Als de heersende klasse van de Verenigde Staten rationeel zou handelen zou er geen oorlog in Afghanistan en Irak zijn. Afghanistan is het politiek-geografische produkt van imperialistische ambities die stukliepen: de Britse en de Russische, de Chinese en de Perzische als kleinere strevingen inbegrepen. Als de heersende klasse van de Verenigde Staten rationeel zou zijn, zou zij bedenken dat dit precies de genadeslag van de Sowjet-Unie is geweest: het vastlopen in een onwinbare oorlog in dit land. Op de een of andere manier heeft bij allerlei lui in Washington de gedachte postgevat dat "zij" de Koude Oorlog hebben gewonnen, in plaats van de krijgsheren in de kale stoffige bergen - naast opstandige menigten in Oost-Europa. Zij moeten dit wel denken want de werkelijkheid voorspelt niet veel goeds voor henzelf. Dit lijkt mij te kloppen.
Afghanistan werd al snel aangeduid als het Vietnam van Moskou: de onwinbare oorlog waarvan niet meer viel na te gaan waarvoor hij eigenlijk gevoerd werd. De heersende klasse van de Verenigde Staten is evenwel zo rationeel dat zij allang in haar eigen verhalen over Vietnam gelooft: een soort dolkstootlegende over het thuisfront dat plotseling niet meer wilde, opgestookt door de liberal media (toch zelf eigendom van die heersende klasse). Als je dit eigen verhaal gelooft kan het Vietnam van Moskou geen begrijpelijke metafoor meer zijn. Presidentskandidaat McCain belichaamt de dolkstootversie nu: voortdurend uitgeroepen tot oorlogsheld - hij vloog in een bommenwerper boven Vietnam, werd neergehaald en sloeg na wat ze in Washington nu zelf stevig ondervragen noemen meteen door: een held! - en dus bij uitstek gekwalificeerd meer oorlog te voeren.
Als een heersende klasse rationeel was zou zij niet heersen, zou zij niet bestaan. Behalve wat mij betreft onverdraaglijk geciteer van Lenin en het kwalificeren van de bolsjewistische revolutie als een stap vooruit in de geschiedenis van de mensheid - hoe is het mogelijk, hoe trotskistisch kan men zijn anno 2008 - is dit de oerdenkfout van Gary Leupp in dit artikel (dat hij enkele namen grandioos verhaspelt pleit ook al niet voor hem: Scowcroft, Woodward).
Ik zou het stuk overgeslagen hebben als Justin Raimondo er niet vanochtend op teruggekomen was. Als anarchist van rechts gelooft hij niet in de rationaliteit van de heersende klasse - misschien is dat hoe dan ook het probleem van wat hij "links" noemt.
Wat de vraag levend houdt: zullen de VS Iran binnenkort aanvallen of niet? Nog zoiets merkwaardigs: in de dagen van het reële socialisme had je zoiets als kremlinologie: er moest voortdurend gelet worden op tekenen vanuit de heersende klasse in de USSR (in welker bestaan Leupp niet gelooft, vrees ik). Er is al verscheidene jaren een kremlinologie van Washington, iets waar de mainstream media zich niet mee bezig houden overigens. Niets wat uit het Witte Huis of aanpalende percelen wordt verkondigd kan op zich als waarheid geaccepteerd worden. Klieken liggen overhoop. Betrekkelijk rationelen lijken te strijden tegen de totaal-irrationelen. Wie gaat winnen?
De ongelooflijke massa's op de been voor Barack Obama in Berlijn vorige week stralen het uit: in Europa en elders willen we (jazeker, eerste persoon meervoud, bewust gebruikt) nog zo graag iets goeds van de Verenigde Staten verwachten. Dat men ophoudt andere landen aan te vallen, bijvoorbeeld. Dagelijks wordt onderstreept dat dit een illusie is. Het enige dat we misschien mogen verwachten is dat de VS een president met een kleurtje krijgen (en ook dat moet nog maar afgewacht worden).
Het schokkendste in dit kremlinologisch gehengel en quasi-gediscussieer is dat de mensenlevens in Iran er blijkbaar in het geheel niet toe doen. Net zo min als de levens van mensen in Palestina, Irak, Afghanistan en inmiddels ook Pakistan.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan in de VS. Er was de campagne van Ron Paul, er is deze. Er blijft hoop:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten