Als ik mijn ogen sluit - of, wat ook voorkomt, als ze overdag even dichtvallen - zie ik de streek steeds terug. Ik heb een gevoel van verdreven zijn, van verlies en ongeloof hierover ten aanzien van Noord-Kennemerland en de aangrenzende Zaanstreek en Waterland trouwens, waarmee ik van jongsafaan een band heb.
We hebben een weekeinde geleden gekeken op het campingerrein van Bakkum, zagen een wrak en dat bleek het te koop aangeboden verblijf waar we naar op zoek waren. Dagelijks of wekelijks met een koffer vol poep over de camping lopen. Geen privacy, wel Mokum-aan-Zee-herrie en uitingen van sportiviteit van anderen om je heen, waar je niet op zit te wachten. Er tegenover staat dat je al in bos of duin staat.
Tot drie maanden en nog wat geleden kon ik mij gelukkig prijzen die hallekiedeegeluiden achter mij te kunnen laten en naar een rustige, donkere omgeving noordelijker op weg te zijn.
Maar het socialisme voor de rijken was of is niet voor ons weggelegd. Een hutje buiten evenwel om te kunnen schrijven - en dan niet op deze directe manier - was toch wel wenselijk. Een andere streek, wel bij duinen maar daar toch een stuk meer fietsen vandaan, bij een stad die we nog van studie kennen zonder er echt gestudeerd te hebben.
Datsja Slootzicht in plaats van Nol en Kluft. Kauwtjes en een twee keer overvliegende boerenzwaluw hebben mij over de streep getrokken. Drie maanden later - eigenlijk een heel korte periode.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten