Men zegt dat in de bijnadoodervaring je hele leven langsflitst. Het kan zijn, ik heb zelf nog nooit iemand gesproken die het heeft meegemaakt.
Wat ik mij sinds ik dit vernomen heb steeds afvraag, het komt zeker een keer per week voor:
Zie je ook al die keren dat je met een plastic zakje aan het worstelen bent geweest langskomen? Een vuilniszak waarvan de bovenkant niet open wil. Nee, met spuug werken (doe ik ook liever niet) haalt niet uit. Op het laatst komt er een schaar aan te pas.
Op de groenteafdeling van de handige supermarkt. Moet ik daar met spuug gaan werken? Kom nou toch. Worstel worstel.
Een vrouw bij de Engelse drogisterijketen B., die mij zag worstelen, deed mij voor hoe het moet: met beide handen de zak heel strak trekken en dan wrijven: ja! hij gaat open! Alleen met die vuilniszak werkt dit niet altijd.
Maar goed: die bijnadoodervaring. Kiesheidshalve kun je niet vragen: hoeveel mooie Eerste Nachten zag je, en beleefde je ze helemaal opnieuw, in die tijdloze flits? Nee, het worstelen met dat zakje, dat vind ik interessant. Komt dat ook langs?
En met veters kun je ook vechten. Blijkt dat het strikken nog een hele kunst is. Bewaar me.
En net toen ik mij er over heengezet had dat veterloze schoenen eigenlijk niet kunnen raakten ze uit de gratie in de schappen.
"Hee broer, zometeen val je." Of woorden van dezelfde strekking. Hoe vaak? Zie je die keren ook langsflitsen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten