Een waarheid als een koe wordt weergegeven in twee artikelen met vrijwel gelijke titels: Çilay Özdemir en Stephen Zunes.
Over de meeste Afrikaanse dictaturen wordt een oorverdovende stilte in acht genomen, maar het Zimbabwe onder Mugabe is voorwerp van voortdurende aandacht. De Mubarak- en de Nguemadynastie: geen kwaad woord erover. Zelfs de dictator van Oeganda wordt als kroongetuige tegen Mugabe aangevoerd. De twee maatstaven van "het westen", zegt men dan.
In tegenstelling tot vorige keren was er een gerede kans dat Mugabe de verkiezingen niet zou winnen dit jaar. De man zal niet gracieus ophouden, al dan niet op grond van verkiezingsuitslagen. Maar het moet maar herhaald worden: hij heeft van begin af aan niet gedeugd, maar toen zijn slachtoffers alleen zwart waren was dit geen reden om lawaai te maken. En aangezien de man niet gek is, ook al wordt hij graag zo afgeschilderd, zal hij de dubbele moraal van de kolonialen altijd kunnen aanvallen, en nog terecht ook. De kans dat dit land implodeert zoals verscheidene West- en Centraalafrikaanse staten wordt er voortdurend groter op. Van de oppositie werd gezegd dat deze sterk vertegenwoordigd was in de arbeidersbeweging van Zimbabwe. Waarom merken we dit dan niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten