Paupers in paradijzen - 3

Andermensen genealogie kan - tenzij zij voor biografische doeleinden is - alleen interessant zijn als zij zicht biedt op de sociale geschiedenis, de grote context waarbinnen die zo particuliere verhalen horen te passen. Ik weet dat dit voor mijn eigen onderzoekingen geldt (de context van de Schiedamse tak is echter al redelijk goed gedocumenteerd, tot door Bordewijk en Henri Hartog toe), het geldt voor een programma als Who do you think you are? en het geldt voor Suzanna Jansens Het pauperparadijs.

[Terzijde: ik moet toch niet denken aan een Nederlandse versie van WDYTYA?! Kunt u zich voorstellen dat er niet een Knevelachtig tiep gevoelige vragen gaat stellen als: "Wat gaat er nu door je heen?" of die zelf wel even opmerkt: "Zoiets doet je toch iets." En eromheen: reclame. Leer mij Nederlandse televisie kennen.]

Jansen wordt vager naarmate de contouren duidelijker worden en het verhaal over haarzelf gaat. Ik wil het nog wel even zeggen: het advies "mulo" (mavo, godverhoede vmbo) werd en wordt nog steeds heel gemakkelijk uitgedeeld aan mensen met de verkeerde achtergrond. Kleurtje, ouders die zelf geen voortgezet-onderwijservaring hebben, verkeerd geloof (het gaat vaak samen natuurlijk). Deze gymnasiast spreekt uit eigen ondervinding. Jansen verhaalt van haar ontsnapping aan een milieu (daarvoor werd dit woord nog niet zo lang geleden gebruikt) dat erfelijk belast lijkt. Armoede, drankzucht, landloperij en onvermijdelijk: recidive. De Britse heersende klasse heeft er Australië wit mee gemaakt, Nederland had Veenhuizen. En later "heropvoedende" wijken in Amsterdam-Noord, een nog steeds onamsterdams "stadsdeel" dat na een watersnoodramp zelf om annexatie had gevraagd wegens onoplosbare armoede: over erfelijke belasting gesproken. Heeft de Nederlandse televisie niet daverende pret gemaakt over een familie uit zo'n zogeheten asocialenwijk? Het staat mij bij van wel. Jansen voelt zich nu ontsnapt, classless and free, but... - laat ik het zo zeggen: met een grote, wellicht de definieve crisis voor de deur moet ik het nog zien. Maar misschien beseft de schrijfster dit ook wel en getuigt heet slothoofdstuk hiervan. Enfin, zij heeft dit boek geschreven, vlot en goed, en behoudens de blijkbaar onvermijdelijke buiging voor de abjecte leuterkoek van het beschavingsoffensief, is het een trefzekere documentaire over verval en armoede en het gevecht hieruit te komen. De georganiseerde arbeidersbeweging bestond niet voor haar familie - dat was niet onvermijdelijk, tenzij - tja, waarschijnlijk is het zo - je ook daarvoor te zeer onderaan de maatschappelijke ladder kon staan. Het komt, naar de geest des tijds, niet eens ter sprake.

Is dit een spontane hit, zonder hype? Bij schrijfsters voel ik altijd nog meer onraad dan bij schrijvers, al hoef ik van geen van beiden hypes. Jansen staat op het achterplat afgebeeld als de aantrekkelijke vrouw die zij vast is (zij wringt zich, begrijp ik, regelmatig door dezelfde grootgrutterswinkel als ik, maar ik weet van niks), zij het met ernstige, misschien zelfs wat verdrietige blik. Ik denk dat dit een hit is op grond van herkenning, voor heel wat mensen. Mijn wantrouwen bezweek toen enkele kameraden het los van elkaar aanbevalen. Ik doe het nu ook, met de kanttekeningen hierboven gegeven. En met de aanbeveling speciaal met betrekking tot de zogenaamde kolonie in Veenhuizen (een naam die ik uitspreek met de klemtoon op de tweede lettergreep, ook al ben ik Amsterdammer; of heb ik dat meegekregen van de "noordoostelijke" tak? nee, naar mijn weten geen familie in "de kolonie" gehad, al weet men dit nu juist nooit zeker). We worden niet verwend met sociaal-historische boeken in Nederland, dus laat ons Suzanna Jansen prijzen.

- Suzanna Jansen, Het pauperparadijs. Amsterdam: Balans, 2008.

RG de 50-quidman slijmt even tegen zijn Engelse meissie

Golf girl, Caravan


The intro and the outro, Bonzo Dog Doo Dah Band

Onschuldig Nederland

Als ik het wel heb, is dit geschreven door twee Telegraaf-journalisten die een akkefietje met de inlichtngendienst hadden (of beter: andersom).
De treurige staat van de Nederlandse journalistiek: De Telegraaf als krant met onderzoeksjournalisten die De Macht trotseren...

Maar goed, wat betekent dit bericht, verdronken tussen de bagger over de klapveebijeenkomsten in de VS en het nieuws over de gruwelen van de Russische beer (ja, hij is intussen geheel terug, maar nog geen enkele toespeling op de naam van de president gezien...).

Is dit desinformatie? Als het klopt, en De Telegraaf serieus denkt dat Teheran een uitzendbureau van "terroristen" heeft - wat ik niet geloof, in twee zinnen - dan neemt de krant een groot risico.

En Nederlandse spionage in Iran? Tja, mijnheer Khan die zijn kennis over ultracentrifuge heeft verkocht aan zijn vaderland Pakistan, aan Libië en Noord-Korea, en hoogstwaarschijnlijk ook aan Iran, heeft het vak bij prof. dr. Kistemaker geleerd. Die geen A-bommaker mocht heten.

Nederland geeft, Nederland neemt. Verder is het natuurlijk een uiterst vredelievend landje dat helemaal niet terwille van de Shell meebalkt in het oorlogskoor van de VS. Overigens gelden de Russische ingenieurs in Iran nog steeds als graadmeter voor aanvalsgevaar. Naar mijn weten zijn zij er nog. Al kun je op grond van de afgelopen weken je wel afvragen of de geheime diensten elkaar nog echt goed in de gaten hebben.

De verontrustende nabijheid en banaliteit van het verschrikkelijke

Waarom mag dit geen beetje vrolijke aflevering van Who do you think you are? zijn - viel al van tevoren te bedenken bij het programma over Jerry Springer. De zoektocht ging in zijn geval eigenlijk geheel naar de vermoorde familie, en voor de zekerheid waren bepaalde documenten alvast in het Engels vertaald en geprint.
De onverdraaglijke last van deze geschiedenis - en het is nog zo nabij - moet steeds uitgedragen worden, lijkt het, als er Joodse mensen van Europees-continentale herkomst aan de orde zijn. Of de hoofdfiguur er op voorbereid was wordt niet duidelijk, maar het is moeilijk voor de kijk(st)er niet mee in te storten als Springer staat te snikken op het verlaten goederenstation van Łódź - daar begon de laatste reis van zijn oma. Als toeschouwer voel ik ook woede opkomen: als de nazaten van de daders het zien - wat zeg ik, de daders zelf misschien nog - , moet hun dan de lol gegund worden dat iemand in het openbaar dit machteloos verdriet heeft?

Want dit komt voor mij duidelijk naar voren tijdens deze speurtocht naar de vermoorde familieleden. (Je wordt ook vaak niet-begrijpend aangekeken als je het zo zegt: vermoord? o, je bedoelt de holocaust! - dan wordt het vanzelf al minder moord, blijkbaar). Ik denk niet dat de naïviteit van Springer gespeeld is als hij tot twee keer toe opmerkt, aan de hand van foto's: de misdaden tegen de menselijkheid zijn niet door een kleine bende gedaan, Adolf Hitler "en de nazi's". Dit waren "gewone mensen". Ja, de beulen waren gewillig. Collectieve schuld mag men niet in rekening brengen, maar een groot deel van Europa is bezet geweest door Duitsland, niet door de "nazi's", en "nazi-Duitsland" is ook te gemakkelijk. De kampen werden gedreven door Duitsers, met handlangers uit andere landen wellicht, maar toch in de eerste plaats Duitsers.

Het is juist duidelijker om het banale, het gewone van deze massamoord op deze wijze aan te duiden. Hiervoor hoefde je geen partijlid te zijn. Het is vatbaar voor discussie of de term nazi altijd in plaats van nationaal-socialist gebruikt moet worden. Socialisten, ja, ook ikzelf, willen dat liever. Maar het hoeft niet zomaar meer opzijgeduwd te worden onder het hoofdje "bruine diefstal".

Ik heb eens in een woordenboek-Sranantongo gezien dat in deze taal "nazi" en "Duitser" door eenzelfde term worden weergegeven: doisri. Ik heb de lexicograaf hier zelf over gesproken en gevraagd of dit klopte, en hij verzekerde mij dat het zo is. Zo ver hoeft men ook weer niet te gaan - maar versluierend taalgebruik als "nazibezetting", "holocaust" enzomeer maken de verontrustende realiteit minder zichtbaar. Ja, Jerry, dit is door gewone mensen gedaan, en wie weet zien ze je snikken op het station van Łódź - en wat zullen ze denken? Hebben ze spijt? Dat hopen we, verwachten we misschien zelfs, maar we kunnen er niet voor instaan.

Radio Zinzine

Radio Zinzine, het station van Longo Maï in de Provença, is hier te beluisteren.

Denis de Rougemont

Inmiddels heb ik afgesproken dat ik het eerder vermelde boek van Beatriz Graf over Longo maï zal bespreken voor De AS, wat met zich meebrengt dat de bespreking ook hier later zal komen. Bij beter welzijn zal ik enkele van de gegeven links hier natuurlijk wel vermelden.

Op het einde vermeldt Trixie Graf dat men binnen Longo maï geïnteresseerd raakt in het personalisme - ook een keuze en inspiratiebron van Peter Maurin van de Catholic Worker, en van Thomas Merton. In dit verband wordt Denis de Rougemont genoemd, die in zijn laatste werk aandacht besteedt aan Longo maï.

Denis de Rougemont, het is een naam die ik ben tegengekomen bij Menno ter Braak, en Ter Braak is zo nadrukkelijk vooroorlogs dat ik zo'n naam niet kan verbinden met iets wat voor mijn gevoel ver-naoorlogs is, als Longo maï dus. Federalist, ecologist, medestrijder met Jacques Ellul - het klinkt waarachtig alsof het hier iemand betreft die van belang is voor het christen-anarchisme. Ik beken schuld aangaande mijn onwetendheid en beloof beterschap - op termijn uiteraard.

Bidden voor Papua Barat

Het jaar is nog lang niet om, dus is het niet te laat om te vermelden dat de Fellowship for Reconciliation Papua Barat als zwaartepunt voor vredesinzet heeft gekozen dit jaar.
Bijbehorend gebed.

Lang mag je rennen

Ik zocht even de uitdrukking "longa mai" zoals de echt-Occitaanse spelling zou moeten luiden, en ik kwam op een authentiek blog dat zo te zien niets wereldschokkends te zeggen heeft.
Goed, dat het Occitaans dus zo leeft dat het niet steeds naar zichzelf hoeft te verwijzen.

Als verklaring voor de naam Longo maï had ik eerder gelezen dat het verwees naar een langdurend mei-1968, maar het is als een Provençaalse groet bedoeld: moge het lang duren, oftewel: een lang leven toegewenst. En dan denk ik vanzelf aan middagen met Stuart Russell op de radio in de Pijp, oftewel de Stills-Youngband, singing Caroline-ohhh...
Your age is showing gov'nor...

Maar kom, als ik het toch over radio heb...

Longo mai

Afgelopen vrijdag 22 augustus begon de tournee van Longo maï door Nederland, in De Linkse Kerk van Eurodusnie. Wat er misging blijkt al uit de inhoud van de site: hoezo, "geen webstek" van Longo maï? De organisator kwam zelf niet opdagen en de dag leed onder de structuurloosheid die menig studentikoos anarchist ongetwijfeld voor "anarchistisch" zal aanzien. Wat niet betekende dat het geen leuke avond werd!
Beatriz Graf gaf in het in Nederland tegenwoordig onvermijdelijke Engels toelichting bij filmbeelden en beantwoordde vragen achteraf. Vragen die evenwel vooral door het boek van Graf worden beantwoord. Ze vertelde mij dat ze Braziliaans-Oostenrijks is, zodat ik blij wat Portugees terugzei. Een aardig talenmengsel werd het zo. En er bleek enige parallellie te ontwaren in ons beider activisme en de gedachte die na de daad komt, zij het dat men bij Longo maï geloof in bepaalde zin (nog?) af lijkt te wijzen.

Ik merk dat mijn blessure mij weerhoudt van het schrijven van grote stukken (het helpt wel tegen tikfouten) hetgeen betekent dat mijn prioriteit nu elders moet liggen, dus nu verwijs ik u even verder naar deze diavoorstelling over Longo maï.

Niet zijn baantje kwijt

1978, ook een jaar dat aan een lustrum toe is - maar geen algemeen erkend te vieren jaar geloof ik. Op het Anti-City-Circus op de zandvlakte van het Waterlooplein, die vervolgens ontgonnen zou worden tot het Vlooienpark, trad ook Neerlands Hoop op.
Zij troffen mij speciaal met dit nummer, waarvan de tekst in deze dagen waarin naar aanleiding van Duyvendak over "de jaren tachtig" wordt gemeierd, raker lijkt dan in sommige tussenliggende jaren.

Het is weer tijd om te bepalen waar het allemaal op staat

In de jaren zestig
Had iedereen zo'n smoel
Nu eten we gebakken peren
Met een triest gevoel
Een kwart van toen is aan de drugs
Een vierde gesaneerd
De rest is ofwel ingepakt
Ofwel genuanceerd

Waar zijn je idealen
Zingt de eeuwige soldaat
Het is weer tijd om te bepalen
Waar het allemaal op staat

Wat had je een bewondering
Voor Martin Luther King
Je had zelfs echte vrienden
In je negerkring
Als hij een fractie had vergolden
Van wat hem was aangedaan
Had hij niet in een zilveren lijst
Op je buffet gestaan

Je wilt graag zelf bepalen
Hoever een vriendschap gaat
Het is weer tijd om te bepalen
Waar het allemaal op staat

Toen Vietnam voorbij was
Werd het nadrukkelijk stil
Goede tijden voor de PPR
En nog een rondje pils
Maar wie toen voor de yankees was
En riep hun strijd is onze strijd
Zit nu nog op het kussen
En is niet zijn baantje kwijt

Niemand wou bepalen
De prijs van het verraad
Het is weer tijd om te bepalen
Waar het allemaal op staat

Als je een avond hebt gezopen
En je rijdt er eentje dood
Dan kan dat iedereen gebeuren
Ons begrip is groot
Maar als je de wereld wilt verbeteren
En je doet er eentje pijn
Dan ben je staatsgevaarlijk
Dan is het land te klein

Dan komen ze je halen
Het leger staat paraat
Het is weer tijd om te bepalen
Waar het allemaal op staat

Tweehonderdduizend werklozen
En de meerderheid die zwijgt
Mondjes en handjes dichtknijpen
Blij dat je een uitkering krijgt
De vakbond in confectiepak
Voert voor jou de strijd
En dus verdrink je je ellende
In een zee van vrije tijd

Pas als er niets meer valt te halen
Zien we jou weer op straat
Het is weer tijd om te bepalen
Waar het allemaal op staat

We gaan naar Argentinië
Waar dagelijks wordt gemoord
Maar daar is nu eventjes geen tijd voor
Zojuist heeft Rep gescoord
Zonder Cruijff in de finale
Wie had dat verwacht
En op de eretribune
Zitten Wiegel en Van Agt

We zitten in de finale
In een politiestaat
Het is weer tijd om te bepalen
Waar het allemaal op staat

- Voor mij was 1978 in de eerste plaats het jaar waarin ik ging werken bij boekhandel Het Fort van Sjakoo, wat bepalend voor mijn verdere levensloop zou blijken te zijn (het was voor meer mensen een beslissende stap, zij het niet voor de meesten). Verder was het vooral een jaar dat mij een turbulent liefdesleven opleverde, maar dat is niet iets om te vieren. Toen de stofwolken waren gaan liggen trof ik de weergegeven liedtekst aan op de muur van het vertrek waarin men zich dagelijks een paar keer bezint, bij mijn nieuwe vaste vriendin...

Transhumance

Als verklaring voor de verspreiding van het Romaans op het Balkanschiereiland wordt wel de transhumance genoemd: de trek met de schaapskudden. Ook de opmerkelijke spreiding van het Galego-Lusitaans aan de westrand van het Iberisch schiereiland wordt met transhumance in verband gebracht. Zoals vaker met betrekking tot nomaden: de verhalen zijn romantisch, eigenlijk oncontroleerbaar (want in dit geval verscholen in de mist der tijden) en het heeft geen consequenties voor het heden. De staat haat de nomaden die zijn oorspronkelijke grondslag vormen (vindt Franz Oppenheimer). De Lappen (Samen) kunnen er van getuigen, en natuurlijk vooral de zigeuners (Roma enzovoort).

En coöperatieverband Longo maï dus ook. Men trekt met schaapskudden van de ene vestiging naar de andere, maar het is voorgekomen dat een hele kudde in beslag genomen werd vanwege de "Europese regels" - grensoverschrijdend verkeer - gezondheidsverordeningen en dergelijke, weer een dieptepunt van hypocrisie als men bedenkt hoe er met vee gesleept wordt in Europa.

Longo maï is niet vegetarisch verantwoord, en al helemaal niet veganistisch.

Zonder noodgang

In een zeker liedje van Rubberen Robbie stort de zanger van de Blauwpoortsbrug met een noodgang in de haven, "de drek zit op mijn rug".
De Blauwpoortsbrug ben ik gepasseerd vanaf de avond met en over Longo Maï in De Linkse Kerk (Marinus van der Lubbezaal) te Leiden. Twee glazen van LM's prettige wijn op - ik kwam na middernacht bij de datsja in de Bollenstreek aan. Overmoedig begeef ik mij in de uitbrekende regen/donderbui naar de slootzijde om het gas aan te draaien. Het gras is glad, waar is het houvast - ik glijd uit en meteen door, dreig kopje onder te gaan en vang de val op met mijn linkerhand. Die zuigt de modder in, naar onbekende diepten.
Ik heb heel wat sloten geobserveerd in mijn leven, maar nooit op deze directe manier. Het ruikt naar zwavel, helse stank - daarom heet een lucifer lucifer...
Mijn pols doet heel erg pijn en wordt nog verder de diepte ingezogen. Mijn horloge, erfstuk van mijn opa, steekt al diep in de natte modder. (Het loopt nog).
Dan komt de hulp van degene die had zullen bijlichten, waar ik in hubris niet op gewacht had.
Nu ik dit bijna twee dagen later tik is mijn linkerhand dubbeldik, kneuzing, verzwikking desnoods, maar geen breuk blijkbaar.

Medici hebben mij het laatste jaar te vaak gevraagd of ik aan sport doe, op dwingende toon. Fietsen, wandelen. Is dat goed? Mijn laatste team-/verenigingssport dateert van dertig jaar geleden, niet zeuren alstublieft. In de tussentijd heb ik namelijk regelmatig blessures opgelopen, dus u heeft over mijn sportprestaties niet te klagen. Dit is er weer een.

De volgende dag herbergt de haagbeuk aan de overzijde een nog niet gedetermineerde vlinder. En een groene kikvors profiteert van de ravage die mijn val heeft aangericht. Schuldig landschapje....

Over Longo Maï morgen meer, u mag duimen voor mijn linkerduim (en de rest).

Denken langs de Schinkel - 2

Van de landen die ik bezocht heb (tot nu toe) is er één dat bij entree de opmerkelijke vraag stelt of ik mij schuldig heb gemaakt aan genocide. Als ik hier "ja" op antwoord zou mij de toegang geweigerd worden, neem ik aan. Ik vraag mij af of hier ooit iemand eerlijk "ja" op antwoordt of daar zelfs aanleiding toe heeft.

Het wonderlijke is dat nu uitgerekend het land dat dit in de vorm van dit formulier vraagt, gebouwd is op - genocide. In Noord-Amerika zelf, en - in samenwerking met de rest van West-Europa waar het een uitvergroting van is - in Afrika.

Mali, Benin, Dahomey, Ghana - het waren allemaal koninkrijken in die tijd, waarvandaan slaven werden versleept naar de zogeheten Nieuwe Wereld. Van de koninkrijken bleef niet veel over door deze "handel". De meeste van deze rijken waren wat vanuit Europees (en later Noordamerikaans) perspectief kan heten "premodern" - het waren geen staten, zoals deze juist in die jaren tot stand kwamen in Europa. Het modernste, zelfs rooms-katholieke, koninkrijk was Ndongo, door de Portugezen tot Angola verbasterd - cuius regio, eius religio, net als in Europa. Een katholiek rijk ten zuiden van de Evenaar, in Afrika? Het is nog steeds verboden kennis...
In ieder geval werd dit gegeven royaal (koninklijk dus) genegeerd om de handel in mensenvlees voort te zetten.

En daar kwam de moderne Afrikaanse staatsburger, uitgekleed en afgebeuld in de ruimen van een schip op de lange ongewilde overtocht. Om niet-staatsburger te worden moest hem of haar eerst het Ndongo-burgerschap ontnomen worden, om hem of haar fictief het VS-staatsburgerschap te verlenen en dit onmiddellijk te ontnemen, want eigendom is geen staatsburger.
Aan de basis van de Noordamerikaanse slavenmaatschappij staat de non-fictie van een fictie: de democratische rechtsstaat die zijn niet-burgers tot nietburgers verklaart.
Het zou tot 1964 duren voordat de nietburgers alsnog burgerrechten kregen. Meer niet - mensenrechten waren en zijn nog steeds te veel gevraagd. Ironischerwijze zijn de nietburgers de enige niet-illegale immigranten in de Verenigde Staten.

In het gangbare vertoog heet de islamitische wereld premodern of bij de grootste lawaaimakers: onbeschaafd. Afrika ten zuiden van de Sahara is geheel irrelevant in hun wereldbeeld.

RG de 50-quidman noteert een illusie en een omissie

Een vergeten herkenningsmelodie, misschien wel de belangrijkste, zeker de langstlopende: Magnificent seven, eigenlijk in de versie van Al Caiola. Van Transkul, Radio 100, de laatste zoveel jaren. Elmer Bernstein:


Wijsheid achteraf: het programma Transkul, lopende van april 1989 t/m mei 2003 op Radio 100 (eerst nog even geheten: Transkul revisited, verwijzend naar de kortlopende editie van 1987 met ook Tjebbe van Tijen), werd in de begintijd gemaakt door zeven mensen - toevallig... De erelijst: Erik Nieuwendijk, Eef Vermeij, Fred Galis, Jan-Willem Dingemanse, Marc van Gurp, Annabelle Parker en André de Raaij. Vaak waren er hiervan vijf, zes ook in de studio. Het is misschien aardig met betrekking tot andere. latere medewerkenden te melden dat Harald Doornbos in dit programma zijn radiodebuut maakte, meteen met een zelfgeschreven en -geproduceerd hoorspel Burengerucht - waarschijnlijk de Bekendst Geworden Transkulmedewerker...
Dit weblog is voor mijn gevoel nog steeds de voortzetting van mijn beschouwingen in dit programma, al slijt dit langzamerhand.


Als je dit nummer nu tijdens kort verblijf meermalen op de radio hebt gehoord in Syrië, dan denk je: ja Abdul Hassan - doorbraak naar "het westen", novelty, "wereldmuziek" (vreselijk woord altijd).
En eigenlijk klopt het toch. Al blijkt Abdul Hassan in het echt Hans van Eijck te heten... (Mededeling: Tunesboek).

Zomerbeeld - 9

Moerasandoorn in avondschemering.

Over avondschemering gesproken: omstreeks het maken van deze foto is een van de weinige keren dat ik een vleermuis heb gezien dit jaar (vermoedelijk een meervleermuis). Ik kan niet zeggen dat ik er niet op let - de verklaring lijkt voor de hand te liggen en is verontrustend.

Paupers in paradijzen - 2

De uitdrukking kolonie voor Van Eedens Walden en de Blaricumse gemeenschap van de Internationale Broederschap (er waren er overigens nogal wat meer in Nederland op den duur, maar dit zijn de spectaculairste) verwijst naar ontginning en gezamenlijkheid. Het was bedoeld als socialisme in de praktijk, hier en nu, werken aan de nieuwe samenleving in de schoot van de oude - en daarbij nuttig werk in de vorm van het ontginnen van schrale grond. Het was binnenlandse kolonisatie, in tegensteling tot het kolonialisme overzee. De "Nederlandse bezittingen" elders werden steeds meer ingezet om het collectieve gevoel "Nederland" op te roepen. Daar werd iets groots verricht - Max Havelaar had niet zoveel indruk gemaakt dat dit citaat van de massamoordenaar Coen niet regelmatig opdook. Trouwens, ook nu nog beroept Balkenende zich op de VOC-mentaliteit.

Het millennaristisch aandoend geloof in die binnenlandse kolonies kwam ergens vandaan. Het lijkt mij nog steeds het waarschijnlijkst dat kolonies in Noord- en Zuid-Amerika - in het gebied van verdreven of (door anderen) vermoorde "wilden" - hier als voorbeeeld dienden. Tjerk Luitjes keek naar Zuid-Amerika, Van Eeden - tot in de naamgeving van zijn kolonie toe - naar Noord-Amerika. De al bestaande ervaringen met "binnenlandse kolonisatie" speelden merkwaardigerwijze geen rol in de overwegingen - hoewel hier toch volop zogeheten schrale grond gezamenlijk werd ontgonnen. Er waren ter rechterzijde zelfs al mensen die dit een gevaarlijk socialistisch initiatief vonden (al bestond het woord nog niet eens).

Suzanna Jansen heeft met haar boek op zeer persoonlijke wijze deze wereld voor een groot publiek geopend.
Een wereld die een eigen website heeft, waarop de toestanden uiteraard niet vanuit het standpunt van de objecten van dit beschavende werk ten aanzien van binnenlandse wilden wordt gepresenteerd.

De Maatschappij van Weldadigheid nu.

David ging naar het best kapellenland

Weer te kunnen struinen naar willekeur over het net. U kent uw eigen rijkdom niet...
Ik dacht even die terugkeerplaat-aller-terugkeerplaten op te zetten, maar oeps - toch maar niet.

En deze moet u ook maar even ter plekke bekijken, ik kan de clou aangaande David niet weggeven.

Paupers in paradijzen - 1

De onweerstaanbare Boris Johnson - ik kan het niet helpen, maar ik sta hier niet alleen in als type van Links - liet gisteren op televisie een speurtocht naar voorouders zien. Zoals het de burgemeester van Londen betaamt is zijn achtergrond mede Russisch(-joods) en Osmaans. Tot het onderzoek voor de uitzending dacht hij dat hij ook Frans voorgeslacht had, het blijkt Duits te zijn, zeer monarchaal en via de koning van Württemberg komt hij uit bij de Engelse koning George II. Het is dan al de elfde generatie voorouders, wat bij volledige genealogische kennis van alle partijen op 2¹⁰ ofwel 1024 voorouders neerkomt. Zeker als er monarchen aan te pas komen, maar ook bij roodbloedigen, zal de exponentiële groei van het voorgeslacht niet zo precies zijn. Toch... een van de (ideaalgesproken) 1024 grootouders de Engelse koning... Johnson vindt het juist een bewijs van democratie, al die voorouders. Misschien...


*


Het is voyeuristisch en tegelijk een levendige duik in geschiedenis, dit kijken naar het snuffelen in andermensen voorgeslacht (het gaat om Bekende Britten, maar de Bekende Nederlanders komen eraan - omdat ik meestal toch helemaal niet weet wie dat zijn laat ik mij de beker voorbijgaan). Voyeuristisch: welk doel dient het om Stephen Fry machteloos in huilen te zien uitbarsten als het besef doordringt dat er naaste familie van hem vermoord is in een Duits moordkamp? Het confronteert je er weer eens mee dat dit nooit had mogen gebeuren - meer machteloosheid ten aanzien van zo'n tafereel kan ik er ook niet tegenaangooien.

Genealogie - ik ken ten minste een vakhistoricus in Nederland die er een gruwelijke hekel aan heeft. Ik hoop dat het ook en vooral hemzelf betreft. Van anderen - dat kan ik mij nog wel indenken, al zie ik bij wat ik inmiddels weet van mijn eigen voorgeslacht de geschiedenis van arbeidersklasse en -beweging gaan leven. Je kunt er een verhaal van maken, en Suzanna Jansen, die tot voor kort Niemand was, heeft dit met haar voorouders in een lijn tot de vijfde generatie gedaan. Het boek is een onvoorspelde hit geworden (of doet zij het goed op de televisie? ik weet van niets). Over dit boek spoedig meer.

Het verhaal van de erfenis die "ons" door de neus geboord is doordat de familie zo aan lager wal is geraakt dat Voorouder een kruisje moest zetten onder iets wat zij (hij?) niet kon lezen, waarna de notaris er goed van ging leven "in Amerika" - in hoeveel families zal het rondwaren? Of zijn deze mensen allemaal familie van mij? Ik kwam het motief tegen in een beschouwing van collega-redacteur van De AS André Bons over het boek van Jansen en het valt mij op dat het in het boek niet voorkomt terwijl ik op tweederde ben.

Welnu, de gestolen erfenis in mijn familie was van niemand minder dan het geslacht Brederode - "de edelste", werd of wordt er altijd maar even bij gezegd. Natuurlijk is Deze Voorouder Veel Belangrijker dan de zakkendragers, naaisters, bootwerkers, water- en vuurverkoopsters enzomeer waarvan ik weet - of beter: daarover dient men te zwijgen als men zo'n nobel voorgeslacht heeft, zo dicht bij nog dat "Amerika" een rol speelde bij die erfenis. Het maakt wat goed als je dagelijks aan de kop van het Damrak bij het IJ moest klaarstaan voor het geval dat er wat te werken was in de haven. Dat iemand met de familienaam Dokter alleen al met die achternaam een maatschappelijke degradatie belichaamde lijkt mij stukken duidelijker dan een connectie met een adellijk geslacht waarvan sinds de Opstand eigenlijk niets meer vernomen is. Het geslacht is volgens deze site in 1679 uitgestorven wat mij rijkelijk ver weg lijkt voor het familieverhaal.

Niettemin eis ik natuurlijk wel de mij rechtmatig toekomende ruïne op, sprak de anarchist.

Zomerbeeld - 8

Adulte en juveniele fuut, de laatste onophoudelijk piepend.

Zomerbeeld - 7

Ik heb de witte waterlelie lief,
daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in 't licht.

Rijzend uit donker-koelen vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.

Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenscht niet meer…

Ook van ons

En toen kwam de monteur, met een voornaam nog mooier dan Gerard... Om een nieuw modem achter te laten en mij weer wat wijzer te maken: ook deze provider heeft drs. W. Kok (PvdA) als commissaris. Het regime was er op uit de concurrentie te bevorderen, weetuwel...
Maar we zijn weer in de lucht.

Denken langs de Schinkel - 1

The chairman of the parole board says, "The files say you have been locked up here for the past 40 years. Do you feel rehabilitated?"

Red looks at him and says, "Rehabilitated… well, let's see… rehabilitated, I don't have any idea what that means."

The board member says, "That means, are you ready to re-enter society?"

Red says, "I know what you think it means, sonny. To me it is just a made-up word, a politician's word so young fellows like yourself can have a suit and tie to have a job. What do you really want to know? Am I sorry for what I did?"

The parole board member responds, "Well, are you?"

Red says, "There is not a day that goes by I don't feel regret. I look back on the way I was then, a young, stupid kid who committed that terrible crime. I want to talk to him, and try and make him see the way things are, but I can't. That kid is long gone. This old man is all that is left. I've got to live with that.

- Uit: The Shawshank redemption.

Wip Expres?

Willy de Wit is op de transferlijst beland. Radio Oktaaf, Radio Amsterdam Noord, Extra 108, verder weet ik het ook niet. Er was een tijd dat ik een ochtendprogramma met hem deed, althans officieel (hij vond het een goede gelegenheid wat later op te staan), of zijn band startte in het holst van de nacht - op de legale Amsterdamse lokale radio, voor alle duidelijkheid. Ach, geen kwaad woord op zich verder hoor, maar misschien is hij toch een beetje op hol geslagen?
Nu is WdW naar Decibel.

Ik heb geen reden er trots of zo op terug te zien, maar ik heb wel eens een bijdrage geleverd aan het programma op Oktaaf met de in de kop genoemde naam. Happy Radio - Willy de Wit!



Ik vroeg mij al af hoe het zat met zijn houdbaarheid toen ik hem - niet gehinderd door enig begrip voor de verhoudingen in het streekvervoer - hoorde schelden op chauffeurs v/m.
Voor het streng maar rechtvaardig volgen van bestuurderen in Amsterdam lijkt mij het lidmaatschap van de PvdA geen aanbeveling. De affaire-Duyvendak heeft vreemde gevolgen.

Ook een koninkrijk...

Zittend in een internetcafé luister ik alsnog weer eens naar Democracy now. Ach, kunnen luisteren naar Pacifica, Scott Horton, Mumia Abu-Jamal en anderen, en naar allerlei Nederlandse vrije radio.... Nog steeds heeft de provider de kortsluiting niet verholpen.

Een bericht van de bezetting van een paleisterrein door Hawaiiaanse royalisten komt langs. Hawaiiaanse royalisten? Hawaiiaanse royalisten!

Bulldozers

Billy Bragg over Rachel Corrie

Jerry Wexler RIP

En nogmaals een dode uit de Memphis-school: Jerry Wexler. Onbegonnen werk bijna - Atlantic hoeft ook niet uitgeluid.

Dusty Springfields versie van Don't forget about me


Ray Charles, I got a woman


The Drifters, There goes my baby

RG de 50-quidman is ergens deel van

The Strawbs, leuk huisvlijtfilmpje - bij andere video's gaan de vuisten van de heren toch ook niet omhoog: Part of the union

Kan mij dit niet herinneren uit een recente Later-aflevering, of misschien heb ik niet durven kijken. Jacqui klinkt nog steeds hemels. Light flight, Pentangle.


Playbacken is een kunst - hoe dan ook, dit filmpje kende ik nog niet: All around my hat Steeleye Span.

Af en toe jengelt de opname zodat het nog meer lijkt alsof Sandy Denny ons vanuit een ver hiernamaals toezingt...

De linker wang

Er zijn mensen die mij dierbaar zijn lid van GroenLinks, een enkeling aan wie ik liefdevolle herinneringen heb weet ik ook lid te zijn - ik denk altijd wel met spijt aan hen als ik negatief schrijf over dit genootschap. Toch is het mij onmogelijk iets positiefs te schrijven over de club - wetende dat de fractievoorzitster in de Tweede Kamer een volbloed politica is, niet afkomstig uit het actiewezen maar uit de PvdA (en dat zij daar ook alleen maar zat vanwege de carrière), een charlatan die willens en wetens het woord libertair kaapt voor haar club wetende wat het echt betekent en aan deze werkelijkheid geen boodschap hebbende.

En Wijnand Duyvendak - tja. een inbraak bij het ministerie van Economische Zaken is niet niks, het zou een omgekeerd Daniel-Ellsberg-verhaal hebben kunnen zijn, maar het wil het niet worden.
In de eerste plaats hebben de inbrekers v/m destijds niet zelf bij het ministerie gewerkt. Ze moeten een tipgever m/v hebben gehad binnen of bekend met het ministerie, die verteld had wat er te vinden was en in de openbaarheid te brengen. Op zich een sterk staaltje. Maar er was Tsjernobyl voor nodig om kernenergie buiten beeld te krijgen in Nederland, en dat niet eens definitief. En het broeikaseffect, gemakshalve nu ook "klimaat" genoemd, was nog geen hot issue (no pun intended).

Men kan niet borstklopperig doen over zo'n actie van een kleine kwarteeuw geleden en tegelijkertijd braaf het Kamerlid zijn. Profetische woorden hierover die ik elders op het net gezet heb - zoek ze zelf maar even op s.v.p. - zijn uitgekomen. Duyvendak heeft zowel zijn actieverleden als zijn Kamerlidmaatschap te grabbel gegooid. Dat boek kunnen ze net zo goed meteen naar De Slegte brengen. Nederland kennende komt hij toch wel weer terecht, gezien zijn klasseachtergrond.

En tja, GroenLinks - het is een treurig geheel, de parlementaire linkerzijde in Nederland. Ik heb al een tijd het idee dat alleen D66 en de Partij voor de Dieren er toe doen. De SP is een soort Boerenpartij geworden, inclusief de versplintering. De groei is er inmiddels wel uit. Over de PvdA hoeven we het al jaren niet meer te hebben. En GroenLinks, in welks naam twee leugens besloten liggen, het is gedoemd verder weg te smelten en het kan zijn dat de Duyvendakaffaire een extra handje helpt. Het is niet verrassend dat Halsema het actieverleden van zovele van de leden van GL bezwaddert. Ik ga mij niet verdiepen laat staan inzetten voor wat een alternatief zou moeten zijn, ik wens de niet bij name genoemde eerder aangeduide dierbaren en alle integere leden van GL - ze zullen er zijn - wijsheid en sterkte.

Intussen in Bolivia....

...heeft Evo Morales zijn mandaat bevestigd gekregen en Shell het land uitgezet. Zelfs geen klein lettertje of korte vermelding hierover in de media die het druk hebben met die arme democratie Georgië.

Een anarcha-feministische Boliviaanse affiniteitsgroep (zal ik ze zo maar noemen?).

Eerlijk en evenwichtig

De vrouw draagt een tanktop, bloot dus voor de broodnodige identificatie, en een strakke spijkerbroek. Ze stapt huilerig uit haar auto en laat met een Amerikaans accent weten: World, America help us against the Russians. Had ze in de
studio gezeten, dan had zij om de drie woorden wellicht "you know" gezegd.

Waar ze vandaan komt (Gori?) of heengaat (Tbilisi?) en waarvoor zij op de vlucht is wordt in feite niet gezegd. Een Iraakse of Palestijnse vrouw, al dan niet gesluierd, die uit haar auto was gestapt om te zeggen dat zij hulp wil tegen "de Amerikanen/Israeli's/Zionisten/Joden", hoe welwillend zou zij in beeld gebracht zijn? Hoe welwillend had ik haar moeten bekijken van de actualiteitenrubriek? Overbodige vraag.

En dan komt er de bejaarde man van de RAND Corporation in beeld, een voormalig VS-ambassadeur die goed op de hoogte is. Wordt ons verzekerd. Hij kan de rijksvoorgeschreven vorm van Alzheimer combineren met mischien zijn eigen ziektebeeld. "Rusland bijt zich hierop stuk. Rusland is helemaal geen grote mogendheid. Ze hebben toevallig olie en gas. Het is een Saoedi-Arabië met bomen."

Zoals de Verenigde Staten een Mississippidelta hebben waar de hulp minder snel naartoe kwam dan naar het land van satraap Saakasjvili. Men is nu eenmaal witter in Georgië (als tweede christelijk land uit de wereldgeschiedenis - buurland Armenië was het eerste - is het genoemd naar St. Joris, niet naar een Engelse koning - om VS-lezers nog maar eens ter wille te zijn).

Plotseling schiet mij te binnen dat bij de verhalen over de invasie in Tsjechoslowakije in 1968 als toppunt van schandaal werd vermeld dat er soldaten bij waren met een Mongools uiterlijk, die natuurlijk niets van de beschaving wisten. Het museum in Praag was helemaal ondergepoept, jawel. Zeg mij hoe uw propaganda gaat...

De RAND-man, Hunter geheten, zegt de onaangename waarheid van de Europese kolonist in Noord-Amerika over de trouwe bondgenoot Saoedi-Arabië - niet serieus te nemen. Heeft iemand hem ooit verteld waar de mannen die de vliegtuigen gekaapt hadden op 11 september 2001 vandaan kwamen? Een aanwijzing voor de quiz: niet uit Rusland. En ook niet uit Irak. Zelfs niet uit Afghanistan.
Ze weten daar wel zo'n beetje hoe u over hen denkt, als bondgenoot.

Met de Russische militairen mee ging de correspondente in Rusland naar Tschinvali. Een geheel kapotte spookstad. Ze was er vier jaar eerder geweest, toen was het bewoond en levendig, met markten. Kortom, het Georgische leger heeft hier zwaar huisgehouden. Dat weten we weer, over naar Condoleezza Rice, de Ruslandkundige die da niet van njet kan onderscheiden... Stel je voor dat we eens een Osseet in beeld of aan het woord kregen.

Bericht uit het gesticht

Die heb ik nog niet gehoord: de naam van de Russische president betekent beer, dus opmerkingen over de dreigende Russische beer wegen dubbel. Het zal wel aan gebrek aan elementaire kennis van het Russisch liggen. Bovendien moet Poetin de grote boef blijven.

Al met al - Saakasjvili had misschien een "Libanonnetje" in gedachten, een Augustusverrassing als van Echoed Olmert twee zomers geleden. Maar eerder kan Operatie Storm een rol spelen in zijn overwegingen. Krajina was nooit Kroatisch geweest, om de eenvoudige reden dat een onafhankelijk Kroatië nooit de Servische Krajina had omvat. Bij het vanuit Bonn/Berlijn en Washington aangemoedigde uiteenvallen van Joegoslavië was er plotseling die grens die de Krajina-Serviërs niet accepteerden. Breakaway republic zeggen ze dan bij de nieuwsberichten van het Vierde Rijk. En 4-8 augustus 1995 liep het Kroatische leger de Krajina onder de voet, waarschijnlijk was niemand er daar op bedacht en in ieder geval had de VS de staat met zijn trotse fascistenvlag doeltreffend bewapend voor deze operatie. Het gebied werd "etnisch gezuiverd" en men heeft er in "het westen" nooit mee gezeten, tot vandaag aan toe.

Zoiets moet Saakasjvili voor ogen hebben gestaan met Zuid-Ossetië. Een gek, zegt president Beer terecht. Een democratische gek, dan nog altijd alstublieft. Het internationale vliegveld van Tbilisi wordt met de binnenstad van deze miljoenenstad verbonden door de George W. Bushlaan. Overal hangen portretten van Saakasjvili samen met George W. Bush. Iedereen weet hoe democratischgezind George W. Bush is. En iedereen weet dat de presidenten van Panamá en Grenada geen democratische gekken waren maar gewoon gek en dus gewelddadig verwijderd dienden te worden. Dat is het verschil.

Vragen? Neen? Zeker verslaggever van de vrije pers, huh?


Als ik bij Shane Claiborne lees dat hij verbaasd is dat er christenen in Irak wonen, als hij zich als menselijk schild aanbiedt in maart 2003, en concludeert dat het christendom dus geen Amerikaanse uitvinding is - ik zou graag willen denken dat hij ironisch is, maar ik geloof het niet, want over zo'n "ontdekking" valt niet ironisch te schrijven. Als zelfs weldenkende en vredelievende inwoners van dit machtigste land ter wereld zo denken, wat mogen we dan nog verwachten?

Beethoven

In zijn Oeuvres complètes is het niet te vinden, maar in ieder geval wordt aan Michail Bakoenin toegeschreven dat als de wereld vergaat de Negende van Beethoven blijft bestaan. Zoiets moois kan niet verloren gaan. De Negende is subliem, zegt Bakoenin.

Felix Ortt zal het citaat niet gekend hebben of het zal niet in zijn hoofd gezeten hebben toen hij besloot dat de Mondscheinsonate niet verloren kan gaan en hieruit besloot tot het bestaan van een Superkosmos.

Ik las zojuist bij Ketner dat Lenin zei dat hij week werd van Beethoven. Dus nu geen Beethoven, want het is geen tijd om week te worden: het is tijd om schedels te splijten.

Het verschil tussen anarchisten en bolsjewieken aan de hand van Beethoven...

Isaac Hayes RIP

Sam & Dave live, Hold on I'm coming


John Shaft Sammy Davis Jr.


Stormy Monday, de maestro zelve - interpreet van nummers van anderen en begenadigd schrijver van - mag ik het zeggen - onsterfelijke nummers...
Rust in vrede.

Een andere wereld

De internetverbinding is op een onbewaakt ogenblik uitgevallen. "Kortsluiting," stelt men aan de helpdesk na natuurlijk een stevige portie Celine Dion, Kim Wilde en Roxy Music (goed, die laatste heb ik zelf en daar hoef ik dus evenmin dertig cent per minuut voor te betalen en voor die andere twee wil ik zelfs geen geld toe), en meer telefoontjes, vast.
Vijf tot tien werkdagen kost het om vast te stellen dat er iets mis is met het bijgeleverde modem, want alleen daaraan kan het liggen. Het tart iedere beschrijving. En het komt op een ogenblik waarop net het tweede jaar van het abonnement ingaat, zodat we nog verband legden.

Zonder internet - afgezien van de eigen deelname aan de blogosfeer, o hoogeëerd publiek! - leeft men in een wereld waarin op maandag al vergeten moet zijn dat in de nacht van vrijdag op zaterdag mijnheer Saakasjvili de oorlog aan Rusland verklaarde - men zou nog kunnen grappen: de muis die brulde, als er geen mensenlevens mee gemoeid waren en als de man niet de bedoeling had dat de VS of "Europa" omwille van zijn regime een wereldoorlog zouden beginnen.
Nee, op maandag is er Russische agressie tegen de democratie Georgië. George W. Bush heeft moreel gezag in deze wereld, en condemns shtrongly this invasion of a sovven shtate (het accent overgehouden van de goede contacten van de familie met Hitler-Duitsland?).
Een verslaggever vraagt rond - en dan blijken er nogal wat Georgiërs niet in beeld te willen komen omdat zij het oneens zijn met de roekeloosheid van hun zogenaamde democratische president. Maar er wordt verder niet over uitgeweid. Saakasjvili is een democraat, punt uit.

Waar ik nu zit staat de Engelstalige Russische televisie op (de Alanen, die nooit genoemd worden in de verslaggeving in die andere wereld, zijn stamverwant hoewel geen geloofsgenoot van de exploitanten van dit internetcafé, kan ik bedenken) en ik vind op het onvolprezen Antiwar - het meest gemist - dit verhaal van nota bene een neoconachtig online blad.

Maar goed, de actieradius is beperkt. Terug naar de wereld waarin Koosoovoo een lichtend democratisch voorbeeld is en volstrekt onvergelijkbaar met Zuid-Ossetië, waarin het vredelievende Israel bedreigd wordt door gekke mollahs met kernwapens en waarin Peking voortdurend voor het verkeerde nieuws zorgt. Ook een wereld waarin ik weer eens voor een boek ga zitten.

U zult wel merken hoe het verder gaat. U boft, dat u in deze wereld vertoeft. Toch wel. Tel uw zegeningen.

Nieuwe broeders (en zusters)

Het afgebeelde boek is mij onbekend - ik krijg nu regelmatig mails met nieuwe meldingen over de nieuw-monastieke beweging (die geen beweging mag heten).
Hier een kort interview met de schrijver, Scott Bessenecker, die beklemtoont dat de Kerk van oudsher gered is vanuit kloosters of de woestijn waar monniken zich - terugtrokken is dan eigenlijk niet het goede woord. Een redenering die doet denken aan die van Peter Maurin, die de Ierse monniken Europa laat redden in de Donkere Middeleeuwen.
Ik vind de titel wel heel non-inclusief (niet woordspelig bedoeld).

Als ik een Nederlandse krantekop zie die vermeldt dat ziekenhuizen "niet genoeg winst maken" dan zijn er nog andere conclusies die zich aandienen. De allereerste - dat ik niet wist dat ziekenverzorging niet zieken verzorgen tot oogmerk heeft, maar winst maken - zal liggen aan mijn onvoldoende ideologische gelijkschakeling. De andere is: ze zijn ooit opgericht door monniken en nonnen (vandaar nog steeds de aanduiding broeders en zusters voor verplegenden) en blijkbaar wil ons allerchristelijkste regime dat het daar weer op neerkomt, speciaal voor de minvermogenden. Maar als ik tot die conclusie kom heb ik Grote Broer - weer een andere broer - nog steeds niet genoeg lief.

Plastic, een toegift

"Ik zal het niet mooier voorstellen dan het is," zei de man van het uitzendbureau. "U haalt een handle over, er komt iets heel warms van plastic uit de machine en het stinkt.. eh .. naar plastic. Dat moet u sorteren en wegbrengen."

De fabriek was op een mij onbekende plaats in Amsterdam-Noord, en ik meende geen risico te moeten nemen en verkende de weg erheen een paar dagen van tevoren. Ik fietste naar Noord over de Schellingwouderbrug. Dit bleek een vergissing. De fabriek was niet ver van de Buiksloterweg, waar de pont vanaf het Centraal Station heenvoer. Dus moest ik die route langs het station nemen, besloot ik. Maar het betekende dat ik de moeizaam gezochte weg niet meer wist. Dus de maandag waarop ik begon raakte ik verdwaald tussen de kanalen en kwam ik drie minuten te laat aan. Dit betekende een kwartier aftrek van loon, werd mij te verstaan gegeven, en verder moest ik beseffen dat ik een collega een rotstreek had geleverd want die had moeten doorwerken. Doorwerken? Maar liefst drie minuten? Voor mijn schampere reactie kan ik mij alsnog jaren later schamen. De fabriek was volcontinu in bedrijf, ploegen begonnen om zeven uur, om drie uur 's middags en om elf uur 's avonds. Je mocht pas weg als je opvolger gearriveerd was. Het was mij niet verteld en het verbaasde mij zeer.

Hier stond ik nu aan de machine, met een mesje in mijn hand. Anderen vulden een trechter bij met korrels waarvan de geur mij aan versgebakken brood herinnerde, dus geen onaangename lucht, integendeel, maar zeer bedrieglijk. De trechter was gevuld en de handle kon overgehaald. Uit de machine rolde een grote hoeveelheid zwarte ronde dingen die voorzover ik er iets uit kon opmaken radiatorknoppen hadden kunnen zijn, al waren ze daarvoor eigenlijk te klein. Het kon gebeuren dat er uitsteeksels aan de zijkant waren, die moesten met het mesje worden weggesneden. Als de hele partij die uit de machine gekomen was gecontroleerd en eventueel bijgewerkt was, kon de handle opnieuw overgehaald worden.

Sanitaire pauzes of eetpauzes moesten grootmoedig toegekend worden door een chef, die een aantal vingers opstak dat gelijk was aan het aantal minuten pauze. Er was ook een algemene pauze omstreeks het middaguur. Dit betekende een stuwing van mannenmassa naar de uitgang, onder een loopbrug in het gebouw door. Hierover liepen de vrouwen die op het kantoor werkten naar hun pauzegelegenheid. Het was de tijd waarin iedere vrouw in rok of jurk liep, en die waren (zeer) kort, en het was zomer. Een bijna collectieve kreet "Neukie!" steeg op naar de loopbrug. Ik begreep meteen dat dit een dagelijks ritueel was, inclusief de overwegingen welke meisjes er wel pap van lustten. Productie- en kantoorpersoneel lunchten nooit gelijktijdig.

Als een teil met ronde knoppen vol was werd deze opgehaald. Ik kwam er achter dat het wielen waren voor speelgoedauto's die in Roemenië in elkaar gezet zouden worden.

Lag het aan mij dat die machines vastliepen? Er kwamen geen wieltjes meer, er moest een monteur komen en ik werd aan een andere machine gezet waar een speelgoedonderdeel uit kwam.

Er was mij te verstaan gegeven dat ik het niet over mijn loon mocht hebben met collega's. Dat was geen probleem, het was zo'n oorverdovende herrie in de hal dat ieder gesprek dat een kreet van drie woorden te boven ging uitgesloten was. Toen ook de volgende machine het begaf gebaarde een man mij te gaan vegen. Ik zag niet waarmee ik dat kon doen en liet het aan mij voorbijgaan terwijl de monteur bezig was. Weer kwam de opzichter langs. Nu kon hij praten. "Hee, jouw handen zijn geen zaligheid beloofd. Vegen!" "Waarmee dan?" Nu wees hij op een bezem die tegen de muur stond. Die had ik maar moeten zien staan. Zonder enthousiasme ging ik vegen - stukjes gevallen plastic uiteraard. Inmiddels had de monteur zijn werk gedaan.

Opnieuw liep de machine vast. Nu werd ik er aan een gezet waaruit emmertjes kwamen. In ieder geval nuttige gebruiksvoorwerpen. Ik kreeg te horen dat ik een productienorm moest halen, en die haalde ik zowaar. De emmertjes werden niet opgehaald, maar moesten gestapeld worden aan het gangpad. Men kon de productie zo in een oogopslag aflezen. De afwerking bestond bij de emmertjes uit het eventueel afknippen van een draad plastic aan de onderkant van de bodem - aan deze onderkant zit een cirkeltje met een licht uitstekend puntje - welnu, dit moet dus van zijn plastieken navelstreng ontdaan zijn.

