Daar zijn we dan, aangenaam....

En zoals voorzegd lopen er nu ergens tussen Overveen en Zandvoort aan Zee bizons rond. Het beeld wekt de indruk dat hier mooi verlaten land is waar deze grote wilde grazers ongestoord kunnen grazen. Maar ik word er niet vrolijk van als ik verneem dat elk van hen een zendertje heeft dat via satelliet signalen afgeeft, die in Zweden worden opgevangen, en - kortom, wat nou, natuur?
Geschrokken afremmen en niet weten hoe je verder moet fietsen (of een stukkie omlopen), zoals bij de hooglanders die men in de duinen laat lopen is er niet bij: het graasgebied mag niet bezocht worden. Wat het onbedoelde gevolg zal zijn van deze (her-)introductie zien we wel weer.

Rationaliteit of instinct tot zelfbehoud

De heersende klasse kan niet rationeel zijn, want als zij het was zou zij niet heersen. Misschien moet men zoiets bedenken bij het lezen van scenario's als dit.

Het VS-parlement is een resolutie aan het voorbereiden die oproept tot een blokkade van Iran, waarbij schijnheilig wordt toegevoegd dat het geen machtiging tot oorlog is. Justin Raimondo ziet als actiemiddel het bestoken van Congresleden en senatoren om hen te weerhouden van het aannemen van deze resolutie. Een blokkade is immers zelf al een oorlogshandeling. Er zullen geen miljoenen de straten opgaan zoals in de eerste maanden van 2003 om tegen deze oorlog te protesteren. Al was het maar omdat het er niet naar uitziet dat de VS een invasie zullen uitvoeren. Simpelweg omdat dit niet kan. En het is gebleken dat demonstreren niets uitmaakt. De enkele parlementsleden die toch al als tegenstanders van oorlogsavonturisme gelden, als Feingold, Kucinich en Paul zullen tegenstemmen. Maar voor de rationaliteit van het VS-parlement verwed ik nog geen rolletje drop.

De zwakke stee in het DeBatto-scenario lijkt mij het zeer actief meedoen van Syrië aan de kant van Iran ingeval van een aanval op dit land. De neiging tot zelfbehoud van het Baathregime in Damascus is hiermee niet te rijmen. Wonderlijk genoeg moet ik het Syrische regime meer rationaliteit toedichten dan dat in Washington of Tel Aviv. De reden is precies, dat het geen legitimiteitsvernisje in de vorm van verkiezingen heeft, en dat het al meer dan veertig jaar standhoudt, en bijna veertig jaren onder de al-Assad-dynastie. Het heeft de overval op Irak gedoogd, zowel in 1991 als in 2003, en het zal niet Israel aanvallen als revanche op een overval op Iran. Syrië huisvest zonder veel enthousiasme, maar toch, meer dan een, waarschijnlijk twee, miljoen vluchtelingen uit Irak.
Ik vermoed dat Syrië als de donder een vredesregeling met Israel sluit en daarvoor zelfs een stukje Golan zal opgeven. Hiermee vervalt een deel van DeBatto's doemscenario.
Overigens is deze DeBatto een waarachtige CIA-man, het kan zijn dat het doemscenario van de katastrofale apocalyptische wereldoorlogachtige scènes die hij schetst - net als de scenario's van Seymour Hersh - een waarschuwing namens de geheime diensten van de VS inhouden.

Misschien is het een illusie, te geloven in rationaliteit bij de VS-heersende klasse, buiten het parlementaire circus. Wat zeg ik - rationaliteit? Instinct tot zelfbehoud kan men natuurlijk beter zeggen. Misschien wil ik het ook wel niet anders geloven, tot nader order zie ik meer in de bedachtzaamheid van Jim Lobe.

No issue

In de dagen na de staatsgreep en de invasie op Cyprus schreef ik een analyse die de titel kreeg Vliegdekschip Cyprus. De NAVO-"oplossing" voor het "probleem" leek nabij. Het Verdrag van Lissabon zal het eiland waarlijk tot een basis ter bewaking van het Midden-Oosten maken, zou men denken.
Een eiland als vliegdekschip? In diezelfde dagen werd de Chagos Archipel, aan de andeere kant van het Arabisch Schiereiland, echt als zodanig ingericht. Men kan het nooit zo absurd en schandalig bedenken als de mondiale heersende klasse in de praktijk doet.
Het Britse Hogerhuis buigt zich binnenkort weer eens over het lot van de gedeporteerde bewoners, die plaats moesten maken voor een VS-basis, en een - jaren later ingericht - concentratiekamp. Het staat nu al vast dat het New Labourregime zich er niet aan hoeft te houden. Het kan zich nu weer eens op "het milieu" beroepen.

Mauritius is het land waar de eilandengroep in een hondsbrutale koloniale machtgreep van gestolen is. Het is er dagelijks nieuws, al was het maar omdat de meeste Chagossianen verkommeren op dit hoofdeiland. Hier, hier en hier meer.

Wat dunkt u, race is no issue - als de Chagossianen wit waren geweest, zouden hun eilanden dan ook gebruikt zijn om Iran en andere landen onder schot te houden?

1968: hoe lang ging het revolutionaire feest door?

Wanneer "de jaren zestig", met hun culminatie in 1968, precies begonnen zijn is even moeilijk te bepalen als wanneer ze uitgewerkt waren. Het lijkt mij dat dit per deel van de wereld - en speciaal naargelang de toenmalige maatschappelijke vormen van ordening - verschilt. In Polen - waar Kurlansky zich in 1968 sterk mee bezighoudt - kon in het kalenderjaar 1968 geen verbinding gelegd worden tussen studenten- en arbeidersbeweging. De studenten bleven alleen en konden geïsoleerd worden en blijkbaar zelfs doelwit van antisemitisme zijn. Toen twee jaar later de arbeiders in opstand kwamen hielden de studenten zich juist stil. Pas in 1980 en daarna kon de verbinding wel gelegd worden. Veel van het Poolse verzet in dat decennium had jaren-zestig-trekjes.

Chili was ongetwijfeld tot 11 september 1973 een voortgezet "1968". Hier werd de afloop van de revolutie-episode, achteraf bezien, omineus aangekondigd door de bloedige staatsgreep.

In West-Europa had het feest van de revolutie nog één gelegenheid: de negentien maanden van Portugal, 25 april 1974-25 november 1975. het fascistische (of rechts-autoritaire katholiek-integralistische, juister, maar het bekt niet) regime bezweek in een dag en maakte plaats voor een festival van demonstraties, bedrijfsbezettingen en -overnames, plannen voor een socialistische republiek met arbeiderszelfbestuur onder revolutionair toezicht van NAVO-militairen... een wonderlijk schouwspel, totale verrassing voor Washington en Brussel - en tenslotte voorbij. Zoals vrijwel altijd had de sociaal-democratie aan de zijde van de contrarevolutie gestaan.
Naast het parlementaire systeem in Portugal zelf had de revolutie als blijvend gevolg de onafhankelijkheid van alle koloniën, behalve - bloedig tegengehouden door een Indonesische bezetting - Oost-Timor.



De preventieve contrarevolutie, die onmiddellijk was ingezet met volle kracht, in een stadium waarin grotendeels de politieke macht nergens in gevaar was (alleen de drie Europese "kapitalistische" dictaturen bezweken tussen 1974 en 1976), bereikte met de verkiezing van de Tories onder Thatcher in 1979 haar voorlopig hoogtepunt.
Toch was 1979 een revolutiejaar bij uitstek. Op Grenada kwam de New Jewel Movement moeiteloos aan de macht en werd de socialistische revolutie afgekondigd. Na jarenlange guerrilla, verhevigd doordat het regime schaamteloos de hulpgelden voor een aardbeving in eigen zak had gestoken en de bevolking liet creperen, werd in Nicaragua eindelijk de hoofdstad ingenomen, waarmee het Somoza-regime definitief ten einde kwam. De Sandinisten voerden een opvallend rood-zwarte vlag (horizontale banen).

Maar de grootste omwenteling was die van Iran. De sjah gevlucht, de door hem aangestelde premier al snel daarna, en toen?
De anarchistische vluchtelinge, haast pincipieel-minirokdraagster, die enthousiast naar haar pasbevrijde geboorteland ging was binnen de kortste keren bedroefd definitief terug om niet weer weg te gaan. Het zou niet haar/onze revolutie worden, je kon er niet op dansen, dat mocht trouwens al snel niet meer, en dat de eerste postrevolutionaire president Kropotkin bestudeerd had heeft hem zeker niet in het zadel gehouden, integendeel. In 1981 waren alle seculiere stromingen in Iran uitgerangeerd of tegen de muur gezet. In de Verenigde Staten werd een hoofdrolspeler van 1968, maar dan van de andere kant, de man die op de Californische studenten had laten schieten, president. Het feest was definitief voorbij.



Of toch ook weer niet? Er was een belangrijk deel van de wereld waar de beloften van 1968 niet of nauwelijks waren ingelost. Na zo'n vijftien maanden een situatie die wel degelijk op het feest van de revolutie leek werd in december 1981 in Polen de staat van beleg uitgeroepen: een militaire staatsgreep in een zogeheten reëel-socialistisch land. Maar de Polen hadden aan de vrijheid mogen proeven en totale onderdrukking kon niet meer. En met Gorbatsjow kreeg de Sowjetunie en daarmee het hele Sowjetblok een president die meer verandering beloofde en zou brengen dan John F. Kennedy met wie de periode misschien begon.

De feestelijke val van de zich socialistisch noemende dictaturen begon nog wel buiten het Sowjetblok, met de opmerkelijke episode van de bezetting van het Plein van de Hemelse Vrede in Peking, mei-juni 1989. Het feest werd in bloed gesmoord, iets wat het regime nooit zwaar is nagedragen en wat zichtbaar geen rol speelde bij - alweer - het toewijzen van Olympische Spelen.
De vreedzame kerkgangers die een avond per week demonstreerden in Leipzig daarentegen konden volhardend doorgaan. En inmiddels de vrolijkste barak van de Sowjetkazerne, de goelasjarchipel, Hongarije, deed de grens open voor de samengestroomde Oostduitsers die via Oostenrijk naar West-Duitsland wilden. Het eerste gat in de muur. De val van Honecker in oktober, zijn vervanging door Krenz, leidde alleen maar tot meer en vastberadener demonstraties: Wo sind die Fans / von Egon Krenz? De muur werd open verklaard, een jaar later was het afgelopen met de eerste socialistische staat op Duitse bodem, zoals hij zichzelf noemde. Honecker kon vertrekken naar Chili, waar Pinochet net ten val was gekomen.

Het meest "68" was waarschijnlijk Tsjechoslowakije, waar soortgelijke demonstraties moeiteloos het regime ineen deden storten en de toneelschrijver Václav Havel "op de burcht" bracht - tot president maakte - en de partijleider uit 1968, Alexander Dubček, tot parlementsvoorzitter. Twee '68-ers bij uitstek.

Of eindigde '68 definitief in de sneeuw met Kerst in Roemenië, met de dubieuze executie van het echtpaar Ceauşescu, eindpunt in een bepaald gewelddadig verlopen omwenteling waarvan het nog steeds de vraag is of het een omwenteling was. Ceauşescu was ook 68-er, hij weerstond toen als enige van het Sowjetblok Moskou, en eigenlijk deed hij dat tot het einde toe, maar hij was allang door de ontwikkelingen ingehaald en voor niemand meer een voorbeeld. Het geweld was een aankondiging van de alweer op de loer liggende contrarevolutie die in Oost-Europa zou toeslaan maar ook hier was - net als in Portugal - de overwinning van het parlementaire stelsel toch een belangrijke stap voorwaarts.

De vraag blijft open, en 1989 is nog dichtbij.

U spreekt met Dennis van Soulworks BV

...heb ik het genoegen met... enzovoort blabla...
En om van het gezeur af te zijn stem je in met het opsturen van een informatiepakket.
En daar ligt het dan.
Goede zondag toegewenst!

RG de 50-quidman in San Remo - 2

Waarom het Motownorkest de naam San Remo Strings voerde is mij niet bekend. Hebben ze er ooit opgetreden? Enfin: I'm satisfied.



Festival time, nog duidelijker verwijzing naar het festival. Een doorbraakhit uit de underground in 1972 in Groot-Brittannië. Kennen we dit filmpje al niet?

1968: boze woorden over vrije liefde - III

Voor T.

1. Moed
Daar was ze! Ze was bezig met een fiets, ze was hem van het slot aan het halen, het was ter hoogte van de Sint-Nicolaaskerk.
Ik remde af. Had ik de moed om haar te zeggen dat ik verliefd op haar was, of zou ik haar in ieder geval aanspreken en het er op aan laten komen dat ik het zou zeggen - kome wat er van kwam? Want ik wist wel dat zij zelfs getrouwd was, als ik het goed had. Het maakte mij niet uit, ik had niets te verliezen..
Ik remde en bleef stilstaan, terwijl zij met het slot van de fiets in de weer was. Ze had hem los, bracht hem aan de hand in beweging, draaide zich om, gereed om op te stappen.
Mijn moed hoefde niet eens in mijn schoenen te zinken. Hij kon blijven waar hij was.
Het meisje dat van de achterzijde sprekend op haar leek bleek iemand anders.
De "echte" heb ik trouwens ook nooit meer teruggezien.

2. Doorhebben
"Wat vroeger het seksuele vraagstuk was is nu het geweldsvraagstuk," zei zij met veel aplomb. Het eerste was uiteraard in haar ogen geheel opgelost, en over het tweede werd veel te moeilijk gedaan. Ook nu nog kan ik zeggen dat dit laatste volkomen terecht gebeurt, en het eerste? Nu ik het opschrijf begrijp ik meteen wat er mis was en waarom.
Ik smolt als was in haar aanwezigheid. We vormden een zo-goed-als-tweepersoonsactiegroep, waarbij ik louter door mijn aanwezigheid het geheel tot actiegroep maakte want in de praktijk deed zij al het werk en was ik alleen maar de stille bewonderaar. Met zo'n vent schiet je niets op. Nou ja, wel als actiegroep - die heeft haar doel bereikt, en ondanks alle tegenstand van de Heersende Machten is het nog steeds niet ongedaan gemaakt. Ik ga het verder niet uitleggen.

Na afloop van een vergadering bracht ik haar een eind op weg naar huis - meende ik. Maar op een punt waarop het ook niet veel verder meer lopen was stapte zij af, de poëtische woorden: "Au mijn reet! Ik loop verder" slakende en schielijk verdwijnende in het Amsterdamse wirwar van straatjes.
Nadere inspectie van wat haar bevallige achterste gekweld moet hebben leerde mij dat mijn bagagedrager geheel los zat. Dat er nog op gezeten kon worden...

Een paar jaar later sprak ik haar, eigenlijk voor het eerst echt. Zij studeerde voort, nu voor psychotherapeute. Nog steeds zeer gevoelig voor haar schoonheid maar niet meer gesmolten - ik "had" iemand en omgekeerd - kreeg ik de flits: "Zou zij mij door hebben alsnog?"
Ik hoop in ieder geval wel dat zij ook toen al begrepen had dat het seksuele vraagstuk niet opgelost was. Anders kun je beter een ander beroep kiezen.

Dit alles wel al een tijdje na het fameuze 1968, toen alles volgens Cohn-Bendit en anderen in wijsheid achteraf al in orde was.

1968: ...moi et moi...

Het kan niet later dan de tweede week dat ik studeerde zijn geweest dat er pamfletten werden verspreid in de Oudemanhuispoort onder het motto Mexico moordstad. Studenten waren de straat opgegaan om te protesteren tegen het vele geld dat besteed was aan de Olympische Spelen die nog gehouden moesten worden in deze stad. Een reactie op het protest was de bezetting van de universiteit door het leger. Er was op de demonstranten ingeschoten en er waren doden gevallen. Tot vandaag aan toe is niet bekend hoeveel mensen het leven hebben gelaten bij deze schietpartij, waarschijnlijk honderden.
Op het einde van de middag zou er gedemonstreerd worden tegen dit legeroptreden.

De Olympische Spelen interesseerden mij eerlijk gezegd in het geheel niets - en ook dat is niet veranderd. De gebrekkige berichtgeving over wat er gebeurd was in Mexico Stad bracht het nieuws ook niet dichterbij. Het feestje van de Spelen mocht niet verstoord worden. En een demonstratie midden in de avondspits, daarvan kon je bedenken dat er op zijn beurt in Amsterdam problemen van kwamen.

Ik was er bij. Maar de een paar keer herhaalde aankondiging "Verwijder u of geweld zal worden gebruikt" deed mij al bij de eerste keer naar de zijkant, naar het toeschouwerschap, wijken. Een maand tevoren was ik operatief bevrijd van de vrouwelijke rondingen die mij mijn eerste ruim achttien levensjaren vergald hadden - borsten, ja. Ik had nog een drain en mijn linkerbovenhelft was ingepakt. Een kloppartij van de politie was niet iets waar ik naar uitkeek. Trouwens, kijkt iemand daar echt ooit naar uit?

De zittenden op het wegdek, op de trambaan van in die dagen vijf lijnen op het Rokin, werden in een grote charge weggeslagen. Het was aangekondigd, maar wat je ziet gebeuren blijft schokkend. Het meisje dat tegen de grond was gemept en dat terwijl de chargerende smerissen al bij de Munt waren moeizaam en kreupelend overeind kwam is nog steeds voor mijn ogen.

Mexico moordstad bleef een thema tot het dit niet meer was. Op een gegeven ogenblik werd de leuze gebruikt om mensen te lokken naar iets wat een manifestatie bleek te worden tegen "de rechtse regering-De Jong" - ik was degene die "boe!" riep toen, omdat ik mij in de maling genomen voelde, dan weet u dat ook weer. Het bleek een afleidingsmanoeuvre van de CPN te zijn geweest, niet de eerste misschien, maar er zouden er nog veel volgen. En de oproep tot de demonstratie "Mexico moordstad" bleek - besefte ik pas kort voordat ik dit opschreef - uit anarchistische hoek te komen. Deze fijne nuances ontgingen mij toen nog grotendeels. Omdat dit niet een politieke autobiografie moet worden laat ik het hier verder bij.

Bij de illustraties: Adelita was in 1965 een top-20 hit voor Trini Lopez in Nederland. Het werd er niet bij verteld dat dit een lied was van de Mexicaanse Revolutie, ik vernam dit pas jaren later van Argentijnse radiocollega Alex Milberg. De hele Mexicaanse Revolutie was nog een onbekend verhaal, zeker ten tijde van de acties rond Mexico Moordstad - voor mij, maar heus niet alleen voor mij.

Niet de moorden door het Mexicaanse leger, maar het beeld van de twee zwarte atleten uit de VS op het ereschavot is bepalend voor de mediagestuurde collectieve herinnering aan de Olympische Spelen van 1968. Daar zijn ze dan...

Doel en middel

ANP-bericht 28 juni:
Het Animal Liberation Front (ALF) heeft de brandstichting opgeëist bij Duke Faunabeheer in Lelystad. Dat maakte mede-eigenaar Arie den Hertog van Duke zaterdag bekend. In zijn bedrijf, dat is ingehuurd om duizenden grauwe ganzen op Texel te doden, woedde vrijdagochtend brand.

De ganzen moeten worden afgemaakt omdat ze veel schade veroorzaken aan de natuur en de landbouw. Texel heeft Duke Faunabeheer ingehuurd om de klus te klaren.

Leden van ALF hebben de naam van hun actiegroep op het bedrijfspand gekalkt met een verwijzing naar Texel. Door de brand ontstond vooral veel roetschade. De schrik zit er evenwel goed in bij Den Hertog die met zijn gezin naast het bedrijf woont. ‘De kinderen slapen nu bij ons op de kamer.’ aldus de ondernemer.

De eigen aanprijzing van het desbetreffende bedrijf op het net:
Duke Faunabeheer is een gespecialiseerd bedrijf die overlast veroorzaakt door vogels, konijnen en/of mollen voor u kan oplossen en/of voorkomen.

- Dergelijke zich noemende ondernemers hoeven niet de Nederlandse taal machtig te zijn. Voor het vertalen van de eigen achternaam in de taal van de Markt is ongetwijfeld iemand ingehuurd.

Bericht van 26 juni:

Duizenden grauwe ganzen op Texel zijn de afgelopen weken gedood. Volgens een woordvoerder van de gemeente zijn de ganzen gevangen en vergast, waarvoor de organisatie Duke Faunabeheer ontheffing had gekregen.

De ontheffing voor het doden van de grauwe ganzen geldt tot 30 juni, maar volgens de woordvoerder is de laatste grauwe gans al vorige week vergast. Hoeveel ganzen in totaal zijn gedood, is nog onbekend.

Een oproep van de Faunabescherming om Texel als toeristische bestemming te vermijden uit protest tegen het doden van de dieren, doet de woordvoerder af als achterhaald.

Op Texel zijn 's zomers tussen de 7000 en de 10.000 ganzen. In de winter verdubbelt dat aantal door de komst van overwinterende ganzen. De populatie groeit jaarlijks met meer dan 20 procent. Op het eiland zijn geen vossen of andere natuurlijke vijanden van de gans.

- Ook de actiegroep vond het nodig de taal van de Markt aan te nemen. En de actievormen van degenen die ze aangevallen hebben. Terwijl er zo te zien actiemogelijkheden waren "in het veld" op Texel zo te zien, waarbij natuurlijk de risico's waren voor de actievoerenden, waarmee ook meteen de aandacht was gegaan naar waar het eigenlijk om ging: de ganzen.
De actievormen van dit soort dierenbevrijdingsbewegingen worden vaak in verband gebracht met het anarchisme. Anarchistisch zou het gweeest zijn op Texel de vangers en vergassers te hinderen. Een open deur die blijkbaar opnieuw moet worden ingetrapt: hoe kan het in gevaar brengen van mensenlevens gebruikt worden als rechtvaardiging voor dierenbevrijdingsactie?
Niet, natuurlijk.

Mensenrecht in de consumptiemaatschappij

Een even eenvoudig en voor de hand liggend citaat van de schrijfster van het afgebeelde boek, Hattie Ellis: kip eten is geen van God gegeven mensenrecht maar een voorrecht.
Tegenwerping interviewster: maar de prijzen stijgen al zo en het moet goedkoop blijven in deze tijden van voedselcrisis

Hier worden duidelijk twee geheel verschillende talen gesproken.
Dat diit ruim veertig jaar na Ruth Harrison's Animal machines allemaal nog kan en moet...

1968 et moi et...

Natuurlijk, ik ben pas 28, al maakt(e) Graves soms dat ik mij 29 voel(de) - en ik zal nooit borstklopperig doen over de jaren zestig, alleen daarom al. Wie ze zich herinnert heeft ze niet meegemaakt, ziedaar mijn excuus. Pak van mijn hart, ik heb de jaren zestig niet meegemaakt.

Ik ben lang niet de enige die zich 14 augustus 1967 nog maar al te goed herinnert. A day in the life, de stem van Paul Kay: Big L time is three o'clock and Radio London is now closing down - Big Lil - stilte. Ongeloof. Doorschakelen naar Caroline, Robbie Dale horen stamelen over the sister that just has left us, een minuut stilte - het was maar al te waar. Het was nog een hele tijd voor middernacht, Radio 270 en Radio Scotland waren nog over en kwamen door, ze rekten het tot middernacht. Toen brak ook daar de stilte uit. Caroline ging door, nog ruim een half jaar. Jammer genoeg stelde het zich voor een groot deel van de tijd niet ten doel interessant te klinken met een lange lijst van plugplaten die vaak niet om aan te horen waren. Voor wie zo verwend was met De Muziek werden het schrale tijden.

Er was ons jongeren - ja, hier weet ik dat de eerste persoon meervoud gepast is - iets ontnomen om geen andere reden, leek het, dan dat het politiek haalbaar was en omdat "we" toch niets terug konden doen. Ja, bij de verkiezingen drie jaar later werd in Groot-Brittannië de rekening wel gepresenteerd, maar de Tories draaiden de situatie niet terug. En dan, de Tories? Wat moest je daar nu mee?

Als jongere weet je alles, begrijp je alles en zie je de wereld zo eenvoudig als hij is. De wereld moest op zijn kop. Uit wat ik had begrepen van geschiedenis trok ik toen al de conclusie dat revolutie daadwerkelijk betekende: alle macht aan de raden. Dus niet zoals het gegaan was in Rusland, maar echt. Om redenen die mij inmiddels geheel ontgaan dacht ik destijds dat dit een liberaal standpunt was. Overigens vind ik het nog steeds, dus geef het maar een naam. In het algemeen heet het anarchistisch, al mag radencommunistisch ook. Een paar jaar later ontmoette ik JOVD-ers die dit streven zelfs in hun programma hadden en toen ik hierover mijn verbazing uitsprak zeiden zij zonder een spier te vertrekken: daar zijn wij liberaal voor. Inderdaad, als jongere heb je het allemaal door, op je achtentwintigste ben je dit inzicht kwijt (en de JOVD is ook nogal veranderd inmiddels).

Goed, de wereld moest dus op zijn kop, onontkoombaar. En het gebeurde, als iets waar je naar uitgekeken hebt maar ook weer niet verbaasd over bent. Nieuws om intens mee te leven, voorzover het zich niet onder je ogen ontrolde. Maar eigenlijk was mijn belangrijkste preoccupatie het slagen voor het eindexamen. Dit begon met de moord op Martin Luther King, bij het eerste geslaagd-feestje was het nieuws dat senator Robert Kennedy was neergeschoten, wat vooral ongeloof opriep. De eerste moord leidde tot de grote reeks opstanden in de zwarte wijken in de Verenigde Staten en het journaal bracht de onwaarschijnlijke beelden van brandende steden. De woede was begrijpelijk, de geweldloosheid die King voorstond was met hem gestorven, leek het.

Een week later werd Rudi Dutschke neergeschoten, voorman van de Westduitse studentenbeweging. Hij was niet dood, wel zwaargewond (en hij zou er wat jaren later toch nog aan bezwijken). Nu stond ook West-Duitsland op zijn kop. Nieuws over Tsjechoslowakije leek wel bij de rubriek gemengde berichten te horen inmiddels. En tenslotte was er dat voorjaar Frankrijk.
Onvoorstelbaar achteraf dat je je op de hoogte gesteld kon weten met twee Nederlandse televisienetten, die hetzelfde journaal uitzonden, radio en kranten of weekbladen. Waarschijnlijk ook beter op de hoogte gesteld dan nu door dezelfde media. Mei '68 was voor mij - en natuurlijk niet alleen voor mij - wel intens meeleven maar intussen ook het mondeling eindexamen. Op de 29ste, een hete dag in Nederland en Frankrijk, werden de diploma's uitgereikt en was De Gaulle zoek, omdat de staking niet op zijn bevel werd afgebroken - het hoogte- en achteraf ook keerpunt van de meirevolte.

Mijn enige onvoldoende op de cijferlijst bij het diploma was voor geschiedenis. Ik was niet voor het historische ambacht in de wieg gelegd, vond mijn leraar. Het heeft wat tijd gekost om er achter te komen dat dit niet klopte en dat de docent - met al zijn goede bedoelingen - geen vonken heeft doen overslaan, wat de universitaire docenten wel konden. De leraar is als ik het wel heb ook naar de universiteit gevlucht, voor de Mammoetwet - hoe geslaagd dat was weet ik niet.
Wiskunde, jarenlang - naast lichamelijke oefening - het zorgenkindje onder mijn schoolvakken was dit de laatste maanden niet meer geweest, en ook helemaal niet op het examen. Ik weet niet wat het verband kan zijn met het aarzelend opgeschreven hiernavolgende - een endocriene kwestie? Boze woorden over vrije liefde...



Het stond in de sterren dat het zou gebeuren, zij had het zelfs min of meer aangekondigd en ik was niet verbaasd, toen ze zich deels op mij neervlijde, op dat klassefeestje dat nuffig-gymnasiaal symposion werd genoemd, en waar dan ook wijn werd gedronken. Op de platenspeler speelde 7-rooms of gloom van de Four Tops, op dat ogenblik een recurrent, een herinnering aan een regenachtige zomer waarin de Britse zeezenders hun laatste dagen beleefden.
Niet verrast, wel blij, maar hoe nu verder, om de vaste dialoogwendingen van Plato aan te houden. Niet dus. Hoe men het klaar kan spelen intiem te zijn zonder intiem te zijn, ik weet het niet want nu ben ik niet meer groen en misschien zelfs niet meer onbeholpen, al doet dit er eigenlijk alweer niet meer toe. Een urenlange staat van zekere opwinding en ingehouden blijzijn en niet nader komen. En het was uiteraard wederzijds maar terecht zal zij een initiatief verwacht hebben van de andere kant. Het werd lang wachten. Het werd nooit iets. De volgende dag ging zij naast mij zitten in de klas. Wat mij er van weerhield wat dan ook te doen of te zeggen - plotseling merk ik dat ik het als het ware over iemand anders heb die ook net zo goed iemand anders kan zijn. Amen - binnen het halve jaar had zij de definitieve levenspartner gevonden in een andere (oud-)klasgenoot, en nee, ik moet er ook niet aan denken. (Zingt zachtjes Sittin' on a fence. Dus weet misschien wel het antwoord).

Zeg ik als degene die ik geworden ben. In een parallel universum - wie weet. Maar goed, lascia le donne e studia la matematica. Met wiskunde geen problemen meer gehad. Alles heeft zijn zin onder de zon.



Een raadsel blijft er. Op de dag af een jaar later luister ik naar een programma van Rob Out op Veronica, zo diep moest je intussen zinken zonder behoorlijke stations, en hij draaide een Goud-van-Out op verzoek, dat soort gedoe was toen allemaal nog nieuw.. Ik was er zeker van dat 7-rooms of gloom was aangevraagd, Nee, niet door mij.
En jawel. En nu voor (onverstaanbaar) van (onverstaanbaar) vanwege (onverstaanbaar). I see a house, a house of stone, filled with gloom...

You can say that again. Op de plaatsen die als onverstaanbaar staan aangegeven zei mijn moeder iets, nooit te beroerd om de aandacht te vragen. Waarvoor, deed er natuurlijk niet toe. Zal ik ooit weten hoe het zat?
Wim de Bie's Frank, die ervoor behandeld is, is een vrijwel archetypische angstdroom van menige man. Hij biedt wel wat stof tot herkenning, maar ook weer niet te veel, gelukkig. Allen die iets van Frank herkennen zullen ook die opluchting herkennen.

1968 was het jaar van mijn eerste banen als loontrekker. In de zomer stierf de dierbare kater van mijn jeugd, Goofy, aan een dubbele longontsteking. Hij sliep op de grond naast mij, zijn dodendans heeft hij op mijn hoofd uitgevoerd tot mijn schrik, ik werd er wakker door. Opgedragen aan hem, Days van The Kinks, zoals we hen ons niet willen herinneren (uiterlijk dan).

Der Mohr und seine Schuldigkeit

Een haarfijn en glashelder requisitoir tegen Israels favoriete Auschwitzleugner.

Vergeet niet ook naar de biografische gegevens van de auteur, John Taylor, te kijken.

Grensoverschrijdend tramverkeer terug?

Het komt niet zo vaak voor dat er zo'n opmerkeliljk bericht opduikt. Maandag 30 juni wordt er een akkoord dienaangaande getekend. De grenscontrole is afgeschaft, Nederland en België hebben dezelfde valuta - maar ja, in België wil men er geen chipkaart doorrammen - De Lijn hanteert een zeer handzame variant van de strippenkaart - en tot nu toe wil de Belgische overheid nog niet de gangen van alle onderdanen overal kunnen volgen, dus of het grensoverschrijdend tramverkeer soepel zal gaan?
Het traject van de tramlijn Hasselt-Maastricht:

Vanaf het station Hasselt gaat het tracé via de Koningin Astridlaan en de Mouterijstraat richting de Stokerijstraat. Na de kruising met de Gazometerstraat wordt het fietspad in het verlengde van de Stokerijstraat gevolgd. Ter hoogte van de Kolenkaai sluit het tracé aan op de Thonissenlaan en vervolgens de Martelarenlaan. Verder gaat het naar het Kolonel Dusartplein en de Koning Boudewijnlaan, die wordt gevolgd tot de kruising met de Gouverneur Verwilghensingel vanwaar het traject verder loopt via de Universiteitslaan.
Vanaf hier gaat het tracé verder richting het universtiteitsterrein in Diepenbeek. Daarna wordt het tracé parallel gevoerd aan de spoorlijn 34 richting Beverst en vervolgens via het oude tracé van spoorlijn 20 naar Lanaken. In Lanaken zal de tramlijn een nieuw tracé krijgen ten noorden van de N78, waardoor er een betere aansluiting komt naar het centrum van deze plaats.
Vanaf Lanaken naar Maastricht is de loop van het traject nog onduidelijk. Van Belgische zijde zou men willen kiezen voor een verloop via de oude spoorlijn 20 naar het station in Maastricht. De lokale overheid in Maastricht bestudeert echter of het mogelijk is een nieuw traject aan te leggen door het herontwikkelingsgebied Belvédère en vervolgens via de Maasboulevard en de Wilhelminabrug naar het station.

Mag Eijsden zijn in alle stilte opgeheven treinstation ook even terugkrijgen?

1968: de kandidaat sprak

Is dit waarachtig een toespraak van senator Robert Kennedy, gehouden aan de Universiteit van Kansas, Lawrence, Kansas, 18 maart 1968 - grotendeels zoals opgetekend door Tom Hayden?
Kom hier nog eens om - afgezien van de inhoud die niet direct marktconform is, in een tijd waarin alleen lege platitudes geuit kunnen worden door presidentskandidaten? Jimmy Carter was de laatste die nog iets opmerkelijks of slims te zeggen heeft gehad, van de mainstream kandidaten - toch ook alweer een tijd geleden.
De intelligentste president die de VS nooit gehad hebben? Enfin, Robert Kennedy:

We will never find a purpose for our nation nor personal satisfaction in a mere continuation of economic progress, in an endless amassing of worldly goods.
We cannot measure national spirit on the basis of the Dow Jones Average, nor national achievement by the Gross Domestic Product.
For the Gross National Product includes air pollution and ambulances to clear our highways of carnage.
It counts special locks for our doors and jails for the people who break them. The Gross National Product includes the destruction of the redwoods and the death of Lake Superior. It grows with the production of napalm and missiles and nuclear warheads, and armoured cars for police who fight riots in our streets. It counts Whitman's rifle and Speck's knife, and the television programmes which glorify violence to sell goods to our children.
And if the Gross National Product includes all this, there is much that it does not comprehend. It does not allow for the health of our families, the quality of their education, or the joy of their play. It is indifferent to the decency of our factories and the safety of our streets alike. It does not include the beauty of our poetry, or the strength of our marriages, the intelligence of our public debate or the integrity of our public officials.
The Gross National Product measures neither our wit nor our courage; neither our wisdom nor our learning; neither our compassion nor our devotion to our country. It measures everything, in short, except that which makes life worthwhile, and it can tell us everything about America except why we are proud that we are Americans.

Bonga

Het blijkt dat Shell niet geheel uit Nigeria weg is: buitengaats gaat het concern door. Tenminste, dat is de bedoeling. Het verzet weet namelijk ook daar toe te slaan.
Op het vasteland is nu Chevron het doelwit.

1968: veertig jaar later, Port Harcourt

In 1968 was Shell als zodanig actief bij de quick kill van het Nigeriaanse leger tegen Biafra, speciaal bij de val van Port Harcourt.

Beter laat dan nooit opgemerkt (het bovenstaande werd destijds ook niet breed uitgemeten): twee weken geleden, zo goed als veertig jaar later, is Shell alsnog de deur gewezen uit de Nigerdelta. Gerechtigheid voor de martelaren van 1967-68, 1995, de vele naamlozen van een eeuwenlang geplunderd land. De plundering is niet afgelopen, maar er valt iets te vieren.

Zomerbeeld - 3

Het heeft eigenlijk in geen tijden behoorlijk geregend, wat te merken is aan opstuivend zand in het bos. Toch zou je dit een beeld van Nederlands regenwoud moeten kunnen noemen. In de verte is het water overdekt met populierenpluis, dat omstreeks deze tijd van het jaar bospaden wit kleurt.

Zomerbeeld - 2

Pijlkruid ontleent zijn naam aan het boven het water uitgestoken blad. Zelden zo dicht bij de hand gehad...

Zomerbeeld - 1

Een losse paddestoel op een oude eik in - naar Nederlandse maatstaven - een oud bos. Nog niet op naam gebracht, eerst maar eens vastgelegd.

Euraziatisch kampioenschap

"Turkije wil niet alleen lid worden van de EU, maar wil Europa koloniseren" aldus de Belg.

Het radiostation waar ik gedwongen naar luister bij de kassa van niet te noemen winkel meldde namens het ANP dat de Belgische nationalist Dewinter het een en ander had gezegd over Turkije, dat natuurlijk niet de Europese Kampioenschappen voetbal mag winnen. Evenzeer Euraziatisch Rusland wel? Of Israel, als het de finales had gehaald? Je weet het met ultrarechts volk maar nooit, zeker niet als het om Israel gaat.
Maar hij wil dat Duitsland wint. Stereotiep.

Belangwekkend nieuws, dat zeker breed uitgemeten dient te worden. De politieke voorkeur van het ANP is al enige tijd helder. Alleen weet men nog niet zo de weg in de jungle van het politieke riool waar men zich ophoudt. Dewinter is geen Belgisch nationalist. En in andere tijden, toen er nog de schijn van journalistiek werd aangehouden, zou Vlaams nationalist ook niet gepast zijn geweest. Onbedoeld en ongewild wordt deze lieveling van het ANP door het dienstdoende onbenul alsnog zwaar beledigd. Ja, ultrarechts wezen vergt toch ook nog enig denkwerk of inzicht, luitjes.

Een finale Rusland-Turkije, jottem...

1968: boze woorden over vrije liefde - 2

Enerzijds stellen dat wat je gepresenteerd ziet op Nederlandstalige televisie als je 's nachts de band langszapt niets te maken heeft met de seksuele-bevrijdingsidealen van het al even ideaaltypische 1968 - anderzijds in het zelfde boek trots de eerste Duitse groupie vermelden. Deed die mevrouw dat omdat ze verliefd was op de heren Richard, Jagger en Hendrix (en omgekeerd natuurlijk)? Nee, zij was verliefd op Rainer Langerhans, stichter van Kommune 1 (ik aarzel haar naam te noemen, maar het zou oneerlijk zijn dit niet te doen: Uschi Obermaier).

Het gaat mijn gevoel volstrekt te boven om enerzijds duidelijk te stellen dat men verliefd is op iemand, anderzijds af te turven met welke beroemdheden men - tja - de liefde heeft bedreven. Ik ben niet zo wereldvreemd te denken dat verliefdheid en trouw onlosmakelijk verbonden zijn, ook dit is alleen ideaaltypisch, maar zozeer het tegendeel uitdragen en op deze gronden gaat eenvoudigweg tegen alleen al mijn esthetisch gevoel in. Over ethiek heb ik het dan nog maar niet.

Net doen alsof er een seksueel vraagstuk is opgelost zal ongetwijfeld verraad zijn aanzichzelf voor degenen die dit beweren, maar dat moeten zij zelf weten. Maar voor "iedereen" of "de maatschappij" of voor mijn part "het Westen" kunnen zij niet spreken. Het is dezer dagen een populaire riedel bij moslimhaters om net te doen alsof moslims homofobie (en antisemitisme, maar daarover nu niet) "teruggebracht" hebben in een verder o zo verlichte samenleving. Er zijn niet alleen kleine partijen als de CU en de SGP voor nodig om dit te weerleggen. Het moet zwaar zijn om in zo'n zware gemeente op te groeien en er achter te komen dat men geheel aangetrokken is tot geslachtsgenoten. Zwaarder misschien dan in een van de grote steden - om het tot Nederland te beperken -, maar het verschil moet ook weer niet overdreven worden. Wie als twaalf-, dertienjarige droomt van of in vuur en vlam raakt van een seksegenoot v/m - moet deze een televisienicht of -pot als rolmodel zien? Wie dan wel? Ik geloof er niets van dat het nu zoveel gemakkelijker is dan voor - laten we 1968 als zogenaamd magisch jaar aanhouden, ook al weten we dat het jaartal niet klopt.

Maar ook aangetrokkenheid tot het andere geslacht - iets wat in de hele beeldcultuur wel degelijk dwingend als normaal wordt gepresenteerd - is niet zo makkelijk als de mediaprojecties het willen voorstellen. Waarschijnlijk maken deze het juist moeilijker, vermoed ik. Maar hoe dan ook: zonder tragische component is geen liefde, of geen seksualiteit, denkbaar. Niet alleen omdat iedereen op zijn of haar tijd wel een animal triste kan zijn, maar omdat er altijd wel wat aan de hand is. De ander heeft al iemand. Jij hebt al iemand. De ander wil jou niet. Jij wilt de ander niet. Of het simpelweg niet durven bekendmaken aan die ene. En dan ga ik nog voorbij aan verschillen in leeftijd, opleiding, klasse of stand, geloof, nationaliteit, huidskleur. En als alles weggestreept is word je verliefd op een collega, eventueel vice versa. We kunnen "met zijn allen" gezellig wel net doen alsof het geen rol speelt en dat alles moet kunnen maar het is niet zo.

Misschien ben ik hopeloos romantisch, maar ik ben daar niet alleen in.

RG de 50-quidman in San Remo - 1

Het festival van San Remo is steeds muzikaal relevanter geweest dan het Eurovisiesongfestival. Dit prachtige lied van heimwee met een ecologisch tintje heb ik jaren gezocht in de singleversies, en pas onlangs werd de zoektocht bekroond met de single van Françoise Hardy. Dat zij het ook in het Italiaans gezongen heeft is evenwel nieuw voor mij.

La maison où j'ai grandi


Adriano Celentano, die het nummer mede geschreven heeft, reden waarom het als het origineel geldt, Il ragazzo della Via Gluck. Het heeft iets oneerlijks en tegelijk iets moois dat wat ik zo lang gezocht heb nu zo gemakkelijk te vinden is als filmpje op het net (het is ook een van de duurste singles uit mijn collectie).



Twee keer achtereen de Engelstalige versie van Verdelle Smith, de Engelse versie voor het festival: Tar and cement - hetgeen terecht soul genoemd mag worden. Alleen in Australië en Nieuw-Zeeland een hit geweest!

1968: boze woorden over vrije liefde - 1

Van het afgebeelde meisje is het van belang te weten dat zij gemeenschap des vlezes heeft gehad met Jimi Hendrix, Keith Richard en Mick Jagger. Grote meid! De eerste Duitse groupie, meldt het boek. Het blijft ons niet bespaard in 1968 - die Revolte, samengesteld door Daniel Cohn-Bendit en Rüdiger Dammann.
Het meiske woonde in Kommune nr.1 in Berlijn, gesticht in januari 1967, waar genoemde pophelden blijkbaar op visite geweest zijn. De samenstellende heren, die ongetwijfeld hun beste tijden achter zich hebben - tja, ik ben tenslotte ook van gisteren -, kwijlen juist nu bij het terugblikken.

"We hadden de seksuele revolutie en alles moest kunnen en alles kon." Er was geen probleem. Ach wat - het was toen niet waar en het is nu niet waar en het zal wel nooit waar worden.

Schrijfster Gabriele Gillen is van jaargang 1959 en kan dus nog minder verdacht worden van olala-jij-was-erbij reacties. Deze passage uit het genoemde boek redt het voorlopig even:

Nichts brauchen wir heute dringender als eine sexuelle Revolution, eine neue 68er-Bewegung, eine neue Kommune 1, die unsere neue Trägheit und unsere wieder erschreckend gewachsene Anpassungsbereitschaft in Frage stellen; den modernen Untertanengeist im Zeitalter von Hartz IV und anderen Bürgerrechtsabbau. Eine Revolution, die uns außerdem Mut macht gegen die heute verbreitete Angst vor sexueller Überforderung, davor, im Kampf um Liebe und Sex nicht mithalten zu können. Die einschüchternde und Lust tötende Pornographisierung der Gesellschaft ist eine Folge der Kommerzalisierung von Sexualität, ist das Erbe von Beate Uhse und kapitalistischer Marktwirtschaft, ist Folge der Sexwelle - und keineswegs ein Gespenst der 68er.

Mooi gezegd - maar waarom dan het verhaal - niet van Gillen, maar toch - over die mevrouw die ik niet ken en van wie ik ook helemaal niet had willen horen?

(Hartz IV is het plan om de sociale wetgeving te hervormen, zoals dat steeds wordt genoemd in verband met Europese landen, en waarmee uitkleding of afschaffing wordt bedoeld - ik heb het ook even moeten opzoeken).

Stenig uw buren!

In het aardige boek Jesus for president staat het onderstaande citaat als reactie op een ChristenUnie-achtig type voor wie homoseksualiteit een gruwel is - kijk maar in de Schrift. Ik heb de tekst niet vertaald, wel aangepast aan insulair Engels. De reactie:

Thank you for doing so much to educate people regarding God's Law. I have learned a great deal from you, and try to share that knowledge with as many people as I can. When someone tries to defend the homosexual lifestyle, for example, I simply remind them that Leviticus 18:22 clearly states it to be an abomination - end of debate. I do need some advice from you, however, regarding some other elements of God's law and how to follow them.

1. Leviticus 25:44 states that I may possess slaves, both male and female, provided they are purchased from neighbouring nations. A friend of mine claims that this applies to Mexicans but not to Canadians. Can you clarify? Why can't I own Canadians?

2. I would like to sell my daughter into slavery, as sanctioned in Exodus 21:7. In this day and age, what do you think would be a fair price for her?

3. I know that I am allowed no contact with a woman while she is in her period of menstrual uncleanliness (Lev. 15:19-24). The problem is: how do I tell? I have tried asking, but most women take offense.

4. When I burn a bull on the altar as a sacrifice, I know it creates a pleasing odour to the Lord (Lev. 1:9). The problem is my neighbours. They claim the odour is not pleasing to them. Should I smite them?

5. I have a neighbour who insists on working on the Sabbath. Exodus 35:2 clearly states he should be put to death. Am I morally obligated to kill him myself, or should I ask the police to do it?

6. A friend of mine feels that even though eating shellfish is an abomination (Lev. 11:10), it is a lesser abomination than homosexuality. I don't agree. Can you settle this? Are their degrees of abomination?

7. Leviticus 21:20 states that I may not approach the altar of God if I have a defect in my sight. I have to admit that I wear reading glasses. Does my vision have to be 20/20, or is there some wiggle room here?

8. Most of my male friends get their hair trimmed, including the hair around their temples, even though this is expressly forbidden by Leviticus 19:27. How should they die?

9. I know from Leviticus 11:6-8 that touching the skin of a dead pig makes me unclean, but may I still play football if I wear gloves?

10. My uncle has a farm. He violates Leviticus 19:19 by planting two different crops in the same field, as does his wife by wearing garments made of two different kinds of thread (cotton-polyester blend). He also tends to curse and blaspheme a lot. Is it really necessary that we go to all the trouble of getting the whole town together to stone them (Lev. 24:10-16)? Couldn't we just burn them to death at a private family affair, like we do with people who sleep with their in-laws (Lev. 20:14)?

I know you have studied these things extensively and thus enjoy considerable expertise in such matters, so I am confident you can help. Thank you again for reminding us that God's word is eternal and unchanging.

Garry Wills, What Jesus Really Meant, New York: Penguin, 2006. 34-35.

Wills heeft deze bescheiden vragen evenwel weer van het internet geplukt. De tekst circuleert al sinds 2000 - en wie hem ook geschreven heeft, de hypocrisie van de bijbelbonkende homofoben wordt vlijmscherp aangetoond.

Communiteit

De Verenigde Staten noden als het beeld in het groot bekeken wordt tot wanhoop, en bij nader inzoomen is er dan zoveel hoopvols. Juist op het terrein van het christen-anarchisme. In een land als Nederland is gaandeweg het christendom of het evangelie uit het publieke discours verdwenen - niemand die dit zo goed illustreert als de zich op het christendom beroepende partijen. In de VS zijn er - zoals in alle andere delen van de wereld behalve West-Europa - aanknopingpunten genoeg.

Er is meer dan de Catholic Worker (ook al heel belangrijk natuurlijk). Deze site, gewijd aan nieuw monnikendom, verwijst impliciet trouwens wel naar Peter Maurin ("clarification of thought"). Hier wordt het begrip community nu eens niet misbruikt (daarom heet het ook intentional community).
Bijbehorende site verbonden aan Kensington, Philiadelphia PA.
Ik kom er op terug.

Vegetarisme scheelt ook geld

Als ik lees dat een collega als André Bons vindt dat het niet goed gaat met de armoedebestrijding in Nederland kan ik het gevoel niet onderdrukken: maar dat is toch ook niet de bedoeling!?
Rijk ben je niet omdat het zoveel genot geeft uit zichzelf. Rijk zijn is pas echt genieten als je weet dat anderen het niet zijn. En dat er zeer armen zijn, zoniet hongerigen, zoals in de Verenigde Staten.
De overheid is er niet om nood te lenigen, de overheid is er om overheid te zijn, en desgewenst de hongerzweep te laten knallen. En de rijken te beschermen tegen de armen.

In het Verenigd Koninkrijk wordt voor het einde van het jaar een verhoging van de energieprijzen met veertig procent voorspeld. Voor mensen aan de rand en voor gepensioneerden een onoverkomelijk vooruitzicht.
Grijnzend zegt een denktankfiguur op de televisie dat de macht van de bonden sterk verminderd is, dus stakingen kun je niet verwachten. Reken maar dat je die wel kunt verwachten, zoals bij Shelltankchauffeurs in Groot-Brittannië, of streekvervoerpersoneel in Nederland. En voor staken heb je geen bonden nodig als honger echt dreigt (dit geldt niet zozeer voor Nederland, maar in de VS bijvoorbeeld en elders). U wilt zo graag terug naar de negentiende eeuw met uw zogenaamde vrije markt, dan kunt u uw negentiende eeuw krijgen.

Als omineus teken wordt in de VS gezien dat de verkoop van spam sterk toeneemt. Het geldt bij uitstek als armeluisvoedsel.

Tevens cursus Portugees voor Engelssprekenden:

IJsje

Nog een aardig citaat, van de mij tot nu toe onbekende theoloog Tony Campolo - waaruit blijkt dat de Geest werkzamer is dan men soms in kleingelovige wanhoop kan denken. Ik geef hem in het oorspronkelijke Engels weer:

Mixing the church and the state is like mixing ice cream with cow manure. It may do not much to the manure, but is sure messes up the ice cream.

Met de red-letter christians op zijn site genoemd bedoelt hij mensen die zich houden aan de vaak in rode letters weergegeven woorden van Jezus in de bijbel.

Vegan

Het Engelse woord vegan brengt mij nogal in verwarring. Als ik George Monbiot, van wie ik anders verwacht, zie schrijven dat hij maar niet vegan wordt, - omdat de vegans die hij kent er zo bleek en ongezond uitzien, dan hoop ik dat het veganistisch betekent, hoewel het ook dan onaardig en niet toepasselijk lijkt.
Maar in het bredere spraakgebruik betekent vegan volgens mij vegetarisch en dan slaat het echt al helemaal nergens op en is het een beschamende opmerking voor een vooraanstaand Groen denker.

Op deze alleraardigste site wordt vegan als synoniem voor vegetarian gebruikt. Een opmerkelijk citaat van paus Johannes XXIII:

"Een mens mag nooit dieren pijn doen, mag hen nooit slecht behandelen of lichamelijk kwellen want zij zijn schepselen met gevoel. Als iemand mij zou vertellen dat ik mijn doel kon bereiken door een mier te doden, zou ik het niet doen."
Bron.

Zou het een authentiek citaat zijn? Het klinkt te mooi om waar te zijn, het kan net zo goed een boeddhistisch of jainistisch citaat zijn.

Doodgemarteld van onze centen

Een jongeman die doodgemarteld is in de cel in Michigan, anders kan het niet uitgedrukt worden. De gewoonheid van het bericht relativeert ook weer het bijzondere van concentratiekampen als in Guantánamo en elders: het is toch niet onbekend dat je je leven niet zeker bent in verzekerde bewaring in de Verenigde Staten?

De nabestaanden van Timothy Joe Souders krijgen financiële compensatie. Daar wordt je zoon niet meer levend van. Het treft hoi polloi wel daar waar het pijn doet: van mijn belastingcenten (het zijn ook mijn belastingcenten die de concentratiekampen in stand houden)...

Pillen voor het kanonnenvoer

Tom Engelhardt, misschien wel de I.F. Stone van deze tijd, over de permanente bases van de VS in Irak. Als Patrick Cockburn van The Independent niet aan de bel had getrokken, hadden we er dan meer over gehoord? Nu moet zelfs de door de VS geïnstalleerde premier protesteren. Of hij dat lang kan volhouden en tegelijk kan blijven leven is de vraag.

Engelhardt haalt in dit verband de laatste oekaze van de VS-gouverneur van de kolonie Irak aan:

When it came to imports, including "controlled substances," there were to be no customs fees or inspections, taxes, or much of anything else; nor was there to be the slightest charge for the use of Iraqi "headquarters, camps, and other premises" occupied, nor for the use of electricity, water, or other utilities.

Opmerkelijk: de aanvoer van amfetamine voor de soldaten en coke voor de hoge ambetenaren moet ongehinderd voort kunnen gaan. Coke, dit wil zeggen: cocaïne. Dat andere spul moet natuurlijk ook onbeperkt ingevoerd kunnen worden.

De oorlog tegen de drugs wordt gevoerd tegen Zuidamerikaanse keuterboeren of eventueel Afghanen. Hun producten blijven meer dan welkom.

Loughborough, 4-6 september 2008

Het voorlopige schema, deel van een complete studieconferentie gewijd aan het anarchisme (de weelde!), van sessies gewijd aan religieus-anarchisme.

Religious Anarchisms: Alex Christoyannopoulos (session 1 of 3)
Room U013
Thursday 4 Sept. 14.00-16.00
Bojan Aleksov: ‘Religious Dissenters and Anarchists in Turn of the Century Hungary’
André de Raaij: ‘The International Fraternity Which Never Was – Dutch Christian Anarchism Between Optimism and Near-Defeat 1893-1906’
Peter Pick: ‘A Theology of Revolution: Abiezer Coppe and the Uses of Tradition’

Religious Anarchisms: Alex Christoyannopoulos (session 2 of 3)
Room U013
Friday 5 Sept. 9.00-11.00
Keith Hebden: ‘The Need For Subversive Foreignness In Liberation Theologies’
Richard Davis: ‘Kierkegaard and a Christian Politics of Indifference’
Alexandre Christoyannopoulos: ‘Responding to the State: Romans 13, “render unto Caesar” and the Question of Civil Disobedience’

Religious Anarchisms: Alex Christoyannopoulos (session 3 of 3)
Room U013
Friday 5 Sept. 11.15-13.15

Mohamed Jean Veneuse: ‘Paths to becoming a Muslim Anarchist’
Anthony Fiscella: ‘Imagining an Islamic Anarchism’
John Rapp: ‘Anarchism of Nihilism: The Buddhist–Influenced Thought of Wu Nengzi’
Ali Çaksu: ‘Islam and Anarchism’ tbc.

Tegen de lamp

Dit is de bewerking van een verhaal dat ik ooit heb ingezonden aan een literair tijdschrijft, waar men vond dat ik "het toch dichter bij huis" moest zoeken. Ik heb hierover geschreven in het eerste nummer van De AS waarbij ik redacteur was, het Dierennummer.

Dichter bij huis dan de sloot onder aan de flat? Enfin, dat tijdschrift bestaat niet meer. Zo'n tien jaar later vond ik het bestand terug, het is aangepast aan mijn huidige veldbiologische kennis - graskarpers zijn vegetarisch -, op een punt na: dat van het seksueel dimorfisme. Ook al klopt het niet, ik blijf met Peter van mening dat de woorden te mooi zijn om te schrappen.

*

Op een warme voorzomerdag kwam Dita uit haar pop. Van het
leven dat zij geleid had als pop herinnerde zij zich niets, laat
staan van haar activiteiten als larve. Zo gaat het met mensen
tenslotte ook: vage herinneringen aan de vroegste dagen,
maanden, jaren zelfs - je bent er zomaar, opeens. Dita zwom
tussen de rietstengels en vond haar tafel gedekt: er zwommen
heel veel bullekopjes in deze plas. Eten genoeg, en het water
was op aangename temperatuur. En tussen het riet was het
veilig. Maar ook wel wat eenzaam.

Een enkele keer waagde zij zich buiten de beschutting van
het riet. Ook in het open water waren veel kikkervisjes weg te
happen, als zij daar lust toe had. Het belangrijkste dat zij zocht
ontbrak echter: een soortgenoot. Zij kwam er niet een tegen,
niet een van haar eigen sekse, niet van de sekse die zij nodig
had. Ze wist dat ze er zouden moeten zijn, of geweest zouden
moeten zijn, maar nu was zij hier alleen.

Er gingen een paar dagen voorbij en Dita maakte zich
geen zorgen. De opwarming van het water deed haar goed en
de onnozele kikkervisjes waren voor het grijpen. Toen kwam de
dag waarop de beheerder van het terrein besloot, zoals ieder
jaar, de graskarpers los te laten in het meer. De grote vissen
moesten voorkomen dat het water dichtgroeide: zij woelden de
bodem op, op zoek naar algen. En ze waren met velen. Het
water werd nogal eens in beroering gebracht. Dit werd
verergerd door de langslopende dagjesmensen. "Die beesten
hebben vast honger," dacht vrijwel iedere voorbijganger.
Waarom men dat dacht is eigenlijk niet duidelijk. De vissen
waren fors genoeg. Maar de broodkruimels werden uitgestort,
of hele stukken brood. De vissen keken er wel naar om, maar
daar bleef het bij.

Maar het gestrooide brood lokte ook vogels aan. Enkele
wilde die geoefend waren in het pakken van menselijk voedsel,
zoals eenden, zwanen en af en toe een meeuw. Maar spoedig
kregen ook de vrij lopende en vliegende vogels van een park
niet ver van het meer door dat het voortdurend voedertijd was
op het bruggetje over het meer.

De nijlgans die op de voederingen was afgekomen bleef
rondhangen. En toen Dita zich nog eens in open water had
begeven leek zij de gans een aardige aanvulling op het menu. De
gans dobberde vlak boven de rondzwemmende tor, maar deze
voelde het gevaar dat zoals altijd van boven kwam. Net toen
deze wilde toegrijpen maakte Dita een manoeuvre naar de
oppervlakte, ook om adem te halen. Terwijl de gans zich nog
herstelde van de misgreep zwom Dita naar de bodem, waar zij
zich veilig wist, en hier rondkruipend kwam zij tot het besluit
naar elders te vertrekken, waar soortgenoten moesten zijn.

De oevers van het meer waren te steil om op het droge
te kruipen. Dita klom dus in een rietstengel, maar deze bood
niet het horizontale vlak dat nodig was om haar deze eerste keer weg te laten
vliegen. Zij kon tot boven de waterspiegel komen, maar het riet
bood geen mogelijkheid zich af te zetten. Die kwam in de vorm
van de druktemakers van karpers, die ook de lente voelden
kriebelen. Meermalen passeerden ze de rietkraag, waarbij hun
rug steeds een eind boven water uitstak, wat blijkbaar bij hun
liefdesvoorbereidingen hoorde.

Toen er een rakelings langs de stengel van Dita zwom liet
ze deze los en sprong met de moed van de onwetende op de
rug van de karper. Die merkte niet eens de aanwezigheid van
de tor, wier vleugels inmiddels droog genoeg waren om de
vlucht erop te wagen. Een forse ademhaling en op vloog zij, de
avondschemering in.

Haar gevoel zei haar welke richting zij moest kiezen naar
haar soortgenoten, maar bij dit gevoel hoorde ook haar
verlangen naar licht en zon. Het was nog licht, maar de zon was
ondergegaan. Maar daar in het oosten waren allerlei
lichtbronnen. Dita stuurde aan op een licht op niet al te grote
hoogte in de buurt van een sloot waarvan zij wist dat er
soortgenoten waren. Met een voor een tor forse knal botste zij
tegen het verlichte raam boven het trappenhuis van de flat aan
en zij viel versuft naar beneden.


De jongen was na het eten nog even buiten gaan lopen, alleen.
Hij deed dat vaker, om te luisteren naar de vogels en liefst om
in de schemering vleermuizen te zien. Het ogenblik van de dag
waarop de laatste rondvliegende merels afgelost werden door de
vleermuizen vond hij altijd fascinerend. Hij hield er een
dagboekje over bij waarin hij de tijdstippen noteerde. Helaas
wist hij niet welke vleermuizen er in de buurt rondfladderden.
Hij kon alleen vermoeden - om de soort te bepalen had je een
batdetector nodig die het geluid van de diertjes hoorbaar
maakte. Hij had er een voor zijn verjaardag gevraagd, het leek
hem leuker dan zo'n spelcomputer waar zijn klasgenoten mee in
de weer waren. Zijn moeder had hem aangekeken op een manier
die hem de zekerheid gaf dat de vraag niet goed viel. Jammer
evengoed.

Met de gegevens van zijn waarneming in zijn hoofd liep hij
naar de flat terug. Zijn avondwandelingen vielen thuis ook al
niet goed, hij moest iets verzinnen waarom hij naar buiten was
gegaan. Potje voetballen - wat hij vrijwel nooit deed, maar dat
was niet te controleren.

Voor de deur lag een grote tor, die op het eerste gezicht
dood leek. Peter herkende hem meteen: op de zijmuur van
Artis stond de tor afgebeeld, met vervaagde kleuren, maar
herkenbaar. En hij had er over gelezen in een boek over wat er
allemaal leeft in slootjes. Maar hoewel er slootjes genoeg waren
in de buurt had hij er nog nooit een zien zwemmen. En nu lag
hier voor de ingang zo'n geelgerande watertor. Een tor die
visjes aankon!

Peter vermoedde dat het beestje tegen het felverlichte
raam boven de ingang was aangevlogen. Er lag altijd wel een
rondzwervend stuk papier bij de deur. Hij schoof de tor er
voorzichtig op om hem op zijn kamer rustig verder te bekijken.
Wat hij er dan mee moest doen wist hij nog niet. Op het papier
bewoog Dita zich een beetje, bijkomend van de klap. De jongen
merkte het en de vondst werd er nog spannender door: een
levende geelgerande. Zou hij die straks nog in de sloot kunnen
loslaten? Anders morgen, dan moest het beest de nacht maar
in een potje met water doorbrengen - kon hij af en toe naar
boven zwemmen om adem te halen, wist hij. Muisstil maakte hij
de deur van de woning open en hij meende onopgemerkt naar
zijn kamer te glippen. Het papier met de tor erop legde hij op
zijn vensterbank. Het diertje vertoonde duidelijke
levenstekenen, het bewoog zijn pootjes en sprieten.

Misschien was het wel een wijfje. Hij had het boek over
het leven in sloot en plas er bij gepakt. Niet zomaar aanpakken,
want ze hebben stevige kaken. Die kon Peter niet direct zien,
had hij daar een vergrootglas voor nodig? En: "geen seksueel
dimorfisme". Hij begreep deze uitdrukking voor zijn gevoel. Het
betekende dat mannetjes en vrouwtjes niet van elkaar te
onderscheiden waren op het oog. Hij vond die woorden wel mooi.
Dytiscus marginalis, zo moest de tor officieel heten - het klonk
zoveel mooier dan "geelgerande watertor".

Misschien was het wel een vrouwtje dat langzaam opkrabbelde op het stuk papier. Zou het vannacht eieren gaan
leggen als hij het in een potje water zou houden? Zonder aan te
kloppen liep zijn moeder snel zijn kamer binnen. "Gilles en Jeff
waren aan de deur, of je kwam voetballen. Gek hè? Jij had
gezegd dat je ging voetballen." Hij voelde hoe hij van kleur
verschoot. "Maar ik weet wel wat jij gedaan hebt. Je zat weer
achter die smerige vleermuizen aan met je notitieboekje.
Wanneer word jij ooit een normale jongen? En wat zie ik daar op
dat papier?" Het maalde snel door zijn hoofd: hij liep nooit met
zijn boekje door het veld in de buurt, maar zijn moeder had zijn
notities natuurlijk bekeken. En ze wist al zo zeker dat hij niet
normaal was. Hij nam het stuk papier in zijn hand en deed
instinctief het raam open. "Mijnheer houdt er tegenwoordig
kakkerlakken op na zie ik." "Dat is geen kakkerlak, dat is een
geelgerande watertor," zei hij wanhopig. "Ja, je moeder zal niet
weten hoe een kakkerlak er uitziet, kom hier, dan trap ik hem
dood."

Peter wist dat zijn torrenkweek niet door zou gaan. In de
hoop dat het voor de tor goed zou aflopen gooide hij het papier
het raam uit. Wat hij zou kunnen uitleggen was van geen enkel belang voor de belaagster van de tor. Maar Peters problemen waren die
van Dita niet. In de thermiek rond het flatgebouw bleef het
papier wat rondzweven, en voordat het naar beneden viel was
de tor opgevlogen. Zij richtte zich nu op de richting waar het
nog licht genoeg was. Obstakels met kunstlicht doemden
niet meer op. Als zij het had geweten of als het haar
geïnteresseerd had zou zij gemerkt hebben dat zij over het
meer waaraan zij geboren was vloog naar de laatste zonnestralen.
Maar voorbij de duinenrij aan de westkant lag het
Schoenlepelmeer, omgeven door vochtig zand. Zij landde op
haar rug, keerde zich behendig om en kroop naar het meertje.
Zij voelde dat er soortgenoten waren en om haar heen kropen
halfwas kikkertjes. Zij was goed terechtgekomen.

Plotseling bewoog hij - en toen nooit meer

De bezetters van Irak hebben een eigen website waarop zij bijhouden wat voor heldendaden zij verrichten. Verhelderende lectuur.
Hier is de kern van een verhaal over de overval op een terroristennest in Bi'aj (hun transcriptie), 130 km ten zuidwesten van Mosoel:

Surveillance of known AQI locations led Coalition forces to the target building, which contained a dozen bedrolls, stockpiled food, men’s clothing and other signs that it was a terrorist hideout. One man near the target building refused to comply with instructions to surrender, and when the force moved to clear the area, the man made a sudden and threatening movement. Perceiving hostile intent, Coalition forces engaged and killed the terrorist.

Dus slaapzakken - of zoiets als de beddekens uit het nieuwtestamentische opwekkingsverhaal, vermoed ik -, een voorraad voedsel en herenkleding werden aangetroffen, en verdere (!) evenwel niet nader gespecificeerde aanwijzingen dat het om een terroristenhuis ging. Vooral die niet nader toegelichte voorwerpen intrigeren. Het zullen evenwel geen bommen, kanonnen, raketlanceerinstallaties of geweren zijn geweest (met voor de zekerheid er op vermeld: Made in Iran, natuurlijk), want allicht zouden deze breed uitgemeten zijn.

En dan een man in de buurt van het huis, die niet op Engelstalig gebrul reageerde - ondenkbaar dat hij het niet zou verstaan! - en een verdachte gevaarlijke beweging maakte en dus uiteraard als terrorist doodgeschoten diende te worden, waarmee Al Qaeda een zware slag is toegebracht. Volkomen duidelijk.
Bron.

Dit oorlogsmisdadenapparaat houdt niet alleen zoals het betaamt keurig boek bij, het plaatst het ook nog apetrots op internet. Misschien moeten we het toch maar regelmatig lezen.
Tip: Jason Ditz, AntiWar Blog.

(Ik beken: ik heb een beddeken, slaapzakken zelfs, tamelijk vers en zelfs ingeblikt voedsel in voorraad, en niet te vergeten herenkleding. Ik vermeld ook een verrekijker, zogenaamd om naar vogeltjes te kijken, maar u weet wel beter. En een gasaansteker. Ik reken dan ook niet op clementie. Toegegeven: ik versta wel Engels, zelfs waarschijnlijk van Yankeesoldaten.)

De illustratie laat iemand zien die ook in Bi'aj is ingezet en er verder voor bedankt; van een site die nog hoop laat...

RG de 50-quidman verklaart zich trouw

Trouw - dat moet men zijn tenslotte. En de Enige Echte Ware Muziek is niet zo aan bod geweest in deze rubriek de laatste tijd. Dus speciaal voor dit weekeinde: drie op een rij, en eerst drie op een rij.


De singles van Bill Black en N.F. Porter had ik al jaren, en tot een paar jaar geleden zou ik niet geweten hebben dat ze als northern soul golden. Holly St.James zegt mij eerlijk gezegd niets.


Music Mike vergist zich met deze aankondiging van I can't help myself - Donnie Elbert had al eerder Get ready opgenomen. Vanwege de danseressen (heeft hij ze ingehuurd?) vergeef ik hem de vergissing graag...

Oeps, wat zei ik over trouw?


Iemand heeft Barbara Lewis' Some day we're gonna love again (jawel, uit mijn persoonlijke top-10) op het net gezet, waarvoor dank.

Biefstuk in het Vierde Rijk

Vierhonderdduizend mensen op de been in Seoel om de opstand tegen het militaire regime te herdenken en te protesteren tegen het zogenaamde vrijhandelsakkoord met de Verenigde Staten. Een belangrijk punt wordt wonderlijk genoeg genoemd dat er volgens dit akkoord geen regels mogen bestaan ten aanzien van rundvlees dat geïmporteerd wordt uit de VS. Maar daarom alleen krijg je geen klein half miljoen mensen bij elkaar...

St. Isaaks wijsheid

Er is geen excuus meer om de wijsheid van St. Isaak van Nineveh aan u voorbij te laten gaan - vijf euro kost het boek!

Een hotel waar men na vijven niet uit mag - en daarvoor ook niet

Als bezoeker v/m van door de Nederlandse staat opgesloten vreemdelingen, opgesloten omdat ze vreemdelingen zijn en daarmee basta, moet je een protocol tekenen dat je niets naar buiten brengt over wat je ziet of meemaakt in de gevangenis die geen gevangenis heet en waar men gasten heeft. Gasten die gelucht worden en die na vijven worden opgesloten in hun kamer - het hadden ook studentenkamers kunnen worden bij gebrek aan gevangenen. Ook het bestaan van het protocol dient verzwegen te worden. Een prisoner's dilemma, nietwaar?
Maar als je niet meer bezoekt ben je niet meer gebonden aan deze protocollen. Het in de publiciteit brengen, zeker hier op het net, heeft naar ik merk ook weer geen enkel gevolg. De nieuwe politieke correctheid is politiek incorrect wezen, en er is toch een generaal pardon? Ik dreig in herhalingen te vallen.

Iemand die niet meer mag bezoeken in zo'n grensgevangenis heeft haar verhalen nu op het net staan. Warm aanbevolen.

De blijde boodschap van de DUP

Over Ierland gesproken...
Het afgebeelde Lagerhuislid is de vrouw van de nieuwe premier van de zes graafschappen, Robinson, ook Lagerhuislid in Londen. Gezellig, het blijft in de familie. Daar zijn ze niet uniek in.
De afgebeelde mevrouw heeft vorige week nog verklaard dat homoseksualiteit een gruwelijke ziekte is die te genezen zou moeten zijn. Is het nog verbazingwekkend, gezien de politieke verhoudingen in Nederland, dat premier Brown nu precies haar partij nodig had om 42-dagen-voorarrest-zonder-aanklacht erdoor te drukken?

Gesteld dat New Labour of de PvdA nog als links beschouwd hadden mogen worden, wat natuurlijk al flauwekul zou zijn - zullen we het dan eens over dit verraad van links hebben?

Votail nil

Nee is neen - een affiche in het Iers is moeilijk te vinden, en al helemaal een niet-partijgebonden. Excuses - ik ga het niet bewerken. Vótáil níl!
Als Kosovogouverneur en desnoods-atoombommen-op-Iran-gooier Kouchner de Ieren waarschuwt dat ze "ja" moeten stemmen morgen, weet een verstandig en fatsoenlijk mens wat hem of haar te doen zou staan. Alleen de Ieren van de 26 graafschappen krijgen de kans nogmaals de Europese grondwet weg te stemmen. Als zij nee zeggen zal hun dat niet in dank worden afgenomen. Het kan zijn dat ze net zolang bewerkt worden tot ze murwgebeukt ja zeggen. Aan hen de historische taak alsnog de Franse en Nederlandse kiezers recht te doen.

(De diakritische tekens zijn in de titel weggelaten).

En aan hij verteld doe je toch nix

De Portugeestalige landen gaan hun spellingen gelijkzetten - wat betekent dat de Braziliaanse variant in het algemeen wint. Het is tenslotte de reus onder de Portugeestalige landen waar wat inwonertal betreft de andere zeven - inclusief het oerland - inpassen en dan blijft er nog ruimte en menigte genoeg over.
Wat mij opvalt aan de verdere wijzigingen is dat ook hier het trema wordt afgeschaft. Ik houd mij niet meer bezig met de voorschriften van de knoeiers die menen het Nederlands steeds een andere spelling voor te schrijven, maar zijn we al zo ver dat we van hen be-eindigen moeten schrijven? Het zou mij niet verbazen.

Naast het trema verfoeien de luso-spellinghervormers blijkbaar ook de circonflex en een verwijzing naar de (Latijnse) etymologische achtergrond van woorden. Een andere reden om een willekeurige kaalslag onder begin-h's te houden kan ik niet bedenken: deze h wordt toch nooit uitgesproken, dus waarom dan sommige handhaven? waarom andere afschaffen?
En de verwijzing naar de herkomst van acto uit actus en óptimo uit optimus bijvoorbeeld wordt afgeschaft: de medeklinkers die je toch niet uitspreekt kun je schrappen: ato, ótimo. Deze verbluffende logica hebben de Nederlandse spellingsvandalen nu juist niet gehanteerd met hun pannenkoek en secondelang. Wat is dit toch voor gekte?

De desbetreffende petitie lijdt nogal onder het niet html-geschikt maken van de tekst, en ironischerwijze is de omlijstende tekst Engels.
Speciaal vanwege Camõesdag...