Enerzijds stellen dat wat je gepresenteerd ziet op Nederlandstalige televisie als je 's nachts de band langszapt niets te maken heeft met de seksuele-bevrijdingsidealen van het al even ideaaltypische 1968 - anderzijds in het zelfde boek trots de eerste Duitse groupie vermelden. Deed die mevrouw dat omdat ze verliefd was op de heren Richard, Jagger en Hendrix (en omgekeerd natuurlijk)? Nee, zij was verliefd op Rainer Langerhans, stichter van Kommune 1 (ik aarzel haar naam te noemen, maar het zou oneerlijk zijn dit niet te doen: Uschi Obermaier).
Het gaat mijn gevoel volstrekt te boven om enerzijds duidelijk te stellen dat men verliefd is op iemand, anderzijds af te turven met welke beroemdheden men - tja - de liefde heeft bedreven. Ik ben niet zo wereldvreemd te denken dat verliefdheid en trouw onlosmakelijk verbonden zijn, ook dit is alleen ideaaltypisch, maar zozeer het tegendeel uitdragen en op deze gronden gaat eenvoudigweg tegen alleen al mijn esthetisch gevoel in. Over ethiek heb ik het dan nog maar niet.
Net doen alsof er een seksueel vraagstuk is opgelost zal ongetwijfeld verraad zijn aanzichzelf voor degenen die dit beweren, maar dat moeten zij zelf weten. Maar voor "iedereen" of "de maatschappij" of voor mijn part "het Westen" kunnen zij niet spreken. Het is dezer dagen een populaire riedel bij moslimhaters om net te doen alsof moslims homofobie (en antisemitisme, maar daarover nu niet) "teruggebracht" hebben in een verder o zo verlichte samenleving. Er zijn niet alleen kleine partijen als de CU en de SGP voor nodig om dit te weerleggen. Het moet zwaar zijn om in zo'n zware gemeente op te groeien en er achter te komen dat men geheel aangetrokken is tot geslachtsgenoten. Zwaarder misschien dan in een van de grote steden - om het tot Nederland te beperken -, maar het verschil moet ook weer niet overdreven worden. Wie als twaalf-, dertienjarige droomt van of in vuur en vlam raakt van een seksegenoot v/m - moet deze een televisienicht of -pot als rolmodel zien? Wie dan wel? Ik geloof er niets van dat het nu zoveel gemakkelijker is dan voor - laten we 1968 als zogenaamd magisch jaar aanhouden, ook al weten we dat het jaartal niet klopt.
Maar ook aangetrokkenheid tot het andere geslacht - iets wat in de hele beeldcultuur wel degelijk dwingend als normaal wordt gepresenteerd - is niet zo makkelijk als de mediaprojecties het willen voorstellen. Waarschijnlijk maken deze het juist moeilijker, vermoed ik. Maar hoe dan ook: zonder tragische component is geen liefde, of geen seksualiteit, denkbaar. Niet alleen omdat iedereen op zijn of haar tijd wel een animal triste kan zijn, maar omdat er altijd wel wat aan de hand is. De ander heeft al iemand. Jij hebt al iemand. De ander wil jou niet. Jij wilt de ander niet. Of het simpelweg niet durven bekendmaken aan die ene. En dan ga ik nog voorbij aan verschillen in leeftijd, opleiding, klasse of stand, geloof, nationaliteit, huidskleur. En als alles weggestreept is word je verliefd op een collega, eventueel vice versa. We kunnen "met zijn allen" gezellig wel net doen alsof het geen rol speelt en dat alles moet kunnen maar het is niet zo.
Misschien ben ik hopeloos romantisch, maar ik ben daar niet alleen in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten