Op het eind van de jaren zeventig braken in Frankrijk de "nieuwe filosofen" uit, die de "westerse" democratie en de zegeningen van het kapitalisme ontdekten. Waarom? Ze hadden de Goelag-archipel gelezen.
Blijkbaar was voor deze jongelieden deze trilogie nodig om in te zien dat er iets ernstig mis was met het zogeheten socialisme in de Sowjet-Unie en dus eigenlijk overal waar het als staatssysteem was gevestigd.
Men hoefde toch waarachtig geen anarchist te zijn om daarvoor Solzjenitsyn niet nodig te hebben - wat niet als denigrerend ten aanzien van deze schrijver is bedoeld.
Komaan. leuk dat deze bolsjewistische medereizigers het dan toch ook inzagen, maar over tot de orde van de dag. Wie zat er te wachten op deze bekeerlingen van de laatste uren? Zie eens hoe het met de CPN is afgelopen.
Maar zo ging het niet. B.-H. L. bleef de hoogstinteressante glamourfiguur en Solzjenitsyn werd al snel op de mesthoop van de geschiedenis gegooid. Hij bleek niet anti-Russisch te zijn. Hoho, daar zaten we niet op te wachten. Eigenlijk moet je zo iemand die Nobelprijs weer kunnen laten inleveren.
En nu, ter gelegenheid van zijn overlijden kan men niet ophouden er op te wijzen hoezeer Solzjenitsyn tegen de allerhumanitairste vredelievende bombardementen op Servië was en in zijn naar panslavisme neigende Russischgezindheid volhardde.
En dat terwijl, kraait Brandt Corstius - o, juist; familie? ja ik vraag het maar, want een grote aanbeveling vind ik het niet -, correspondent van Trouw in Moskou, er maar liefst zevenhonderdduizend mensen gevangen zitten in Rusland momenteel. Er zijn zelfs politieke gevangenen!
Ook hierover zou ik allesbehalve kleinerend willen doen. Maar omgerekend zou dit betekenen dat pakweg in de Verenigde Staten zo'n 1,3 miljoen mensen vast zouden moeten zitten. Het zijn er ruim een miljoen meer. Men zou denken: geen reden dus om zo hoog van de toren te toeteren voor deze Brandt Corstius.
Ik begrijp dat we weer tegen Rusland moeten zijn dezer dagen. De gebruikswaarde van Solzjenitsyn was al op toen die nieuwe filosofen kwamen, zo'n dertig jaar geleden. Wie heeft er nu Russische schrijvers nodig om de lof van het kapitalisme te zingen?
Rust in vrede, Alexander Isajewitsj.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten