the International Fraternity, besides being not very fraternal, never became international either. Christian anarchism itself however wielded an influence which went far beyond disappointing membership numbers and the violent ending of the colony of Blaricum. In 1906 the actual organisation was discarded. Taking stock of the general influence of the movement which hardly was a movement the optimistic mood actually was justified but the main protagonists never reached this conclusion.

Anarchistische scrupules over een geslaagde conferentie

Foto van de laatste minuten van een van de laatste zittingen op de conferentie van het Anarchist Studies Network in Loughborough. Op de foto onder anderen David Goodway, Ramsey Kanaan van AK/PM Press en Sasha Lilley (van Pacifica Radio - wonderlijk iemand een inleiding te horen houden over een station waar je bijna dagelijks naar luistert).

Het is een bijna vanzelfsprekend bezwaar voor anarchisten: de universiteit is een gevestigde institutie, die niet van het staatsapparaat los te denken is (er was een tijd dat zoiets een ideologisch staatsapparaat werd genoemd). Mag men voor zoiets een studieconferentie houden? Mag een studiebijeenkomst als zodanig eigenlijk wel?

Dergelijke scrupules zal men nooit uit conservatieve, liberale, christen- of sociaal-democratische hoek horen. Daar vindt men het recht van staatssponsoring een volkomen natuurlijke zaak. Maar dit is ook een uitvloeisel van het accepteren en omhelzen, ja zelf beheersen van die staat. De reden van de ongemakkelijke verhouding is voor anarchisten wel duidelijk.

Wordt het anarchisme hoofdzakelijk zoniet alleen door anarchisten bestudeerd? Ook over de vergelijkbare toestand "bij de anderen" hoort men nooit bezwaren. Het antwoord zou moeten zijn: nee, dat hoeft niet. Maar waar zijn de Quacks van heden? In Nederland was Van Doorn zo'n beetje de laatste die de moeite nam een stroming te bestuderen waar hij zelf niet toe behoorde. De verzuiling heeft op dit gebied ook toegeslagen. Wie zal het doen, als de anarchisten het zelf niet doen? Kortom: bezwaar afgewezen...

En dan het schuldgevoel aangaande het primaat van de praxis. Ook hier geldt: op de daad volgt de gedachte, niet omgekeerd. Reflectie op praktijk kan nooit slecht zijn - of het nu om Ranters in de zeventiende eeuw gaat of om demonstranten bij de Republikeinse Nationale Conventie ruim een week geleden. Bij anti-intellectualisme is niemand gebaat.

Kortom: een onverwacht geslaagde bijeenkomst van meer dan 120 mensen met een stuk of honderd voordrachten - veel meer dan de organisatoren hadden verwacht. Straks is de conferentie nog te geslaagd gebleken....

Dreigend defaitisme bij Het Parool

''Het is geen woonomgeving, maar een oorlogsgebied,' zegt een bewoonster van de Amsterdamse Vijzelgracht, waar monumentale panden op instorten staan dankzij werkzaamheden aan de zogeheten Noord-Zuid-metrolijn.
Dit oorlogsgebied is er inmiddels al zo'n dertien jaar, en het duurt zeker nog zeven jaar. En voor dit beschavingsoffensief - want wat is het onder de grond stoppen van openbaar vervoer anders? - zijn geen traangasspecialisten ingehuurd, zoals voor de zogenaamde Oostlijn. Men laveert gelaten om en door de troep van de opgebroken hoofdader van de binnenstad. Maar bespeur ik nu plotseling twijfel bij Het Parool? We gaan toch niet defaitistisch doen?

In Leiden speelt iets dergelijks, zij het dat het hier wel degelijk om een bovengrondse verbinding gaat. Nu was Leiden nog niet zo heel lang geleden een tramstad en ik zou niet weten waarom het onoverkomelijk zou zijn als zij dat weer zou zijn. Maar de argumenten waarmee het door de strot van het platte volk wordt gedrukt... - mooi uitgedrukt hier:

De PvdA zocht aansluiting bij de kiezer met de leus ‘de tram naar het strand’. Je bent er nu in 15 minuten, maar als het aan hun ligt in een kwartier.

Die is nog mooier dan de propaganda in Amsterdam: Nu in 21 minuten naar het Minervaplein, straks in twintig. "Heb ik tenminste nog wat aan mijn middag". Gek, die hoor je niet meer. Het oversteken op de Vijzelgracht of het Rokin duurt wel langer dan een minuut extra, al jaaaaren....

Dag mevrouw, dag mijnheer, zegt RG de 50-quidman

I can't stop loving you, Don Gibson. Voorzover ik weet de laatste plaat die ik op RVZ gedraaid heb.

And now for something completely different. Draaiorgel The busy drone te Utrecht in actie. Het gaat om 3.40-6.11, Dance of an ostracized imp van Frederic Curzon - niet op de Proms naar mijn weten, waarschijnlijk bekender in Nederland dan in Engeland...

Paulussieeeee...

RG de 50-quidman, licht sentimenteel...

... na twee trappist, het eerste zware bier sinds terugkeer uit Engeland. Ben gisteren definitief vrijgesproken van spierziekte myasthenia gravis, dus er was iets te vieren.
Drie nummers uit het laatste half uur van de enige geslaagde northern-soulparty die ik heb georganiseerd. Tot nu toe? Klits-klats-klandere...


Wack wack, Young-Holt Trio


You're ready now, Frankie Valli


I'll take you where the music's playing van The Drifters. Halverwege dit nummer werd de schakelaar omgezet van de deejayinstallatie en ging het licht aan (wat de titel licht ontoepasselijk maakte). Angst voor "de vergunning". Boosheid bij Karen, The soulgirl: this happens to be my favourite number. Geen pardon.
So this one is for Karen, followed by Far from the maddening crowd.

Talking about Keith Skues, which we were - zegt RG de 50-quidman

Groovin' high, Charlie Parker en Dizzy Gillespie.
Tot de zomer van 1965 herkenningsmelodie van de Cardboard Shoes op Caroline, toen de LP Swinging Big Sound van Don Jacoby and the College All-Stars kromgetrokken was in de zon, naar zijn zeggen. Deze versie is niet te vinden, sterker nog, helemaal niets van Don Jacoby, op het bekende kanaal. Wel deze herdenking van hem:

RG de 50-quidman schiet opnieuw vol

Nog drie RVZ-kenwijsjes:

Peter Bartlema laat weten dat hij Alone again or van Love als afsluiter gebruikte in nachtprogramma's. Veel beter kan het niet!

Lodewijk Bosch herinnert zich dat hij Eighteen van Pat Metheny gebruikte. Hm tja, het is hier wel te horen...

Plotseling verschijnt de studioversie van Roy Buchanan's Sweet dreams wel in de zoekmachine.

Deze eenzaamheidsgitaren heb ik op RVZ en SCORPIO als nachtafsluiter gebruikt, in navolging van Phil Mitchell die een paar maanden in de zomer van 1975 op Caroline was te horen, en het in combinatie met dit nummer draaide, tegen middernacht ("It's time to put the cat out"):


Een oerclip. Love is all, Roger Glover & Friends. Waar "ring the bell" klinkt liet Phil Mitchell de Carolinebel schallen.

Het kan niet op. Keith Skues' herkenningsmelodie Mr. Tambourineman van de Golden Gate Strings (laat u niet foppen, die Mulder is net als ik "slechts" een anorak) is inmiddels ook te beluisteren. Ik begon net te wanhopen of ik het Bob Dylan Songbook ooit zou vinden...

Nu ga ik echt stil in een hokje zitten snikken.

Onvoorwaardelijk levenslang voor Jezus

"Jesus for President!" So proclaims a progressive Christian movement aiming to tweak the national conscience. Recent trend lines in the country suggest an even more provocative tagline for our consideration: "Jesus for Parole."

That's right. Jesus is imprisoned — at least in the view of an increasingly vocal set of Christians spurred into action by some deeply troubling truths about America and our bursting-at-the-seams prison system.
Verder lezen - een opmerkelijk opiniestuk van Tom Krattenmaker uit Portland, Oregon.

Matth. 25:36 zegt: Ik was in de gevangenis, en gij zijt tot Mij gekomen.
Tot mijn verbijstering levert een zoektocht naar de woorden "Ik was die gevangene" alleen teksten van mijzelf op. Niet alleen in de VS is Christus onvoorwaardelijk opgesloten.

Eigenlijk is het niet verrassend, de kop hierboven. Tenslotte is Jezus gekruisgd, dus dit kan er ook nog wel bij, zal het antwoord van de allerchristelijkste boven-ons-gestelden zijn.

Opmaat voor een nieuwe elfde september?

Russische legeroefeningen met Venezuela. Nicaragua erkent Abchazië en Zuid-Ossetië. Bolivia staat aan de rand van de burgeroorlog en heeft inmiddels feitelijk de diplomatieke betrekkingen met de Verenigde Staten verbroken.

Het kan zijn dat de Verenigde Staten het even te druk hebben met het bombarderen van huwelijksfeesten in Pakistan en Afghanistan. Maar Latijns Amerika kan niet zomaar "verloren gaan". Een militaire staatsgreep in Venezuela lijkt onwaarschijnlijk. En het zijn dezer dagen de Helden van de Vrije Markteconomie (zoals op de afbeelding) die soldaten in Bolivia te lijf gaan ter verdediging van de belangen van de Shell en andere.
Maar is het ondenkbaar dat Latijns Amerika opnieuw een dictatoriale winter tegemoetgaat na deze surrealistische linkse lentedagen? Ik zou het niet uitsluiten. Als het Boliviaanse leger op deze manier vernederd wordt kan het zich net zo goed tegen de gekozen president keren.
En nee, vluchtelingen zullen niet welkom zijn, en er zal geen President Evo Moraleslaan komen in Amsterdam, ergens achteraf.

Wees op tijd

Aan kalkoen en garnalencocktail zal niet te ontkomen zijn. Ligt de taaitaai hier in Nederland al klaar in bepaalde winkels, in Engeland vermanen eetgelegenheden om nu al te boeken voor het kerstdiner. Of voor oudejaarsavond. Liefst beide uiteraard. Genoteerd op een zwoele septemberavond, wellicht (maar niet zeker) de laatste zomerse avond van het jaar.

Zoiets geeft mij de vaste overtuiging dat juist veur brune bonen gebeden dient te worden.

Een Engels raadsel

Zonnig of regenachtig, warm of koud, op uitgaansavonden (zo ongeveer iedere avond dus, behalve misschien zondag) zie je Engelse meisjes/jonge vrouwen in zeer blote en korte jurken of bloesjes de straat opkomen. Eigenlijk zijn zij altijd wit, bleek ook.

Allez, ik ben geen zedenprediker en ik sta (stond) open voor verleiding. Maar afgezien van het feit dat de kortstondige vriendinnen die mij ooit versierd hebben (jawel, zo was de rolverdeling) nooit een dergelijke blootheid aan de dag legden in het uitgaansleven weet ik wel: de opzienbarende jurk hoort binnen, niet op straat. Aller ogen dienen op steeltjes te staan als je de dansvloer opgaat in een wilde jurk ofzo, maar licht strompelen op stilettohakken op straat, in de stromende regen?

Het gaat hier om een Engels fenomeen, dat ook in hartje winter waar te nemen is. Sinds wanneer doet dit zich voor?

Oplopend naar het hotel in Loughborough vroeg ik het aan Peter Marshall, schrijver van onder andere het standaardwerk Demand the impossible, met wie ik een pint gedronken had en Belangrijke Culturele Fenomenen had besproken. Sinds wanneer, en vooral: hoe komt het? Op de eerste vraag kan ik het antwoord zelf wel bedenken trouwens: de jaren zeventig. Het tweede is moeilijker, hij begreep wel wat ik bedoelde en meende dat het samenhing met drankgebruik. Als je al knap veel ophebt voel je niet meer dat het koud is. En dan ben je meteen bij een belangrijk maatschappelijk probleem: de alcohol (die wij ook net genuttigd hadden, maar matig). De behoefte zich in een andere staat van bewustzijn te drinken is een middel om de pijn van het dagelijks leven onder het kapitalisme weg te spoelen. Het lijkt mij een belangrijk bestanddeel van de verklaring. En daarbij een zeker peer group-conformisme. Toch blijft het opmerkelijk dat het zo Engels is (ik herinner mij dergelijke straatbeelden niet uit Ierland, Schotland of Cymru). En in Zweden of Polen - of eigenlijk overal - is ook wel een algemeen drankprobleem maar lopen de meisjes niet zo openbaar met heur lichamelijkheid. Het mist ook juist de onontbeerlijke toets van de erotiek, in zijn gebrek aan subtiliteit.
Misschien is het fenomeen ook wel in het nieuwe Rusland doorgedrongen, maar de vraag blijft.

Keesmaat

En op zo'n conferentie hoor je natuurlijk ook nieuwe namen. Zelf kon ik vertellen dat Paul Virilio christen en anarchist is - en uiteraard lid van de Academie voor Ambulante Wetenschappen.
Van Brian Walsh en Sylvia Keesmaat had ik nog nooit gehoord. Zij is een thuisschoolhoudend lid van de Christelijk Gereformeerde Kerk, en dat klinkt eerlijk gezegd behoorlijk eng. Maar mij is verteld dat zij enkele opmerkelijke theologische titels op haar naam heeft, waaronder een die nog onderweg is. En beide schrijvers wonen in wat je een klooster nieuwe stijl zou kunnen noemen, in Canada. Vooruit dan maar. Ik zal opletten, op die boeken.

Utopie en grond

Op de Anarchist Studies Network Conferentie in Loughborough spraken John Jordan en Isa Fremeaux van het Laboratory of Insurrectionary Imagination over het verslag van hun rondreis langs "alternatieve projecten" in Europa. De eerste collectieve boerderij van Longo maï maakte deel uit van hun reisbestemmingen. Een Steile Man maakte bezwaar tegen hun aanduiding van deze projecten als utopieën. Utopie leidt tot massamoord, vond hij. Het Achterhuisdenken noem ik dat, voorzover je het denken kunt noemen ~ Hans Achterhuis, voor de zekerheid. In feite zijn het neoconpraatjes. Alsof Stalin, Hitler, Mao of de Rode Khmer utopisten waren.
De genoemde projecten hebben alle hun topos, dus zijn niet utopisch, maar werkelijkheid daar en nu.

Een van de andere beschreven projecten van John en Isa betrof een permacultuurboerderij in Cornwall. "Permacultuur vergt kennis van de grond, en die bouw je niet in één generatie op", zeiden ze. Weer reden tot interventie van Steile Man op Conferentie. Bloed en bodem, dat is fascistisch. Alsof de fascisten met "trouw aan de grond" Europa hebben veroverd en leeggemoord.
Ook ter linkerzijde heb je van die volautomatische ondoordachte reacties. Voor mij reden om mij authentiek kwaad te tonen, wat de moderator achteraf leuk bleek te hebben gevonden.

Ik weet niet zeker of permacultuur echt iets nieuws is, en niet echte, "ouderwetse" landbouw in een nieuw jasje, maar dat is een geheel andere zaak.

Het somaparadijs

Hans Asperger bestudeerde een groepje door hem als autistische psychopaten aangeduide jongens, promoveerde op deze rare types en een syndroom werd uitgevonden. In 1980 dan, door een Anglo-Amerikaanse die zijn proefschrift kon lezen. Asperger, de Oostenrijker, deed zijn promotieonderzoek in het vertrouwenwekkende jaar 1944. Het voorwoord van zijn proefschrift moet welhaast de Nationale Groet bevat hebben.

Het onderzoek op het gebied van autisme heeft niet stilgestaan sindsdien. En eigenlijk tel je als kind niet mee als je niet gediagnostiseerd bent als autistisch en liefst ADHD. Er is een standaard, en daar wijk je vanaf. "Het is een publiek geheim dat Freek de Jonge Neerlands bekendste ADHD'er is," zegt deze site. Dan ken je Dolf Jansen nog niet, denk ik - o nee, die is nog niet zo bekend. Als die lui op tijd hun pillen hadden gekregen zouden we nooit last van ze gehad hebben. Misschien had Dolf dan niet eens bij RVZ gesolliciteerd dus dan had zelfs ik hem niet gekend...

Joho, de heerlijke nieuwe wereld.

Vijfendertig jaar 11 september

Victor Jara, La bala


Tot enkele minuten geleden mij volstrekt onbekend: Zweedse Nederlander Cornelis Vreeswijk, Blues för Victor Jara.


De Brigada Victor Jara bestaat nog. De huidige zangeres leefde nog niet eens toen de groep werd opgericht. A luta e a festa continuam.

Heilige arcade

In Loughborough stond ik aangekondigd als lid van de Academie voor Ambulante Wetenschappen. Nu is dit een zeer gedistingeerd en onvergankelijk gezelschap maar een treffen in de vorm van een Arcade #6 lijkt mij welhaast uitgesloten.

Toch houd ik niet op arcades te verzamelen. Die van St. Pancras in Londen wordt voor de zekerheid ook nog als zodanig aangekondigd. Aardig detail is dat de overopa van de allerliefste hier een hotel gedreven heeft. Het is er niet meer, anders hadden wij natuurlijk gratis logies gevraagd...

Netwerk

Conferenties en congressen brengen de deelnemenden meestal in een andere staat van bewustzijn, waarvan afgewacht moet worden of deze de thuiskomst overleeft. Ik weet er alles van. Niettemin: ik hoopte het al op te richten voor vertrek en het is er nu officieel: ASIRA, Academics and Students Interested in Religious Anarchisms.
Website.

Het socialisme voor de rijken slaat toe

Terug - eerst en vooral even vermelden dat ik bij een American style koffiebar in Oxford, waarvan ik uiteraard geen gebruik heb gemaakt, echt Kredit Krunch op het menu aanbevolen zag - nogal groot aangekondgd. Fun fun fun fun fun!

Dit was op de dag (gisteren 9 september) waarop het grote nieuws was dat de beurzen blij opveerden ("fought back" zei een krantekop) bij de nationalisatie van de grootste hypotheekbank van de VS. Zo gaat het na al die jaren ideologische dwangvoeding over vrije markten (en die zal ongetwijfeld doorgaan). Dat hierdoor de staatsschuld van de VS in een klap ongeveer verdubbeld is... Ach, après nous le déluge.

RG de 50-quidman kijkt op de kalender

Op de ramsjafdeling gevonden en meteen maar als reisboek meegenomen: Edmund Wilson,To the Finland station. Ik ben benieuwd. Meteen schoot mij dit nummer in het hoofd, waarin het genoemd wordt. En dan mix ik het met alle plezier met


Heart, Crazy on you.
De verbindende schakel is hier Al Stewart, tijdgenoot, met dat ene nummer, van Heart.

RG de 50-quidman doet wat mengelwerk

In de dagen waarin ik mijn collectie wekelijks afstruinde naar nummers die in het northern-soul-paradigma konden vallen kwam ik ook bij deze terecht, de Baja Marimba Band met hun versie van Along comes Mary. Dat kon nog niemand opgemerkt hebben, wie let er nu op de Baja Marimba Band?
Goed gegokt van mijzelf, maar ik bleek de eerste niet...


Hoe je een nummer dat je al 34 jaar kent kunt herontdekken. Ik loop de aula binnen voor de herdenking van ons aller kameraad Karl Kreuger (hij heeft ook enkele keren aan het programma Transkul meegewerkt). Er loopt net een band met Colours van Donovan. Voor het eerst dringt de slottekst tot mij door: "Freedom is a word I rarely use without thinking of the time when I've been loved." Toen de plaat uitkwam had ik van dat laatste ook nog geen last gehad. In een aula moet je een breekpunt hebben, dit was het voor mij. Karl is zeer eenzaam gestorven, maar een Spaanse vrouw zei dat hij vanuit de hemel zou zien hoeveel vrienden hij eigenlijk had. Hoewel het idee van een hiernamaals niet populair zou zijn bij de meeste aanwezigen, zei zij, wist ze dat Karl daar was. Ik hoop het. De zekerheid van de hoop, dat is toch geloof volgens Paulus, niet?


Een tijdgenoot van Colours. High in the sky is a bird on the wing, please carry me with you... Hoe dierbaar Dusty mij ook is, haar Amerikaanse nepaccent in het origineel is eigenlijk onuitstaanbaar. En de Australische Judith Durham klinkt Engelser dan Engels.

RG de 50-quidman ontdekt een A-kant

Dit wist ik niet: dit is de eigenlijke a-kant van The horse van Cliff Nobles: Love is all right... Ik zocht slechts een ongefasete versie, niet aangetast door Veronica-zelflegendarisering. Hier is de instrumentale b-kant die de a-kant werd:



Niet zo erg als wat Barbara Acklin overkwam: vervangen door een piano en weggevaagd als mogelijke hit.

Am I the same girl?

RG de 50-quidman beluistert symfonisch 1968

Twee nummers die ongeveer tegelijkertijd ook een nieuwe richting in de popmuziek leken aan te geven - maar het ging niet door, ze bleven alleen.

Mason Williams, Classical gas - waar ik het eerder over heb gehad.


Richard Harris, MacArthur Park. Superieure onbegrijpelijkheid (van een andere klasse dan de onzin van Procol Harum).

RG de 50-quidman voelt zich gelukkig

Jesus Jones, Info freako


Stone Roses, She bangs the drums

Ergens in de zomer van 1989 kon ik collega Willy de Wit vragen twee 12"-s voor mij te scoren - hij ging een paar dagen naar Londen.
Toen ik ze op de radio draaide stond de telefoon niet stil, wat niet zo vaak voorkwam.
Niet om die reden, maar om de nummers zelf voel ik nog steeds een tamelijk intens geluksgevoel door mij heengaan bij deze klanken. Dan weet u dat ook weer.

RG de 50-quidman laat de bladeren vallen

The Four Seasons, Beggars' parade - dansen op glad ijs. Dit soort klasse-argwaan, in de VS meteen "conservatieve gevoelens" genoemd, herken ik wel. B-kant van Opus 17. In Engeland als a-kant uitgebracht door The Falling Leaves.


Alweer weken geleden vond een weerman het nodig het einde van de zomer aan te kondigen, zoals "Dusty Springfield zong in de jaren zestig." Caca de toro, om met Big Bill te spreken. Een b-kantje van een single die nooit een hit is geweest in Nederland haalt het bij de Nederlandse weerman? De mythologie of beter: zelflegendarisering van Veronica. Die hadden een jingle van Dusty's versie gemaakt. In de jaren zeventig.
Dit is de a-kantversie, Frank Ifield, Jodelaar nr.1 van de jaren zestig.

Als ik dit voorbereid zit ik nog volop in de mitella, maar dit doet mij opspringen:

TW's herkenningsmelodie: Frank Ifield, Waltzing Matilda

RG de 50-quidman zoekt naar levertraan

The Lovin' Spoonful waren een beatband maar dan uit New York, zij hoorden tot het grote gezelschap in de VS dat als het ware de fakkel overnam van de Britten in 1965. Inclusief covers van "zwarte" nummers. Het duurste singletje uit mijn collectie is hun versie van Searchin'.
Toevallig speelt Zal Yanowsky hier mee, verder wil ik met deze band eigenlijk niets te maken hebben: de Mugwumps (want de Spoonful zijn er niet mee te vinden).


The Coasters zelf:



Rauwe geluiden van de heren (hun kalmere nummers waardeer ik overigens ook ten zeerste):

On the road again - The Lovin' Spoonful

Nog een "eigen" herkenningsmelodie, inmiddels te vinden op het net; van het laatste of vroegste bluesprogramma van Amsterdam, Nightowl blues, de Lovin' Spoonful dus (uit de ochtenden gedeeld met Willy de Wit).