Zeven uur aanwezig zijn betekende niet ver na zessen op weg gaan. Het was een zonnige zomer dus het naar het werk fietsen was geen probleem. Maar je moet er wel op bedacht zijn dat je een lekke band kunt krijgen.Op de statige stille Plantage Middenlaan begaf mijn achterband het ter hoogte van het bejaardenhuis St. Jacob. Daar stond ik in de vroege ochtend, op een tijdstip waarop de tram nog spaarzaam rijdt. Maar er kwam een lijn 9. En op het Stationsplein kon ik overstappen op de buslijn om het station, naar de pont - het was nog net in de tijd waarin niet-treinreizigers de toegang tot het station ontzegd was, zodat de weg naar de pont nog knap lang was. Maar Amsterdam had hier van oudsher zijn unieke lijn om het station voor, toen lijn K geheten. K voor kringlijn, maar de geur die hing in de stampvolle bus - zo goed als alleen Turkse arbeiders - suggereerde op dat ogenblik een andere verklaring. Zij werkten elders bij de industrie in Noord, niet in de plasticfabriek. Aan de overkant van het IJ moest ik verder lopen. Al met al was ik precies de korting die ze toch toegepast zouden hebben te laat: een kwartier. Voor mij viel dat nog mee.

Die dag werd ik al snel van de emmertjesproductie afgehaald en kreeg ik weer Vage Dingen van Plastic te verwerken. Jammer, het ging redelijk snel met die emmertjes en ik had er niet zo'n gevoel van nutteloosheid over. De broodlucht van de verhitte plastickorrels die in de machine verwerkt werden zorgde er voor dat ik bijna voortdurend met een knorrende maag rondliep.

Toen ik om drie uur mijn prikkaart wilde pakken was deze verdwenen. Niet-begrijpend staarde ik naar het lege vakje en liep toen maar naar de portier om te melden dat mijn kaart weg was. Hoe heet u? Hij keek op zijn bureau, pakte de kaart en klokte af en zei: Dat betekent dat u niet meer terug hoeft te komen. Tot zijn ergernis kon ik slechts een spontaan "hoera!" slaken. "Wat zegt u?" Ik was zo blij dat ik geheel vergat mijn werkbriefje te laten tekenen.

Ik begaf mij opnieuw met pont, bus en tram naar mijn onfortuinlijke fiets. Aan het raam van St. Jacob stond een meisje een raam te lappen. Ik keek naar haar, zij keek naar mij en ze wuifde.
Vrij!

Cyberoorlog, cybernieuws

Cybervriend de Vineyard Saker (ik zet hem niet op de blogrol omdat hij antisemitische commentaren ongemoeid laat op zijn site) volgt de oorlog om Zuid-Ossetië intensief. Hij beheerst Russisch en hij heeft bijvoorbeeld de gehackte site van het Georgische ministerie van buitenlandse zaken nog kunnen kopiëren (de oorlog vindt ook in cyberspace plaats - helaas niet alleen daar).

Bij Wikipedia evenwel wordt werkelijk een zeer scherp bijgehouden nieuwslog onderhouden over deze oorlog. Inclusief vermelding dat een regiment Donkozakken onderweg is om de Zuid-Osseten te hulp te snellen. En Nationaal Onbenul De Hoop Scheffer wordt ook genoemd. Hoe compleet kan men zijn?

Irak, Iran - Iron?

Iron, zo wordt Ossetië ook aangeduid in de eigen taal van het naamgevende volk. Maar wie zijn het naamgevende volk eigenljk? Een ander Iraans volk uit het Kaukasusgebied heet Alanen en sinds enkele jaren wordt een identiteit tussen Iron, Osseten en Alanen vooropgesteld, die ook in de naamgeving van Noord-Ossetië tot uiitng komt - het heet nu Noord-Ossetië-Alanië.
De Alanen zijn nazaten van de schrik van het Romeinse Rijk aan de oostgrens, door de lotgevallen van de geschiedenis teruggebracht tot een klein gebied in de Kauaksus - een adembenemend mooi gebied trouwens. Het klinkt nog net wat erger dan oorlog toch al is: oorlog in zo'n mooi gebied. Maar al met al is het maar zelden vrede geweest in de Kaukasus - alleen al de door de Russen gegeven naam aan de hoofdstad van Noord-Ossetië: Wladikavkaz - Ik beheers de Kaukasus (zoals ook Wladiwostok, Ik beheers het Oosten).

Vannacht zou de door de VS geïnstalleerde president van Georgië Rusland de oorlog verklaren, uit naam nota bene van de Amerikaanse waarden (!). Het regime in Washington deinst nooit terug voor een oorlog om een land dat niemand daar op de kaart zou kunnen aanwijzen. Maar waarschijnlijk is het niet, dat zij hun vazal te hulp zullen komen door Rusland de oorlog te verklaren. Iran moesten we toch doen, niet Iron? Wat is dat nu weer?

Een verhoopte uitkomst: de Georgiërs verjagen zelf de zoveelste president die niet goed bij zijn hoofd blijkt te zijn en geven de door hun mede-Georgiër Stalin aan hen toegewezen helft van Iron op. De gevluchte vriend van de VS strijkt neer in Terneuzen...

Maar hoeveel bloedvergieten er moet plaatsvinden voordat de man de eer die hij toch al niet heeft aan zichzelf laat? Zonder enige ironie wordt vermeld dat hij klaagt dat er een invasie van zijn land plaatsvindt en dat daarom - de Georgische soldaten uit Irak moeten worden teruggetrokken! Amerikaanse waarden...

O ja, zoals de illustratie al laat zien: de Osseten zijn het enige christelijke Iraanse volk. Het is opvallend hoe niemand het over hen heeft dezer dagen. Bij dezen dan, hier.

RG de 50-quidman jacks da fresh house

Vrij Nederland weet deze week - een topweek aan klepkolder van de gezamenlijke weekbladen waarschijnlijk, behalve De Groene - of is het elke week zo? - dat house twintig jaar bestaat. Ik heb geen idee wat ze bedoelen, als deejay al genoteerd hebbende bij de jaarwisseling van '86/'87 dat ik het allemaal wel zo'n beetje gehoord had, hoe spannend en opwindend het vaak ook was. Maar ja, we waren bij RVZ natuurlijk wel wat voorlijk - maar zo voorlijk, dat gaat mij boven de pet. Afgezien van het feit dat dit soort platen vaak geleend en getapet werden van de Mazzo, dus ik kan veilig stellen dat in het Amsterdamse uitgaansleven de house toch ook al drie jaar voor 1988 geen onbekende was. En in Groot-Brittannië had het genre al hits. Nou ja, voor zekere Hiske Dibbets was dit allemaal wel onbekend. En weet Vrij Nederland veel.


Chip E., Time to jack


Uitleg over Jack en Fresh van Chuck E. Roberts


Jack your body, Steve 'Silk' Hurley

Voor op de radio is het heel leuk om het een en ander te mixen, maar wat mij betreft echt niet langer dan ten hoogste een half uur - het is namelijk ook erg makkelijk draaien. Dat is enerzijds de aardigheid ervan - ritmisch en mixbaar, maar met de oudere soul is het dankbaarder want moeilijker (speciaal in zaaltjes).

Speak

Een lief geëngageerd, naar ik begrijp en in ieder geval hoop oecumenisch, jongeren- en studenten-actienetwerk in Groot-Brittannië, Speak. Ze hebben zo hun eigen kijk op het nieuwe monasticisme.

Bekentenis van ongeloof

In een sprookje van Godfried Bomans wordt een als simpel afgeschilderde man ter dood gebracht omdat hij een verveelde koning op een tuin vol diamanten wijst.
Wat nou diamanten, het is gewoon dauw. Weg met die vent.
Zou die koning wel tevreden zijn geweest als de druppels diamanten waren gebleken?

Een aantal jaren geleden kwam ik, zonder het te weten, als vertegenwoordiger van "het christen-anarchisme" in een bekende underground-bioscoop in Amsterdam, waar onder andere de film van de Ploughshare-actie in de VS werd vertoond (ben maar een keer op de Pinksterlanddagen in Appelscha geweest, heb daar die film gezien en moest het nou nog een keer?!).

Ik kwam er met Frans, theoloog en lid van de klankbordgroep van het Jeanette Noelhuis (daar zal ik nooit voor gevraagd worden). Aan de kassa werden wij even bekeken - wij zullen er te gewoon uitgezien hebben - en werd ons gevraagd: geloven jullie in wonderen?

Want daarmee associëren Gewone Ongelovige Mensen degenen die zij het etiket christen kunnen opplakken. Ik heb Frans voorzover ik mij herinner niet de gelegenheid gegeven zijn zegje te doen. Ik deed het mijne.
"Wat noem je wonderen?" was mijn wedervraag. "Nou eh gewoon.." was het blijkbaar al meteen ontregelde antwoord.

"Ik neem aan dat jij het als een wonder ziet, dat als ik een bal laat vallen deze omhoogvliegt en blijft zweven.
Voor mij is het een dagelijks wonder dat hij naar beneden valt. Niet de eventuele uitzonderingen op de natuurwetten zijn wonderen, maar het feit dat alles gaat zoals het gaat, dat is een wonder." De jongen achter de kassa wist niets terug te zeggen, want dit antwoord viel buiten zijn denkraam.

Zo denken ongelovigen over geloof. En niet alleen zij: ziehier, een gelovige.
Mijn beste, niet dat God de Nijl in bloed veranderd heeft is een wonder. In de eerste plaats geloof ik helemaal niet dat dit een historische gebeurtenis is. Zouden de Egyptenaren het zodanig niet gemerkt hebben dat zij het nergens geboekstaafd hebben? Enige gepaste tegenwerping: "die teksten zijn verloren gegaan". Ik trek mijn schouders op.

Maar laten we pour besoin de la cause aannemen dat het waar is.
Wat is nu eigenlijk het echte wonder - die ene dag of zo een Nijl van bloed (wat voor bloed?) - of is het wonder dat de laatste zoveel jaren verkwanseld wordt niet de Nijl zelf, levenbrenger aan miljoenen mensen, planten en dieren in Noord- en Oost-Afrika? Denk de Nijl maar eens weg en sta dan stil bij wat de wonderen om u heen zijn.

De Nijl pas bijzonder vinden als hij in bloed is veranderd - als dat geloof is mag ik God danken dat ik niet gelovig ben.

Overwegingen aan de wok

Merkwaardige spelingen van het lot brachten ons gisteren bij "de Chinees" in de vertrouwde Andere Plaats. Het is in ieder geval nog een Chin-Ind. restaurant, een categorie die gaandeweg zeldzamer wordt (zoals ook "afhaal" niet exotisch genoeg klinkt, het moet takeaway heten). Het "Indisch" uit de aanduiding gaat ten onder aan de politieke correctheid: het moet natuurlijk Indonesisch zijn - leren "we" op school eigenlijk nog wel over Nederlandsch-Indië en hoe "we" daar aan en af gekomen zijn? De basis van die politieke correctheid, dus? Politieke correctheid kent geen geschiedenis, er is het eeuwige nu waarin men correct is en altijd correct is geweest. Waarin er ook geen wadjanschotels zijn, maar wokgerechten, want dat klinkt zoveel aardiger en daar doen ze op de televisie aan.

Aan de bar werden de Olympische Spelen besproken, door een Chinese dame, familie van de eigenaars zoniet zelf eigenaar, en autochtone Nederlanders. Die hadden vaag vernomen dat het misschien toch wel gevaarlijk zou kunnen zijn in China. Ach kom, die moslimterroristen, in die provincie waar ze onafhankelijkheid willen, hoe heet-ie ook alweer... Onzin, je kunt toch ook niet Utrecht plotseling onafhankelijk maken (eigenares).

Oeigoeristan/Oost-Turkestan heeft geen liberal knuffelberengehalte, zoals Tibet. Als Tibetanen aanslagen plegen - denkbaar - is er ook het zogeheten westerse belang om dit stil te houden. Als Oeigoeren geweld gebruiken is er belang bij dit breed uit te meten, want de Oeigoeren zijn moslims, dus van nature terroristen. Vreemd overigens hoe politieke correctheid werkt. Nee, van deze zakenvrouw hebben we niet gehoord - wat nou, zakenvrouw in China, daar zijn ze toch communistisch! Terroristen hoor je 's nachts op te halen en met onbekende bestemming af te voeren, dat is algemeen bekend.

Daar komt mijn authentieke boeddhistische groentenschotel. Er is geen wortel als boeddhafiguur uitgesneden zoals ik hoopte, maar een roos. De Ander heeft de paddestoelenschotel, maar een klein paddestoeltje dat bij navraag als muizeoor aangeduid wordt (niet de inheemse gele composiet dus) blijkt dan juist boeddhistisch te zijn. Nee, ik eet niet boeddhistisch om verlicht te mogen heten maar omdat het vegetarisch is. Hee, wat zijn jullie voor communisten dat jullie boeddhistische schotels serveren? (Bedenk ik nu pas).

Merkwaardig: naast ons strijkt een gezelschap neer en ik krijg de ingeving: je ziet in de horeca eigenlijk nooit mensen bidden voor het eten. Schaamte? Geen behoefte? "Wadizdat?"
Om weer eens duidelijk te maken hoe merkwaardig ingevingen kunnen zijn, en om het gevoel dat ze "ergens" vandaan komen te onderstrepen, geeft het gezelschap antwoord. Het bidt. Ze hebben geen boeddhistische schotel besteld.

Truman, oorlogsmisdadiger

Na enige aarzeling toch een link naar deze overweging van een Oxonian filosofe tegen de toekenning van een eredoctoraat aan Truman in 1956. De filosofe is geen pacifiste laat staan antimilitariste, integendeel. Maar zij redeneert dat Truman een oorlogsmisdadiger is vanwege wat vandaag herdacht wordt.

De aarzeling betrof de aanduiding "revisionism" op de site - voor panentheïsme of anarcho-kapitalisme deins ik niet terug.

In de geschiedschrijving kunnen paradigmawisselingen plaatsvinden. Dit is iets anders dan "herzien". Revisionisme is een term die bijvoorbeeld ten aanzien van de oorzaken van de Koude Oorlog gebruikt is, waarbij de atoombom eerder als waarschuwing tegen de Sowjet-Unie dan als een laatste oorlogshandeling tegen Japan gezien zou moeten worden.
Het pijnlijke hieraan is dat er honderdduizenden Japanse mensen het slachtoffer zijn geworden van deze bommen, en ja, de Sowjet-Unie was gewaarschuwd, maar het blijft een knarsende redenering. Een andere vorm van revisionisme betreft de genocide tegen de Joden door de Duitsers. Ook daarvan zie ik sporen op die site. Dus ik beveel alleen de gegeven link aan (het is de enige internetbron voor de overweging van E.G. Anscombe).

Waar het nu winter is

Soms voelt het eenzaam hier (maar ik heb gelukkig Vrienden in Het Buitenland), maar het zou wel eens steeds drukker kunnen worden met het christen-anarchisme. Iets om verheugd over te zijn.
De Jesusradicals, eerdergenoemde Vrienden, hebben een tak vanuit mijn plaats bekeken aan de andere kant van de wereld. Gisteren meldde ik al een enkele actie, er zijn ook Ploegschaar-activisten die zoals gewoonlijk ver gaan. Bijvoorbeeld met het saboteren van spionageinstallaties in Aotearoa.



Van de conferentie van 2008 heb ik de aankondiging gemist. De affiche van de kameraden daar op het zuidelijk halfrond vind ik al heel opmerkelijk.

De wet is logen

We as human people with a growing
seed inside for the all knowing, tend
to pretend that the world begins and
end at the boundaries we might make
for it.
Sometime we must acknowledge
that it extends itself into our
lives in a way we might prefer
it wouldn't. But still we must
rise and face up to its challenges
it offers us.
Uit een correspondentievriendenadvertentie van José Medellín. Er hoeft niet meer gereageerd te worden. De door witte Engelstaligen bezette Mexicaanse provincie Tejas heeft een lange neus getriokken tegen de gehele wereld en vooral México zelf. De achtienjarige Medellín had consulaire bijstand moeten krijgen en heeft deze niet gekregen Dit was nog geen reden hem niet dood te spuiten - de Verenigde Staten hebben alleen een boodschap aan "de internationale gemeenschap" - o, die woorden - als zij dit zelf zijn.

Vijftien jaar zitten voor ernstige misstappen - niemand stelde ze ter discussie, ook de gevangene zelf niet. Overal elders zou het evenwel de straf zijn geweest die hij had moeten uitzitten. Maar wat was het alternatief? Onvoorwaardelijk levenslang?
Een staat die er een eer in stelt overal ter wereld te moorden en te plunderen kan toch ook moeilijk anders dan de eigen zogeheten burgers mishandelen of vermoorden. Dit zij tevens de zes-augustus-overweging.

De gang van zaken rond Medellín voorspelt weinig goeds voor de Nederlanders Harry Bout en Gerard Zwarst die evenmin consulaire bijstand hebben gekregen en die daarnaast ten onrechte vastzitten, in Michigan respectievelijk Tejas.

Groeten van Tenerife

Porta patet magis cor is het devies van de Stichting Toekomst voor Vluchtelingen in Nood te Zevenaar: de deur staat open, het hart nog meer.
Ineke Koops te Zevenaar houdt in haar eentje een gastvrijheidshuis gaande, hiertoe geroepen door een gezin dat zij aantrof in de bushalte voor haar deur. Het wachtte niet op de bus. Het woonde in het bushokje.

Ze is voor enige tijd op Tenerife, om een school voor vluchtelingenkinderen op te zetten. Hierover is zij een weblog begonnen - geen vakantieverhalen.