Met een flatgenoot die de knoop had doorgehakt dat hij homo was ging ik naar de nieuwste, laatste en tevens unvolllendete van Pasolini. Ik weet niet of het detail van zijn besluit terzake is, hij zei dat het hem eigenlijk speet, en ik kan nog steeds niet zeggen dat mijn reactie naief was: dan ben je het toch niet? Enfin, Salò dus. Ik vermeld het detail omdat mijn maat zich kranig hield tot en met het einde. Waarom zeg ik dit nu weer? Dat komt zo...
Ik had een slechte bodem en de scène die bij de afbeelding hoort bracht het weinige dat ik op had dan ook naar boven. Maar het bleef binnen. Als u niet weet wat er gebeurt in deze eetzaal: ik ga u niet wijzer maken.
De ongelooflijke orgie tot slot is misschien nooit bedoeld als slotscène, maar het is nu eenmaal de slotscène van Salò;. Aangeslagen liepen wij naar de uitgang, onze leeggegulpte flesjes pils nog in de hand. We waren het er over eens dat wij die niet aan de bar hoefden af te geven. Tegelijkertijd viel er vlak voor de deur, voor mij, en pal achter mij, een man flauw. Twee tegelijk. De eerstgenoemde blokkeerde de uitgang, en ik stap over hem heen met de plechtige woorden: naai hem in zijn reet! Buiten gooiden wij in opluchting en woede onze flesjes kapot.
Zo'n film is het. Als u hem kent zult u mijn opmerkingen herkennen. Zoniet, dan moet u maar vertrouwen dat dit niet mijn normale gedrag is ten aanzien van iemand die flauwvalt voor mijn ogen - iets wat ik trouwens verder nog nooit heb meegemaakt.
Eén onderdeel van de film vermeld ik maar even. Een op de grond vastgespalkte jongeman wordt in zijn geheime liefdesopening genomen door een vette fascist. Tegelijkertijd is iemand bezig hem te villen, de scalp is er al af, zijn voorhoofd is een bloederige massa. U moet mij niet vragen wat dit eigenlijk betekent, het moest geloof ik de totale decadentie van het fascisme uitdrukken, maar heb je daar zo'n filmscène voor nodig? En fijne reclame voor de herenliefde leek het mij nu ook niet.
Enfin, dat openmaken en weghalen van de voorhoofdhuid om iets achter de ogen te doen maakt deel uit van een operatie aan de ziekte van Graves, heb ik inmiddels begrepen. Het heet coronale behandeling, en als het gedaan is heb je een blijvende jaap over je hele hoofd en een kans van een op vijf dat je dubbel blijft zien of weer gaat zien.
Ik had mij voorgenomen vriendelijk doch beslist te bedanken voor het voorrecht van een dergelijke operatie, Salò nog steeds in gedachten. De specialist glimlachte even toen ik Pasolini noemde in verband met deze operatie.
Het hoeft niet. Niet bij mij althans.
Maar voor de lotgenoten die het wel meemaken ben ik toch een beetje in onmacht geraakt, geloof ik. Ach, arme onschuld - of was ik die kwijt toen ik over die flauwgevallen jongeman heenstapte?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten