Nog steeds de langstzittende Nederlander in den vreemde

Op de dag waarop bekendgemaakt wordt dat een op de negenennegentig volwassen VS-ingezetenen zich achter tralies bevinden verwijder ik de verwijzingen naar de zaak van Harry Bout uit de linkslijst. Ik heb vaak over zijn zaak geschreven hier, ik noem slechts dit stuk, als u interesse heeft tikt u zijn naam maar in de zoekmachine in linksboven (ook bij In Clara Meijers Geest). Het is ook zeker niet de bedoeling zijn zaak te laten rusten maar zij gaat wel uit de etalage.

De tweevrouwsactiegroep de Free Harry Bout Support Groep was in feite sinds afgelopen zomer een eenvrouwsactiegroep geworden. Die ene kijkt nu niet over mijn schouder mee maar is wel degene aan wie ik boven alles loyaal zal zijn. Waarom de tweede koos voor passiviteit zou om een overweging kunnen vragen, maar deze ga ik hier zeker niet maken. Tegen het einde van het afgelopen jaar brak er iets, (nader) definitief.

Omstreeks die tijd werd de celgenoot van Harry vrijgelaten na vijf jaar detentie. Deze man werd door Harry Bout beschreven als "zo goed als mijn zoon, een familielid". Na aanhoudend vragen of betergezegd aandringen werd deze persoon opgenomen in het familiehuis te Grand Rapids, waar een nicht (oomzegster) van Harry woont. Het huis ook van de moord waarvoor Harry ten onrechte levenslang vastzit. De betrokkene stelde dat zijn gehele familie verongelukt was op weg naar hem in de gevangenis. Een treurig verhaal waar toen hij eenmaal vrij was niet veel van over bleef. En of het een goed idee is iemand die vijf jaar heeft vastgezeten - waarvoor dan ook - te huisvesten bij een 21-jarig meisje is niet eens een vraag. Haar vader noch haar vriend waren gecharmeerd van het idee. En inmiddels kwamen de emails met klachten van de moeder, Harry's zus, binnen over het tamelijk voorspelbare slechte gedrag van deze aangenomen zoon van Harry Bout. Zodanig dat hij weggebonjourd werd naar Tennessee, goed uit de buurt.

Iemand moet de kwaaie pier zijn, en dat was dan de liefste, de Free Harry Bout Supportgroep zogezegd. Zij wees Harry Bout op het onverstandige, nee onverantwoorde, van het aandringen op huisvesting bij zijn nichtje. Dit werd beantwoord met denigrerende opmerkingen over het nichtje. En een verklaring van liefde over de inmiddels allang uit het zicht verdwenen zogenaamde zoon.

Na 23 jaar zowel gek als homofiel in de nor geworden, het is niet opmerkelijk. Maar dit gedoe, dat in feite in het geheel niets met de zaak te maken had, was net te veel voor degene die geen enkele steun meer kreeg van degene(n) van wie zij die had mogen verwachten. En de liefde voor de zogenaamde zoon moet zo hoog gezeten hebben dat de liefste gemaand werd geen contact meer te onderhouden met de advocaat die zij zelf voor Harry Bout geregeld had. Dat zal iemand anders dan wel doen. Het zal wel. Zij werd ontslagen als steungroep, om precies te zijn.

Bajesmaf - zo mag je iemand wel noemen die op deze wijze zelf zijn eigen zaak saboteert. Waarmee de eigenaardige figuur ontstaat dat je iemand zou moeten helpen die dit niet eens wil en tegen wie je inmiddels een grote tegenzin hebt. Om der gerechtigheid wille doorgaan?

U hoort er vast nog wel over.

De Arabieren waren altijd al de vijand

Pete Seeger zong Tzena tzena, Harry Belafonte Hava nagila. Je ging als goj werken op een kibboets. Israel had de uitstraling van links en idealistisch. De Arabische verdrevenen heetten nog geen Palestijnen en werden over het hoofd gezien.
1967 moet radicaal het keerpunt zijn geweest: Israel dat binnen vijf dagen enorme stukken Egypte, Jordanië en Syrië verovert en - op de Sinaï na, weigert te ontruimen - hier ergens ligt het keerpunt waarop Israel de lieveling van (ultra)rechts werd en geleidelijkaan een punt van gêne zoniet afkeer voor links.
Net als Turkije is Israel informeel een militaire dictatuur, maar men wordt niet geacht daarover te beginnen zolang er nog verschillende partijen bestaan. Maar een leger met een land, dat hoort bij de leuke dingen van rechts.
En dan lijkt het alsof het altijd zo geweest is. We zijn altijd in oorlog geweest met Oostazië....

Hier een puntgave korte analyse van deze opmerkelijke omkering.

Heilig weblog

Welkom in de blogosfeer, o heilige Syncletica!

Berg u maar...

Ik had zin om de ongelooflijke flauwekul rond een eenmalig optreden van een zwemster in een totaal-zwempak ook eens melig te behandelen, aan de hand van een deun van Toon Hermans. Excuseer bij voorbaat.

Mini mini mini, maxi boerekini
Dat is de mode in 't Zwolse nat
Mini mini mini maxi boerekini
Zo gaat Fatíma naar het bad
Ze draagt een maxi boerekini, blauw, blauw, blauw
Dat gaat je door je mannenzieltje, nou, nou, nou
En ieder die 't ziet
Die zingt meteen dit lied

Fatíma, Fatíma
Kind, ik kan je nauwlijks zien ja
Fatíma Fatíma
Ga je nu zwemmen als een echte mosselima?

Wanneer gaat men zich in Nederland nu eens met serieuze zaken bezighouden? Vruchteloze vraag.

Praktisch idealisme - 2

Het is niet een christelijk gebod, maar een gebod van de naamgever van het christelijk geloof - wat men heeft, aan de armen te geven. Het lijkt alsof goed doen dus vanzelfsprekend is weggelegd voor rijken. Armen zijn slechts het object van deze goedheid - hun taak is de goedheid van de rijke te doen uitkomen. Een conclusie die men kan trekken uit menig heiligenleven waarin een rijke jongeling(e) wel zijn of haar bezit aan de kant doet en daardoor alleen al schittert in heiligheid.
Schriftuurlijk is het niet, getuige Mattheüs 10:21 sqq.:

En Jezus, hem aanziende, beminde hem, en zeide tot hem: Een ding ontbreekt u; ga heen, verkoop alles, wat gij hebt, en geef het den armen, en gij zult een schat hebben in den hemel; en kom herwaarts, neem het kruis op, en volg Mij.
Maar hij, treurig geworden zijnde over dat woord, ging bedroefd weg; want hij had vele goederen.
En Jezus rondom ziende, zeide tot Zijn discipelen: Hoe bezwaarlijk zullen degenen, die goed hebben, in het Koninkrijk Gods inkomen!

- Praktisch idealisten doen aan wereldverbetering door af en toe geen vlees te eten. Zij hebben een auto maar laten die zowaar weleens staan om met het openbaar vervoer te gaan.
Wie vegetariër is of geen auto heeft is geen praktisch idealist, maar een sukkel. Niet eens een arme die een grijpstuiver toegeworpen mag krijgen. Geen troost over kemels en ogen van naalden met betrekking tot het praktisch idealisme..

En daarom, lieve mensen, ben ik geen praktisch idealist, maar toch "gewoon" revolutionair. Toch een aardige conclusie aan dit alles. Ik was bijna bang dat ik praktisch was geworden..

Praktisch idealisme - 1

Ongewijzigd Wikipediartikel, integraal overgenomen:

Praktisch idealisme is een levensstijl.
Met praktisch idealisme wil men de wereld proberen te verbeteren. Het gaat er hierbij vooral om dat men bewuster keuzes maakt en bedenkt dat niet in alles zuiver idealistisch moet of kan handelen.
Het gaat er ook om dat men verantwoordelijkheid neemt voor zijn acties en het effect ervan op de wereld om zich heen. Met daarbij dan de notie geen schuldgevoel te hebben als je iets niet-idealistisch doet, omdat dat schuldgevoel geen positief effect zal hebben op de wereld om je heen.
Een voorbeeld van een simpele praktisch idealistische handeling is het uitzetten van de televisie in plaats van deze op standby te laten staan. Andere voorbeelden zijn minder vlees te eten (partieel vegetarisme) of een keer gebruik maken van openbaar vervoer in plaats van de auto.

- Tot zover het Wikipedia-artikel. Een nadere uitwerking bevindt zich op de site van mini-publiek-omroepje Llink:

Juist Nu is de plek om te kijken wat jij kunt doen voor een betere wereld! Op deze site vind je tips en informatie die inspireren om voor je idealen in actie te komen. Praktisch idealisten dragen niet de hele wereld op hun schouders maar gaan gewoon aan de slag.

LLiNK gelooft in praktisch idealisme: Wij zijn op heel veel manieren verbonden met de wereld: door de kleren die we dragen, door hoe we stemmen of waar we werken. En jij hebt daardoor invloed op het leven van anderen. Waarmee te beginnen?

- Bijvoorbeeld: kleding kopen met teksten tegen aids, waarvan een deel van de opbrengst gaat naar aidsbestrijding - een Zweedse wegwerpmodeketen belooft het.
Waar en onder welke omstandigheden wordt de meeste kleding van deze keten gemaakt? Laat me raden...

- Boek een hotel dat een deel van zijn winst afstaat aan... Amnesty International.
Het valt mij moeilijk hier niet een vloek bij te laten vallen. De grote Postcodeloterijprofiteursorgansiatie, in geldnood? Praktisch idealisme om een hotel te boeken dat een aftrekbare gift aan deze bijna-quango afdraagt?
In welke wereld leven deze praktisch-idealisten?

Meer over het Wikipediartikel hierboven.

Beelden en geluid geeft RG de 50-quidman

Vroeg of laat komt een nummer op YouTube of een vergelijkbaar medium. So much in love van de Mighty Avengers, hier meermalen genoemd bij voorbeeld - naar aanleiding van het overlijden van Dave 'Biffo' Beech, een van de leden van de band, nu te beluisteren met beeld. Was het nu een zwak of een sterk punt dat de auteurs, de heren Jagger en Richard, op zeker punt leentjebuur hebben gespeeld bij How do you do it? van Gerry and the Pacemakers? Het had niet moeten uitmaken, de nummers lopen daarvoor verder te veel uiteen.


De twintiger in mij (blijft die zolang ik er ben?) kan nog steeds alleen maar verliefd in haar ogen kijken. Gayle McCormick, It's a cryin' shame. O ja, hoor, ze kan ook zingen. En degene die het nummer op de internetbuis heeft geplaatst heeft wat adviezen voor ons.

Koningin komt thuis

Direct uitgekomen na mijn eindexamen, een paradigmawisseling voor de Lovin' Spoonful: countryrock. Never going back drukte juist mijn gevoel van bevrijding met een tikje weemoed uit - maar niettemin: definitief! - en het is jarenlang mijn persoonlijke nr. 1 geweest ("aller tijden" heette dat, maar dat bleek slechts voor zo'n tien jaar te kloppen).

Maar het zou helemaal niet een nieuwe richting voor de Lovin' Spoonful worden, het bleek hun zwanezang. Naar verluidt speelt de schrijver van het nummer, die het omstreeks die tijd ook solo opnam, John C. Stewart, mee op deze laatste single. (Er kwam nog een album uit waarop het ook staat). Hier gekoppeld aan Old folks.

Ik moet van Counterpunch vernemen dat John C. Stewart overleden is. Voormalig lid van het Kingston Trio, zijn muziek was bij zijn leven al Americana gaan heten - getuigenis van een tijd waarin dit soort muziek de soft power van de VS was. Bij zijn groeve werd tenslotte een ander nummer van zijn hand aangeheven dat ik het liefst in de versie van de Four Tops zou linken, maar die is niet te vinden - en laten we wel wezen, het was beeldschoon, maar van zo'n volkomen foute band die niet eens een band was:

The Monkees, Daydream believer, geschreven door John C. Stewart. Hij ruste in vrede.

De tragische Joop den Uyl

Kijk eens aan, de medeschrijver van een boekje dat thans bij De Slegte te vinden is, en dat moeilijk anders dan een portie reetlikkerij van de weduwnaar van koningin Juliana genoemd kon worden, mocht het nieuws brengen bij De Volkskrant.

Toen ik de stapels gebonden boeken gisteren in de winkel zag liggen was mijn belangrijkste gedachte: ze heeft het toch afgekregen. O ja, zelf aan het werk maar weer...
Meermalen heb ik naast Anet Bleich zitten snuffelen in oud papier op het IISG. Ik ben te onbelangrijk dan dat ze mij nog herkennend zou hoeven te groeten als medestudent uit bewogen tijden, dus ik gaf dat ook allengs op. En haar tutholacolumns in bovengenoemde courant gaven mij nu ook niet een blij gevoel. Journaliste wordt zij genoemd in de kranten die aandacht besteden aan de biografie - kom nou toch! Ons wordt onthouden of zij doctor in de geschiedenis of toch in de wetenschap van de politiek - als die nog bestaat - wordt. Maar goed, de klus is af en kost vijfendertig euro, ik wacht de paperbackeditie wel af. En ik heb een internetvrije dag genomen verder, omdat de browser totaal vastgelopen was - ik vrees dat dit het nakende einde van mijn herbouwde iMac aankondigt.

Dus hoe dan ook oud nieuws: Bernhard heeft 750.000 dollar gebeurd als lobbyist voor bombardementsvliegtuigenfabrikant Northrop. Leuk dat het in dollars wordt weergegeven, want 2,7 miljoen toenmalige guldens, dat klinkt dan weer zo miljoenig. Dus die omrekening blijft buiten de berichtgeving, laat staan de voor inflatie gecorrigeerde omrekening naar hedendaags in Nederland gangbaar geld.

Wat mij over de Lockheedaffaire al zo verbaasde: iemand die toch al niet arm is, rijkelijk onderhouden op kosten van de Nederlandse belastingbetaler m/v (dus iedereen), die ook nog eens zijn handje ophoudt voor miljoenen om gevechtsvliegtuigen te laten kopen op kosten van diezelfde belastingbetaler v/m (iedereen dus). Waar had hij die miljoenen voor nodig? Tomas Ross mag het weten...
En de Partij van de Arbeid hoeft niet te denken dat het al dan niet oranjegezinde janhagel deze partij nu plotseling dankbaar zal zijn voor de bewezen dienst. Den Uyl is nooit beloond met een tweede kabinet voor het verzwijgen van de affaire. Wat persoonlijk tragisch is, maar voor een principieel contrarevolutionaire partij toch juist iets zou moeten zijn om trots op te wezen: de strontkar kan weer over de club uitrijden, zelfs GroenLinks wordt wakker...

Proclamatie

Reclameborden in de stad waarvan de ontwerpers vergeten lijken dat metroseksueel van een vorige marketingcyclus is. De foto's doen mij aan de Proclaimers denken. Zouden zij geen eerlijke ziekenfondsbrillen dragen?
Mijnheer Klein heeft vanuit Schots gezichtspunt zijn voornaam mee...

Anarchistisch sprookje

Arthur Silber geeft een optimistische draai aan het verval van de zogeheten parlementaire democratie, in de eerste plaats in de Verenigde Staten van Amerika.
Het zou zo mooi kunnen zijn.

Fiji geflest

Het doet chic en vast ook een beetje ecologisch aan om drinkwater uit een bron op een eiland in de Fiji-archipel te kopen.
In New York, waar uitstekend water is te vinden, in de kraan en in bronnen, heet het populair. En wat dan te denken van het feit dat de bewoners van Fiji zelf regelmatig tekort aan water hebben, of helemaal geen leidingwater, zoals de foto's illustreren: putten of een wagen die wat komt langsbrengen...
Berichten over de watertekorten op Fiji zijn uiterst talrijk op het net.

Dat er een drinkwaterprobleem is op Fiji zou mij niet verbazen. Dit is op veel plaatsen het geval. Dat er volop in plastic gebotteld drinkwater geëxporteerd wordt van deze eilanden zou ik zonder BBC's Panorama even niet geweten hebben.
Mogelijke conclusie: drink Fiji Water, want "ze" hebben er banen en inkomen door. Wat maakt het dan verder uit dat "ze" zelf cholerawater drinken. Onmenselijke waanzin is gewoon in de warenmaatschappij.

Aan de macht gebracht door anarchisten...

In dit geval mag de uitdrukking zeker gebruikt worden. Het einde van een tijdperk: boodschap van Fidel Castro. Desgewenst in het Engels.

Ik zou ermee kunnen volstaan hiernaar te linken, maar met een verwijzing naar de repressie, vooral dan ten aanzien van anarchisten, kan het Cuba van de afgelopen halve eeuw niet afgedaan worden.

Cuba wordt zeker geen parlementaire democratie, maar verder? Wordt het een soort México of een Haïti? Of blijft het misschien toch Cuba zoals het nu is, min of meer? De dissidenten die ik ontmoet heb de laatste jaren waren niet tegen wat men er voor socialisme laat doorgaan, maar tegen de onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting en van andere nogal eenvoudige mensenrechten. Cuba zou hier ook uniek in kunnen worden. Maar ik doe niet aan weddenschappen.

Nieuwe staat

Eenvoudige intuïtie alleen al zou moeten volstaan om te begrijpen dat het NAVO-EU-lawaai rond het zich onafhankelijk verklarend Albanese Kosova niet klopt. Heroïnesmokkel, een VS-basis en een oliepijpleiding en consequente propaganda/desinformatie, geen wonder.
Over de zogenaamde genocide van 1998-99 die als rechtvaardiging van de bombardementen door de NAVO op Servië diende - geen spoor van herdenking zelfs meer...

Het meetinstrument en de meit

Een interviewtje met de voorzitter van de onderzoekscommissie aangaande de vele onderwijshervormingen die Nederland heeft mogen ondergaan de afgelopen veertig jaar bevat deze alinea:

"De vader en grootvader van de voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie, PvdA’er Jeroen Dijsselbloem, waren allebei actief in het onderwijs en zagen hun leerlingen onder druk komen te staan door Haagse ambities. „Mijn opa was directeur van een ambachtsschool en zorgde dat die jongens van de arme zandgronden in Zuidoost-Brabant perspectief kregen om daar weg te komen en een goede baan te vinden. Hij schreef al in de jaren zestig brieven naar Den Haag waarin hij klaagde over de toenmalige onderwijsvernieuwing van de Mammoetwet. Waarom, vroeg hij zich af, moeten mijn jongens Duits leren? Ik leer ze een vak, meubelmaker, metselaar, wever. Dàt hebben ze nodig en geen Duits. Wat dit betreft zit er wel een soort familiegeschiedenis vast aan mijn werk voor de commissie.’’

Het stuk werd op het ogenblik van linken geflankeerd door een video waarin imkers geplaagd worden door de faroa meit. Deze opmerkelijke plaag is gesignaleerd door het Algemeen Nederlands Persbureau en op geen enkele kranteredactie vond men het de moeite waard om dit bericht te controleren - of er was niemand competent om er een faraomijt van te maken. Stop het beest in de zoekmachine en verbaas u (hopelijk bent u verbaasd). Q.e.d.

Dus bij de invoering van de Mammoetwet moesten de toekomstige vaklieden Duits leren - uren en inspanning die ongetwijfeld ten koste gingen van het leren van het vak waarvoor zij op school zaten. Daar moest iets aan gedaan worden, en dat is gebeurd. Het resultaat is dat bijna geen geschoold persoon in de lagere leeftijdscategorieën nog Duits beheerst, en over Frans hoeven we het al helemaal niet te hebben. En voor timmer- of loodgietwerk bel je naar de nulzes-Pool, die brabbelt net zo goed Engels als jij. Op school kom je om seksuele moraal te leren, niet voor Duits of timmeren.

Voor deze situatie is de sociaal-democratie natuurlijk niet alleen verantwoordelijk, want in Nederland regeren altijd coalities. Er waren wel vaak sociaal-democraten te vinden op het ministerie van onderwijs, sinds 1973. En wat de sociaal-democratie aangerekend mag worden is dat zij het streven naar volksverheffing nota bene onder het motto van spreiding van kennis geheel heeft opgegeven. School is een gevangenschap van je vijfde tot je achttiende levensjaar, een gevangenschap die in ieder geval niet aan intellectuele vorming of het leren van praktische vaardigheden wordt besteed. En het waren wel degelijk de sociaal-democraten die telkens maar weer een nieuwe vernieuwing door wilden drukken - het nieuwe leren als laatste doorgeramd debacle - waarschijnlijk aangestuurd door een op hol geslagen ambtenarenapparaat op het ministerie zelf, waar men van geen ophouden weet. Een schande voor de stroming van Theo Thijssen en Eli Heimans. Het was te gek om los te lopen dat CPN-voorman Marcus Bakker het gymnasium moest verdedigen tegen de losgeslagen vernieuwingstypes: kunnen de arbeiderskinderen eindelijk naar het gymnasium, gaan ze het afschaffen. Als eigenwijs kind van een eigenwijze ouder die alle adviezen als ongetwijfeld op "stand' gebaseerd van de hand wees kan ik uit ondervinding spreken - en het is al even schandalig dat de hoogste schoolvorm is uitgekleed enerzijds en politiek aan de klamme handjes van de VVD is overgelaten anderziijds.

Zullen er koppen rollen, mensen figuurlijk met pek en veren door de straten gejaagd worden? Welnee. Als ik lees dat de conclusie is dat er een "meetinstrument voor de kwaliteit van het onderwijs" moet komen weet ik al dat de managers collega's kunnen gaan zoeken en nog jarenlang door kunnen gaan de kindergevangenschap te organiseren en breinen te verkleinen.

Breinverkleining, mind diminshing, is geen exclusief Nederlands specialisme: het hoort bij de warenmaatschappij in haar huidige stadium. Misschien is het een illusie dat er iets aan te doen is, zonder de warenmaatschappij op te heffen - en waar hebben we het over?

Maar een stoet van denkers en practici heeft zich hier toch op inspirerende wijze mee bezig gehouden: van Tolstoj en Spencer via Ferrer, Roorda van Eysinga, Ortt en Van Mierop, de Boekes, Goodman, Neil en ga maar door... Alleen al uit naam van hun geestelijk erfgoed is verzet geboden.
Lees hier verder...

JC is God, zegt RG de 50-quidman

...daar is geen moeilijk theologisch vertoog voor nodig.

De dood van Johnny Cash heeft mijn bezigheden als deejay een opmerkelijke wending gegeven, die mij tot achter de microfoon in Leeds heeft gebracht. Vreemd dit te bedenken.

MIjn Cash-nummer 1 live, met hemzelf op twee mondharmonica's.


I don't care if I do-die-do-die-do-die...

Waarschijnlijk uit de Johnny Cash-televisieshow, dus niet lang voor de dood van Louis Armstrong opgenomen: Cash en Armstrong in Blue yodel #9, aan het origineel waarvan Armstrong (met zijn vrouw op piano) had meegewerkt. Cash en Armstrong gaan samen jodelen - wel anders dan Jimmie Rodgers, maar toch...
(Er is ook een bootleg waarop Johnny dit met Bob Dylan jodelt...)

Voorlopig

Mijn grote essay over de crisis laat nog op zich wachten - ik had een aantal links verzameld ter ondersteuning en twee ervan bleken alweer achterhaald - in zoverre dat Yahoo!-nieuws niet lang bewaard wordt op het net (er zullen dus dode links op mijn weblog staan) en dat de verkiezingen in de Verenigde Staten zich tot nu toe anders ontwikkelen dan een maand geleden leek. Babarara Ehrenreich schreef wat ik een paar dagen geleden mij hier ook al afvroeg en waarvan ik nog steeds denk dat het niet kan kloppen:

Now, as the economy staggers into recession, the financial analysts are wondering only whether the rest of the world is sufficiently "de-coupled" from the US economy to survive our demise.

Een langer, eerder stuk van Ehrenreich.

De opkomst van de fabrieksindustrie betekende het einde van een levenswijze voor ambachtslieden, een dergelijk verhaal hoort ook bij het verdwijnen van deze industrie. Foto's die de negentiende eeuw op lijken te roepen
bij een reportage over Ohio.

Van de zonzijde bekeken

Is het een goed of een slecht teken dat Antiwar.com twee dagen achtereen een Britse communist in de etalage heeft met een artikel? De crisis wordt natuurlijk ook voelbaar bij zulke op minimumbudgetten draaiende ondernemingen (hoe moet ik Antiwar of Pacifica anders noemen). Het is weer fondsenwervingstijd en het gaat niet goed - Pacifica sprak mij zelfs persoonlijk aan (we have a listener in the Netherlands, in Amsterdam, hm tja betekent dit dat ik ook snel moet geven?).
Nou ja, van Neil Clark weet ik het niet, ik heb tenslotte ook bij De Waarheid gewerkt zonder ooit enige aanvechting te hebben gehad naar lidmaatschap van die partij.

Goed: hier en hier. Andrew Murray klinkt zelfs optimistisch: we may have stopped the next war. Zo kun je het ook bekijken, ik houd mijn twijfel en ben vooral verbaasd over hoe snel deze beweging is weggeëbd, eigenlijk net als de anti-kruisrakettenmobilisatie van begin jaren tachtig in Nederland.

De moed er in houden, vooruit dan maar.

Bordeauxrood en blauw

Vrouw op Lesbos ziet in de blauwe lucht Maria en de gestorven Jezus. Een visioen dat als mystieke ervaring wordt omschreven en door een commentaargever als een buitenzintuiglijke waarneming. Dit laatste is een gangbare aanduiding maar is hoe dan ook een ongerijmdheid. Als de vrouw een vrouwen- en mannengestalte ziet, die zij aanduidt als Maria en Jezus, kan zij deze figuren toch alleen met haar ogen waarnemen. Ook als er twintig mensen tegelijkertijd dezelfde kant opkeken en niets van dien aard zagen kunnen wij niet spreken van een buitenzintuiglijke waarneming. Ik zou het ten hoogste een anderzintuiglijke waarneming willen noemen, als alleen de betrokkene de beelden ziet. Dat er iets met je zintuigen aan de hand kan zijn en dat je de wereld anders kunt waarnemen dan de anderen weet ik maar al te goed uit eigen ondervinding van het afgelopen jaar.

Ik wil de waarneming van de vrouw niet in twijfel trekken of kleinerend afdoen, allesbehalve. De vraag is: hoe weet u dat de vrouwelijke verschijning in het bordeauxrode gewaad met goudmotief Maria heet (is)? Over de gestorvene, als Jezus aangeduid, wordt verder niets vermeld. Was het een weten dat in een gedachteflits tot u kwam, een overtuiging die meteen postvatte bij het zien van de beelden of was het een herkennen van een bekende ikonografie?
Er zijn geen beschrijvingen van het uiterlijk van Maria, moeder van Jezus, en Jezus zelf vermeld in de schriftelijke weerslag van hun bestaan. Er is reden om te twijfelen aan het realisme van alle ikonografie - ikonografie is trouwens nooit realistisch bedoeld.

Bernadette Soubirou heeft de vrouwelijke gestalte die tot haar sprak in de grot bij Lourdes nooit aangeduid als Maria. Dat werd door anderen voor haar gedaan. Ik vind de zekerheid van de waarneemster over wie zij zag merkwaardig, maar de strengheid die ik tenslotte wil toepassen is:
- Afhankelijk van het antwoord op bovengestelde vragen houd ik mijn instemming met de aanduiding "mystieke ervaring" in beraad. Tenzij de waargenomen gestalten zich bekendmaakten (een van hen wordt omschreven als dood, wat een extra belemmering zal zijn) kan men niet weten wie het zijn. Ik geef toe, als de vrouw in het bordeauxrode gewaad had gezegd: "Ik ben Maria, en dit is Jezus" dan was er in ieder geval grote reden tot ontsteltenis geweest. Maar dit wordt niet vermeld.
- Het is in ieder geval geen buitenzintuiglijke waarneming.


Het enige waar ik niet aan twijfel is de gewaarwording zelf. Als alles wat ik er aan commentaar op geef als sceptisch wordt aangeduid kan ik dit alleen tegenspreken. Dat ik niet sceptisch ben zal mij dunkt mij al evenmin voor de voeten worden geworpen. Ik stel vast dat de zaak van de religieuze ervaring (en hier is het adjectief eens echt op zijn plaats: een waarneming waarvoor het gepast is in schrik terug te deinzen) gebaat is bij precieze beschrijving en zoveel mogelijk scheiding tussen beschrijving van het waargenomene en interpretatie achteraf. Hier laat ik het nu bij.

Konijntje en lichtbak

Weer langsgeweest bij het academische ziekenhuis (of liever: een van de twee in deze stad) en mij mogen verbazen over de merkwaardige voertaal die men er heeft, waarbij ik als patiënt al dan niet moedwillig buitengesloten ben. Maar ik weiger niet te luisteren, maar ook om mee te brabbelen in wat men voor Engels laat doorgaan (wat ook niet van mij verwacht wordt), ik zal altijd in het Nederlands reageren in de wetenschap dat mijn Engels nu eenmaal beter is dan het hunne. Of mijn Nederlands... Sur vous et sans vous. Er wordt bijna geen aandacht aan mij besteed. Nou ja losjes wordt gezegd dat een operatie waarschijnlijk onvermijdelijk is. Prettige dag verder.

Wonderlijk hoe het voor mij belangrijkste symptoom weg kan vallen (dubbelzien) en dan toch zoiets te horen krijgen.

*

De liefste, medeoprichtster van de Free Harry Bout-supportgroep heeft indirect van degene voor wie zij zich inzet te horen gekregen dat zij ontslagen is. Nooit aangenomen, maar wel ontslagen? Je wordt bajesmaf na een kleine kwart eeuw achter de tralies, natuurlijk. Grof blijft het. Bij mij worden allerlei gevoelens opgewoeld en herinneringen die er niet mee te maken hebben en op een bepaalde manier ook weer wel. Hier laat ik het nu even bij.

*

Zeker, het Nederlandse nieuws getuigt van nog net wat meer onbenulligheid dan het nieuws elders. Economie bloeit als nooit tevoren, jubelt een opener. Als het waar is zou ik daar toch een degelijke analyse aan willen verbinden: hoe kan dit terwijl Nederland zo verknoopt is met de wereldeconomie? Of blijft het Europese vasteland gespaard? Het is niet onmogelijk maar hoe kan dit dan? Poging tot uitleg blijft uit...
Het parlement heeft niets beters te bespreken dan een boerkaverbod. Een sociaal-democraat komt uitleggen dat sociaal-democratische regelzucht het Nederlandse onderwijs heeft vernield - alsof zoiets voor anderen dan de sociaal-democraten en hun vrinden nieuws is.

Afghanistan, Irak, Libanon, Rice beticht Rusland van koude-oorlogsstemingmakerij (daar gaan we weer). En de rest van de wereld.

Gunst, er zijn maar liefst vier wetenschappelijke artikelen die ik op redelijk korte termijn moet schrijven en waarom zou ik dan denken deze donderdagochtend, -middag inmiddels, het Wereldvraagstuk eerst even op te moeten lossen? Afgezien van twee journalistieke stukken voor elders die gisteren al af hadden moeten zijn.

Op bijna alles, kom ik terug, nu eerst het bovenstaande.

De dagelijkse waanzin

Fanfaretoeters! Nieuws! nieuws! Newsnight gaat er voor zitten: de Russen zijn uit op een nieuwe koude oorlog. Een Deskundige die er een heusch boek over geschreven heeft wordt in een drieweggesprek betrokken met een type van een Denktank (dat is iets wat meer met tanks dan met denken te maken heeft, jongelui, noteer dat). De toestand is ernstig en het Westen moet een weerwoord hebben: goed bewapenen. Het valt mij op dat de deskundige auteur de naam van de Russische president niet eens kan uitspreken. Maar nu ik het opschrijf bedenk ik dat ik nog nooit een "westerse" deskundoloog de naam van Boris Jeltsin goed heb horen uitspreken, dus precedent genoeg. Tenslotte kent Ruslanddeskundice C. Rice het verschil tussen da en njet ook niet.

Afgezien van dit toch niet onbelangrijke detail: je moet maar durven. De Verenigde Staten annexeren in het wilde weg allerlei oud-Warschaupactstaten en Sowjetrepublieken bij de Noordatlantische Verdragsorganisatie, vallen landen aan de rand van het voormalige Sowjetrijk aan (want daar liggen Irak en Afghanistan tenslotte), geen land dat in staat is de VS aan te vallen en dus heeft deze mogendheid een record-oorlogsbegroting - en dan wordt ons opgedist dat Rusland uit is op een nieuwe koude oorlog?

Ach, en Ron Paul is er in feite ook mee gestopt.

Kom, laat ik even naar collegae De Sakervalk en - na een verontrustende afwezigheid wegens ziekte terug - Arthur Silber verwijzen nu het nog kan... Als tegengif tegen de dagelijkse waanzin. Je weet maar nooit wanneer die concentratiekampen van Halliburton in de VS gevuld gaan worden.

Op de heuveltop

Leuke site ontdekt, een Dominicaans initiatief - wat is er met Dominicanen? Ik volg bepaalde dingen niet goed, vrees ik.
Enfin, hier dus, met de stelling Mystieke ervaringen hebben niets met God te maken. Hier mijn interventie, voor heel trouwe lezertjes v/m geen nieuws:

En wat dan nog...

De uitgesproken anti-mystieke socioloog/theoloog Jacques Ellul vertelt in een interview dat hij omstreeks zijn examentijd een mystieke ervaring had. Hij schrok zo dat hij op de fiets stapte en "het" van zich wegreed. Meer zegt hij niet (en zal hij ook niet meer kunnen zeggen). Ik kan mij dat goed voorstellen. Er zijn ervaringen/gewaarwordingen/flitsen die verontrusten en beangstigen. Maar dat zegt nog niet dat ze iets met God van doen hebben.

Het komt er op neer: een gedefinieerde God is geen God; een begrepen God is geen God. Je kunt het dus gerust ontkennen. De schok, de verontrusting, de ontregeling blijft. Bij Ellul zo zwaar dat hij anti-mysticus werd (ik vermoed dat de grote al even anti-mystieke theoloog Karl Barth ook uit een dergelijke ondervinding spreekt).

Ik vond het lezen over de mystieke ervaring van Ellul, zittend in het gras op een Welshe heuveltop in de zon, op mijn beurt een haast mystieke ervaring.

Al met al: mee eens en niet mee eens. Niet uit onwil om te kiezen, maar uit onvermogen.

Een hoge lat

Jaren geleden maakte een vriendin van Vietnamese afkomst ons attent op een boeddhistische Meester, landgenoot van haar, die meditatie voor de vrede aanbeval. Nu ben ik bereid van alles te doen voor de vrede en als meditatie helpt, des te beter.
Ik ben een aantal ochtenden vroeg naar een asjram geweest waar gezamenlijk de stiltemeditatie werd beoefend. Er was meestal trouwens niet iemand anders, dus waren wij er met zijn drieën/tweeën/alleen, met de beheerder van de asjram. Zeven uur 's ochtends, voor je naar je werk gaat, het is misschien wat veel gevraagd. Maar dat was het punt niet.

Het viel mij in die dagen niet gemakkelijk mij te concentreren op waarop je je moet concentreren bij deze meditatie, en op den duur gaf ik het op. Op andere tijdstippen, onder eigen omstandigheden, bleek het wel te lukken.
Over de wereldvrede hoeven we het niet te hebben in dit verband. De Vietnamese Meester is in die acht jaar wel erg bekend geworden: Thich Nhat Hanh. Bij Bonhoeffer las ik dat het al heel wat is als je het klaarspeelt een minuut echt te mediteren, dus wellicht lag de lat voor mijzelf te hoog.

Op reportage bij bijeenkomsten die de trekken van een kerkdienst kunnen hebben wordt meer dan observatie gevergd - het wordt nog wel eens participerende observatie, zoniet geheel participatie. Als een Avondmaalsviering/eucharistie deel uitmaakt van de bijeenkomst is het wat moeilijk aan de kant te blijven zitten: nee, daar ben ik hier niet voor. Of als de vredesgroet wordt doorgegeven - of juist niet wordt doorgegeven: dat is geen leuke ervaring, dus is participeren wel degelijk het parool.

Afgelopen zaterdag maakte ik een voortijdig afgebroken inleiding van Christa Anbeek over het boeddhisme mee ("Boeddha is van ons!", was het remonstrantse motto). Zij deelde rozijnen rond, die gebruikt werden als oefening om in het hier en nu te zijn.
Ik pakte uit het schaaltje net een conglomeraat van een stuk of vijf rozijnen. Dus concentreren op die ene rozijn was er niet bij. En dan; het pakken van een rozijn uit een schaal verplaatste mij nu precies naar wat achteraf mijn laatste warme maaltijd in mijn datsja zou blijken te zijn geweest, 31 oktober jongstleden dus - het pakken van een handje rozijnen voor het dessert kwam mij weer voor ogen. Met alle emotie van toch nog onverwacht verlies daarna en de schijnbare gewoonheid van de handeling toen, die voor het laatst bleek te zijn geweest, op die plaats. Zulke gewaarwordingen gaan in een flits, ze beschrijven vergt veel meer tijd dan ze duren. Hoezo, in het hier en nu door middel van een rozijn?

Dus bij de publieksvraag wat men beleefde bij het zich concentreren op die rozijn bracht ik - er waren heel weinig opgestoken handen - deze flits ter sprake: de herinnering aan een vorige rozijn. "Was het een prettige of een nare herinnering?" Zij had beide kanten. "Maar had je die herinnering in het hier en nu?" Wat kun je op zo'n vraag anders antwoorden dan: ja. Dit bleek voldoende. Ik ben hier maar matig tevreden mee. Maar misschien ligt mijn lat te hoog, nogmaals.

Voor een uur stilte om mij heen draai ik echt mijn handen niet om, bij dit remonstrantse treffen bleken het nog geen vijf minuten voor stiltemeditatie te zijn. Het was voor meer dan een aanwezige al te veel achteraf. Zich stilhouden en stilte om je heen is eng, dat heb ik inmiddels wel begrepen van en over De Anderen. Intussen voel ik mij gesterkt door de vermaning van Bonhoeffer, ik moet wel aantekenen dat ik in minder dan vijf minuten niet tot een volle minuut aaneengesloten kan geraken. Een uur is geschikter om die minuut zoniet ietsjes meer over te houden.

Misschien ben ik toch boeddhistischer dan ik zelf denk.

De vreemdeling in uw midden

Het was een koude, regenachtige januaridag, er waren verkiezingen vanwege de val van Balkenende-I en normaalgesproken zou ik mijn burgerplicht als (vice-)voorzitter van het stembureau hebben vervuld.
Maar het was ook de dag waarop F. Baraya begraven werd, in een naamloos graf in het islamitische hoekje van Westgaarde, de grote begraafplaats in Osdorp. Of de man echt Baraya heette, of hij inderdaad uit Burkina Faso kwam, het zijn vragen die wellicht nooit zullen worden opgelost. De imam en twee assistenten dielven de aarde over de begravene heen, spraken een gebed uit en gingen. De katholieke pastor bleef nog een tijd alleen bij het graf bidden. Nu ik dit opschrijf bedenk ik dat het niet eens helemaal zeker was of de overledene moslim was, al was het wel waarschijnlijk.

Ik was bij de begrafenis aanwezig met twee maatjes van de Bezoekgroep Grenshospitium. Wij hadden mijnheer Baraya waarschijnlijk nooit ontmoet. Hij was al ziek geweest bij aankomst en hij kwam zelden van zijn cel in de gevangenis voor papierlozen. Hij bleef regelmatig op bed liggen, in de laatste weken bevuild doordat hij niet meer in staat was om op te staan en naar de wc te gaan. Verpleegkundigen deden of helemaal niets of gaven een pijnstiller. De precieze aard van zijn ziekte is ook nooit duidelijk geworden: malaria in combinatie met open tuberculose of nog iets ernstig(er)s. De Europese taal die hij sprak was Frans en er was geen personeel bij de hand dat competent was hem hierin te woord te staan.
De bewakers van het Grenshospitium moesten machteloos toezien hoe Baraya verwaarloosd en wel weggleed en tenslotte dood in zijn cel bleek te liggen. “Is dit Nederland?” was de vraag die zij – toch wel iets gewend in het opsluitcentrum in de Bijlmerbajes – stelden. Ziek? Hier is paracetamol – het spreekwoordelijke geneesmiddel voor de gevangenen, van wie de meesten overigens inderdaad voortdurend hoofdpijn hadden. Bewakers (officieel: vreemdelingenbegeleiders) en ander personeel van de inrichting stonden duidelijk aangeslagen als getuigen bij de begrafenis. Als hij nabestaanden heeft in West-Afrika, en die moet hij wel hebben, dan weten deze nog steeds van niets. Het is de vraag of het zou helpen als zijn verhaal in het Frans op het internet gezet wou worden.

Bij de uitgang van de begraafplaats stonden twee verslaggeefsters van de VARA. Ik kon hun wel van alles vertellen over Toestanden in het Grenshospitium, maar het moest onder geheimhouding – en ook het feit dat geheimhouding verplicht was moest geheim blijven. Dit alles op straffe van het vervallen van de mogelijkheid de papierlozen te bezoeken, waarmee het wederzijdse contact met de Nederlandse samenleving geheel zou vervallen. De VARA heeft dankzij mijn aanwijzingen toch een reportage kunnen maken, en een jonge journaliste van De Volkskrant later nog wel meer. Ik kan mijn medeplichtigheid aan deze publiciteit nu wel onthullen omdat de zaak-Baraya meer dan een vervolg heeft gehad, tot vorige week aan toe.

Er waren de elf doden van oktober 2005, gevangen in een uit containers opgebouwd complex bij Schiphol. Tot op het moment dat dit geschreven wordt wil Justitie insinueren dat de elf doden omgekomen zijn doordat een gevangene onvoorzichtig met een sigaret is omgegaan, ook al is deze Libische man al twee keer vrijgesproken. Dat het opsluiten van onschuldigen en de incompetentie van het personeel er iets mee te maken zouden kunnen hebben dient buiten beschouwing te blijven. En vorig weekeinde overleed op een van de bajesboten in de Rotterdamse haven, waar nog steeds papierlozen worden opgesloten, een man die tot nu toe alleen bekend is als Karim uit Algiers. Hij had een hartaanval en kreeg een hoestdrankje. En natuurlijk paracetamol.

Het was een man uit Algerije die ik sprak in het Amsterdamse Grenshospitium die mij er op wees dat de Koran zegt dat wie een mens doodt de gehele mensheid doodt. Het kwam mij bekend voor maar ik vroeg mij af of het uit de Koran kwam – was het niet de Talmoed, zoals geciteerd als motto voor Saving private Ryan?
Maar de Algerijnse man uit Amsterdam had gelijk. Soera 5:32 zegt ook dat wie één mens redt daarmee de hele mensheid redt. Woorden die de Dienst Justitiële Inrichtingen en natuurlijk het hele ministerie van justitie zich mag aantrekken.

Ik ben zo vrijmoedig de verplichte stilte rond het opsluiten van vreemdelingen te verbreken doordat een freelancer voor Spits! de door justitie opgelegde zwijgplicht heeft weten te doorbreken. Moge het zwijgen nu definitief doorbroken zijn.

*


Wat ik op christianarchy.org geschreven heb in de week na de begrafenis:

22 januari 2003. F. Baraya (1972-14 januari 2003) wordt in naamloos graf nr. 615 bijgezet op Westgaarde. De bekenden waren zijn bewakers. Degenen die zich zijn vrienden zouden noemen mochten er niet bij zijn. Van zijn familie in Burkina Faso is niets bekend, dus eventuele nabestaanden weten van niets. Hij kwam naar Nederland als vluchteling en mocht blijven - in de grond. Het regent gestaag en ik praat mijn mond voorbij tegen VARA-verslaggeefsters. Ondanks de regen wint de PvdA de verkiezingen - maar net niet genoeg. De man van de strenge Vreemdelingenwet mag burgemeester van de multiculturele hoofdstad blijven.

In de naam van God, de barmhartige, de genadige.

Voetjes van de vloer met RG de 50-quidman

Deze meende ik zelf ontdekt te hebben als horende in het northern-paradigma. Maar nee. "En P.J. Proby heeft hem ook opgenomen," kreeg ik te horen. Oor er voor heb ik wel, al zeg ik het zelf: That's the tune, The Vogues.


De laatste dans die moet je mij nog schenken, zingt Kim Weston. Het is playback, ze lacht er bij en dat hoort niet en in geruis juicht een onzichtbaar publiek. Hier de betere geluidskwaliteit, voor het beschreven filmpje van Take me in your arms (rock me a little while): kijk en luister hier.

Lentebericht

Voor mij een recordwaarneming: drie of vier dwergvleermuizen (één paartje) fladderend boven Amsterdamse binnenstadsstraten, zes uur 's avonds.
Ook de mate waarin allerlei bolgewassen bloeien (narcissen, krokussen) is voor Nederland buitengewoon vroeg. En dan is het
toch nog koud genoeg geweest in december om de winter toch echt winter te maken.
Ook insekten waren flink actief in de zon (tuinhommels onder andere).

We zijn er en wat nu?

Tsjaad is zo'n stuk Afrika dat bij de conferentie van Berlijn in 1885 aan Frankrijk is toegewezen. De rechte lijn die de verzamelkolonie Frans West-Afrika moest scheiden van Frans Equatoriaal-Afrika werd dan maar de westgrens van... tsja, Tsjaad. Zolang het land bestaat (en heeft het eigenlijk ooit bestaan?) heerst er burgeroorlog, en dus steunt Frankrijk de zittende regering, maakt niet uit hoe deze aan de macht is gekomen. Een uitzichtloze zaak. Tsjaad is - alleen een blik op de kaart zou al moeten volstaan - een monument van de wandaden die de Europese mogendheden in Afrika verricht hebben: hier hebben jullie je eigen onafhankelijke staat. Maar wie zijn "jullie"?

De hoofdstad van dit Franse koloniale departement heette Fort Lamy, het is bij de onafhankelijkheid herdoopt in N'Djamena, "we zijn er" - aan de overkant van de woestijn bij het Tsjaadmeer - een meer dat schielijk aan het verdwijnen is.

De nieuwste opstandelingen waren er inderdaad, maar kenden er de weg niet en slaagden dus niet in hun verovering van de hoofdstad. Sarkozy staat trouwens pal voor de huidige president, al vraag ik mij wel af op wat voor gronden - maar omdat er van begin af aan Franse militairen in de weer zijn geweest zal er ongetwijfeld een hoger doel achter zitten - ik las ergens iets over olie. Zou het echt?

Honderden in de verslagen natuurlijk niet bij name genoemde doden. En alweer uit het wereldnieuws verdwenen. Tsjaad.

Illustratie: het lot van Rabih az-Zoubayr, die het gewaagd had zich te verzetten tegen de Fransen, 1900.

Kardinaalsmutsen op de hoorns genomen

De grote grazers zijn in het Oostvaardersplassengebied aangesteld om bosopslag te voorkomen, en bos voorkomen ze, dat staat vast. En daarbij ook de aanwezigheid van bos- en rietlandvogels.

Sinds een jaar lopen Schotse hooglandrunderen en koniks rond in de noordelijke Kennemerduinen, losgelaten net drie jaar nadat de Soayschapen afgeschoten en voorbestemd tot uitsterven waren. Het verhaal van natuurbeheer (het woord alleen al) in Nederland is het verhaal van een waanzin, verteld door een gek.
Het is nu al te observeren hoe de hooglanders vlierstruiken en kardinaalsmutsen op de hoorns nemen, om redenen die mij verder ontgaan. Geen van beide struiken zijn zeldzaam te noemen, maar ze spelen wel een belangrijke eigen rol in het duinlandschap, ten aanzien van insekten en vogels. En de kardinaalsmuts heeft in de duinen zijn hoofdbiotoop. Ik vraag mij af wanneer de rampenverhalen over achteruitgaande vogels in het duin zullen verschijnen. Geen verantwoordelijke zal zich op zijn onwetendheid kunnen beroepen gezien de schokkende cijfers van achteruitgang en verdwijning uit het Oostvaardersplassengebied.

Daarnaast moet mij van het hart dat het mij in het geheel niet bevalt dat er op allerlei plaatsen in het duin runderroosters en hekwerken zijn verschenen, waardoor het gevoel van eenheid ten aanzien van het duinreservaat ook verloren gaat. Enfin, de foto's spreken voor zich. Koniks en hooglanders prettig van elkaar gescheiden, en voor de mensen een bankje - waar ik niet zou hebben durven zitten op dat ogenblik - het maken van de foto's was al een delicate bezigheid.

Ennui 2008

Er is wel het een en ander aan Ron Paul dat mij niet bevalt, maar net iets meer dat mij wel bevalt: hij is de enige overgebleven vredeskandidaat bij de grote twee. Zeker, Nader en McKinney zijn ook vredeskandidaten - maar hebben zij het vermogen mensen te mobiliseren zoals Paul dit nu voor elkaar krijgt? Ik denk niet dat er een kansrijker kandidaat voor een derde partij zal zijn in de VS dan Paul.
Maar zoals het er nu uitziet wordt het een verschrikking in november. McCain of Clinton - goed, als je ten onder moet gaan, ga dan ook ten onder onder leiding van weer een halve zool.
Als de ondergang van Rome op televisie was uitgezonden, zou het dan ook zo vervelend zijn geweest?

De vijfde deze dag - 2

En plotseling kon ik het niet meer opbrengen, de woede over het er ingeluisd zijn te solliciteren bij een genootschap waar mijn principieel trouweloze liefde van vroeger werkt. Ik had van begin af aan nee moeten zeggen tegen een aandringende uitnodiging. Ik wist al hoe onbehoorlijk deze vereniging met haar personeel omgaat. (Was trouwens vergeten dat ik het verhaal over radiospookjes hier al eens gedaan had, excuses..).

Zelfs het betere vuisten-op-tafel-slawerk (mooi dat ik hun sms'jes niet meer mot!) is gezakt.

Het zal de schildklier nog wel wezen, schreef hij berustend. Ook van de razernij die mij een paar uur geleden beving toen een winkelmeisje vond dat ik geen haast had voor de restitutie van verkeerd afgerekende speculaas (liefst 60 eurocenten..) komt mij nu vreemd over.
Klieren, het zijn klierige lichaamsdelen.

De vijfde deze dag - 1

Op de dag waarop ik Die Geschichte der Leben Jesu-Forschung van Schweitzer bij De Slegte liet staan (want gezet in Fraktur - misschien is er niet eens een andere uitgave), werd ik attent gemaakt op deze site uit remonstrantse hoek: Jezus is van ons.
Klinkt wat hebberig, maar er komt ook een goede strijdbare vrijzinnigheid uit naar voren. Het werd tijd.

Reevooluut- eh... wij bedoelen Reekreeaatsie!

En plotseling was er die beweging van opstandige studenten, de late jaren zestig/jaren zeventig overgedaan, eender en anders.
Instituten bezet, colleges verstoord, harde eisen dat er koppen dienden te rollen en op grote schaal ontslagen zouden vallen.
Eerst was biologie aan de beurt. Medicijnen, scheikunde en natuurkunde konden niet achterwege blijven. Sterrenkunde en geologie gingen voor de bijl. Wat nou, vijftien miljard lichtjaren? Wat nou, fossielen? (De meeste opstandige studenten hadden wel een auto bij de hand die op fossiele brandstoffen reed – van pa of van henzelf - maar aardolie is een kwestie van een paar jaartjes ondergronds broeden, niks miljoenen of miljarden jaren, dus ook niks tekorten).
Bij geschiedenis had men het wel eens over oudere jaartallen dan 4004 voor Christus: weg ermee. Ook de talen en letteren gingen voor de bijl. Wat nou, vergelijkende taalwetenschap? De wetenschap heeft allang vastgesteld hoe juist Genesis 11:1-9 is, de toren van Babel was nu een discotheek voor de Amerikaanse bevrijders van Irak, wij willen echte wetenschap! Bij de sociale wetenschappen werd ook verkondigd dat de maatschappij evolueerde, dat moest afgelopen zijn. En zo viel langzamerhand iedere faculteit of hoe ze het ook allemaal noemden de laatste tijd voor de bijl voor studenten die echte wetenschap eisten, ritmisch zwaaiende met een in bruine of zwarte kaft gehuld boek. En bij hen voegden zich baardige studenten met een groen boek en zelfs gesluierde meisjes, die allemaal ook Echte Wetenschap kwamen eisen.
Alleen bij rechten en economie bleef het rustig. Tenslotte was men eerbied verschuldigd aan de overheid die het zwaard niet vergeefs draagt, en Balkenende en Rouvoet hielden zich opvallend rustig bij al dit rumoer (en Bos dus ook). En de meeste opstandige studenten bleken juist afkomstig uit de hoek van economie en bedrijfskunde. Ja kijk, aan die passage van God en mammon waren ze nooit toegekomen, Genesis was al meer dan genoeg wetenschap geweest. En dan, je moet ook weer niet werkelijk alles letterlijk gaan nemen. Je kunt ook overdrijven.

Voor de reekreeaatsionairen dus hierboven: the Left Reverend Gene McDaniels met A hundred pounds of clay. En hier heb je Elvis (die is niet dood! de wetenschap zegt het zelf!) die vanuit de Toren van Babel dit liedje letterlijk neemt.

Naar Schotland met RG de 50-quidman

Movin' on up van Primal Scream. Wat hoef ik er aan toe te voegen?


De eerste glimp van KT Tunstall, in Later, ruim twee jaar geleden. Klein wit meisje met grote gitaar en grote stem, met een nummer waarin de Wolf naklinkt. Helaas bleek de rest van het album niet interessant, en inmiddels is zij tamelijk beroemd. Black horse and the cherry tree.

Taraxacum

Opmerkelijke waarneming van het verder zeer algemene: de eerste bloeiende paardebloem, tussen straatstenen aan de Herengracht, Amsterdam, 1 februari...

Maso's gemiste kans

“Er zijn momenten dat ik het idee dat het met mijn dood gewoon is afgelopen, bijna ondraaglijk vind.” Een uitgangspunt om te gaan speuren naar de mogelijkheid of bewijsbaarheid van een leven na de dood. Het lijkt mij een alleszins legitiem uitgangspunt, zolang ik hier voor iedere lezer(es) staat. Helaas ben ik niet onder de indruk van Ilja Maso’s speurtocht in Onsterfelijkheid – van twijfel naar zekerheid (Kampen: Ten Have, 2007). Ik betreur dit oprecht, omdat het speuren een overtuigender tocht en een overtuigender aankomen wettigt. Nee, zekerheid is er niet te bieden, voorbij wat Felix Ortt vaststelde: een groeiende zekerheid reeds in het aardse leven. Maar een aannemelijke aankomst voor een welwillende lezer als ik lijkt mij niet te veel gevraagd.

Zowel Maso’s filosofische argumenten tegen of voor een mogelijk leven na de dood komen mij beperkt voor. Ik ken niemand van degenen met wie hij in discussie treedt of wier standpunten hij overneemt. En na het lezen krijg ik ook niet de aanvechting alsnog tot kennismaken over te gaan. En waarom ik de verhalen uit of over het hiernamaals in het zesde hoofdstuk zou moeten accepteren ontgaat mij. Is het een kwestie van willen? Ik geef toe dat definiëren een aanvechtbare bezigheid is, maar moet toch vaststellen dat leven en dood contrair tegengestelden zijn. Een steen is niet dood, want heeft nooit geleefd. Hieruit kan men evenwel niet besluiten: een steen heeft het eeuwige leven. Een leven na de dood is vanuit de logica uitgesloten. Heeft de geest of de ziel het eeuwige leven? Zo ver wil Maso ook niet gaan. Hoe ver dan wel?

Hij haalt vier gevallen aan die als bewijs van een leven na de dood kunnen dienen. Als er voor één bewezen is dat het waar is, is het voor allen bewezen, vindt hij. Statistisch gesproken volstrekt onverantwoord, maar laten we het door de vingers zien. Overtuigt hij met deze vier gevallen?

Een verhaal over een medium dat de dader van een moord “doorkrijgt” – het lijkt mij geen uniek geval. Ik zou het een spookverhaal noemen, en als de door het medium opgegeven gegevens echt kloppen dan gaat het om een principeel onherhaalbare (dus niet toetsbare) gebeurtenis die evenwel te denken geeft. Tegelijkertijd gaat het ’t menselijk verklaren in het algemeen te boven. Ik zie de uniciteit van het geval niet in en weet niet wat het meer bewijst dan wat het is – en het is een raadsel. Aan een raadsel kan geen zekerheid ontleend worden. Daarnaast: buitengewone beweringen vragen om buitengewone bewijzen, en het scheermes van Ockham dient altijd bij de hand te zijn.

Wat mij oprecht irriteert is het verhaal over Antonia Michaela Maria Ruiz de Prado. Een Duitse gelovige in reïncarnatie weet over haar zestiende-eeuwse gestalte zoveel te vertellen dat aantoonbaar juist is (behalve dan het niet onbelangrijke gegeven van haar eigen naam en achtergrond) dat het wel waar zou moeten kunnen zijn.
Uiteraard heeft de betrokkene op de pijnbank gelegen bij de Inquisitie, maar zij en de beul worden verliefd op elkaar en trouwen. Gek is dat, je was nou nooit een eenvoudige boerin of naaister in de zestiende eeuw. De brandstapel of de pijnbank is toch wel het minste dat eruit te slepen moet zijn. Kitsch van de bovenste plank, waarvan ik nooit de moeite zou hebben genomen het een en ander na te trekken – behalve nou juist de onvindbare naam van de betrokkene (is Michaela een zestiende-eeuwse Spaanse naam?
Waarom krijg ik op deze naam slechts twee treffers, in het Portugees nog wel...).

Glaasjes op tafel, of het ouijabord. Patience Worth heet de getuige uit het hiernamaals die als bewijs dient. Spiritisten hebben dunkt mij wel meer overgeganen in huis die enorme mededelingen doorgeven, en anders de parapsychologen wel (voorzover er veel verschil is). De vraag is: waarom heeft het hiernamaals zich met de zusjes Fox plotseling gemeld en is het zo druk geworden, en geleidelijkaan – zeker voor de hooggeschoolde wereld – weer zo stil. Liever geen ouijabord als bewijs (klopt het dat dit in tweetalig Brussel is uitgevonden: Oui/Ja – dit terwille van spoken die een van beide beheersen?). Waarom niet vermoeden dat Pearl Curran en de schrijfster Patience Worth een en dezelfde zijn? De documentatie van immigranten in Noord-Amerika is overtuigend sluitend – en de genoemde Patience Worth komt er niet in voor.

Voordat ik de zoekmachine er op losliet leek het verhaal van Jagdish Chandra mij nog het overtuigendst. Er moet altijd bij aangetekend worden dat verhalen over vorige levens vooral “werken” in een omgeving waarin men geneigd is hierin te geloven – in India dus bijvoorbeeld. Maar waarom krijg ik slechts acht treffers op "jagdish+chandra+babuaji”, Maso’s relevante gegevens?

Jammer. Ik ben niet onwelwillend ten aanzien van Maso’s wanhopig niet-berusten en zoeken naar bewijzen. Maar ik ben na het lezen van zijn boek niet overtuigd. En ik kan mij wel voorstellen dat er aan de Universiteit voor Humanistiek mensen rondlopen die zich schamen voor deze publicatie van een hoogleraar wetenschapstheorie.