Er is een kerkdienst die ik zonder aarzeling beslist innig wil noemen: de completen, de slotgebeden van de avond. Een van de gezangen die ik naar ik meen uit mijn hoofd weet te reproduceren:
O Christus, licht en dageraad,
Die stralend in het duister staat,
Licht van het licht der zaligheid,
Die onder ons Uw licht verspreidt.
Nu het dagelicht ten onder gaat
Geef dat Uw licht ons niet verlat'
Sta gij ons met uw stilte bij,
Opdat in ons uw vrede zij.
Zie trouwe Vader op ons neer,
met Jezus Christus onze Heer,
Tezamen met de heil'ge geest
zoals het altijd is geweest.
En wees gerust, als het niet juist of volledig is, dan volgt de correctie nog wel.
In de abdij van Egmond is het laatste vers "de dagen zijn van onze Heer". Hoewel ik de completen hier de afgelopen acht jaar vrij regelmatig bezocht heb, ken ik de liturgische liederen hiervan minder goed.
Gisteren 18 januari maakte ik zeker vier rondjes om de Geertekerk in Utrecht, waar een bijeenkomst was van de Raad van Kerken. Buiten wees niets er op dat er iets aan de hand was. Vrijwel lege parkeerplaats. De deuren waren dicht. Het regende. Door de ramen hoorde ik de melodie van het bovengenoemde lied - de cantorij aan het oefenen?
Ik zal wel net iets te laat zijn aangekomen, maar door de verwarring van de dichte deuren en de machteloze rondjes werd het onaangenaam te laat. Ik ben wel binnengekomen, tenslotte. Maar wat hoorde ik nu precies zingen door het raam?
Veni Creator Spiritus, negende-eeuwse melodie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten