Koningin komt thuis

Direct uitgekomen na mijn eindexamen, een paradigmawisseling voor de Lovin' Spoonful: countryrock. Never going back drukte juist mijn gevoel van bevrijding met een tikje weemoed uit - maar niettemin: definitief! - en het is jarenlang mijn persoonlijke nr. 1 geweest ("aller tijden" heette dat, maar dat bleek slechts voor zo'n tien jaar te kloppen).

Maar het zou helemaal niet een nieuwe richting voor de Lovin' Spoonful worden, het bleek hun zwanezang. Naar verluidt speelt de schrijver van het nummer, die het omstreeks die tijd ook solo opnam, John C. Stewart, mee op deze laatste single. (Er kwam nog een album uit waarop het ook staat). Hier gekoppeld aan Old folks.

Ik moet van Counterpunch vernemen dat John C. Stewart overleden is. Voormalig lid van het Kingston Trio, zijn muziek was bij zijn leven al Americana gaan heten - getuigenis van een tijd waarin dit soort muziek de soft power van de VS was. Bij zijn groeve werd tenslotte een ander nummer van zijn hand aangeheven dat ik het liefst in de versie van de Four Tops zou linken, maar die is niet te vinden - en laten we wel wezen, het was beeldschoon, maar van zo'n volkomen foute band die niet eens een band was:

The Monkees, Daydream believer, geschreven door John C. Stewart. Hij ruste in vrede.