Bij een marktstalletje in Carnabystreet, gedreven door twee modmeisjes, kocht ik mijn eerste onbekende R&B-plaatje uit Engeland - The Velvelettes met These things will keep me loving you. Ik had nog nooit een single van de Velvelettes gezien - een groep die ik alleen kende van de Engelse radio -, dus ook al kende ik het niet, ik kocht het blindelings. De meisjes van de marktkraam complimenteerden mij met mijn aankoop. De onvergetelijke eerste.
Ik wist niet dat dit een van de eerste northern soulhits was geweest, ik wist niet eens wat northern soul was en wat het verband was met al die vreemde hits in Groot-Brittannië vanaf pakweg 1968 - tot de stroming ondergronds werd gedrukt door het dominante zuiden. Dit alles weet ik pas sinds betrekkelijk kort.
Eigenlijk pas sinds mijn debuut in Vaaghuyzen, toen ik zomaar wat dansbare R&B achter elkaar draaide, en habitué Vince blij uitriep: northern soul! (om precies te zijn: bij Donnie Elbert, A little piece of leather). Na afloop vertelde hij mij dat ik hem in gedachten teruggebracht had naar het Wigan Casino, waar hij iedere week was geweest, destijds. En dat ik de eerste Nederlandse deejay was die hij ontmoette die er gevoel voor had.
Gunst. Nogal een compliment, en iets wat ik tenslotte verder ook niet kon waarmaken omdat ik alleen intuïtief koos uit eigen collectie. Ik draag niet de last van een Engelse historie en traditie.
Die kwam langs in de vorm van drie deejays die samen met hun vrouwen een wild weekeindje Amsterdam wilden doen (het huwelijksjubileum van een van de stellen vieren) en via het net achter mij gekomen waren en gevraagd hadden of zij een box zouden meenemen en ergens draaien. Het werd het startschot van de northern soul in Amsterdam. De locatie werd toch maar het vertrouwde Vaaghuyzen, omdat een proefavond in de OCCII tamelijk rampzalig was verlopen.
Elf uur lang De Muziek: Lady Godiva samen met Chris, een trouwe liefhebber die op onze publiciteit was afgekomen, Mark Fisher, Hans Diepstraten, Steve Csordas, Tim Brown, Molly (het drietal loste elkaar af) en tot slot ikzelf. Omdat de Engelsen geen haast hadden met beginnen legde ik alsnog de brug na Hans, die in het algemeen midtempo draait - en om het tempo al een beetje op te schroeven legde ik de Velvelettes op de mat - het genoemde singletje. Geen bewuste of symbolische keuze, zomaar de eerste greep uit wat ik bij mij had.
In de menigte beneden zie ik Chris naar mij kijken en wuiven en zijn wijsvinger en duim bij elkaar brengen.
Voor het eerst was ik als zelfstandig volwassen mens naar Londen geweest, met twee collega's van de radio.
Op de vrijdagavond na terugkeer draaide ik een blokje van vijf vrouwelijke artiesten achter elkaar, met Carole King erbij (niet iets uit haar jammerperiode), en The Velvelettes dus. Na afloop van het blokje bedacht ik hoezeer mijn vroegere Nijmeegse lief M. dit blokje gewaardeerd zou hebben, en plotseling ging de gedachte door mij heen: nee, ze heeft het gewaardeerd, want ze is in de stad (Amsterdam dus) en ze heeft het gehoord. Een vreemde telepathische ingeving, we hadden toen alles nog goed was wel vaker elkaars gedachten kunnen raden, maar wat moest ik hier van denken?
De volgende dag moest ik met de trein naar Leeuwarden, en ik zie haar tegenover mij staan op het perron voor de trein naar NIjmegen. Ze was dus inderdaad in Amsterdam (geweest); om de ontmoeting te vermijden - waarschijnlijk - dook ze met een wat moeilijke blik de restauratie binnen die zich op dat perron bevindt, en omdat ik tenslote mijn trein moest halen heb ik het zo gelaten. Het echte leven gaat niet als in de Hollywoodfilms. Het is het laatste dat ik ooit van haar in het echt gezien heb.
(Naar een voordracht gehouden te Wageningen, 19 november 1994, ook weergegeven in : Demonologie van de demonologie, in: Arcade #5).
Wat hier niet bij vermeld stond: na de stationsscène kon ik bedenken waar zij waarschijnlijk had verbleven, een zogeheten vrouwenkraakpand waar verplicht de Vrije Keyser aan had gestaan en waar men niet snel genoeg RVZ had uitgezet. Daar zal M. dan wel op aangedrongen hebben, denk ik dan. Met De Vrije Keyser viel de legendarische 95,5 eigenlijk niet te delen, want ze noemden zich anarchist hetgeen voor hun betekende dat ze met niemand iets te maken wilden hebben, ook niet met hun eigen collega's uit de kraakscene, laat staan met ons of WHS.
Ik vond het een waagstuk hierover iets te zeggen daar in Wageningen, maar het hoorde bij Mediamieke Ervaringen met het Medium, en voor een zaaltje is weer iets anders dan op papier. En nog weer anders is dit medium, waar het nu voor het eerst wordt losgelaten.
Ik zeg het hier en nu nog maar eens: ik vind dit soort gewaarwordingen griezelig, zit er beslist niet op te wachten en zou willen dat er een rationele verklaring voor gevonden kon worden (die evenwel door het principieel onherhaalbare van dergelijke gebeurtenissen moeilijk te vinden zal zijn), Ik had ze eigenlijk buiten het spookverhaal voor Arcade gelaten, maar de redacteur-uitgever vond dat het er juist bij moest.
Wat er allemaal vastzit aan een plaatje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten