Vandaag is het veertig jaar geleden dat de zendschepen van Radio Caroline door rederij Wijsmuller zijn weggesleept van de kust van respectievelijk Engeland en Man. Het verhaal vertelt dat Roger Day op Caroline South net het verschrikkelijke Cinderella Rockefella van Esther & Abi Ofarim had opgezet, ergens omstreeks half zes 's ochtends. Dit was toen net nr. 1 in Groot-Brittannië geworden, maar was verder nooit te horen op Caroline. En daar zou het bij blijven.
Het wegslepen gebeurde omdat de rederij betrokken was bij de bevoorrading van de schepen en de rederij meende genoeg achterstallige rekeningen te hebben om het recht op deze wijze in eigen handen te nemen. Het juridische vacuüm van de vrije zee, dat de uitzendingen mogelijk maakte, maakte ook deze beëindiging mogelijk.
Eigenlijk wilde ik iets heel anders tikken over dit eerste einde van Caroline, maar door een gebeurtenis waar ik inmiddels van vernomen heb wordt het 't onderstaande.
Het laatste reguliere nachtprogramma voor het wegslepen was van Andy Archer. Ik heb het al geschreven in Demonologie van de demonologie in Arcade #5, maar het is weinigen gegeven dit in huis te hebben: het was voor mij een intense luisterbelevenis, zo onder de dekens. Een vlaag van helderziendheid: "nu komt er dit," en "dit" kwam. Nee, geen gemakkelijk voorspelbare hits van het moment, daar waren nachtuitzendingen ook niet voor. Een wonderlijk slotakkoord - bleek de volgende dag.
Een variant van deze merkwaardige verbondenheid met de Mi Amigo heb ik 's ochtends bij de wekkerradio. Deze gaat af voor het tijdsein van zeven uur op de BBC World Service, waarna het nieuws komt. "Hij is er," flitst het zinloos, en altijd weer verbazend, door mij heen, vlak voor de piepjes. En inderdaad, dan is Johnny Jason er om het nieuws te lezen. Het komt steeds minder voor want hij doet die dienst nog maar zelden. Overdag luister ik eigenlijk niet meer, maar "het" werkt ook alleen 's ochtends vroeg. Wat het is weet ik niet. Waarom, al evenmin.
Misschien te intensief naar Caroline geluisterd, zo tussen 1964 en 1989? Voor de duidelijkheid: Johnny Jason was deejay op Caroline van 1973 tot 1975 en nog even in 1977. Meer stemmen van de Mi Amigo of de Ross Revenge heb ik niet bij de hand, en dan nog...
Misschien is het voorbij nu ik het openbaar tegenover een anoniem publiek. Demonologie was overigens ook een lezing voor een zaaltje, oorspronkelijk.
Ik kom er op terug, al zult u mij er toch niet aan houden. De veertigste verjaardag wordt een beetje beschaduwd door de dood van Spangles Muldoon oftewel Chris Cary, 29 februari jongstleden - de Carolinejock die debuteerde in de tijd na de Marine Offenses Act. Twee beroertes achtereen, eenzaam op een ziekenhuiskamer. Moet ik alweer rust in vrede schrijven...
1 opmerking:
Wonderlijk en bijzonder! En tragisch...
Een reactie posten