De Kraakkrant had het goed door. Een keer spitte mijn toenmalige lief Chris - de tweede keer dat ik haar noem en dat nog wel op een dag, dat wordt geen gewoonte zeg ik maar vast - mee in het Vlooienpark, de ontginning op het Waterlooplein, op wat al zolang de bouwput was voor de metro. Er moest een stadhuis komen, waarvan iedereen weet dat het op de Dam staat, en weetjewat, we combineren het gewoon met het muziektheater en aldus geschiedde na jaren.
Ze zag er lekker heftig uit, want had een leren jasje aan. En zo belandde zij op de omslag, een schep de grond induwend, heeaaavvvyyy... Een misvatting bij de Kraakkrant, maar goed. Het was een uitzondering, als boerendochter zag zij het gepruts met vriendelijke verwondering aan. We waren daar aan het guerrillatuinieren. Onder leiding van een heuse tuinarchitecte trouwens. De aardappelen smaakten naar grond, zoals eigengeteelde aardappelen smaken.
De uitdrukking guerrillatuinieren voor deze ontginning op de zandvlakte heb ik eerlijk gezegd pas vandaag ontdekt. De BBC liet mij ontwaken met een item over guerrillatuinen, en gisteren sloeg ik heel bijdetijds de zaterdagkrant op - papier wil nog wel eens wachten... - om te zien dat het gazon de oorlog is verklaard in de Verenigde Staten. Met mijn enthousiasme voor Path to freedom lijk ik in een trend te passen. Dus dat moet ik even goedmaken met de opmerking: o maar dat deed ik dertig jaar geleden al. Ja ouwe, heb je al een rollator besteld?
Hier een hele site gewijd aan guerrillatuinieren.
Fotografen vinden het zo te zien leuk om meisjes met schoppen in het centrum te plaatsen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten