Alweer een kroonjaar, zegt RG de 50-quidman

De laatste plaat die ik op het echte Radio 100 (in de ether dus) gedraaid heb - ter gelegenheid van het lustrum van het einde.
Röyksopp, Eple.


Als ik er voor had kunnen gaan zitten en voorbereid afscheid had kunnen nemen zou het waarschijnlijk met Oasis, Don't look back in anger geweest zijn.



Maar dat soort ogenblikken lijken er wel nooit te zijn. Het komt altijd onverwacht, op de een of andere manier, of er komt iets tussen. Ach, dat is radio.
Tijdenlang had ik Billy J. Kramer and the Dakotas ervoor op het lijstje, niet eens beseffend dat het eigenlijk een nummer van de Beatles was... In de praktijk maakt het toch niets uit.


I'll be on my way

Hier rust...

Pledgedrives, om gek van te worden. En ze voelen de crisis overal in de VS. Brother, can you spare a dime?.
Maar als u wat over heeft - gedenk hunner...

Perry Mason ruikt zijn kansen

I.
Uit een stuk in gratis krant De Pers, dat moet duidelijk maken dat Hillary Clinton geen raciste is.

Hillary Clinton gaat er vanuit dat de gevoeligheden over vermeend racisme en seksisme in de toekomst zullen afnemen. ‘Voor de volgende generatie zal het vanzelfsprekend zijn dat een vrouw of een Afro-amerikaan president kan worden.’

Bron

Ach ja, je hebt mensen en je hebt Afro-amerikanen.

II.

Ayaan Hirsi Ali heeft een kinderboek geschreven. Dat kan zij ook. Wat kan zij eigenlijk niet?
Het gaat over de ontluikende liefde tussen een Nederlander m/v van Joodse en een Nederlander m/v van Marokkaanse afkomst. Maar de familie vindt het aan beide zijden niet goed:

De kinderen worden door hun vriendschap verstoten door hun eigen families en naar kostschool in Zwitserland gestuurd (Eva) en voor heropvoeding terug naar Marokko (Adan).

De kromme zin zal wel niet voor verantwoording van mw. Magan vallen. De spanningsboog natuurlijk wel.

Vraag: wie is er Joods m/v in dit verhaal?
U mag nooit meer raden.

Denktank beveelt nationalisering openbaar vervoer aan

Waar mensen al niet opkomen...
Op de dag waarop ik het bericht over de TESO had geplaatst, had Trouw in de papieren krant in de rubriek Denktank een idee van een lezer(es). Nationaliseer het openbaar vervoer!

Je moet er maar opkomen. Ja, het was een liberaal/vrijzinnig-democratisch idee, een eeuw of meer geleden. Sterker nog, liberale ondernemers richtten een maaschappij tot exploitatie van Staatsspoorwegen op, dus met als uitgangspunt dat dit bedrijf genationaliseerd diende te worden omdat het onzinnig is in deze sector net te doen of er te concurreren valt.

Maar vraag de gemiddelde persoon die zich heden liberaal noemt, of vrijzinnig-democraat, of desnoods sociaal-democraat, en hij of zij zal mompelen dat dit een vuurrood ideetje was dat uitging van de maakbaarheid van de samenleving en van zinloos verzet tegen de markteconomie, en dat van mijn belastingcenten, en bedenk zelf de rest en kleur de plaatjes.

Overigens komt ook het grootste deel van de sociale wetgeving uti de linksliberale hoek, met hulp uiteraard van de zogeheten christen-democraten. De sociaal-democraten mochten in Nederland pas in 1939 met de regering meedoen. Maar de rode dictatuur heeft toch mooi de hele twintigste eeuw geduurd, vooral in de jaren zestig mijnheer.

Nationaliseer het openbaar vervoer. Jaja. En de verbeelding aan de macht.

Het had een revolutie kunnen worden

Veertig jaar geleden - paniek in Parijs: de president is weg, waar is hij naartoe? Blijkbaar even vergeten te vermelden dat hij naar Baden-Baden was om te vragen of hij het leger nog wel achter zich had.
Het was de dag en het ogenblik waarop de grootste Europese stakingsbeweging uit de geschiedenis op een revolutie begon te lijken.
Maar de macht bleek tenslotte toch niet op straat te liggen. De Gaulle had het leger achter zich, voor als het er op aankwam. Het kwam niet zo ver.
29 mei 1968 was een mooie zonnige dag, in Nederland en in Frankrijk.

Le Nouvel Observateur heeft mei '68 van dag tot dag in kaart.

Overwinning - van of op wat?

De Texelaars, die elk al meer dan een eeuw eigenaar zijn van wat hun eigen stoombootonderneming heet, mogen in hun handjes knijpen. Hun eigen boten mogen blijven varen.
In het kader van de bevordering van het kapitalisme (om dat woord maar wel te gebruiken) wordt bijna een vorm van volkskapitalisme afgeknepen, en mag men bij de genade van de god-van-de-ChristenUnie alsnog dankbaar zijn dat de introductie van zogenaamde marktwerking niet doorgaat.

Bij uitstek een interessante kwestie voor wie zich dezer dagen vrijzinnig-democratisch wil noemen, zou men denken: sociaal kapitalisme van onderop tegen staatsgestuurd kapitalisme.
De zogenaamde vrijzinnig-democraten in Nederland - ik kom er op terug - van nu zwatelen evenwel over Gregorius N., en anders niets. Ik ga er niet eens naar linken. Het opvullen van de linkse leegte blijft voor ongesubsidieerden als uw dwd weggelegd.

Zeg mij wie uw vrienden zijn...

Twee berichten:

1. Minister Verhagen naar Israel voor verdieping relaties

Minister Maxime Verhagen (Buitenlandse Zaken) brengt woensdag en donderdag een bezoek aan Israël. De reis is bedoeld om de samenwerking en banden met het land te verstevigen en te verdiepen.
Zijn bezoek staat deels in het teken van het zestigjarig bestaan van de joodse staat, dat deze maand uitgebreid wordt gevierd. Ook bezoekt de bewindsman de Palestijnse gebieden voor overleg met de bestuurders.
Verder zal Verhagen spreken over het vredesproces in het Midden-Oosten met onder anderen zijn Israëlische ambtgenoot Tzipi Livni en mogelijk Ehud Barak (Defensie). In Ramallah zal hij praten met de Palestijnse premier Salam Fayyad en minister Ryad al-Malki (Buitenlandse Zaken). Een gesprek met de Palestijnse president Mahmoud Abbas gaat evenwel niet door.

Eind vorig jaar werd het ingezakte overleg tussen Israël en de Palestijnen nieuw leven ingeblazen door een vredesconferentie in het Amerikaanse Annapolis. Maar sindsdien is er geen zichtbare vooruitgang geboekt in het overleg en hebben enkele incidenten de verhouding tussen beide partijen weer scherper gezet.
Donderdag opent Verhagen samen met de burgemeester van Tel Aviv een seminar over transport. Op initiatief van Tel Aviv zullen Israëlische en Nederlandse vervoersspecialisten kennis met elkaar uitwisselen over een verbetering van de infrastructuur, vooral alternatieven voor het autoverkeer zoals fietsroutes. Volgend jaar bestaat deze havenstad honderd jaar.
Tijdens het bezoek komt ook hoogwaardige technologie, afvalverwerking en cultuur aan de orde. In Haifa bezoekt Verhagen een Arabisch-Joods gemeenschapshuis. Deze stad staat bekend om de vreedzame samenleving van joodse en Arabische Israëliërs. Vrijdag keert Verhagen terug. (ANP, 27 mei jl.)

2. Norman Finkelstein deported and banned for criticising Israel

Norman Finkelstein, the controversial Jewish American academic and fierce critic of Israel, has been deported from the country and banned from the Jewish state for 10 years, it emerged yesterday.

Finkelstein, the son of a Holocaust survivor who has accused Israel of using the genocidal Nazi campaign against Jews to justify its actions against the Palestinians, was detained by the Israeli security service, Shin Bet, when he landed at Tel Aviv's Ben Gurion airport on Friday.

Shin Bet interrogated him for around 24 hours about his contact with the Lebanese Islamic militia, Hizbullah, when he travelled to Lebanon earlier this year and expressed solidarity with the group which waged war against Israel in 2006. He was also accused of having contact with al-Qaida. But Finkelstein rejected the accusations, saying he had travelled to Israel to visit an old friend.

"I did my best to provide absolutely candid and comprehensive answers to all the questions put to me," he told an Israeli newspaper in an email exchange.

"I am confident that I have nothing to hide. Apart from my political views, and the supporting scholarship, there isn't much more to say for myself: alas, no suicide missions or secret rendezvous with terrorist organisations. I've always supported a two-state solution based on the 1967 borders. I'm not an enemy of Israel."

Finkelstein is one of several scholars rejected by Israel in the increasingly bitter divide in academic circles, between those who support and those who criticise its treatment of Palestinians.

Last year, Israel's most contentious "new historian", Ilan Pappe, left his job as senior lecturer in political science at the University of Haifa after he endorsed the international academic boycott of Israeli institutions, provoking the university president to call for his resignation.

Finkelstein was also refused tenure last year at Chicago's DePaul University for attacking several staunch Israel supporters and academics such as Harvard law professor, Alan Dershowitz.

The Association for Civil Rights in Israel said the deportation of Finkelstein was an assault on free speech.

"The decision to prevent someone from voicing their opinions by arresting and deporting them is typical of a totalitarian regime," said the association's lawyer, Oded Peler.

"A democratic state, where freedom of expression is the highest principle, does not shut out criticism or ideas just because they are uncomfortable for its authorities to hear. It confronts those ideas in public debate."

Finkelstein said he was held in a cell and encountered "several unpleasant moments with the guards" and that eventually he borrowed the mobile phone of another detainee and called a friend who in turn called a lawyer.

Although entitled to appeal against the entry ban, Finkelstein said he would not contest it. (The Guardian, 26 mei jl.)

- Hoe zou het gaan met die transporten van cd-spelers via Schiphol, tegenwoordig?

Kladblok - mei 1968: Kristin Ross

Le Monde diplomatique heeft twee belangwekkende artikelen uit Ross' boek over het leven-na-de-dood van mei '68.

Herdenking

De Vineyard Saker plaatst een - waarschijnlijk niet eens volledig - overzicht van VS-oorlogsacties sinds de onafhankelijkheid.
Uit dit kortere lijstje kan worden opgemaakt dat een procent van de bevolking van de VS betrokken is bij actieve oorlogsinspanning. Dit komt overeen met de een procent van de bevolking die achter tralies zit.

Zondagsdrukte verstoord door processie

Lang was er een processieverbod in het door de Nederlandse Gereformeerde/Hervormde Kerk gedomineerde Nederland. Het Wonder van Amsterdam moest herdacht worden in wat de Stille Omgang heette, wat zo gebleven is. Het processieverbod werd opgeheven toen er van katholieke zijjde bijna geen interesse meer was.
En toen werd het Corpus Christi, 2008, en deed een Surinaamse katholieke parochie, de Italiaanse parochie, de Koptisch-orthodoxe, de Chaldese en de Syrisch-orthodoxe gemeenschap mee. Een heuse processie over de grachten, beginnend en eindigend in de OLV Kerk aan de Keizersgracht, tevens kerkgebouw voor de Syrisch-orthodoxe gemeenschap.

Het regende, soms hard, soms zacht. Een processie in de Amsterdamse binnenstad. Het publiek dat stond te popelen om te gaan winkelen - de eigenlijke eredienst van deze tijd in deze streken - werd verrast en plotseling tijdelijk tot staan gebracht.

Voor de doop: trappetje af

Een maand geografische nabijheid van Rijnsburg, en ik had alleen nog Spinoza in gedachten. Zozeer gewend - net als ten aanzien van de Christelijke Broedergemeente ("Zwijndrechtse Nieuwlichters") - de religieus-correcte aanduiding te gebruiken dat ik het verband met de Collegianten zelfs vergeten was.
Maar goed, het vergeten is in mijn geval niet een echt vergeten en ook niet bewust. In Rijnsburg wordt wel herinnerd aan Spinoza - ook al is het Spinozahuis dicht wegens restauratiewerkzaamheden - maar niet aan de Collegianten.

Dit is de Vliet waar (mede) de doop door onderdompeling heeft plaatsgevonden, zegt iemand van het plaatselijk museum waar we ons verbaasd vervoegen met de vraag wat nu het centrum is. We hadden het al gezien...
Trapje af en onder water. De Vliet zal er toch anders bijgelegen hebben, zo'n vier tot twee eeuwen geleden.

Geel is de kleur...

Is geel de aantrekkelijkste kleur voor insekten, zoals ik laatst ergens las - zodat er een successie van geel door het jaar heen is, bij bloeiende planten? Het lijkt mij sterk.
Enfin, laatste kans voor de gele lis in eigen sloot om gefotografeerd te worden - volgende keer is hij uitgebloeid.

RG de 50-quidman draait Auntie's favourites

Het singletje heb ik nog nooit in handen gehad, maar ken ik van de radio - uit de tijd dat een synthesizer nieuw en vernieuwend was, en Dr. Who onbekend aan de overkant van de zee.

Jon Pertwee, Who is the doctor?

Deze week geen Dr. Who, denk ik, want de jaarlijkse baggerexpositie is aan de beurt.

You can chuck in words like circumcision, 'cause we ain't going in for Eurovision, it's a rap!
Kenny Everett...

And talking 'bout Eurovision, which we were...
Ishtar mag niet meedoen. De jury dient weggejaagd te worden door een kolosali krokodili!

Misschien neem ik zelf maar een uisge beatha vanavond, en of ik de komedie over mij heen laat rollen louter om Terry Wogan zich kwaad te horen maken - ik weet het niet.

Laat hen gras drinken!

Eerlijk gezegd: "mijn" pindakaas is het niet, ik vond het wel opmerkelijk dat de NOF/Calvé adverteerde in de christen-anarchistische pers zo'n honderd jaar geleden. Omdat het vegetarisch verantwoord was? Vandaag krijg ik dankzij het nieuws het antwoord.
Misschien speelde de industrieel die het bedrijf heeft opgericht een rol: hij stond in opvattingen (en eerlijk gezegd ook: wat afkomst betreft) dicht bij het christen-anarchisme.

De Nederlandsche Oliefabriek fuseerde en werd vervolgens opgenomen in de multi Unilever, reden genoeg om het product te boycotten.
De laatste schakel die de pindakaasfabriek verbindt met het utopisch-socialistische verleden wordt vandaag verbroken: Calvé vertrekt uit Delft.

Ik kwam de naam van Van Marken, stichter van de NOF, tegen in verband met de vraag of melk niet direct uit gras te winnen is, eenvoudiger, en goedkoper. Of dat de arbeiders dan misschien grassap konden drinken? In gedachten ben ik dan even in Manhattan waar uiterst kleine glaasjes grassap worden getapt, bereid waar je bij staat. Niet een arbeidersdrankje. Het is raar gelopen in de wereld...

En een boodschap van hoop uit het noorden

Een site van een spiritueel-activist uit Schotland die als een plezierig tegenwicht dient tegen de somberte van de vorige post: Alastair McIntosh. Verboden in China!

Het noorden kwijt

Crewe is een oude industriestad waar de industrie vertrokken is, zoals op zoveel plaatsen in Groot-Brittannië. Wat resteert is de rol van knooppunt van spoorwegen. Het noorden van Engeland heeft een misschien wel etnisch te noemen afkeer van de Tory-partij, dus als de kandidaat van deze partij overtuigend een tussentijdse verkiezing wint is er iets aan de hand.

Dat is er ook. Redelijkerwijs had de stad kunnen kiezen voor de Liberaal-Democraten, maar ook die hebben verloren. Ze verheugen zich langzamerhand wel op de rol van tweede partij. In feite valt er wel iets te kiezen, als men voorbij de twee grote partijen in Engeland kijkt, maar het is moeilijk door het ongunstige kiesstelsel.

De doodsklok luidt voor New Labour, het is verdiend en het is niet iets om blij over te zijn - en in Nederland zal de zusterpartij de PvdA ook in deze fuik zwemmen, als dit al niet gedaan is. De ondergang toeschrijven aan Brown of Bos is onzinnig - alsof Blair en Kok frisse figuren zijn. De totale arrogantie van de macht die alleen omwille van zichzelf wordt uitgeoefend, en ten dienste van de corporaties, stuit bij uitstek de beoogde achterban van de sociaal-democratie tegen de borst. Zijn de Tories een alternatief? Zij hebben nooit aangedurfd wat New Labour doet: uitverkoop van de nationale gezondheidszorg, het onderwijs, de posterijen, en daarbij allerlei imperialistische oorlogen voeren. Het unique selling point van New Labour is dat ze zoveel smerissen hebben aangenomen. Daar hebben ze ook ruzie mee, want die willen opslag, en dat krijgen ze niet.

Aan het requisitoir van George Monbiot kan ik verder niets toevoegen.

Bij de dood van een conservatief

De vraag of Van Doorn ironisch of cynisch was of de kluts kwijt was geraakt toen hij schreef dat de universiteiten door de Marktsector bij de les worden gehouden om zich met streepjescodes en verandermanagement bezig te houden in plaats van met de Tachtigjarige Oorlog (of Duits socialisme, of Tacitus en de rest van de ivoren toren), zal niet worden beantwoord.
Ik heb het bericht gemist - hij is woensdag 14 mei jongstleden overleden, slechts enkele dagen na het bericht dat hij zijn column had moeten staken.

Nu ik de slotzin teruglees en combineer met de zinsnede "ik sar" in het te laat gelezen overlijdensbericht is er eigenlijk geen twijfel meer:

Studie van de detailhandelsmarketing en modernisering van de verpakkingsindustrie – is dat niet belangrijker dan nog weer een monografie over de Tachtigjarige Oorlog?

De meester, lid van de KNAW, die nooit langskwam voor de ouwe klare, heeft mij in zijn slotakkoord waarschijnlijk op het verkeerde been gezet. Tja, je weet het ook maar nooit met VVD-ers van de oude stempel. Zelfs al zijn ze bevriend met Amsterdamse anarchisten die mij niet bekend zijn (Wim Hendrix, genoemd in bovengegeven link - maar ja, ik hoef toch ook niet iedereen te kennen).

Dat ik hem zal missen plaatst mij voor de gewetensvraag: komt dit nu doordat hij herkenbaar intellectueel was, of omdat hij conservatief was - in intellectuelenland een uiterst zeldzame (of misschien nu uitgestorven) mensensoort.

Op de hier gestelde vraag is er wel een antwoord. Het bleek een profetisch stuk. En tot het einde toe aangeleverd op kopijvellen...

Met zulke vrienden...

Wonderlijk, op grond waarvan er wie pro-westers genoemd wordt dezer dagen. Dat de door de VS geïnstalleerde Georgische president een Vriend van de Democratie is, staat buiten kijf. Dat zijn republiek recht heeft op de zuidelijke helft van het Iraanse Ossetië - waarvan de noordelijke helft bij Rusland hoort - en op Abchazië staat derhalve ook vast, het maakt niet uit wat de mensen in die landen er zelf van vinden. De Abchazen zijn moslims, ook al is het de vraag of de meerderheid van de bevolking van Abchazië islamitisch is. Het zegt nog niets, want zoon Aliev in islamitisch Azerbeidzjan geldt ook als Vriend van het Westen, en hij heeft dus recht op het Armeense, christelijke Artzach, dat door Stalin speciaal aan Azerbeidzjan is geschonken.
Het Westen verdedigt in de Kaukasus namelijk graag de door de Vader der Volkeren vastgestelde grenzen, die uiteraard de bedoeling hadden zo gecompliceerd mogelijke situaties te scheppen en verdeeldheid te zaaien. Is Abchazië een wereldoorlog waard? Wat niet? Wat wel?

Over Vrienden van het Westen gesproken: het wordt - vanwege het Eurovisiegedoe? - nog even stil gehouden dat de pro-westerse krachten (de plaatselijke weg-met-onsers zogezeid) in Servië toch echt niet de verkiezingen hebben gewonnen.

1968, christen-anarchisme in actie

Mijn eerste interview als verslaggever voor De Waarheid was met Daniel Berrigan, die in Haarlem een cursus geweldloos verzet gaf. Zo'n tien maanden daarvoor hadden het christen-anarchisme en ik elkaar gevonden - zo druk ik het nu maar uit. Ik vertelde hem van dit niet alleen wetenschappelijk engagement en hij zei rustig dat hij zich zo kon kwalificeren. Een speciaal interview dat eindigde in een broederlijke handdruk van zijn kant: be well...
Hij is er nog - in tegenstelling tot zijn broer Phil, die in de gevangenis is gestorven. Hij is nu 87 en kijkt terug op de actie van het verbranden van oproepkaarten voor de militaire dienst, veertig jaar na de actie van 17 mei 1968 in Catonsville, Maryland.
"Als je iets wilt doen dat goed is doe je het omdat het goed is, en niet met het oog op de gevolgen."

Nederland en 1968 (werk in uitvoering deel 1)

Twee keer leek in Nederland een samengaan van woelingen van opstandige enigszins klasseloos aandoende jongeren samen te gaan met maatschappelijke onrust, speciaal vanuit de arbeidersklasse. De eerste keer was het Amsterdamse Bouwvakkersoproer van 14 juni 1966, dat plaatsvond in een stad die als het ware gonsde en zinderde van onrust die in de lucht hing dankzij het fenomeen Provo. “Er is iets aan de hand”... maar wat? Na het huwelijk van kroonprinses Beatrix op 10 maart en een kloppartij negen dagen later was Amsterdam explosief. Het Bouwvakkersoproer lijkt echter meer het slotakkoord van een reeks fameuze arbeidersopstanden in een stad waar ruim veertig jaar later geen industrie meer te vinden is. Ook in zijn eigen tijd was het oproer geen begin, maar meer een eindpunt. Er was een dode gevallen – de officiële uitleg zal nooit bevredigend klinken. Provo was al over zijn hoogtepunt heen.

Iets dergelijks geldt voor de belangrijkste staking in een strategisch belangrijke Nederlandse bedrijfstak: de haven van Rotterdam, augustus-september 1970. De staking was wat men “wild” noemt: de nauw met het staatsapparaat verweven vakcentrales (toen nog een sociaal-democratische, een katholieke en een protestantse) “erkenden” de staking niet. Deze ging evenwel door en bracht een mobilisatie op gang van solidariteit waarmee de stakers het een tijd konden volhouden. Een opvallende rol werd hierbij gespeeld door wat maoïsten gingen heten, een politiek richtinkje dat zijn bestaan kon ontlenen aan de eigenlijk op dat ogenblik juist afgelopen onrust aan een aantal instellingen van hoger onderwijs in Nederland. Hoofdgebouwen of losse instituten waren bezet geweest en in het algemeen werd iets wat voor democratisering kon doorgaan bereikt. Aan de onderwijsinstellingen was dit een eindpunt dat ieder verzet aangaande studie-inhoud en –organisatie tot op vandaag gesmoord houdt – ook al is de zogenaamde democratisering tamelijk geluidloos weer afgeschaft. Het democratisch gehalte van de restanten van de studentenbeweging kon gemeten worden aan de mate waarin zich prominent wanende studenten verklaarden op de CPN te zullen stemmen, want dit was de steun en toeverlaat van alle werkende mensen in Nederland, stelden zij. Ook de Partij van de Arbeid heeft heel wat nog zittend kader ontwikkeld in die dagen van gebureaucratiseerd-opstandelingetje spelen in de zogeheten rode jaren zeventig. De soixante-huitards van Nederland – waarachtig een droevig geheel. Van de misschien wel bekendste zal de huidige (postume) achterban niet eens willen weten dat hij het was: Pim Fortuijn…

Behoudens dan die in stilte doorwerkende maoïsten, die de staking in Rotterdam niet tot een (goed?) einde konden brengen - daar was de CPN toch voor nodig. De Nederlandse heersende klasse was wel degelijk even in paniek vanwege deze wilde actie, die vervolgens leidde tot een wel door de meeste gevestigde bonden gesteunde golf van stakingsacties. De buitengewone burgerlijke uitzonderingstoestand voor het Rijnmondgebied werd achter de hand gehouden, maar zover is het niet gekomen. De maoïsten hielden zich vervolgens hoodzakelijk weer bezig met onderling gekrakeel, hetgeen overigens uitliep op de oprichting van wat in organisatorisch opzicht het geslaagdste resultaat van 1966/1970 mag heten (het internationale 1968 zat er net tussen, en verliep in Nederland niet spectaculair): de Socialistische Partij. Tekenend trouwens voor de publieke intellectuele erfenis van de onderhavige episode, dunkt mij. Daarnaast heeft Nederland een opleving van het anarchisme meegemaakt dat echter geen blijvende georganiseerde vorm kreeg – Provo en de Kabouterbeweging zijn de opvallendste bekende namen en er valt veel voor te zeggen de kraakbeweging van de jaren hierna als vervolg hierop te zien. Maar al met al speelt 1968 als jaar en als begrip in Nederland nu juist geen rol van grote betekenis.

Haai in de Maas

Een citaat van een heusche Neder-Pers:

Het is tijd om terug te keren naar de nuchterheid die Nederland vanouds kenmerkte: een nuchterheid, zakelijkheid en pragmatisme die niet teveel aandacht laten voor opgewonden standjes. En laten we elkaars goden en gewoontes in het vervolg met rust laten, zolang men de grenzen van de wet niet overschrijdt. Dat is een goed Hollands gebruik, dat in deze tijd van verwarring en paniek gecultiveerd zou moeten worden. [heb moeten corrigeren- adr]

Jaja mijnheer, u dacht met een nuchter en terughoudend volk te maken te hebben, huh? Maar dat is de elite, weetjewel. Het echte volk denkt heel anders. De blonde haai uit Venlo, zoals u hem noemt (een haai uit Venlo, een dodelijke kwalificatie...) vertegenwoordigt het echte volk.

Godlof, ondanks alle baantjes waarover ik mij maar niet zal uitlaten behoor ik blijkbaar tot de elite. Gestudeerd, tenslotte.
Het citaat is uit het blad Eutopia, dat ik altijd na even inzien laat liggen in de kiosk. Prijs/interessantheidsverhouding is scheef - voor een waas van PvdA-achtigheid. Maar een aardig recept niettemin.

Jeremiah Wright, christen-anarchist?

Jeremiah Wright blijkt niet alleen een zwarte- of bevrijdingstheoloog, hij heeft ook een christen-anarchistisch trekje, blijkens dit artikel waaruit de volgende passages:

There is no way to understand Wright's comments through casual readings of Google searches, through listening to YouTube clips, or through the many radio and TV pundits who have caricatured his remarks. One must deal with the entire message of his sermon in light of the liberating gospel of Jesus Christ.

The sermon at the heart of the controversy, preached at Trinity on April 13, 2003, is actually titled "Confusing God and Government." Based on Luke 19:37-44, the sermon was designed to clarify the difference between the divine unchanging power of God and the human unreliable programs and laws of the government. Appealing to concrete historical examples in which the government has had to overturn decisions that had a negative impact on African Americans (e.g., the Dred Scott decision, Jim Crow laws, etc.), Wright highlights the stable, omnipotent presence of God who is, in effect, always on the side of the oppressed.

The primacy of Jesus over the Powers, dat mag anarchistische contextuele theologie heten in de VS (zie Vernard Eller).

Zie ook verder hier.

Praktisch idealisme - nu...

Nederland kent het opmerkelijke fenomeen van een politieke partij die de belangen van dieren zegt te behartigen en deze belangen zelfs prioriteit geeft. Het is de partijpolitieke uitdrukking van een streven dat in allerlei vormen over meer dan 125 jaar te volgen is wat Nederland betreft: van de anti-vivisectiebeweging via de vegetariërsbond, de vogelbescherming en de dierenbescherming in het algemeen tot de dierenbevrijdingsbewegingen van deze tijd. Bij al deze bewegingen waren en zijn anarchisten betrokken, maar het streven is nooit speciaal of exclusief anarchistisch geworden – anders zou er waarschijnlijk ook geen politieke Partij voor de Dieren geweest zijn.

Op een website waarop alle honderdvijftig Nederlandse Tweede-Kamerleden zich voorstellen geven de twee PvdD-vertegenwoordigsters als hun politieke ideologie op: Praktisch idealisme. Als filosofen noemen zij respectievelijk Peter Singer en Paul Cliteur, die politiek nogal uiteenlopen, maar vermoedelijk worden hier toch in de eerste plaats de diervriendelijke filosofen bedoeld. Het hedendaagse praktisch idealisme in Nederland heeft een goedverkopend manifest in de vorm van een gelijknamig boek van Natasja van den Berg en Sophie Koers. Dit boek veronderstelt een behoefte “om iets te doen” bij de lezer, die zich wellicht overdonderd voelt door het Grote Wereldleed: oneerlijke verdeling van aardse goederen, opwarming van de aarde enzomeer. Niet kniezen over de problemen, maar iets doen. Dit blijkt nogal eens uit anders – niet eens: minder – consumeren te bestaan: naar de papierbak en het papier gescheiden eringooien, ekologisch wasmiddel gebruiken, spaarlampen indraaien, eerlijke kleding kopen. Kortom, praktisch idealisme is een levensstijl. Zoals het Wikipedia-artikel het op het ogenblik dat dit geschreven wordt samenvatte: “Het gaat er ... vooral om dat men bewuster keuzes maakt en bedenkt dat [men] niet in alles zuiver idealistisch moet of kan handelen. Het gaat er ook om dat men verantwoordelijkheid neemt voor zijn acties en het effect ervan op de wereld om zich heen. Met daarbij dan de notie geen schuldgevoel te hebben als je iets niet-idealistisch doet, omdat dat schuldgevoel geen positief effect zal hebben op de wereld om je heen.
Een voorbeeld van een simpele praktisch-idealistische handeling is het uitzetten van de televisie in plaats van deze op standby te laten staan. Andere voorbeelden zijn: minder vlees te eten (partieel vegetarisme) of een keer gebruik maken van openbaar vervoer in plaats van de auto.”

De onontkoombare conclusie is dat geheel vegetarisch leven en geen auto hebben dus niet praktisch idealistisch is, maar blijkbaar al wordt weggezet in de rubriek onpraktisch idealisme. Of bij het verzuurde-wereldverbeteraar-spelen. Hoe klassebepaald dit idealisme verder is mag blijken uit deze citaten uit het hoofdstuk Werk, geciteerd naar de derde druk: “Praktisch idealisten leven bewust, jagen het leven van hun dromen na in harmonie met hun omgeving. Die tweezijdige verantwoordelijkheid, voor jezelf en je omgeving, dichtbij en ver weg, geldt dus ook op het werk. (...) Het is van belang dat we ons realiseren dat iedereen die binnen een bepaalde organisatie werkt uiteindelijk belang heeft bij dezelfde doelen: een goedlopend bedrijf met gezonde, tevreden werknemers in een duurzame wereld.” Ik moet constateren dat het leven van mijn dromen en mijn interpretatie van belang toch geheel anders zijn dan wat hier als praktisch-idealistisch wordt aanbevolen. Met alle respect voor de Partij voor de Dieren moet ik dit toch een armoedige zoniet verwerpelijke politieke ideologie noemen.

Ik weet waarachtig niet of Luther Ingram en Mack Rice ironisch of praktisch-idealistisch waren toen zij Respect yourself schreven, maar daar moet ik aan denken – en dit opwindende nummer zal ik verder ook niet op zijn woord geloven:

Keep talkin' 'bout the president won't stop air pollution
Put your hand on your mouth when you cough - that'll help the solution!

(zoals gezongen door de Staple Singers).

Portland loopt uit

H. Rodham Clinton, Gordon Brown en Mark Rutte - politieke geestverwanten tot en met - pleiten voor - tja, de rechten, de belastingcenten, wat eigenlijk? -- van de hardwerkende landgenoot, liefst of beter: bij uitstek de witte landgenoot.
Ja, de tijd dat de zieke, de bejaarde, de werkloze, de allochtoon of de gekleurde medemens gepaaid of zelfs maar ontzien moest worden is voorbij.
Het schept duidelijkheid. En dan wordt het een mooi gezicht: het park bij de Willamette in Portland, Oregon, waar ik een paar jaar geleden in alle rust een boekje zat te lezen en waarvan ik weet hoe ruim en leeg het kan zijn, volledig gevuld door mensen op de been voor de eerste gekleurde presidentskandidaat van de Verenigde Staten (mogen we aannemen).
Nee, Obama heeft geen beweging achter zich, zoals Ron Paul en wellicht Kucinich, maar een foto als deze lijkt dit te loochenen. Al was het maar uit naam van degenen die dachten dat deze maatschappij de belofte inhield van het einde van hard werken voor een schijntje (want de Rodhams, Browns en Ruttes willen graag dat het hard werken en een schijntje blijft).

Witte huid als geestesziekte (of omgekeerd)

Er is geen steen op de andere gebleven in een deel van Birma, en wat kun je daar beter aan doen dan ervoor te zorgen dat er in de rest van dat land ook geen steen op de andere zal blijven? Het volk van de Volkskrant kiest voor een frisse vrolijke humanitaire oorlog. Als ze zelf maar niet hoeven, natuurlijk.

1,5 tot 2,5 miljoen Birmezen dreigen te bezwijken door slechte hulpverlening. Moet er, met het risico op een oorlog, geforceerd hulp aan Birma verleend worden?
68,6% Ja
31,4% Nee
Aantal deelnemers: 3275

Boubacar Bah, een van de zesenzestig

Ook berichten over gemartelde gevangenen in handen van de VS krijgen een afstompende, "statistiek"-achtige waarde.
Uit de New York Times van 5 mei jongstleden:

Word spread quickly inside the windowless walls of the Elizabeth Detention Center, an immigration jail in New Jersey: A detainee had fallen, injured his head and become incoherent. Guards had put him in solitary confinement, and late that night, an ambulance had taken him away more dead than alive.
But outside, for five days, no official notified the family of the detainee, Boubacar Bah, a 52-year-old tailor from Guinea who had overstayed a tourist visa. When frantic relatives located him at University Hospital in Newark on Feb. 5, 2007, he was in a coma after emergency surgery for a skull fracture and multiple brain hemorrhages. He died there four months later without ever waking up, leaving family members on two continents trying to find out why.

Mr. Bah’s name is one of 66 on a government list of deaths that occurred in immigration custody from January 2004 to November 2007, when nearly a million people passed through.

The list, compiled by Immigration and Customs Enforcement after Congress demanded the information, and obtained by The New York Times under the Freedom of Information Act, is the fullest accounting to date of deaths in immigration detention, a patchwork of federal centers, county jails and privately run prisons that has become the nation’s fastest-growing form of incarceration.

The list has few details, and they are often unreliable, but it serves as a rough road map to previously unreported cases like Mr. Bah’s. And it reflects a reality that haunts grieving families like his: the difficulty of getting information about the fate of people taken into immigration custody, even when they die.

Mr. Bah’s relatives never saw the internal records labeled “proprietary information — not for distribution” by the Corrections Corporation of America, which runs the New Jersey detention center for the federal government. The documents detail how he was treated by guards and government employees: shackled and pinned to the floor of the medical unit as he moaned and vomited, then left in a disciplinary cell for more than 13 hours, despite repeated notations that he was unresponsive and intermittently foaming at the mouth.

Mr. Bah had lived in New York for a decade, surrounded by a large circle of friends and relatives. The extravagant gowns he sewed to support his wife and children in West Africa were on display in a Manhattan boutique.

But he died in a sequestered system where questions about what had happened to him, or even his whereabouts, were met with silence.

As the country debates stricter enforcement of immigration laws, thousands of people who are not American citizens are being locked up for days, months or years while the government decides whether to deport them. Some have no valid visa; some are legal residents, but have past criminal convictions; others are seeking asylum from persecution.

Death is a reality in any jail, and the medical neglect of inmates is a perennial issue. But far more than in the criminal justice system, immigration detainees and their families lack basic ways to get answers when things go wrong.

No government body is required to keep track of deaths and publicly report them. No independent inquiry is mandated. And often relatives who try to investigate the treatment of those who died say they are stymied by fear of immigration authorities, lack of access to lawyers, or sheer distance.

Federal officials say deaths are reviewed internally by Immigration and Customs Enforcement, which reports them to its inspector general and decides which ones warrant investigation. Officials say they notify the detainee’s next of kin or consulate, and report the deaths to local medical authorities, who may conduct autopsies. In Mr. Bah’s case, a review before his death found no evidence of foul play, an immigration spokesman said, though after later inquiries from The Times, he said a full review of the death was under way.

But critics, including many in Congress, say this piecemeal process leaves too much to the agency’s discretion, allowing some deaths to be swept under the rug while potential witnesses are transferred or deported. They say it also obscures underlying complaints about medical care, abusive conditions or inadequate suicide prevention.

In January, the House passed a bill that would require states that receive certain federal money to report deaths in custody to their attorneys general. But the bill is stalled in the Senate, and it does not cover federal facilities.

The only tangible result of Congressional concern has been the list of 66 deaths, which names Mr. Bah and many other detainees for the first time, but raises as many questions as it answers.

For Mr. Bah’s survivors, the mystery of his death is hard to bear. In Guinea, his first wife, Dalanda, wept as she spoke about the contradictory accounts that had reached her and her two teenage sons through other detainees, including some who speculated that Mr. Bah had been beaten.

In New York, a cousin who is an American citizen, Khadidiatou Bah, 38, said she was unable to bring a lawsuit, in part because other relatives were afraid of antagonizing the authorities.

“They don’t want to push the case, or maybe they will be sent home,” she said. “This guy was killed, and we don’t know what happened.”

Lingering Questions

The list of deaths where Mr. Bah’s name surfaced is often cryptic. Along with 13 deaths cited as suicides and 14 as the result of cardiac ailments, it offers such causes as “undetermined” and “unwitnessed arrest, epilepsy.” No one’s nationality is given, some places of detention are omitted, and some names and birth dates seem garbled. As a result, many families could not be tracked down for this article.

But when they could be, they posed more disturbing questions.

In California, relatives of Walter Rodriguez-Castro, 28, said they were rebuffed when they tried to find out why his calls had stopped coming from the Kern County Jail in Bakersfield in April 2006. Then in June, his wife went to his scheduled hearing in San Francisco’s immigration court and learned that he had been dead for many weeks, his body unclaimed in the county morgue.

The coroner found that Mr. Rodriguez-Castro, a mover from El Salvador in the country illegally, had died of undiagnosed meningitis and H.I.V., after days complaining of fever, stiff neck and vomiting. The cause of death on the government’s list: “unresponsive.”

Immigration authorities said on Friday that the case was now under review, but would not answer questions about it or other deaths on the list. Sgt. Ed Komin, a spokesman for the jail, said the death had been promptly reported to immigration officials, who were responsible for notifying families.

Four sons in another family, in Sacramento, described trying for days to get medical care for their father, Maya Nand, a 56-year-old legal immigrant from Fiji, at a detention center run by the Corrections Corporation in Eloy, Ariz. Mr. Nand, an architectural draftsman, had been ailing when he was taken into custody on Jan. 13, 2005, apparently because his application for citizenship had been rejected, based on an earlier conviction for misdemeanor domestic violence. In collect calls, the sons said, he told them that despite his chest pains and breathing problems, doctors at the detention center did not take his condition seriously.

The Corrections Corporation said he had been seen and treated “multiple times.” But a letter to the family from an immigration official said his treatment was for a respiratory infection. The letter said that Mr. Nand was taken to an emergency room on Jan. 25, where congestive heart failure was diagnosed, and that he “suffered an apparent heart attack while at the hospital.” He died on Feb. 2, 2005, shackled to a hospital bed in Tucson.

Boubacar Bah had more going for him than many detainees. He had a lawyer and many friends and relatives in the United States, and his detention center in New Jersey was one of the few frequented by immigrant advocates.

But three days after he suffered a head injury in detention last year, no one in his New York circle knew that he was lying comatose in a Newark hospital, where he had already been identified as a possible organ donor.

“Thank you for the referral,” an organ-sharing network wrote on Feb. 3, 2007, according to hospital records. “This patient is a potential candidate for organ donation once brain death criteria is met.”

Four days after the fall, tipped off by a detainee who called Mr. Bah’s roommate in Brooklyn, relatives rushed to the detention center to ask Corrections Corporation employees where he was.

“They wouldn’t give us any information,” said Lamine Dieng, an American citizen who teaches physics at Bronx Community College and is married to Mr. Bah’s cousin Khadidiatou.

On the fifth day, they said, a detention official called them with the name of the hospital. There they found Mr. Bah on life support, still in custody, with a detention guard around the clock.

“There was one guard who knew Boubacar,” Ms. Bah said. “He told me on the down-low: ‘This guy, you have to fight for him. This guy was neglected.’ ”

Within the week, word of the case reached a reporter at The Times, through an immigration lawyer who had received separate calls from two detainees; they were upset about a badly injured man — named “something like Aboubakar” — left in an isolation cell and later found near death.

But advocacy groups said they were unaware of the case. And Michael Gilhooly, the spokesman for Immigration and Customs Enforcement, said that without the man’s full name and eight-digit alien registration number, he could not check the information.

For those who knew Mr. Bah, it was hard to understand how such a man could lie dying without explanations.

“Everybody liked Boubacar,” said Sadio Diallo, 48, who has a tailor shop in Flatbush, Brooklyn, where he and Mr. Bah had shared an apartment with fellow immigrants since arriving in 1998. “He’s a very, very, very good man.”

For six years, Mr. Bah had worked for L’Impasse, a clothing store in the West Village, sewing dresses that sold for up to $2,000 with what a former manager, Abdul Sall, called his “magic hands.” Mr. Bah often spent Sundays at the Bronx townhouse his cousins had inherited from the family’s first American citizen, a seaman who arrived in 1943.

In Africa, Mr. Bah’s earnings not only supported his first wife, sons and ailing mother, but in Guinean tradition, allowed him to wed a second wife, long distance. It was his longing to see them all again after eight years that landed him in detention. When he returned from a three-month visit to Guinea in May 2006, immigration authorities at Kennedy Airport told him that his green card application had been denied while he was away, automatically revoking his permission to re-enter the United States. An immigration lawyer hired by his friends was unable to reopen the application while Mr. Bah waited for nine months in detention, records showed.

Mr. Bah died on May 30, 2007, after four months in a coma. His lawyer, Theodore Vialet, requested detention reports and hospital records under the Freedom of Information Act. But by the time the records arrived last autumn, the idea of a lawsuit had been dropped.

So Mr. Vialet just filed the records away — until a reporter’s call about a name on the list of dead detainees prompted him to dig them out.

After the Fall

There are 57 pages of documents, some neatly typed by medics, some scrawled by guards. Some quote detainees who said Mr. Bah was ailing for two days before his fall on Feb. 1, and asked in vain to see a doctor.

The records leave unclear exactly when or how Mr. Bah was injured in detention. But they leave no doubt that guards, supervisors, government medical employees and federal immigration officers played a role in leaving him untreated, hour after hour, as he lapsed into a stupor.

It began about 8 a.m., according to the earliest report. Guards called a medical emergency after a detainee saw Mr. Bah collapse near a toilet, hitting the back of his head on the floor.

When he regained consciousness, Mr. Bah was taken to the medical unit, which is run by the federal Public Health Service. He became incoherent and agitated, reports said, pulling away from the doctor and grabbing at the unit staff. Physicians consulted later by The Times called this a textbook symptom of intracranial bleeding, but apparently no one recognized that at the time.

He was handcuffed and placed in leg restraints on the floor with medical approval, “to prevent injury,” a guard reported. “While on the floor the detainee began to yell in a foreign language and turn from side to side,” the guard wrote, and the medical staff deemed that “the screaming and resisting is behavior problems.”

Mr. Bah was ordered to calm down. Instead, he kept crying out, then “began to regurgitate on the floor of medical,” the report said. So Mr. Bah was written up for disobeying orders. And with the approval of a physician assistant, Michael Chuley, who wrote that Mr. Bah’s fall was unwitnessed and “questionable,” the tailor was taken in shackles to a solitary confinement cell with instructions that he be monitored.

Under detention protocols, an officer videotaped Mr. Bah as he lay vomiting in the medical unit, but the camera’s battery failed, guards wrote, when they tried to tape his trip to cell No. 7.

Inside the cell, a supervisor removed Mr. Bah’s restraints. He was unresponsive to questions asked by the Public Health Service officer on duty, a report said, adding: “The detainee set up in his bed and moan and he fell to his left side and hit his head on the bed rail.”

About 9 a.m., with the approval of the health officer and a federal immigration agent, the cell was locked.

The watching began. As guards checked hourly, Mr. Bah appeared to be asleep on the concrete floor, snoring. But he could not be roused to eat lunch or dinner, and at 7:10 p.m., “he began to breathe heavily and started foaming slightly at the mouth,” a guard wrote. “I notified medical at this time.”

However, the nurse on duty rejected the guard’s request to come check, according to reports. And at 8 p.m., when the warden went to the medical unit to describe Mr. Bah’s condition, the nurse, Raymund Dela Pena, was not alarmed. “Detainee is likely exhibiting the same behavior as earlier in the day,” he wrote, adding that Mr. Bah would get a mental health exam in the morning.

About 10:30 p.m., more than 14 hours after Mr. Bah’s fall, the same nurse, on rounds, recognized the gravity of his condition: “unresponsive on the floor incontinent with foamy brown vomitus noted around mouth.” Smelling salts were tried. Mr. Bah was carried back to the medical unit on a stretcher.

Just before 11, someone at the jail called 911.

When an ambulance left Mr. Bah at the hospital, brain scans showed he had a fractured skull and hemorrhages at all sides of his swelling brain. He was rushed to surgery, and the detention center was informed of the findings.

But in a report to their supervisors the next day, immigration officials at the center described Mr. Bah’s ailment as “brain aneurysms” — a diagnosis they corrected a week later to “hemorrhages,” without mentioning the skull fracture. After Mr. Bah’s death, they wrote that his hospitalization was “subsequent to a fall in the shower.”

The nurse, Mr. Dela Pena, and the physician assistant, Mr. Chuley, said that only their superiors could discuss the case. The Public Health Service did not respond to questions, and the Corrections Corporation said medical decisions were the responsibility of the Public Health Service.

Mr. Bah’s cousins demanded an autopsy, but the Union County medical examiner’s confidential report was not completed until Dec. 6. It was sent to the county prosecutor’s office only as a matter of routine, because the matter had been classified as an “unattended accident resulting in death.”

Prosecutors said they did not investigate. “According to the report, Bah suffered a fall in the shower,” Eileen Walsh, a spokeswoman for the prosecutors, said in an e-mail message. “We are not privy to any other bits of information.”

In the home movies Mr. Bah made of his last journey home, he is only a fleeting presence: a slim man with a shy smile. But without his support, relatives in Africa say they have little money for food and none for his sons’ schooling.

His body went back to Guinea in a sealed coffin.

“I stayed here seven years, waiting for him,” his second wife, Mariama, said in French, recalling their long separation and the brief reunion that led to the birth of their son, now a toddler, while Mr. Bah was in detention.

“I wanted them to open the casket,” she added, “to know if it was him inside. Until today, I cry for him.”

En een bericht over een op te richten concentratiekamp in Afghanistan.
Toen ze voor de moslims kwamen...

Grootste reptiel van Nederland

BBC Countryfile berichtte over toenemende strandingen van karetschildpadden aan de Britse en Ierse kusten - een stuk of dertig in dit jaar. Een bevestiging hiervan heb ik niet gevonden. Wel meldingen over de lederschildpad, de meestaangetroffen zeeschildpad aan de Westeuropese kusten, ook in Nederland. Het aantal meldingen hiervan is evenwel schaars.
Boven: lederschildpad, onder: karetschildpad.

Lentebeeld

De eerste keer dat ik een ooievaar in Nederland zag was tijdens mijn debuut-hagepreek bij het zogenaamde grenshospitium. Er zijn weinig plaatsen waar het vrij over- of langsvliegen van vogels met meer symboliek geladen is dan bij een opsluitgebouw.

Ooievaaars zijn minder zeldzaam geworden in Nederland dan ze eerder in de vorige eeuw waren. Gelukkig maar. Deze kon in een bebouwde kom op de geestgronden "geschoten" worden.

Nog even als lentemelding: met Pinksteren eerste wilde klaprozen gezien (vroeg, maar ook weer niet heel vroeg) en voor het eerst koekoeken gehoord (zeker niet vroeg, maar het ligt aan mij als waarnemer).

Geschokte Grote Broer

Met deze artikelen van Naomi Klein moet meer gedaan worden, maar voorlopig alleen een verwijzing:

China als totale bewakingsstaat, en hoe de ramp in Sichuan hier afbreuk aan kan doen.

De soul van Burt Bacharach

De bijdrage van Burt Bacharach (en Hal David natuurlijk) aan de zwart-Amerikaanse muziek is moeilijk te overschatten. Een keuze:

Any day now

Chuck Jackson

Any old time of the day

Ik weet niet zeker of Dionne Warwick het origineel zingt, Leslie Uggams heeft het ook opgenomen met het orkest van Burt Bacharach, in dezelfde tijd. Hoe dan ook, om te wenen zo mooi... Maar het echte zakdoekenwerk geldt
Please stay

The Drifters

Een overtuigende witte cover van de Engelse Cryin' Shames:

RG de 50-quidman feliciteert Burt

Geniaal scatnummer uit Butch Cassidy and the Sundance Kid (de scène op de fiets). Ook gebruikt als jingle op RNI, gemixt door Mark Wesley (West) - in de donuts valt dan een gezongen kreet in de wijs: R-N-I!
Ik heb dit nummer op een elpee waarop de meester zelf gefotografeerd staat, wat mij een blij gevoel geeft want - eh, ik lijk op hem (zo moet ik het gezien het leeftijdsverschil natuurlijk uitdrukken).
Maandag jongstleden werd hij tachtig. Hij schat de houdbaarheid van zijn nummers op dertig jaar. Mis, maestro. Deze is al veertig en heeft niets van zijn glans verloren. Wanneer ga je van klassiek spreken?


South American getaway door de Ron Hicklin Singers (tot vandaag dacht ik dat het de Anita Kerr Singers waren, want die hebben een vrijwel identieke versie op de plaat gezet).

Honger betekent geslaagd kapitalisme

Bewijst de voedselcrisis dat het kapitalisme (een agitatorische term die ik liever zou vermijden, maar voor deze keer zie ik hem door de vingers) heeft gefaald?
Het lijkt mij dat de kapitaalsverhouding juist zeer geslaagd is en gedijt bij het knallen van de hongerzweep. Bijvoorbeeld bij het verdere proletariseren van het overgrote deel van de wereldbevolking ("ontkeuterboeren", hausfrauisierung).
Enfin: uit Zmag via een net ontdekte nieuwe bron.

Illustratie: Movimento Sem Terra bezoekt Bonn, 15 mei...

De Heilige Melito

Hoera! Ik mag mij vereenzelvigen met een kerkvader die mij eerlijk gezegd volslagen onbekend is:

You’re St. Melito of Sardis! You have a great love of history and liturgy. You’re attached to the traditions of the ancients, yet you recognize that the old world — great as it was — is passing away. You are loyal to the customs of your family, though you do not hesitate to call family members to account for their sins. Find out which Church Father you are at The Way of the Fathers!

Geelrand op de koffie

Het aantal keren dat ik een geelgerande watertor heb gezien is nog steeds schaars - de meeste in een duinmeertje dat door omstandigheden die ik niet kon verklaren tijdelijk giftig voor zijn bewoners was geworden, en waar er daardoor een aantal dood aan de oppervlakte dreven (ook larven).

Of de sloot waarnaar mijn nieuwe datsja is genoemd een echte sloot is betwijfel ik langzamerhand. Er is stroming in het water, wat kan verklaren dat er alleen langszwemmend dierlijk leven te zien is, niet het gekrioel dat bij een echte levende sloot hoort. Waarschijnlijk is het 't laatste uiteinde van een binnenduinbeekje waar nog steeds stroming in zit.

En dan het gelukkige moment waarop je vanaf de pas van de vuilnisbelt gescoorde gemakkelijke stoel een dytiscus ziet langszwemmen, een (vrouwelijk, want gegroefd) bijna groen exemplaar (dus niet zoals op de afbeelding).

Op zoek naar afbeeldingen kwam ik langs deze site. Jammer dat de bewegwijzering niet best is - wie ben ik dat ik dat de maker verwijt - ach, een foto als deze te kunnen maken...

Eenzame dienstweigeraar Michael Barnes

"Spending my time on this earth killing or supporting killing others is unacceptable to me," Barnes wrote. "Serving Jesus is doing the opposite of participating in war. It is loving your enemy, avoiding conflict, being humble and living peacefully. I am unable to serve the Lord and support war."

Het komt (nog) voor, de eenling die tot inkeer komt, en die in hogere instantie bij de federale rechtbank in de VS gelijk moet krijgen omdat legerzielepeuteraars niet in zijn christelijkheid geloven. Eén rechtvaardige...
(via Michael Moore).

Toynbeewerk geglobaliseerde-stijl

Newsnight had wat gewone Engelse meisjes, verslaafd aan winkelen en wegwerpmode, die in India te zien, te ruiken en ook zelf te werken kregen hoe die wegwerpmode tot stand komt. No logo lezen ze niet, Michael Moores reportages in TV-nation - daar zijn ze te jong voor, bedenk ik nu. Het afgebeelde meisje barst machteloos in snikken uit geconfronteerd met wat ze nog een baby noemt (late kleuter/jongetje), dat geslagen wordt als hij zijn productienorm niet haalt. NIet alle televisie liegt. Ze dankt Paxman spontaan dat ze in zijn programma mocht zijn. "Ik maak niet vaak mee dat ik dat te horen krijg," zegt deze ook oprecht verbaasd.
Het andersglobalistische bloed kruipt als het niet mag gaan, in een weggestopt BBC-programma bijvoorbeeld.

Een klemmende vraag blijft: het is zo gemakkelijk niet-schone kleren te kopen en winkels met schone kleren zijn zeer schaars. Het schandaal is ook niet van de consumentenkant op te lossen.

Anarchisten in de VS, in soorten

Een mij tot heden niet bekend Sloveens onderzoeker op het gebied van het anarchisme interviewt Howard Zinn. Geen kwaad woord over de bekendste anarchist van nu uit de VS naast Chomsky, en ik zal hem helaas gelijk moeten geven op het gebied van de slechte pers die de term anarchisme heeft - niet nieuw overigens, want ruim een eeuw geleden werd het streven vereenzelvigd met aanslagen, al dan niet op gekroonde hoofden of politici. Het heeft de opkomst van het christen-anarchisme dat zich ook zo noemt, niet in de weg gestaan, noch die van het anarcho-syndicalisme.

Ik moet wel van mening verschillen met Zinn over de vroegste anarchisten in de VS. We komen hoe dan ook uit bij mensen die zich niet zo noemen, of het nu om de Transcendentalisten gaat of om de vroegste christen-anarchisten die niet zo heetten, van wie Adin Ballou dan weer de belangrijkste is (ik heb zijn naam op verscheidene plaatsen verkeerd gespeld, excuses, het wordt hersteld).
Zijn belangrijke oproep tot weerloosheid staat op het net.

De red scare van na de Eerste Wereldoorlog is inmiddels vervangen door een green scare, maar dankzij de activiteiten van provocateurs en het klaarblijkelijk strafbaar stellen van het hebben van gedachten zoniet spelen met plannen tot (zonder deze uit te voeren) kan men tot twintig jaar gevangenis veroordeeld worden in het land der vrijen en het thuis van de dapperen. Anarchisme nu, zoals beloond in de VS van George W. Bush.

One less bell to answer

Wim de Bie zal niet ernstig ziek zijn, neem ik aan - en voor hem gold min of meer wat ik helaas over de laatste column van Van Doorn kwijtmoest: bent u er nog wel helemaal bij? Iets te veel VPRO-insidepraat, met als dieptepunt sluikreclame voor de boekhandel van de directeur van een fascistisch weekblaadje, dat blijkbaar passabel wordt geacht in VPRO-kringen.

Of er echt nog iets in de plaats komt van Bieslog, iets wat ik dagelijks bekijk? De man die met zijn bekende compagnon het enige televisieprogramma maakte dat mij nog naar Nederland deed kijken is er mee gestopt.

Uit zijn weblogstukjes kon ik afleiden dat hij ook iets met Noord-Kennemerland heeft of had. Ik ben hem er nooit tegengekomen, maar stukjes of foto's wezen er op dat hij nogal eens in de buurt moest zijn geweest waar ik ook was. Is Nederland nog net groot genoeg?

Hierbij een foto van de zee vanaf het strand tussen Bakkum en Egmond-Binnen. Het uitzicht is nog niet gemold door windmolens. Vlak voor de einder wel een boortoren. Een eenzame meeuw boven de leegte.

Willem van Oranje: landverrader of papenhater?

Alweer jaren geleden zag ik een forum aangekondigd onder de titel: Leraar: lesboer of vakidioot?
Een dergelijke tweedimensionele (die natuurlijk unidimensioneel genoemd moet worden) benadering van maatschappelijke kwesties hoort bij de vruchten van hedendaags onderwijs.


Maar zie: over een historisch fenomeen als Mei 1968 biedt Trouw maar liefst drie keuzes.



De 'revolutie' van 1968 is...

het symbool van normvervaging: 19%

de afrekening met oude machtstructuren: 37%

een gemythologiseerd relletje: 44%

Alsof de gegeven antwoorden ook maar enige betekenis hebben, en alsof de vraag zelf ook maar enige andere betekenis heeft dan de ideologische zelfbevestiging van de machthebbers, waar het concern dat Trouw uitgeeft bij hoort.

Gratis aambeienzalf voor iedereen! kan ik hier alleen nog aan toevoegen.

Betamelijk

Het spijt mij, dat een column die aanleiding gaf tot deze verzuchting de laatste van Van Doorn blijkt te zijn geweest. In het voorwoord van Duits socialisme zinspeelde hij al op ziekte die het hem niet mogelijk had gemaakt het boek te voltooien zoals hij het had willen hebben.
Het minste dat ik kan doen is het uitlezen en er een bespreking aan wijden. Ik denk dat die positief uitvalt, maar dat doet er minder toe.

RG de 50-quidman draait met Pinksteren

The Band, The weight



Mr. Love and Justice, Billy Bragg

God is rood

God's gonna cut you down

The ballad of Ira Hayes

Nacht van de barricaden

De nacht van de barricaden, Parijs 10 mei 1968


Eenzame Marianne met haar zwarte vlag tussen de rode

Dossier

Bij het ontruimen van mijn datsja in januari sneuvelden de stapels kranten die er opgeslagen waren, waaronder stukken van anderen waar - hm, hoe zal ik het eens uitdrukken - ik een rol bij speelde voor het schrijven. Voor bewoordingen ("illegaal" bijvoorbeeld) in de stukken en nog zo het een en ander neem ik uiteraard geen verantwoordelijkheid. Beter dan kranteknipsels die gescand worden:

- Alarmbel over zieke illegaal tot aan zijn dood genegeerd
Volkskrant, 26 juli 2003

Dit blijkt uit dagrapporten van het gevangenispersoneel, die in het bezit zijn van de Volkskrant. 'Deze gedetineerde moet gewoon in het ziekenhuis worden opgenomen. Ik wil geen lijk zien', schreef een bewaarder. Twee dagen later gebeurde wat hij vreesde. Pas op het laatst zijn pogingen ondernomen de man op te nemen in een ziekenhuis. De rijksrecherche onderzoekt de zaak.

De West-Afrikaan Baraya was bij aankomst in het grenshospitium, begin november 2002, al in de war. In zijn brief aan het personeel schrijft hospitiumdirecteur Jan de Vrijer dat zijn conditie de laatste dagen snel verslechterde. Maar uit de dagrapporten blijkt dat zelfs op Baraya's sterfdag verplegers weigerden te komen, ook al vroeg een bewaarder daarom. De medische dienst werd verzocht te komen kijken. 'Als antwoord werd neen gegeven', zo staat in een rapport. Een dag eerder had de medische dienst geconstateerd dat de man er ernstig aan toe was.

Volgens een woordvoerster van het ministerie van Justitie worden hangende het onderzoek van de rijksrecherche, dat waarschijnlijk pas dit najaar wordt afgerond, geen mededelingen gedaan over de zaak.



- Een graf zonder naam voor een doodzieke illegaal
Volkskrant, 26 juli 2003

Daags voor zijn dood ligt de gedetineerde illegaal die geregistreerd is als F. Baraya, apathisch in zijn bed. Weer wordt geen medische hulp gegeven. Een ziekenhuis weigert hem. Een bewaarder schrijft: 'Wat Baraya hier meemaakt, is inhumaan.'

'Ik wil geen lijk zien als ik de deur van Baraya opendraai', schrijft een vreemdelingenbewaarder in een interne rapportage die in het bezit is van de Volkskrant. Twee dagen later ligt de illegaal uit Burkina Faso dood in zijn cel van het grenshospitium in Amsterdam Zuidoost. De man zonder paspoort stond geregistreerd als F. Baraya. Zijn favoriete eten: 'mohammedaanse rijst'.

Net als bij de meeste illegalen is over Baraya weinig bekend. 'Misschien had hij wel een kind', staat in een noodkreet van paviljoengenoten. Na de dood van Baraya gaan de paviljoengenoten korte tijd in honger- en werkstaking om te protesteren tegen de wijze waarop de vreemdelingendetentie is geregeld.

Baraya komt vanuit Burkina Faso naar Parijs. Daar wordt volgens dagblad Trouw in een ziekenhuis geconstateerd dat de West-Afrikaan lijdt aan tuberculose en malaria. Maar het Franse ziekenhuis weigert de man op te nemen. Hij vertrekt naar Nederland en wordt op 3 november 2002 aangehouden bij de grens. 'De man kon nauwelijks op zijn benen staan', vertelt zijn eerste advocate, Pluymen. 'Hij was doodziek en zocht in Nederland medische hulp.'

De West-Afrikaan belandt in een Nederlandse politiecel en wordt vervolgens overgebracht naar de 'grenslogie' van de Bijlmerbajes. In paviljoen 5 op 'kamernummer' 07 moet hij zijn uitzetting afwachten. Maar hij is te ziek om te reizen. 'Zoals wij allen weten gaat het niet goed met hem', schrijven de bewaarders in het interne verslag op 14 december 2002. Al bij het intakegesprek maakt Baraya een verwarde indruk. De medische dienst keurt hem echter goed voor het doen van werk.

Maar Baraya wordt steeds zieker, al weet niemand wat hem precies mankeert. 'Ik heb hem nog geen één keer zien douchen', schrijft een bewaarder begin januari, ruim een maand nadat Baraya is opgenomen. Vanaf dan wordt de illegaal 'onder lichte dwang' verschoond. De West-Afrikaan klaagt over hoofdpijn. 'Toch gaat het allemaal wel goed', is de melding. Drie dagen later op 7 januari: 'Baraya heeft het erg moeilijk.'

Dezelfde dag zoeken de bewaarders contact met de psycholoog van het huis van bewaring. Maar die is er niet, ook het afdelingshoofd van paviljoen 5 is afwezig. Drie bewaarders stellen een officiële melding op. 'Wij zijn van oordeel dat gedetineerde Baraya gezien moet worden door een psycholoog en zeker door een psychiater.'

Dat gebeurt niet. De illegaal gaat zich steeds vreemder gedragen. In de nacht van 8 op 9 januari slaat hij met zijn wc-deur en houdt hij zijn medebewoners wakker. 'Het was wel te verwachten dat Baraya een beetje gekke dingen zou gaan doen', aldus het bewakersrapport. De sanctie daarop: zeven dagen isoleercel.

Maar na twee dagen wordt Baraya uit zijn isolement gehaald. 'Kan bijna niet lopen, is met de rolstoel uit de iso gehaald en met de stoel naar het bad gebracht', schrijft de bewaarder in dienst. Baraya ziet er wat hij noemt 'niet florissant' uit.

De medische dienst vraagt op 12 januari, weer twee dagen later, of de teamleden van paviljoen 5 willen bijhouden wat de illegaal 'aan voedsel en vocht' naar binnen werkt. Een bewaarder spreekt zijn zorgen uit: 'Het is zielig dat de gedetineerde hier verblijft.' Hij pleit voor spoedopname in een ziekenhuis. 'Ik vraag me af of Nederland nog humaan is. Want wat gedetineerde Baraya hier meemaakt, is inhumaan.'

Een dag later is de illegaal er 'zeer belabberd' aan toe. Het is 13 januari, een dag voor hij sterft. 'Na vele verzoeken aan de functionarissen is er niet veel veranderd aan zijn situatie. Hij ligt apathisch in bed en laat zijn urine lopen. Hij eet en drinkt al een paar dagen niet', vermeldt het bewonersverslag van de bewaarders.

Zij roepen opnieuw de hulp in van de medische dienst. Die komt niet, maar vraagt om de zieke man naar de dienst beneden te brengen. 'Volgens de medische dienst moet hij gemotiveerd worden', aldus het bewaardersverslag. Dat lukt niet. Wegens personeelsgebrek zullen de verplegers 'wel zien wanneer ze naar boven komen'.

Later die dag komt zowel de psychiater als de medische dienst kijken bij Baraya. Zij vinden dat de man 'er zeer ernstig' aan toe is en willen hem per ambulance naar het ziekenhuis laten vervoeren. 'Dat wil hem niet hebben', schrijft een bewaker. De huisarts wordt gebeld. Hij komt kijken.

De locatiedirecteur stelt later in een brief aan het personeel dat het niet lukte Baraya opgenomen te krijgen in zowel het penitentiair ziekenhuis in Den Haag als de bijzondere zorgafdeling in Tilburg.

De versnelde uitzetting naar Burkina Faso die was aangevraagd, wordt uitgesteld.

Om kwart over zeven de volgende ochtend wordt er even bij Baraya gekeken. Volgens de bewaarder ligt de illegaal vermoedelijk te slapen. 'Ik weet niet waarom hij in zijn broek geplast heeft.' Hij belt de medische dienst voor hulp, die geeft 'neen' als antwoord. 'Ik denk niet dat het de bedoeling is dat het personeel van paviljoen 5 Baraya moet wassen en verschonen', aldus de bewaarder in het rapport.

Niemand komt. Omstreeks 11.30 uur vindt een andere bewaarder Baraya dood in zijn cel. Acht dagen later wordt de illegaal in het bijzijn van de bewakers van paviljoen 5 begraven op begraafplaats Westgaarde in Amsterdam.

Hij krijgt een naamloos graf, nummer 615.




- 'Niemand hoort te overlijden in een cel'
Volkskrant dinsdag 29 juli 2003

Het grenshospitium in de Bijlmerbajes in Amsterdam Zuidoost staat bekend als een gesloten bolwerk. Iedereen zweeg nadat illegaal Baraya alleen in zijn cel was overleden. En nog durven mensen niet te praten, uit angst voor repressailles. De Bullebak werd het grenshospitium tien jaar geleden genoemd, naar iemand die vrees inboezemt. Bewaarders verklikten elkaar als één van hen te aardig was voor een kansloze asielzoeker. Uit angst voor repressailles hielden alle betrokkenen de mond. Alleen kritische buitenstaanders hekelden de ondermaatse medische zorg aan de gedetineerden. Nog steeds staat het grenshospitium, inmiddels gevestigd in de Bijlmerbajes in Zuidoost, bekend als uitermate gesloten. Personeel en betrokkenen zwegen nadat de gedetineerde illegaal F. Baraya alleen in zijn cel was overleden. Alleen uit een intern verslag blijkt dat bewaarders vaker alarm sloegen over de zorgelijke medische toestand van de vreemdeling. Adequate medische hulp kwam echter niet.

Vlak na Baraya's dood mochten de gedetineerden tijdelijk geen bezoek ontvangen. Volgens de directie om de rust weer terug te laten keren. Ook de vrijwillige bezoekersgroep, die geregeld opgesloten illegalen steunt, werd de toegang ontzegd. Maar ook daarna zwegen deze bezoekers die al jaren niet durven praten uit angst dat hun het bezoekrecht wordt ontnomen. Vluchtelingenwerk Nederland spreekt over een gesloten bolwerk. 'Niet iedereen durft te praten. Wij horen lang niet alles.' Over de medische dienst in het grenshospitium is de organisatie zeer kritisch, zeker na de dood van Baraya. 'Een verpleegkundige bepaalt of iemand wordt doorgestuurd naar de arts of psycholoog. Het is bijna onmogelijk voor een opgesloten vluchteling om een second opinion aan te vragen. 'Een ex-bewoner van de Tafelbergweg, de dependance waar kinderen en gezinnen worden opgesloten, noemt een voorbeeld. 'Een man met een gebroken pols werd pas na drie dagen naar het ziekenhuis gebracht. Ze deden hem handboeien om.' De illegaal die zes maanden in detentie verbleef, durft niet met naam in de krant wegens de kans op uitzetting. 'Ik heb drie keer een zelfmoordpoging gezien', aldus de illegaal. 'Eind november sneed een Palestijn zijn polsen door met een plastic mesje. Pas toen de ambulance na een kwartier aankwam, deed iemand de celdeur open.'

Meestal belanden vreemdelingen volgens hem na een suïcidepoging in een isoleercel. Datzelfde zegt Vluchtelingenwerk. 'Alleen de directie bepaalt vaak na een dag of er een psycholoog moet komen. 'Volgens het ministerie van Justitie is het gebruikelijk om gedetineerden na een zelfmoordpoging op te sluiten in een isoleercel. 'De controle en zorg is daar beter', zegt een woordvoerster. Dat het krijgen van een second opinion moeilijk is in het grenshospitium bestrijdt het ministerie. 'Het is niet gebruikelijk dat gedetineerden daarom vragen.' Over het overlijden van Baraya zwijgt het departement tot het rijksrechercheonderzoek is afgerond.'De dood van de heer Baraya is ingeslagen als een bom', zegt Jan Westhoff, voorzitter van de onafhankelijke commissie van toezicht bij het grenshospitium. 'Niemand hoort te overlijden in een cel.' Kort na Baraya's dood heeft hij enkele vragen gesteld aan de directie van het grenshospitium.

'De medische dienst is altijd een bron van zorg geweest voor zowel het grenshospitium als de commissie', erkent de voorzitter. Toch dacht hij dat het de laatste jaren beter ging, zeker na het ontslag van een dokter die slecht functioneerde. Klachten over de medische zorg krijgt de commissie zelden. 'Wij zijn ook geen experts op dat gebied, medische klachten horen eigenlijk bij de Tuchtraad.'De Willem II-gevangenis voor illegalen in Tilburg kampte ook jaren met een slecht imago omtrent de medische hulp aan gedetineerden. 'Dat liet behoorlijk te wensen over', zegt Anton van Kalmthout, voorzitter van de commissie van toezicht daar. Nu heeft de inrichting een eigen medische dienst met drie vaste artsen. Het grenshospitium huurt één arts in voor 22 uur per week. Dat Baraya niet in het ziekenhuis werd opgenomen, noemt Van Kalmthout onbegrijpelijk. Al wijst hij erop dat het penitentiaire ziekenhuis in Den Haag constant vol is. Nog steeds is er slechts één ziekenhuis voor gevangenen, terwijl het aantal gedetineerden enorm is toegenomen. 'Echte boeven stop je in zo'n ziekenhuis, illegalen hoef je niet te bewaken.'