En plotseling kon ik het niet meer opbrengen, de woede over het er ingeluisd zijn te solliciteren bij een genootschap waar mijn principieel trouweloze liefde van vroeger werkt. Ik had van begin af aan nee moeten zeggen tegen een aandringende uitnodiging. Ik wist al hoe onbehoorlijk deze vereniging met haar personeel omgaat. (Was trouwens vergeten dat ik het verhaal over radiospookjes hier al eens gedaan had, excuses..).
Zelfs het betere vuisten-op-tafel-slawerk (mooi dat ik hun sms'jes niet meer mot!) is gezakt.
Het zal de schildklier nog wel wezen, schreef hij berustend. Ook van de razernij die mij een paar uur geleden beving toen een winkelmeisje vond dat ik geen haast had voor de restitutie van verkeerd afgerekende speculaas (liefst 60 eurocenten..) komt mij nu vreemd over.
Klieren, het zijn klierige lichaamsdelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten