Hoop?

The New York Times meldt: een op de acht ingezetenen van Michigan ontvangt voedselhulp (food stamps). De verwachting is dat het aantal mensen dat afhankelijk is van deze hulp in de Verenigde Staten het komende jaar 28 miljoen zal bedragen, het hoogste aantal dat gebruik maakt van dit programma sinds het werd ingesteld in de jaren zestig.

Losse observaties

Je weet niet wat je hebt tot het weg is...
In de Nijmeegse Benedenstad en aanpalende binnenstadsstraten hoor je mussen tsjilpen.
Voor mij als Amsterdammer is het inmiddels lang geleden dat ik dit hoorde. Hoe lang? Wanneer hield het op gewoon te zijn? Op het ogenblik - voor Thijsse ondenkbaar - dat je buiten luisterde en misschien zelfs wel geen vogelzang hoorde. De stille lente van Rachel Carson wordt werkelijkheid.

Houtduiven zijn ook schaarser geworden in de stad - Amsterdam wil ik zeggen. Dezer dagen doen ze zich te goed aan iepenzaden. Die zijn er weken vroeger dan nog niet zo lang geleden. Het brengt de houtduif weer even terug als stadsvogel.

Don't forget the Motor City, zegt RG de 50-quidman

The Contours, Just a little misunderstanding
Zoals een maat in een soulforum opmerkte: you can't beat perfection.



The Elgins, Put yourself in my place.
Ook bekend in versies van de Isley Brothers en de Supremes, maar een nogal onbekende Motowngroep mag de hoofdrol spelen in deze video.



Marvin Gaye & Mary Wells, Once upon a time.
Dit nummer zat mij deze week in het hoofd, zal door dit weblog komen.
Let op de oercoole xylofoonsolo in het midden....

Terugkeer van een woord

Kapitalisme is socialisme voor de rijken, zei een kameraad ooit, onbegrijpende blikken oogstend, maar ik begreep hem wel. En het begrip komt nu boven. Crisis staat voor de deur, en degenen die deze door onverantwoordelijk gedrag hebben uitgelokt zullen er de prijs niet voor betalen.

Wonderljk eigenlijk - jarenlang zijn we verveeld met en ideologisch klaargestoomd voor de Markt en de Terugtredende Overheid, hetgeen in Nederland eindigde met drs. W. Kok (PvdA) in de raad van commissarissen van ongeveer ieder met de staat verbonden verkwanseld zogenaamd bedrijf (inclusief Shell, dat de aardgasbel mag wegpompen).
Vanuit de Verenigde Staten hoor je al een tijd niet meer over de zegeningen van Terugtredende Overheid, nu Halliburton zo duidelijk de zegeningen van de actieve overheid mag ondervinden. De VS leiden zoals altijd de weg. Ik geloof er ook helemaal niets van dat Europa of Nederland niet geraakt zullen worden door de depressie aan de overkant van de oceaan. Net als zo'n tachtig jaar geleden zal het wat later komen, maar komen zal het.

En plotseling is het woord kapitalisme terug in de vertogen. Het mag alleen opduiken als het slecht gaat. Zegening komt van de Markt, ellende van Kapitalisme.
Het woord heeft een bijna vanzelfsprekende maatschappijkritische lading. Het is afgeleid van de aanduiding kapitalist, in de beschouwing van Marx degene die de meerwaarde opstrijkt die tot stand wordt gebracht door de zijn arbeidskracht verkopende proletariër. (Ook degene die het krediet moet voorschieten of in ontvangst nemen voor het constante kapitaal, oftewel gebouwen en machines, trouwens). Het woord kapitalisme komt bij Marx niet voor, de gehele maatschappelijke verhouding heet bij hem Kapital. De term heeft een zeker agitatorisch gehalte, reden waarom hij jarenlang taboe was na een modieuze terugkeer meegemaakt te hebben.

Lees het terugkerende woord bijvorbeeld in een column van iemand met de veelzeggende achternaam Mees.

Opheffen...

De Witte Beweging - wie herinnert zich haar nog? - heeft meer over het verhaal van Simone Weil over de opheffing van politieke partijen. De Witte Beweging was als geheel gericht tegen de politieke partijen die de macht verdelen, en die destijds verdacht werden vanwege Marc Dutroux. Het partijstelsel zou alsnog imploderen na het dioxinekippenschandaal van 1998/99. Of het veel uitgemaakt heeft?

Simone Weil “Note sur la suppression générale des partis politiques” Parijs: Climats 1950, 2006 (met: André Breton “Mettre au ban les partis politiques”, Combat 1950 ; en: Alain “Simone Weil” La Table Ronde, 1950).

“Les partis sont un merveilleux mécanisme, par la vertu duquel, dans toute l’étendue d’un pays, pas un esprit ne donne son attention à l’effort de discerner, dans les affaires publiques, le bien, la justice, la vérité (...) Si on confiait au diable l’organisation de la vie publique, il ne pourrait rien imaginer de plus ingénieux” (‘De partijen vormen een wonderlijk mechanisme waardoor in het hele land vrijwel niemand zich nog inspant om op maatschappelijk vlak het goede, het rechtmatige en het ware te herkennen ... Mocht de duivel de maatschappelijke orde inrichten, hij had het niet sluwer aan boord kunnen leggen’ p.55).

Aldus het vernietigende oordeel van Simone Weil (1909-1943) over het feit, dat politieke partijen het beeld- en besluitvormingsproces in de moderne samenleving bepalen. Zij bepleitte in dit postuum uitgegeven geschrift een radicaal verbod voor alle politieke partijen, en zelfs voor elke maatschappelijke kiem die zich tot zo’n partij zou kunnen ontwikkelen: “La suppression des partis serait du bien presque pur. Elle est éminemment légitime en principe et ne paraît susceptible pratiquement que de bons effets (...) Toutes les fois qu’un milieu tenterait de se cristalliser en donnant un caractère défini à la qualité de membre, il y aurait répression pénale quand le fait serait établi” (‘De afschaffing van de politieke partijen zou bijna zuiver goed zijn en volkomen gewettigd, en er vallen bijna uitsluitend goede effecten te verwachten van zo’n verbod ... Telkens wanneer men in een bepaald maatschappelijk midden een structuur met een soort partijlidmaatschap poogt te vormen zou dit na vaststelling strafrechtelijk worden onderdrukt' p.61-65)

Simone Weil heeft icoonstatus en het is dus begrijpelijk dat haar schotschrift betreffende de schadelijkheid en schandelijkheid der politieke partijen gedurende de laatste decennia discreet buiten de schijnwerpers werd gehouden. Maar nu is de tekst toch opnieuw in boekvorm uitgebracht, met twee commentaren erbij, van respectievelijk André Breton en Alain. Ik kan al meteen zeggen dat ik Weil niet volg wanneer zij stelt, dat politieke partijen buiten de wet moeten worden gesteld. Maar ik onderschrijf wél haar betoog, dat deze organisaties maatschappelijk zeer schadelijk zijn en ik geloof ook, dat er manieren moeten worden gezocht om de schade te beperken. Tien jaar geleden zou ik nog een stuk positiever gedacht hebben over het particratisch bedrijf; maar met de jaren leert men bij.

Eén van de uitgangspunten van Simone Weil luidt, dat wij niet leven in een Democratie: “...nous n’avons jamais rien connu qui ressemble même de loin à une démocratie. Dans ce que nous nommons de ce nom, jamais le peuple n’a l’occasion ni le moyen d’exprimer un avis sur aucun problème de la vie publique” (‘Wij hebben nooit iets gekend dat ook maar van verre op een democratie leek. In het systeem dat ‘democratie’ wordt genoemd heeft het volk zich nooit over een maatschappelijke kwestie kunnen uitspreken’. p.33). Simone Weil vindt democratie ook geen doel op zich. Echt nastrevenswaardig zijn volgens haar de waarheid en de gerechtigheid en democratie is gerechtvaardigd in de mate dat door democratische besluitvorming dit diepere doel wordt gediend.

“Le véritable esprit de 1789 consiste à penser, non pas qu’une chose est juste parce que le peuple la veut, mais qu’à certaines conditions le vouloir du peuple a plus de chances qu’aucun autre vouloir d’être conforme à la justice” (‘De echte geest van 1789 leidt tot de gedachte, niet dat iets rechtmatig is omdat het volk dat wil, doch dat onder bepaalde voorwaarden het volk de meeste kans maakt om het rechtmatige te willen’; p.29). Simone Weil noemt meer bepaald twee voorwaarden. De eerste luidt, dat de besluitvorming niet mag neerkomen op de manifestatie van een collectieve drift of emotie (“...une [condition] est qu’au moment où le peuple prend conscience d’un de ses vouloirs et l’exprime, il n’y ait aucune espèce de passion collective” (‘...één voorwaarde luidt dat geen collectieve passie meespeelt wanneer het volk zich bewust wordt van een doelstelling en deze tot uitdrukking brengt’; p.30).

En dan: “La seconde condition est que le peuple ait à exprimer son vouloir à l’égard des problèmes de la vie publique, et non pas à faire seulement un choix de personnes. Encore moins un choix de collectivités irresponsables. Car la volonté générale est sans aucune relation avec un tel choix” (‘De tweede voorwaarde luidt dat het volk zijn wil kan uitspreken over welbepaalde maatschappelijke aangelegenheden, en niet enkel over een keuze tussen personen, en nog veel minder over een keuze tussen collectiviteiten die geen verantwoording afleggen. Want met dat laatste heeft de volkswil niets te maken’ ; p.32).

Met andere woorden: de zinvolheid en kwaliteit van de democratie staat of valt met de kwaliteit van het aan de besluitvorming voorafgaande debat (dat zakelijk moet zijn en niet mag drijven op passie) en met de aanwezigheid van de mogelijkheid tot directe besluitvorming door de burgers - een ‘vertegenwoordigende democratie’ is helemaal geen democratie. Ik zal de laatste zijn om Weil op deze punten tegen te spreken. In mijn eigen woorden: democratie is slechts mogelijk in de mate dat sprake is van een democratische cultuur (wat, terloops gezegd, ook betekent dat ‘multiculturaliteit’ en democratie niet compatibel zijn) en democratie vooronderstelt, dat het volk zich desgewenst over iedere afzonderlijke aangelegenheid direct en bindend kan uitspreken.'


Collectieven denken niet

“Wij hebben nooit iets gekend dat ook maar van verre op een democratie leek. In het systeem dat ‘democratie’ wordt genoemd heeft het volk zich nooit over een maatschappelijke kwestie kunnen uitspreken.“

Simone Weil (1909-1943) pleit in haar postuum uitgegeven pamflet “Note sur la suppression générale des partis politiques” (1950, met André Breton: ‘Mettre au ban les partis politiques’) voor de afschaffing van politieke partijen. Enkele citaten:

“De partijen vormen een wonderlijk mechanisme waardoor in het hele land vrijwel niemand zich nog inspant om op maatschappelijk vlak het goede, het rechtmatige en het ware te herkennen.

De afschaffing van de politieke partijen zou bijna zuiver goed zijn en volkomen gewettigd, en er vallen bijna uitsluitend goede effecten te verwachten van zo’n verbod.

Eén voorwaarde luidt dat geen collectieve passie meespeelt wanneer het volk zich bewust wordt van een doelstelling en deze tot uitdrukking brengt.

De tweede voorwaarde luidt dat het volk zijn wil kan uitspreken over welbepaalde maatschappelijke aangelegenheden, en niet enkel over een keuze tussen personen, en nog veel minder over een keuze tussen collectiviteiten die geen verantwoording afleggen. Want met dat laatste heeft de volkswil niets te maken.”

Wat is het bezwaar van Simone Weil tegen de politieke partijen? De kern van haar overweging is de volgende. Politieke partijen worden per definitie gekenmerkt door twee eigenschappen: (1) zij staan voor een collectief ‘ideeëngoed’ of ‘programma’, en (2) zij zijn behept met een streven naar toenemende invloed en macht. Zonder ‘programma’ is er geen partij, en zonder machtsstreven – in beginsel gericht op de uitvoering van dat ‘programma’ – is er al evenmin een partij. Daar krijgt niemand een speld tussen. Maar het gevolg is, dat partijleden en partijaanhangers onder permanente druk staan, om het individuele denken en het persoonlijke oordeelsvermogen en geweten uit te leveren aan de partij. Weil stelt het radicaal: ofwel streeft men compromisloos en naar best vermogen de waarheid en de gerechtigheid na, en dan kan men zich niet aligneren op één of andere collectieve partijlijn, ofwel kiest men voor de partij, maar dan is dat ten koste van het primaat van waarheid en gerechtigheid.

“Indien partijlidmaatschap altijd en in alle gevallen aanzet tot leugen, dan is het bestaan van partijen een volstrekt en onvoorwaardelijk kwaad.”

Hattip: SPTransparant, waar ook dit veel aardiger fotootje van Simone W. stond.

(De oorspronkelijke bron is weggevallen, de teksten zijn uit de krochten van het net gered).

Overwegingen bij een ongelezen boek

Denken in een tijd van sociale hypochondrie van Willem Schinkel klinkt als een interessant essay, of is het toch een sociologische bijdrage? Ik kan alleen afgaan op de recensie van Willem Breedveld in Trouw van zaterdag 22 maart jongstleden. Het stuk is niet online te vinden. Schinkel lijkt de ideologische warwinkel van deze maatschappij te ontleden. Ik heb hier zelf in De AS wel pogingen toe gewaagd, en het is altijd aardig als een herkenbare gelijkaardige redenering bij een ander opduikt - ik vaar nog steeds op het kompas van Breedveld.

Schinkel wil links van links uitkomen, het multiculturalisme voobij. Ook daarin kan ik mij herkennen - de bescheiden kerel verwijst speciaal naar Ch..Charly, ik ben een christen, dat weet u verder wel te vinden, niet? Eerlijk gezegd heb ik het multiculturalisme nooit links gevonden. Of, als het wel links heet, interesseert links mij al met al niet.

Deze maatschappij kan zich alleen definiëren door bepaalde mensen er buiten te plaatsen. Momenteel zijn dit nogal duidelijk "de moslims" die maar niet willen integreren. Nog niet heel lang geleden (of het echt voorbij is weet ik niet) waren het de mensen die zigeuners worden genoemd, een categorie mensen die daadwerkelijk is uitgeroeid in het huidige Nederland, in de achttiende eeuw. En er zijn meer zondebokken - een bijbels beeld, waarover Girard zijn licht heeft laten schijnen.

Een maatschappij die zichzelf kannibaliseert - dan denk ik aan twee christen-anarchistische denkers, ook Fransen. Virilio, met zijn these van de zelfkolonisering als postkoloniale kwaal. En de diagnose van Jacques Ellul: deze maatschappij is gebouwd op louter middelen, en daar heeft zij er veel van - maar een doel ontbreekt.

Een eenzaam boek in een omgeving die geen echt intellectueel debat kent? In Nederland? Ik behoud mij ook wel weer het recht voor sceptisch te zijn...
We zullen het eens bekijken.

Even thuis om geleerde te kunnen zijn

..en niet eens om medische redenen.
Hoewel.
Het kantoor waar ik gedetacheerd ben verhuist binnen het gebouw. Men krijgt er meteen een flexplek (dus juist geen plaats, en ongetwijfeld wordt dan de clean desk policy ingevoerd). Een enorme chaos met rijdende bakken en containers, en de warwinkel duurt langer dan verwacht. Hetgeen onzin is, want het duurt altijd langer dan je denkt - en als je denkt: het duurt nu al zo lang, dan duurt het altijd nog langer dan je denkt. Een werkelijkheid die niet poëtisch is.
En het resultaat is hetzij dat de vaste krachten de pest in hebben omdat zij hun vaste plaats kwijt zijn, of ze blijken in de praktijk wel een vaste plaats te hebben. Geef ze eens ongelijk. Alleen de niet-fulltimers en de onvaste krachten zullen moeten speuren naar een plaats om neer te strijken.

Monter bestelt het ook-niet-vaste meisje met wie ik op een kamer zit over de telefoon een of ander bandje dat een soort feest ter gelegenheid van deze fijne veranderingen moet opluisteren. "We zitten hier midden in een veranderingsproces," legt zij uit, en zodoende. De band blijkt te duur. Tenslotte is het allemaal bedoeld als bezuinigingsoperatie.

Midden in een veranderingsproces. Iets wat gewoon gebeurt, een proces, autonoom van beslissingen van wie dan ook.

Ik ga niet verder speuren na de treffers die ik heb. Ik zie dat Nyenrode (spreek je dat nu dan als Njenrode uit, met net zo'n beginklank als het Russische njet dus?) een hele vakgroep veranderkunde heeft. Maar goed, dat is ook nooit een bolwerk van geleerdheid of eruditie geweest. W. Kok is er doctorandus geworden, sapienti sat.
Aan de Vrije Universiteit is een hoogleraar Veranderkunde. Je kunt het vak dus ook op gereformeerde grondslag bekijken. En de Universiteit van Amsterdam heeft een heuse Hoogleraar management van veranderprocessen.

Eigenlijk toch goed dus dat theologie er niet meer van af kan bij de UvA. Of klassieke talen. Die vakken horen niet thuis naast management van veranderprocessen.
En toch goed dat er een God is.

Een nucleair Salo

En nadat ik onderstaand stuk over Salò had geschreven kreeg ik deze link toegespeeld. Een nucleaire aanval op Iran als een orgasme voor de uiterste oorlogsfractie in de Verenigde Staten. Ze zijn er klaar voor.

Bij de vijftigste verjaardag van de CND-Paasmars in Engeland waren er vijfduizend demonstranten. De helft van het aantal van een halve eeuw geleden.

Pasolinisering of niet?

Met een flatgenoot die de knoop had doorgehakt dat hij homo was ging ik naar de nieuwste, laatste en tevens unvolllendete van Pasolini. Ik weet niet of het detail van zijn besluit terzake is, hij zei dat het hem eigenlijk speet, en ik kan nog steeds niet zeggen dat mijn reactie naief was: dan ben je het toch niet? Enfin, Salò dus. Ik vermeld het detail omdat mijn maat zich kranig hield tot en met het einde. Waarom zeg ik dit nu weer? Dat komt zo...
Ik had een slechte bodem en de scène die bij de afbeelding hoort bracht het weinige dat ik op had dan ook naar boven. Maar het bleef binnen. Als u niet weet wat er gebeurt in deze eetzaal: ik ga u niet wijzer maken.

De ongelooflijke orgie tot slot is misschien nooit bedoeld als slotscène, maar het is nu eenmaal de slotscène van Salò;. Aangeslagen liepen wij naar de uitgang, onze leeggegulpte flesjes pils nog in de hand. We waren het er over eens dat wij die niet aan de bar hoefden af te geven. Tegelijkertijd viel er vlak voor de deur, voor mij, en pal achter mij, een man flauw. Twee tegelijk. De eerstgenoemde blokkeerde de uitgang, en ik stap over hem heen met de plechtige woorden: naai hem in zijn reet! Buiten gooiden wij in opluchting en woede onze flesjes kapot.
Zo'n film is het. Als u hem kent zult u mijn opmerkingen herkennen. Zoniet, dan moet u maar vertrouwen dat dit niet mijn normale gedrag is ten aanzien van iemand die flauwvalt voor mijn ogen - iets wat ik trouwens verder nog nooit heb meegemaakt.

Eén onderdeel van de film vermeld ik maar even. Een op de grond vastgespalkte jongeman wordt in zijn geheime liefdesopening genomen door een vette fascist. Tegelijkertijd is iemand bezig hem te villen, de scalp is er al af, zijn voorhoofd is een bloederige massa. U moet mij niet vragen wat dit eigenlijk betekent, het moest geloof ik de totale decadentie van het fascisme uitdrukken, maar heb je daar zo'n filmscène voor nodig? En fijne reclame voor de herenliefde leek het mij nu ook niet.

Enfin, dat openmaken en weghalen van de voorhoofdhuid om iets achter de ogen te doen maakt deel uit van een operatie aan de ziekte van Graves, heb ik inmiddels begrepen. Het heet coronale behandeling, en als het gedaan is heb je een blijvende jaap over je hele hoofd en een kans van een op vijf dat je dubbel blijft zien of weer gaat zien.
Ik had mij voorgenomen vriendelijk doch beslist te bedanken voor het voorrecht van een dergelijke operatie, Salò nog steeds in gedachten. De specialist glimlachte even toen ik Pasolini noemde in verband met deze operatie.
Het hoeft niet. Niet bij mij althans.
Maar voor de lotgenoten die het wel meemaken ben ik toch een beetje in onmacht geraakt, geloof ik. Ach, arme onschuld - of was ik die kwijt toen ik over die flauwgevallen jongeman heenstapte?

Killing an Arab

Toen Egypte nog een onafhankelijk land was, zo ergens tussen 1954 en 1971, zou er wel om minder een diplomatieke breuk zijn geweest. De VS hebben zo hun eigen opvattingen over de markteconomie: gewoon doodknallen die kooplui.

Mijlpaal

American Deaths
Since war began (3/19/03): 4000
(Antiwar.com)

Een rond getal, op Tweede Paasdag.
Wat valt er verder te zeggen?

Voor Tweede Paasdag

Illustratie van het Legermuseum - wat hebben ze met Nieuw-Guinea? Of is die afdeling per ongeluk nog niet leeggestolen?

- Op maandag 24 april, Tweede Paasdag, start de vredestocht 'Wij laten Irak niet lopen - stop de oorlogsleugens' om 12.00 uur op de Westvest tegenover het NS-station Delft. Deze gaat vervolgens langs het legermuseum in Delft en het TNO-'defensie'laboratium in Rijswijk en loopt rond 15.30 uur over in een protestmanifestatie op het Plein in Den Haag.

Op de genoemde locaties zal worden stilgestaan bij verschillende aspecten van de oorlog tegen Irak.

Zo zal bij het Legermuseum in Delft vooral geprotesteerd worden tegen de oorlogspropaganda en het verschijnsel om elke oorlog achteraf te rechtvaardigen door negatieve kanten ervan systematisch onder te belichten. Bij het chemisch-biologisch TNO-laboratorium in Rijswijk zal een protest klinken tegen het eigen onderzoek naar massavernietigingswapens, zoals dat onlangs weer in het nieuws kwam door de publicatie in HP/De Tijd over de verschillende proeven met chemische wapens. Bij de gerechtvaardigde eis die wij aan andere landen, waaronder Irak, stellen om geen atomaire, bacteriologische of chemische wapens te ontwikkelen of te gebruiken, worden de eigen activiteiten op dat vlak ten onrechte vergeten.

Op het Plein, tenslotte, zal openheid over Irak gevraagd worden: het kritisch zelfonderzoek waar de Nederlandse regering bij herhaling maar niet toe bereid blijkt te zijn.
(Haags Vredesplatform).
Opgetekend op een in Nederland witte Pasen...

RG de 50-quidman geeft een Paasmeditatie

Dit is de dag die de Heer gemaakt heeft.


Oorspronkelijk een kerstzang in Schots-Gaelic. De zanger die nu Yusuf Islam heet heeft de definitieve versie vormgegeven (met Rick Wakeman).

Een eenvoudig lied over vrijheid.
Bobby Darin, zijn enige single voor Motown naar mijn weten.



Zonder de passage over Jevtoesjenko [Solzjenitsyn], het origineel van Tim Hardin:

Waarmee bewezen is dat niet alleen northern-soulies wonderlijke video's publiceren...
Gezegend Pasen!

Irak groot succes

Seumas Milne in The Guardian schrijft in een zin waar geen verdere vertogen over nodig zijn:

How can anyone take seriously, for example, US or British leaders lecturing China about Tibet, Russia about Chechnya, or Sudan about Darfur, when they have triggered and presided over such an orgy of killing, collective punishment, prisoner abuse and ethnic cleansing?

Verfoxing

...the government, the regime in Iran....
De nieuwslezer verbetert zich waar wij als luisteraar bij zijn. Het woord regering is waardevrij, het Nederlands kent ook het woord bewind dat redelijk waardevrij is. In het Engels is de keuze kleiner, zoals zo vaak.
Regime is niet neutraal, het is een term die afkeuring over het besproken bewind uitdrukt. Stel je voor dat je als BBC World Service over de regering van Iran spreekt en over een week, een maand, een kwartaal of een jaar het bombarderen van dit land moet goedpraten. Dan kan het maar beter bij voorbaat een regime hebben, al zijn de verkiezingen in Iran zeker zo vrij als in Turkije of Israel, landen die als lichtende voorbeelden in het Midden-Oosten worden afgeschilderd. "Zo vrij" is een uitdrukking die ik, als klassiek gevormde, vox media noem in dit geval - het kan ook als "zo onvrij" gelezen worden.

Er zijn gradaties. Je kunt beter in Zweden wonen dan in Zimbabwe, maar vanuit anarchistisch standpunt zijn regering en regime gelijk: ook met een stembiljet geef ik Balkenende en de zijnen niet zomaar een machtiging mij rond te commanderen, op te sluiten, te plunderen en alles wat Proudhon ook verder opsomt over geregeerd worden. Maar van de BBC World Service verwacht ik niet dat er anarchistische journalisten werken - en zo ja, dan vind ik toch dat ze hun mening niet voor de microfoon dienen te uiten in een context die zo zakelijk mogelijke informatie (een pleonasme, in feite) dient te bieden. Zich zo duidelijk verbeteren voor de microfoon - stel je voor dat Iran een regering heeft in plaats van een regime, het is verslaggeving ten dienste van een zaak die niet per se die van de luisteraar is. Propaganda - er wordt vooruitgelopen op wat het Brown-regime in navolging van Bush denkt te gaan doen. (Ja, ik heb de vrijheid het woord Brownregime te gebruiken, u weet de context).

Maar de context van het BBC-nieuws is ook ongemerkt en sluipenderwijze veranderd. Wonderlijk - in de jaren die nog bij de Koude Oorlog hoorden was de verslaggeving zakelijker dan nu, en tegelijk spannender. Zo ben ik tenslotte vaste luisteraar van de BBC geworden, ondanks al mijn bezwaren van vroeger, rond de zeezenders. Toen ik het station op de middengolf ontdekte waren er opmerkelijke en spannende dingen gaande. De revolutie in Iran. De val van Managua. De stakingen in Polen en de opkomst van de vrije vakbeweging daar. Ik kreeg nooit het gevoel dat de nieuwsberichten partij kozen, ook al werden de verslaggevers ter plaatse door de gebeurtenissen en het enthousiasme van de respectieve opstandelingen meegesleept. De luisteraars bevinden zich overal ter wereld en hebben wellicht een andere mening dan de redactie. Dus dient het nieuws zo neutraal mogelijk geformuleerd te worden. Voorbij, dus.

Pacifica Radio en andere stations in de VS prikken nog steeds het nieuws en de actualiteitenrubrieken van de BBC World Service door. In de VS is de propaganda nog verstikkender. Maar het blijft een armoedebod. De scène met de zich verbeterende nieuwslezer duidt er al op: de Vineyard Saker wees mij laatst terecht dat de BBC verfoxt is - fair and balanced betekent nu: uit op zoveel mogelijk oorlog. Of neo-imperialistisch, er is nog geen woord voor, geloof ik. Ik ben bang dat de Valk gelijk heeft. Hij brengt de verfoxing in verband met het uiteenvallen van Joegoslavië, waarover in het algemeen niet meer zakelijk bericht werd maar partij werd gekozen, zoals dit ook nu gebeurt met NAVOnarcoprotectoraat Kosovo. Het is een sluipend proces geweest.
Toch moet ik de Saker blijven tegenwerpen dat ik op de wekkerradio geen alternatief weet. De verschrikkingen van Hilversum? Nee, dank u. Of toch maar wakker worden met Hilversum 4 (want een behoorlijk station met lichte muziek is er ook niet te vinden)? Hopen tegen beter weten in wellicht dat het ooit weer beter zal worden.

Afscheid

Blokker wijdt net zo mooi Verhofstadt uit als tegelijkertijd Hugo Claus.
Hoewel van de verkeerde partij - alsof er goede zijn, dus moet ik het anders zeggen: ik had en heb een zwak voor Verhofstadt. Een lange onhandig ogende man, daar kan ik mij zeer mee identificeren (foto niet bijgeleverd). Daarnaast was hij waar het belangrijk was politiek ook betrouwbaar, en hij heeft België door een crisis geloodst - niet alleen natuurlijk, maar zo zeg je dat - die allang weer vergeten is.

Wat Claus betreft: is hij nu iemand voor het lijstje van Jeroen Brouwers?
(Ik bedenk nu dat ikzelf in het afgebeelde boek genoemd word - dat overkomt mij beslist niet vaak...)

Goede Vrijdag

Fairouz in de kerk


Sœur Marie Keyrouz


De mooiste opgenomen stem van een christelijke zangeres uit de sandzjak van Damascus is Thérèse Hindo, maar men kan niet alles hebben. Ik was elf jaar geleden in de Paastijd op zoek naar Christelijk Syrië - een overgetelijke indruk - de pasgekochte cassette klinkt terwijl wij door het mooie heuvellandschap rijden.

Ach, weet dat zwijgen u past.

Nieuw licht

Nowruz mobarak!

Verjaardag 3

20 maart is ook de achtentwintigste verjaardag van de ondergang van de Mi Amigo, het zendschip van Radio Caroline - en ook van Radio Nord, Radio Atlanta, Radio Atlantis, Radio Veronica (even), Radio Seagull, Radio Mi Amigo...
In de dagen waarin het schip ten onder ging was ik buiten het luisterbereik. De ondergang was trouwens een langzaam sluipend proces dat ook aan de programma's was af te horen.

Met Pasen 1979 was het station weer in de lucht gekomen, nu met een eigen Nederlandse programmering overdag. Een aantal Nederlandse jocks van Mi Amigo, plus een zekere Paul de Wit die redelijk ingewerkt klonk, vulden deze daglichturen die steeds meer volliepen met Vlaamse reclame.

Zoals vaker met Caroline liep alles na een paar maanden in de soep. De Nederlandse ploeg ging in staking, omdat betaling achterwege bleef. Dit betekende in de praktijk dat tweedegarnituurmensen achter de microfoon belandden, en met deze ploeg ging het schip dan ten onder. In medialand zijn altijd stakingsbrekers bij de hand, al was het maar omdat het zo interessant is om achter de microfoon, voor de camera, in de krant te zitten/staan.
Zeker drie van wat ik dan de eerstegarnituurmensen noem, Jeroen "Woelwater" Soer, Ruud Hendriks (Rob Hudson) en Erik de Zwart (Paul de Wit), zijn toch nog heel behoorlijk terechtgekomen.

De man achter de Nederlandse programma's van destijds interviewde ik wat jaren daarna. Hij verschool zich achter de nuffigheid van de merendeels homoseksuele heren die elkaar niet zo zagen zitten. Een rare smoes om niet te betalen, dunkt mij - ook als je elkaar niet kunt uitstaan zit je tijdenlang samen op zo'n schip. Reden te meer om wel te betalen. Ben Bode kon het niet opbrengen te zeggen dat het geld op was, of dat hij het er niet voor over had gehad, met al die Belgische middenstanders die adverteerden. (Het zit er nog steeds in: Boutique Chris waar kleding kopen voordelig is, jaja...).

Niet alleen vorm en inhoud van de programma's straalden het verval van het zendschip van The Lady uit. Op het laatst had je als luisteraar wel door wat de codes betekenden die regelmatig omgeroepen werden, althans hoe dringend het was en hoe moeilijk de toestand aan boord.

De achterklap over onhandelbare homo's op of rond zendschepen komt overigens ook naar voren in het boek van Auke Kok over Radio Veronica. Waarmee maar weer geïllustreerd is dat het vernisje van tolerantie nog steeds flinterdun is.

Verjaardag 2

Het zijn de dagen van de negenenveertigste verjaardag van de neergeslagen opstand in Tibet en de vlucht van de Dalai Lama naar India. Ook in de Chinese provincies die bekend staan als Binnen-Tibet is het onrustig. Maar eigenlijk is het al jaren overal onrustig buiten de steden, in heel China. Er speelt de adoptie van het Tibetaanse boeddhisme in New-Agekringen mee in de publiciteit, en wat collega Fanta Voogd ooit met een opmerkelijke term de zeehondisering van de Tibetanen heeft genoemd. Het zal tamelijk vrijblijvende aandacht blijken, voor de Olympische Spelen staan te grote commerciële belangen op het spel.

Jamyang Norbu plaatst de toestand in perspectief. De Tibetanen worden gedecultureerd, belanden volop in de gevangenis en zijn aan de drank. Ze worden uitgestorven, lijkt mij de juiste uitdrukking, zoals ook met de inheemse Amerikanen, Zuidwestafrikanen en Australiërs gebeurt.

[Die merkwaardige christelijke koning die als een rij puntjes in het interview staat is Prester Johannes. De grondlegger van de Chinese republiek is Soen Yat Sen (ik weet de pinyinspelling van zijn naam niet en wil die niet eens weten). Veel andere onverstane termen in het transcript zou ik echt ook niet weten].

En meer over een revolutionaire Tibetaan, Boze Monnik Gendun Choephel, over wie een film uit is dezer dagen.

Verjaardag 1

Daniel Ellsberg, de man van de Pentagon Papers verhaalt van een die-in in San Francisco, ter gelegenheid van de vijfde verjaardag van de invasie in Irak. In het verhaal valt de naam van zijn zoon, Robert - vermoedelijk is dit de Robert Ellsberg die banden heeft met de Catholic Worker, tevens biograaf van Dorothy Day.


*

Als we maar even voorbijgaan aan de morele kant van de aanval op Irak, en aan de gevolgen die deze aanval heeft voor de bevolking van Irak, voor de militairen van de VS, voor de totale afbraak van wat op een internationale rechtsorde leek- volgens de Nederlandse grondwet streeft Nederland handhaving en versterking hiervan na, niemand heeft Balkenende en de zijnen aangesproken op hun inbreuk tegen de grondwet, dan maar, zou ik hier aan moeten toevoegen - afgezien dus van de verloren en overhoop gehaalde levens - en daar kan niet van afgezien worden -
de bezetting van Irak wordt inmiddels op een kostenpost van 2 biljoen geschat, en dat is niet het einde, niet van de oorlog, niet van de kosten. Net als het Britse imperium in de Tweede Werldoorlog voert de VS inmiddels volop oorlog op kosten van crediteurenlanden, die hetzij kunnen afwachten hoe de instorting verloopt, hetzij kunnen besluiten dat het nu maar eens genoeg is. Alle tekenen wijzen er op dat het economisch afgelopen is met de VS, de vergelijkingen met 1929 worden allang niet meer geschuwd. Het is onbegrijpelijk hoe de economische, politieke en militaire winnaar van de Tweede Wereldoorlog zo'n zestig jaar later zo zichtbaar aan zijn einde is. O ja, de Sowjet-Unie was de andere winnaar. Misschien klopt de convergentietheorie ook in dit opzicht.

Enfin, de bezetting van Irak is jarig, de historische analyse is weer iets anders. Buigen we ons hoofd in geschoktheid en ontzag voor de hubris van de heersende klasse van de VS die dit wereldrijk voor onze ogen de afgrond inwerken. Het is niet iets om juichend bij te staan. Het is beangstigend, vooral ook omdat de mensheid als geheel niet weet wat haar hierdoor te wachten staat.

Barack Hoessein....

Behalve dat ik het geredigeerd zou hebben op spelfouten kan ik hier niets aan toevoegen. Zou Barack Obama nu echt denken dat hij door te zwichten voor iedere laster toch nog president van de Verenigde Staten van Amerikkka kan worden?

Nagekomen: een opmerkelijk commentaar uit paleoconservatieve hoek...

In de nor in de Goede Week

De Londense Times heeft zowaar een artikel over christen-anarchisme alsof het gewoon is. Martin Newell is inmiddels tot vijf dagen gevangenisstraf veroordeeld en meteen opgesloten, niet de eerste keer dat hij wordt vastgehouden door de staat. Vijf dagen is zelfs zo weinig voor zijn doen, en in praktische zin - de Royal Mail kan het niet zo snel aan - dat vanuit Nederlands taalgebied een kaart sturen geen zin heeft.
Ook een manier om de Goede Week door te brengen...

Eventueel is dit voor briefpost een alternatief, dan ligt er een kaartje bij thuiskomst:
The London Catholic Worker
c/o 14 Deal Street
London E1 5AH
UK.

Eentje?

Stop de persen maar weer eens!
De Telegraaf heeft een scoop: het Nederlandse leger heeft een moordenaar ingehuurd.
Hoezo, één moordenaar?

Het Volksbevrijdingsleger bevrijdt verder

In maart 1989 werd in Tibet de staat van beleg afgekondigd. Iemand van de Tibet Support Groep die ik hierover interviewde destijds zei bij die gelegenheid dat het Chinese regime zijn repressie altijd eerst oefent op de Tibetanen, om vervolgens tegen de rest toe te slaan. Er waren drie maanden voor nodig om haar gelijk te bevestigen.

Dus als deze wet nog geldt, staat de mensen in China nog wat te wachten. Opstand en repressie zijn, voor alle duidelijkheid, in meer dan een opzicht geen nieuws wat China betreft. Dit schoot er dan ook tussendoor:
repressie tegen Mongolen in China [het volk van die naam].

Repressie wordt al verwacht naar aanleiding van het soort terreur-nepberichten waarin de VS en het VK ook grossieren.

Terug naar Maassluis

Stop de persen! Wilders blijkt te discrimineren!
Maar goed, soms moet zelfs een open deur ingetrapt worden. Zoals ook Wim de Bie gelijk heeft met zijn reactie.

De advertentie van Harry de Winter, waarvan ik de tekst nog niet op het net kan vinden, wordt in verband gebracht met Een Ander Joods Geluid, waarvan het eigenlijk betreurenswaardig is dat het een ander geluid moet heten.

Een groet uit Plakkebord

Vrijdag jongstleden was het vijf jaar geleden dat - zo stellen ze het voor achter de bureaus in Den Haag en elders - het isolement van Zeeuwsch-Vlaanderen definitief verbroken werd. Het veer Kruiningen-Perkpolder hoefde nooit meer wegens mist of storm uit de vaart te worden genomen, het werd namelijk helemaal uit de vaart genomen. Een tunnel verbindt Terneuzen nu met de leegte aan de overkant. Het resultaat, dat door ieder verstandig mens te voorzien was - en dus niet door de politici en de plannenmakers, voorzover het hun iets kon schelen - was dat Zeeuwsch-Vlaanderen verder leegliep, en een doorgangsroute werd op weg naar de echt belangrijke streken in België. Het zal wel de Dow goed uitgekomen zijn.

Van d'Ee (Eede) tot Hontenisse schiepen zich de Zeeuwen... - leert het volkslied, maar het is orangistische flauwekul. Zeeuwsch-Vlaanderen hoort bij West- respectievelijk Oost-Vlaanderen (dat dan eigenlijk van huis uit weer Brabants is), ook al stichtten de geuzen er een Turkeije (onder het motto: liever Turks dan paaps). Het westen hoort bij de zwaarste delen van de bible belt van Nederland. Een Aardenburgse dominee die zijn antirevolutionaire gezindheid wilde uitdrukken door een culotte te dragen (en daaronder zwarte kousen, vandaar de uitdrukking zwartekousenkerk) heeft de twintigste eeuw nog gehaald. Maar die zwaarheid had ook wel in België gekund. Het zou de streek tot het vanzelfsprekende achterland van Brugge, Gent en Antwerpen hebben gemaakt - wat het geografisch natuurlijk ook is. En de grens is wel degelijk bevochten in 1830. Als deze een paar honderd meter noordelijker was uitgekomen zou ook mijn leven er heel anders uitgezien hebben.

De bijna overweldigende leegte van het landschap in Zeeuwsch-Vlaanderen is vergelijkbaar met die van Gelderland ten oosten van de IJssel, Drenthe, Friesland en het gewest Groningen. Ook hier: leegstand in huizen op een plaats waar het leven goed zou moeten zijn maar waar voor mensen met een beetje middelbare school niet aan de kost te komen valt. Overbevolking blijkt altijd maar betrekkelijk.

Mijn band met Zeeuwsch-Vlaanderen is een andere dan die met bijvoorbeeld de Groninger Ommelanden - de laatste is toeristisch, maar de beoordeling komt op hetzelfde neer.
Zou ik er zelf kunnen/willen wonen? Wordt vervolgd...

Een groet uit Goedleven

"Een belangrijk uitgangspunt voor Dow is dat onze activiteiten geen overlast veroorzaken voor de omgeving. Normaal gesproken merk je onze aanwezigheid in de regio dan ook alleen op als je in de buurt van het bedrijfsterrein onze installaties ziet staan. Die zijn nu eenmaal groot en daardoor moeilijk te verbergen.
Toch kan het gebeuren dat mensen ons tot ver in de omtrek opmerken: Een grote vlam, die veelal gepaard gaat met een brommend geluid, steekt dan boven ons terrein uit. De vlam veroorzaakt soms een zwarte rookpluim die met name overdag goed zichtbaar is. 's Nachts, als het donker en stil is, hoor je dit 'fakkelen' sterker en is (de gloed van) de vlam veel verder zichtbaar.

Het zien van zo'n vlam kan leiden tot ongerustheid bij mensen in de omgeving. Dat is echter niet nodig. De fakkels op ons terrein zijn veiligheidsinstallaties. Ze zorgen er bijvoorbeeld voor dat we onze processen op een veilige en verantwoorde manier uit bedrijf kunnen nemen als iets niet naar wens verloopt. In die gevallen wordt product (koolwaterstoffen) uit het proces naar de fakkel geleid en verbrand. Daarmee voorkomen wij dat het product in de atmosfeer komt. Bij de verbranding ontstaan kooldioxide en waterdamp."

(van de site van Dow)

Het kan gebeuren... Zo ongeveer in geheel Westelijk Zeeuwsch-Vlaanderen, ja tot boven Middelburg op Walcheren (zie illustratie) zie je die vlam, dus het kan gebeuren. En het is veilig en verantwoord de nachthemel op te lichten met kooldioxide, dat spreekt vanzelf.

Praktisch idealisme! zegt RG de 50-quidman

Terry Calliers Ordinary Joe wachtte nog op een filmpje. Het is weer van de bekende kwaliteit, waar northern-soulies borg voor staan....

The Staple Singers - in ieder geval een typisch hedendaags-praktisch-idealistische passage in Respect yourself:
Keep talkin' 'bout the president won't stop air pollution
Put your hand on your mouth when you cough - that'll help the solution!
Terry Calliers Ordinary Joe wachtte nog op een filmpje. Het is weer van de bekende kwaliteit, waar northern-soulies borg voor staan....

Christelijk heden en verleden in Qatar

Het bericht:

De eerste christelijke kerk ooit in de kleine schatrijke Golfstaat Qatar opent zaterdag zijn deuren. De wijding van de rooms-katholieke Onze Lieve Vrouwe van de Rozenkrans kerk wordt gezien als tegemoetkoming naar het Westen, in een poging om de Olympische Zomerspelen van 2016 binnen te halen.

De emir van Qatar, sjeik Khalifa al Thani, heeft zelf de ruim 9,5 miljoen euro betaald voor de 2.700 zitplaatsen tellende kerk aan de rand van hoofdstad Doha. Niet langer hoeven de tienduizenden buitenlandse werknemers naar clandestiene diensten, zoals die de afgelopen vijftig jaar gehouden werden.

De emir heeft ook toestemming gegeven voor vijf andere kerken van verschillende christelijke stromingen, die momenteel naast het katholieke godshuis worden gebouwd.

Qatar volgt de strenge wahabbitische stroming binnen de soennitische islam en stond net als het buurland Saudi-Arabië tot dusver geen openlijke belijdenis van het christendom toe. Wel is er sinds de jaren zestig zonder officiële goedkeuring een priester actief. Er wonen ongeveer 150.000 christenen in het emiraat, voor het overgrote deel katholieke immigranten uit Aziatische landen als de Filipijnen.

In 1939 opende de eerste kerk in de Golfregio zijn deuren, in Bahrein. Tegenwoordig zijn er vier kerken in Oman, drie in Koeweit en drie oude inheems-christelijke kerken in Jemen, waar ook nog vier officieuze katholieke parochies in huurhuizen bijeenkomen.

Saudi-Arabië is nu de laatst overgebleven Golfstaat die geen christelijke kerk heeft. [Einde bericht].

Reactie 1, van A. (vertaalster van spreuken van Isaak van Nineveh, kan ik u melden):

In de zevende eeuw werd St Isaak van Nineveh ("de Syriër") in de regio rond Qatar geboren. Hij was een christen van de Syrische (Aramees sprekende) kerk. Zou er echt geen kerk geweest zijn in die regio voordat deze nieuwe kerk werd gebouwd?

Reactie 2, van ondergetekende:

1) Qatar had al een christelijk verleden toen de profeet van de islam nog geboren moest worden. Dus niks "eerste ooit" (afgezien van de weerzinwekkend kromme formulering). Zie ook het commentaar over Isaac van Nineveh. 2) Waarschijnlijk is een meerderheid, althans een belangrijk deel van de islamitische bevolking van deze bondgenoot van de Coalition of the Willing sjiïtisch en dus per definitie onderdrukt door het wahhabitische regime. Er valt niet veel te juichen, al is het aardig voor 2500 mensen van de grote groep Filippijnse gastarbeid(st)ers dat zij nu zowaar naar de kerk mogen.

Reactie 3, hier kort op volgend, ook van mij:

Hoe Westeuropacentrisch en onoecumenisch kan een IKON zijn?
qorthodox...

Reactie 4, getekend Pietje Puk:

Bedankt AdR! Zowel de Grieks-Orthodoxe kerk als de Cypriotisch-Orthodoxe kerk blijken dus parochies te hebben in Qatar, de eerste zelfs onder leiding van een archimandriet (=hulpbisschop). Diensten zijn er 's zondags (én door de week!) in velerlei talen: Arabisch, Grieks, Engels. Dat dit niet bekend is bij de IKON c.q. Trouw zal liggen aan het feit dat men daar geen arabisch kent. De websites van die kerken maken nl. gebruik van die taal. Tja europa-centrisch denken ... En het vooroordeel: wie gebruik maakt van het Arabisch, moet wel moslim zijn!

- Ik heb de commentaren gekopieerd omdat ik geen behoefte heb verder te verwijzen naar de weinig verheffende zogenaamde gedachtenwisseling die er op volgde en die niets meer met het christendom in Qatar te maken heeft.

Het punt is duidelijk: het christendom is een "westerse" uitvinding. Let ook op de achteloze vermelding van oude inheems-christelijke kerken in Jemen, zonder nadere toelichting. De IKON-nieuwslijn had het bericht van Trouw, dat het weer aan Novum en ANP toeschrijft. Vermoedelijk hebben deze persbureaus het weer van een zogeheten internationaal (Engelstalig dus) persbureau. Bij het soort journalisten dat hiervoor werkt hoeft men in het algemeen kennis noch nieuwsgierigheid te verwachten.

Praktisch-idealisme - 5

Jenny Warnaar, vrijdag 27 juli 1928, Kampkrabbel uit Hellendoorn:
Waarin op verschillende mogelijkheden wordt gewezen waarbij men innerlijk groeit door 't schone in de natuur

De Natuur kan mij een gevoel van veiligheid en bescherming geven
Ik heb b.v. wekenlang gehad, dat als ik voorbij een bruine beuk fietste naar school, dat ik altijd dit gevoel kreeg, onverschilig waaraan ik juist dacht. 't Was: of de takken, die op en neer en heen en weer bewogen, gestaag eeuwig durend de mensheid en de hele aarde zegenen willen. In bescherming nemen...

De Natuur kan mij het machtige besef geven, dat alles streeft.
Ik zat b.v. op een keer aan een wijd water, achter mij was heel hoog riet en een paar wilgen stonden naast mij.
Door de wind werden de rietstengels en de takken der wilgen voorover gebogen en weer op gericht. 't Was of ze allen met hun hoofden wezen naar dat ene doel, die ene richting.
Eén schommelde wel eens heen en weer, maar toch wees hij bij de volgende vlaag naar dezelfde verte.
De golven op het water zetten dit voort en vloeiden allen op het doel af. Als één stierf onderweg, dan ontstond weer een ander, die zijn taak opnam. En op zo'n ogenblik voel ik, dat ik meegetrokken word door het riet en de golven naar dat éne doel en dat wij allen mee moeten of wij willen of niet. Ook al buigt er wel eens een opzij, toch buigt hij bij 't volgende ogenblik weer mee, allen, allen naar de ene verte, het ene doel.

(Spelling aangepast)

Praktisch-idealisme - 4

Enkele motto's:

- De ware Godsdienst is de dienst der mensheid.
- De toets voor waar idealisme is de wil te dienen.
- Men is idealist door zijn leven, niet door zijn leer.
- De enige mislukking is ophouden te streven.
- God èn de wereld dienen is halfheid, God in de wereld dienen is praktisch-idealisme.
(Spelling gewijzigd).

Mieran?

Iran is een mierennest, en mieren roei je uit wanneer het je past als mens. Zegt admiraal Fallon, die nu breed wordt afgeschilderd als Iran-duif. Een verhaal dat mij niet het gevoel geeft dat met zijn aftreden een toekomstig voorman van een Amerikaanse Beweging der Strijdkrachten is opgestaan...

Praktisch-idealisme - 3

De hybride auto is nog steeds een machine des doods, dit speciaal voor de zogeheten praktisch-idealisten onder u. Niet alleen als de moordmachine die iedere auto per definitie is, maar als veroorzaker van honger. Het zij nog maar even gezegd, hierbij dus ook als anarchistisch manifest.

Groot is nu eenmaal niet mooi

Cardiff City, Barnsley. Portsmouth en West Bromwich Albion...
De FA Cup is een soort manifest van hoop dezer dagen, dat de groten die een soort godgegeven recht menen te hebben op hun positie soms een toontje lager moeten zingen. Of voorgoed...?
Misschien ook maar beter dat JC zijn handen toch maar niet aan die Amsterdamse voetbalclub die allang geen Amsterdamse voetabalclub meer is gaat branden.
Voor Barnsley is het de eerste keer sinds 1912 dat zij in de halve finale zitten. Degenen die dit nog hebben meegemaakt zijn schaars, maar ze zijn des te enthousiaster...

Zonnestraalradio met RG de 50-quidman

Een uptempo nummer als dit ging wat jaren later vanwege het ritme door voor northern soul.
Surrounded by a ray of sunshine, Samantha Jones.



Jarenlang vond ik van het vele goede dat Dusty Springfield op de plaat gezet heeft Some of your loving het best. De laatste paar jaren neig ik toch tot dit zowaar expliciet heterogetinte nummer, een originele en geheel Engelse productie: I'll try anything - voor mijn gevoel trouwens meer northern dan het standaardnummer (What's it gonna be) dat in dit verband genoemd wordt. Leuke livebeelden en live-opvoering die dicht bij de plaatopname blijft.


In de rubriek minimalistische filmpjes: de enige echte Piece of my heart van Erma Franklin. Ik had toevallig alleen dames uitgezocht, maar wie er betekenis achter zoekt op deze dag ga zijn of haar gang maar.



Alle drie uit 1967.

Aldermaston - ja of nee?

De Independent heeft verontrustend nieuws over het Aldermaston vrouwenvredeskamp, en het schokkende is dat het helemaal
niet verrassend is. New Labour verbiedt wat de Tories nooit verboden hebben: protest tegen de Britse kernbewapening. Voor New Labour geldt hetzelfde als wat ik over de PvdA schreef in de geest van Simone Weil: alles opheffen, maar hen wel het eerst...

Vanuit het kamp zelf daarentegen komt het bericht dat men doorgaat en het lijkt alsof er niets aan de hand is. Omdat de Independent nog wel Michael Foot er over aan het woord laat - die zou toch op de hoogte moeten zijn - mag men van verwarrende berichten spreken.

Charlie Chaplin, christen-anarchist?

Uit de slottoespraak in The great dictator, 1940:

"Strijd niet voor slavernij, maar voor vrijheid! In het bijbelboek Lukas staat geschreven: 'Het rijk Gods is in de mensheid'. Niet in één man, niet in een groep, msar in iedereen. U als volk hebt de macht, machines te scheppen, geluk te scheppen! U hebt de macht het leven vrij en mooi te maken, er een heerlijk avontuur van te maken. In de naam der democratie; gebruik die macht, samen! Laten we samen strijden voor een nieuwe wereld, een betere wereld met werk voor iedereen, en toekomst voor de jeugd, een veilige oude dag. Met deze belofe kwamen bruten aan de macht. Valse beloftes, die de leugenaars niet hielden. Dictators bevrijdden zichzelf, maar maakten de mens tot slaaf. Laten we srijden om deze beloftes waar te maken! Om de wereld te bevrijden, nationale grenzen op te heffen, hebzucht, haat en intolerantie af te schaffen. Laten we strijden voor een verstandige wereld, waar kennis en wetenschap tot ieders geluk leidt. Soldaten! In de naam van de democratie, laten we samen strijden!"

- Mooi gezegd, en gezien de rol(len) die acteur/regisseur Chaplin zelf speelt zou het niet onredelijk zijn te denken dat Chaplin hier zelf aan het woord is.
De interpetatie van "Het Koninkrijk Gods is binnen in u" is lexicologisch en dus ook theologisch verantwoord.

Vampieren en violen

Voor het filmnummer van het Jaarboek Anarchisme/De AS was het de bedoeling dat redactieleden een kort stuk zouden schrijven over een film die elk afzonderlijk geroepen had tot het anarchisme of in het anarchisme had bevestigd. Eerlijk gezegd kon ik geen cultureel-correcte speelfilm bedenken die hier voor mij aan voldeed - misschien had ik The treasure of the Sierra Madre moeten noemen - dan was die titel tenminste nog gevallen. Maar het zou niet eerlijk zijn geweest. En dus...


*

De cultureel en natuurlijk politiek-correcte film noemen, waarbij je meteen met de vuist omhoog de Internationale zingende de barricade opging – die er niet was. Van alles wat films met je kunnen doen kan ik nu juist dat niet zeggen. Bij Fahrenheit 911 op de stille nekkenloge zitten, een traantje wegpinken bij het slot – ziet toch niemand – en dan komt er een onbekende leuke vrouw langszij op de fiets die wil napraten want zij heeft op jouw rij gezeten – een droomscène – een ongeloofwaardige film op zich. Maar naar die film gingen we omdat we al bekeerd waren, concludeerden wij in het café. Hier ben ik al op het punt dat ik in het algemeen over films zou kunnen zeggen: ze veranderen je perceptie van de werkelijkheid, waarmee die werkelijkheid zelf verandert. Als kind zag ik bijna wekelijks wel een film van de Dikke en de Dunne in het buurttheater – Laurel en Hardy dus. Er was mij verteld dat beiden dood waren, dus iedere bloempot die op een van beider hoofden belandde en pijnkreten ontlokte zag ik als een nagel aan hun doodskist. Vreselijk. Er is een punt gekomen waarop het mij duidelijk was dat het film was en dat Ollie niet echt pijn leed, en ik de film gewoon kon genieten. Maar wanneer was dat eigenlijk?

Zo was er kordaat optreden van een meisje voor nodig om mij duidelijk te maken dat bij het afscheid na een avondje uit er geen vioolmuziek zou komen om duidelijk te maken dat er gekust kon worden en Iets Heel Liefs gezegd. Tot dan had ik die violen nooit gehoord en was het bij handopsteken, zwaaien, tot bellens, gebleven. Goeie kans trouwens dat het avondje uit zich gedeeltelijk in de bioscoop had afgespeeld, en dan ligt het er zo dik bovenop. Ik heb mijn verwondering over die vioolmuziek al eens beschreven in Arcade, in het artikel Demonologie van de demonologie. Mijn beeld van de omstandigheden waaronder De Kus valt is uiteraard bepaald door een zeker genre Hollywoodfilms, dat ik dan moest hebben gekend van de televisie. De beste tijd van de televisie was trouwens toen TNT permanent dergelijke films op de kabel liet zien, een jaar of tien geleden. Maar goede dingen mogen nooit blijven.

Het soort films waar ik als adolescent vooral naartoe ging waren vampierfilms, in de nachtvoorstelling, liefst in Desmet. Niets bevestigt de griezelige werkelijkheid waarin je in de zaal bent ondergedompeld zozeer als de verlaten Amsterdamse Plantage midden in de nacht. Enge vogelkreten uit Artis... Naar zo’n film ga je alleen, en er moeten ook niet te veel mensen in de zaal zitten. Daar werd altijd in voorzien, behalve in het geval van The fearless vampire killers, waarbij de zaal stampvol bleek te zitten met publiek dat zat te bulderen van het lachen. Wat een gebrek aan eerbied! Na een paar jaar vampierpauze – gevuld met verantwoorde films – ging ik er weer eens een zien, weer in Desmet, vlakbij het Waterlooplein, waar het Anti City Circus mij wel even kon missen. Plotseling zag ik de gemakzuchtige effecten, het schmieren, tot de zichtbare touwtjes aan toe die boven de vliegende bloeddorstige graaf hangen. Je ziet dat het een in twee betekenissen goedkope productie is. Het was het einde van verknochtheid aan een genre. Terug bij het Circus bleek iedereen intussen ladderzat te zijn, een stap in weer een andere moeilijke werkelijkheid.

Een keuze? Dan toch maar een documentaire film, Viva Portugal, van o.a. Serge July, vanwege mijn meeleven met de revolutie en mijn verliefdheid op het land. Mijn gevoelens werden speciaal bevorderd door de bovengenoemde vioolloze kus met lieve woorden na afloop.

Geluk is een goeie afvloeiingsregeling

Altijd fout geweest, altijd fout gebleven - "de moderne vakbeweging".
Bij het nieuws over het afschaffen van het fenomeen postkantoor ("niet meer van deze tijd" meierde iemand in gratis krantje De Pers vandaag) vragen de modernen vooral om een fetsoendelijke afvloeiingsregeling.

Met hun drs. W. Kok zowel bij de ING-Bank als bij TNT in de top kan dat geregeld worden. Iedere regeling is per definitie een goede afvloeiingsregeling dankzij pg Kok.

Had ik nu maar die notitie aangaande het opheffen van de politieke partijen van Simone Weil niet laten liggen....
Wat te doen? Wie doet wat en met welke? Begin in ieder geval bij de PvdA, alstublieft...

Bill als first lady

Als Pa Pinkelman zijn gezelschap voorstelt aan de president van de Verenigde Staten, en toe is aan Flopje, kan hij alleen maar zeggen dat Flopje een negertje is.
Een neger? Een neger in het Witte Huis? Truman roept in paniek om hulp uit het raam.

Zestig jaar verder, maar ook niet veel verder. Ron Paul mag niet. Zelfs Barack Obama zal niet doorgaan.
Ja, het is echt afgelopen met de Verenigde Staten van Amerika.

Dat het mij toch nog tegenvalt... Illusies zijn moeilijk af te schudden.

Kinderconsumeren

Gezien op en in verband met een website die ik niet als link ga geven - als u behoefte voelt weet u hem zelf wel te vinden:

- Zorgt dat kinderen de werking van media en reclame beter begrijpen zodat zij zich kunnen ontwikkelen tot bewuste en kritische kinderconsumenten. Informatie voor kinderen, ouders en leerkrachten.

Kinderconsumenten, bewust en kritisch. Deze site is niet verboden of aangeklaagd wegens het bevorderen van kannibalisme. Sterker nog: de zoekterm kinderconsument levert bijna achttienduizend treffers op.
Beschaving van Het Westen - het zou geen gek idee zijn, nog steeds niet, nee, meer dan ooit.

Verontrustend in zijn vanzelfsprekendheid

Verontrustend nieuws in zijn bijna-vanzelfsprekendheid (naast de aankondiging van de shoah voor de Palestijnen):

1. VS-raketten op Somalia.
Voor de zekerheid nog even: Somalië heef al zeventien jaar geen centrale regering meer. De VS willen de indruk wekken dat deze er sinds enige tijd weer wel is, en dat "jihadisten" en "terroristen" zich er tegen verzetten. Het is nog grotere onzin dan wat betreft Afghanistan.

2. Wat doen de USS Cole en twee andere VS-oorlogsbodems voor de kust van Libanon?

Mediale spooksels en een verjaardag

Vandaag is het veertig jaar geleden dat de zendschepen van Radio Caroline door rederij Wijsmuller zijn weggesleept van de kust van respectievelijk Engeland en Man. Het verhaal vertelt dat Roger Day op Caroline South net het verschrikkelijke Cinderella Rockefella van Esther & Abi Ofarim had opgezet, ergens omstreeks half zes 's ochtends. Dit was toen net nr. 1 in Groot-Brittannië geworden, maar was verder nooit te horen op Caroline. En daar zou het bij blijven.

Het wegslepen gebeurde omdat de rederij betrokken was bij de bevoorrading van de schepen en de rederij meende genoeg achterstallige rekeningen te hebben om het recht op deze wijze in eigen handen te nemen. Het juridische vacuüm van de vrije zee, dat de uitzendingen mogelijk maakte, maakte ook deze beëindiging mogelijk.

Eigenlijk wilde ik iets heel anders tikken over dit eerste einde van Caroline, maar door een gebeurtenis waar ik inmiddels van vernomen heb wordt het 't onderstaande.
Het laatste reguliere nachtprogramma voor het wegslepen was van Andy Archer. Ik heb het al geschreven in Demonologie van de demonologie in Arcade #5, maar het is weinigen gegeven dit in huis te hebben: het was voor mij een intense luisterbelevenis, zo onder de dekens. Een vlaag van helderziendheid: "nu komt er dit," en "dit" kwam. Nee, geen gemakkelijk voorspelbare hits van het moment, daar waren nachtuitzendingen ook niet voor. Een wonderlijk slotakkoord - bleek de volgende dag.

Een variant van deze merkwaardige verbondenheid met de Mi Amigo heb ik 's ochtends bij de wekkerradio. Deze gaat af voor het tijdsein van zeven uur op de BBC World Service, waarna het nieuws komt. "Hij is er," flitst het zinloos, en altijd weer verbazend, door mij heen, vlak voor de piepjes. En inderdaad, dan is Johnny Jason er om het nieuws te lezen. Het komt steeds minder voor want hij doet die dienst nog maar zelden. Overdag luister ik eigenlijk niet meer, maar "het" werkt ook alleen 's ochtends vroeg. Wat het is weet ik niet. Waarom, al evenmin.

Misschien te intensief naar Caroline geluisterd, zo tussen 1964 en 1989? Voor de duidelijkheid: Johnny Jason was deejay op Caroline van 1973 tot 1975 en nog even in 1977. Meer stemmen van de Mi Amigo of de Ross Revenge heb ik niet bij de hand, en dan nog...

Misschien is het voorbij nu ik het openbaar tegenover een anoniem publiek. Demonologie was overigens ook een lezing voor een zaaltje, oorspronkelijk.

Ik kom er op terug, al zult u mij er toch niet aan houden. De veertigste verjaardag wordt een beetje beschaduwd door de dood van Spangles Muldoon oftewel Chris Cary, 29 februari jongstleden - de Carolinejock die debuteerde in de tijd na de Marine Offenses Act. Twee beroertes achtereen, eenzaam op een ziekenhuiskamer. Moet ik alweer rust in vrede schrijven...

Mike Smith R.I.P., zegt RG de 50-quidman

Gaandeweg wordt plaatjes draaien uit een steeds aangroeiend verleden een langgerekte overlijdensadvertentie. Ter hoogte van James Brown werd het mij eigenlijk te veel en hield ik op met het bijhouden. Het deed mij denken aan een anarchistisch tijdschrift als Recht voor allen, dat in de jaren zeventig als voornaamste rubriek leek te herbergen: "Zij die ons ontvielen". Het komt mij allemaal ook te dichtbij, zeker zo vlak na mijn verjaardag. Maar vooruit, de derde herdenking in een week.
Misschien heb ik geweten dat Mike Smith de zanger was van de Dave Clark Five, maar dan was het mij ontschoten. Het dient gezegd te worden dat de DC Five als enige belangrijke beatband geen last had van psychedelische of zogenaamd progressieve aanvechtingen later in de jaren zestig of in de jaren zeventig. Twee singles in Humpostijl, die nog grote hits werden ook, daar bleef het bij. Verder waren zij onbeschaamd - en waarom ook niet - rock'n'roll. Filmpjes op het net zijn een probleem. Mijn favorieten zijn de jazzy instrumentals Time en Five by five, en Try too hard en de eerste enige echte Everybody knows (vandaar dat ik weiger te verwijzen naar het Humponummer onder dezelfde titel). Die zijn niet te vinden.

Wel Glad all over en Bits and pieces achtereen:



Because:



De DC Five werden in Kringen met Goede Smaak scheef aangekeken omdat ze geen R&B-achtergrond zouden hebben. Tja, wat te denken van Reelin' and rockin' en Do you love me? In het laatste echte nummer van de Koekrant nog wel werden zij gerehabiliteerd. Terecht, dunkt mij. Rust in vrede, Mike.