Een "wij"-gevoel wat 1968 betreft? Het is niet aan mij besteed, ik ben er goddank te jong voor. Ik heb het woord wij in dit verband wel gebruikt, maar dit ging om de specifieke, op zich vormloze maar wel zeer bepaalde, luisterschare van de Britse zeezenders, waarvan de meeste op 14 augustus 1967 ophielden, en de laatste twee op 3 maart 1968. En nee, het is niet eens een links sentiment, het afgebeelde schip heet de MV Laissez Faire dus u ziet... - ook al weiger ik te accepteren dat het dus een rechts sentiment is. Ons (!) werd dit afgenomen omdat "ze" het konden.
Het is misschien niet eens een generatiekwestie van toen, al leek het er wel op. Maar er zullen dertigplussers naar de zeezenders geluisterd hebben, zeker naar Radio 390 of Radio 355,
Zowel Kurlansky als Cohn-Bendit/Dammann brengen popmuziek of popcultuur bij hun nabeschouwing over 1968 ter sprake. De Beatles en de Stones worden genoemd. Allez - de Beatles hebben bepaald niet hun beste singles uitgebracht in '68 en het waren er maar twee, geen albums; de Stones hebben toevallig wel twee van hun beste singles gemaakt in dat jaar, maar voor geen van beide geldt dat 68 nou hun jaar was.
Ik denk aan Etta James, OC Smith (hieronder), Al Wilson (twee, dus ook: Canned Heat), The Band, Jethro Tull, Sly and the Family Stone, Hugh Masekela, Sérgio Mendes, Clarence Carter, Erma Franklin, Jackie Wilson, Archie Bell and the Drells, The Dells, The Bystanders, Honeybus - en nog veel meer, ook natuurlijk namen van eerder, ook al was de beat wel voorbij. Geen van "mijn" namen vallen bij de genoemde heren. Dylan wel. Jimi Hendrix - we laten het passeren. En dan...
Janis Joplin. Janis Joplin? Janis Joplin!
Ik ben geneigd met dingen te gaan gooien naar die lui. Janis Joplin! Zij is ons geschonken om de Mamas and the Papas, Scott McKenzie, zelfs Queen en de Eagles, al die altijd van stal te halen rommel van vroeger die altijd rommel is geweest, als vernieuwende hoogstinteressante artiesten te waarderen. En dan laat ik mij nog rustig uit.
Uw waardering van Janis Joplin is mij ook geschonken om te zeggen: weg met dat 1968-gevoel, over en uit met het gezeur en gejank, en ik druk mij nog ingehouden uit.
Zie en hoor iets prachtigs uit 1968
Son of Hickory Holler's tramp
[Nagekomen: ben ik in mijn kippedrift die witte zangeres die wel op gepaste wijze zwarte muziek zong en die doorbrak in 1968 vergeten - nota bene het enige concert dat ik dat jaar heb bezocht: Julie Driscoll & Brian Auger & the Trinity; om het goed te maken:]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten