Als ik aankom na een kleine twee weken afwezigheid vanwege de verhuizing van het kantoor, is men nog aan het ontbijten. Dat is de feestelijkheid, vanwege Het Veranderingsproces.
Er is weinig zo slecht voor het humeur als na een reis van een uur in opgepepte nepgezelligheid terecht te komen, en dat bij zoiets intiems als een ontbijt. Waar men geen deel aan neemt en ook niet aan deel zou willen nemen.
Ik zoek mijn weg langs de tafels om voorbij dit alles een plaatsje aan een computer te bemachtigen. Een man komt op mij af. "Zoekt u iemand?" "Nee." "Wat komt u hier dan doen?" "Ik werk hier." "Ik ben de directeur, en ik ken u niet." "Ik u ook niet." Ik dwing hem tot een handje, hij zegt zijn naam niet. Slap handje trouwens.
Een paar stappen verderop schiet een vrouw op mij af. "Ik ben directiesecretaresse. Ik begrijp dat u een afspraak heeft met (...)." "Ik heb geen afspraak. Ik werk hier. Al vier maanden." "Ik ken u niet." "Dat is jammer voor u." " Dat weet ik niet." "Gevoel voor ironie is u dan ook vreemd." "Kan ik u een kopje koffie aanbieden?" "Ik tap het zelf wel." Secretaresse maakt zich uit de voeten. Zeuren voor de koffie, ook dat nog.
Ik ben vergeten die directeur te vragen of hij ter opluistering van het Veranderingsproces een dansje heeft opgevoerd, in plaats van de te dure band. Vlak voordat ik dit opschreef drong tot mij door dat het natuurlijk nogal een afgang is niet te weten wie er allemaal "onder" je werken. Misschien moet tot zijn verdediging aangevoerd worden dat ik mijn lichte zonnebril ophad (was mij daar niet eens van bewust), vanwege De Kwaal.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten