Gaandeweg wordt plaatjes draaien uit een steeds aangroeiend verleden een langgerekte overlijdensadvertentie. Ter hoogte van James Brown werd het mij eigenlijk te veel en hield ik op met het bijhouden. Het deed mij denken aan een anarchistisch tijdschrift als Recht voor allen, dat in de jaren zeventig als voornaamste rubriek leek te herbergen: "Zij die ons ontvielen". Het komt mij allemaal ook te dichtbij, zeker zo vlak na mijn verjaardag. Maar vooruit, de derde herdenking in een week.
Misschien heb ik geweten dat Mike Smith de zanger was van de Dave Clark Five, maar dan was het mij ontschoten. Het dient gezegd te worden dat de DC Five als enige belangrijke beatband geen last had van psychedelische of zogenaamd progressieve aanvechtingen later in de jaren zestig of in de jaren zeventig. Twee singles in Humpostijl, die nog grote hits werden ook, daar bleef het bij. Verder waren zij onbeschaamd - en waarom ook niet - rock'n'roll. Filmpjes op het net zijn een probleem. Mijn favorieten zijn de jazzy instrumentals Time en Five by five, en Try too hard en de eerste enige echte Everybody knows (vandaar dat ik weiger te verwijzen naar het Humponummer onder dezelfde titel). Die zijn niet te vinden.
Wel Glad all over en Bits and pieces achtereen:
Because:
De DC Five werden in Kringen met Goede Smaak scheef aangekeken omdat ze geen R&B-achtergrond zouden hebben. Tja, wat te denken van Reelin' and rockin' en Do you love me? In het laatste echte nummer van de Koekrant nog wel werden zij gerehabiliteerd. Terecht, dunkt mij. Rust in vrede, Mike.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten