Waken

Vroeg carnaval, vroege vasten, vroeg Pasen - dus ook vroeg in het jaar de Paaswakes bij het grenshospitium - thans in Oude Meer bij Schiphol.
De site met het schema, te beginnen op 6 februari Aswoensdag.

Bevrijdingslied

Mijn eerste ochtend alleenwonend. Gewoontegetrouw zet ik de radio aan en door de nog tamelijk lege ruimte klinken Los Angeles met La Malagueña. Pas toen het maandagochtend deze week in mijn hoofd schoot besefte ik hoezeer het een bevrijdingslied is geworden voor mij. Maar waar gaat het eigenlijk over?
Het internet gaf een diakrietloos antwoord - ik hoop dat ik het goed heb aangevuld.

LA MALAGUEÑA

Qué bonitos ojos tienes
Debajo de tus dos cejas,
Debajo de tus dos cejas,
¡Qué bonitos ojos tienes!

Ellos me quieren mirar,
Pero si tu no los dejas,
Pero si tu no los dejas
Ni si quiera parpadear.

Malagueña salerosa,
Besar tus labios quisiera,
Besar tus labios quisiera,
Malagueña salerosa.

Y decirte niña hermosa
Qu’eres linda y hechicera,
Qu’eres linda y hechicera,
Como el candor de una rosa.

Si por pobre me desprecias
No te concedo razón,
No te concedo razón,
Si por pobre me desprecias.

Yo no te ofrezco riquezas
Te ofrezco mi corazón,
Te ofrezco mi corazón
En cambio de mi pobreza.

Rita en Line op zoek naar adders

Nog een verontrustend bericht: verzet als ziekte waar je pillen tegen te slikken krijgt.
Het zal de heersende orde niet redden. Het kan wel bepalen in welke richting het verzet tegen die orde gaat.
Adderall, ritalin - hoe verzin je de namen trouwens...

Gekozen voor oorlog

Zijn de journalisten de grondstofbereiders voor historici?
Omdat ik zowel journalist als historicus ben zou ik het graag zo zien. En misschien is er een tijd geweest dat het zo was.
Benedict Anderson schetst in Imagined communities hoe het ontstaan van het kapitalisme samengaat met de opkomst van de drukpers. En de drukpers heeft alleen betekenis als zij vrij gebruikt kan worden. Kapitalisme en vrijheid van meningsuiting horen bij elkaar. Dus: toch maar liever kapitalisme...?

Maar in het tijdperk van totale centralisatie (hoeveel dagbladuitgevers kent Nederland nog?) en ideologisch gemotiveerde centralisatoren als Murdoch - vriend van degenen die hij in het zadel helpt - staat de vrijheid van drukpers onder vuur. Ja, wat u zegt, er is een ander medium voor in de plaats gekomen. Zolang het mag duren?

Radio, televisie en kranten braken in hoofdzaak de propaganda van het zittende regime van dienst uit. Vrijheid van meningsuiting namens een vrij gekozen bewind. U herinnert het zich gewoon verkeerd, hoe dat gegaan is met de invasie van Irak, zegt het ministerie van Waarheid.

Onze soort massamoordenaar

Indonesië was onder Soeharto relatief stabiel en het had een sterke economische groei. Dixit Verhagen, Nederlands minister van buitenlandse zaken. Over deze massamoordenaar wordt getreurd onder zijn vrienden. Genocide is alleen genocide als wij het zo noemen, begrepen?

Pramoedya Ananta Toer mocht hem al in 1999 uitgeleide doen.

Sjoebsjoeb sjeboem zegt RG de 50-quidman

Een soulmate maakte mij attent op de doowop die er in Youtube rondwaart. De posters zijn zeker zulke freaks als de northern soulies, voorzover het niet dezelfde mensen zijn.
Sh-boom - life is but a dream van The Chords.



...de Crew Cuts, ook Sh-boom.



Wat Teenage kicks is voor John Peel is dit voor collega Dr. Doowop, via wie ik het oorspronkelijk ken. Hier ben ik dan eens te jong voor, al is dat bijna niet te geloven, nietwaar.
The Penguins, Earth angel.


Latere en witte doowopgroep The Vogues, Five o'clock world



De Proclaimers met hun versie...

Eindkrak in zicht

Justin Raimondo is ook op het punt van de crisis "om", ik durf niet zoals hij te zeggen of zij strucureel aan de militarisering te wijten is, maar onmogelijk is het niet omdat de oorlogen van deV S met de drukpers en overzeese leningen worden betaald.
Zo is ooit het kapitalisme langzaam in de plaats gekomen vaa het feodalisme: de heren die financieel steeds afhankelijker werden van de stedelijke burgers, totdat deze de heren opzij konden schuiven.
Hier is het dus het Amerikaanse Rijk dat debiteur is bij het Chinese, het Japanse, het Arabische wellciht en het Russische Rijk ook - tot Iran en Venezuela aan toe (de oliedollars!)...
En - niemand heeft het er over - misschien bij Europa?

Maar wat komt er na dit kapitalisme? Geen vrijemarktanarchie, zoals Raimondo wil. Geen kleinschalig socialisme, zoals ik en de meeste christen-anarchisten zouden willen. Was een van beide maar waar, of voor mijn part een mengvorm (paradoxaal gesproken kan een socialistisch anarchisme ook niet buiten een marktsysteem, dus we hoeven elkander daar niet de hersens over in te slaan).
De instorting zou wel eens heel snel kunnen gaan, en maatschappelijke wederopbouw gaat niet zo snel. Of zie ik het verkeerd en kan ik niet (meer) voorbij het krachpunt kijken?

Een fascisme zoals in China, waar men het systeem tegelijk socialistisch en kapitalistisch noemt, maar geen staatloosheid, dat lijkt het voorland.
Hopelijk zijn Raimondo en ik te somber...
(U heeft uw kippensoep toch al op, niet? liever had ik natuurlijk dat u die niet at... misschien begrijpt niemand mijn toespeling meer).

Eenzaam maar niet alleen

Het kleine blokje Eyak kan van de kaart geschrapt worden: de laatste spreekster is op 89-jarige leeftijd overleden.
In het bericht van haar overlijden wordt vermeld dat ze een heftig rookster was - daar ligt het aan.

Een laatste spreker of spreekster kan alleen nog bidden in de desbetreffende taal, heb ik begrepen uit de vermelding van de laatste spreker van het Slavisch van de Lüneburger Heide, Jacob Müller geheten (nog zo'n doorsnee naam van de Vreemden - Smith Jones, hoe verzin je het).

5,4 miljoen doden in tien jaar

Een getal dat in de buurt komt van een ander bekend dodencijfer, en dat in zijn afstompende grote nietszeggendheid tot de gemengde berichten behoord.
Uit het hart van Afrika niets nieuws.

Beginselpartijtje

De enige reden waarom Bos dit decreteert, is naar mij lijkt, dat drs. Wim Kok aan zijn bovengrens met commissariaten zit. Enige diepere gedachte achter het zogenaamde stoppen met privatisering lijkt mij niet voorradig.
Afgezien van het feit dat er weinig meer te verkwanselen over is.

Paniek op maandag

Crises horen bij iedere productiewijze - de gangbaarste, vanuit algemeen-menselijk oogpunt normaalste, is de crisis van het tekort. De oogst mislukt, storm en overstroming, te lange vrieskou of hitte enzomeer. Aan het begin van de neoklassieke economische school staat het idee van de activiteit van zonnevlekken als veroorzaakster van de economische golfslag - marxisten briesen hierover, merkwaardig, want het is een perfect materialistische verklaring.
Ja maar - het industriële kapitalisme wordt juist gekenmerkt door overproductiecrises, het wordt niet geplaagd door natuurrampen, een ramp meer of minder is juist goed (Naomi Klein heeft dat niet per se ontdekt, maar het kan nooit kwaad het weer eens vast te stellen). Maar het is de vraag of het einde van de Gouden Tijd, omstreeks 1975, iets met overproductie te maken heeft gehad.

Goed, de beurkoersen storten in. Je zou kunnen zeggen: paniek is een (massa-)psychologische kwestie. Maar die paniek is wel degelijk ergens op gebaseerd.

- 'Het gaat hard dit jaar. We zitten met de AEX nu weer op het niveau van juni 2006’, zegt Arjen Pasma, fondsmanager bij ABN Amro Asset Management. Hij beheert onder meer het ABN Amro AEX Index fund. ‘Het lijkt wel het omgekeerde januari-effect.’ Normaal gesproken stijgen koersen in januari.

Volgens Pasma wordt de AEX naar beneden gesleurd door Koninklijke Olie, Arcelor Mittal en de financiële instellingen. Koninklijke Olie heeft last van de gedaalde olieprijs en Arcelor Mittal van de lagere vraag naar staal. -

Het is ofwel de stijgende olieprijs, ofwel de dalende olieprijs. Er is niets structureel aan de hand, zegt de beursbengel van een bank die eigenlijk al niet meer bestaat.

Je moet het maar intellectueel voor jezelf kunnen verantwoorden. Maar een intellectueel heeft zo'n baan niet.

Klassenstrijd!

Scène behorende bij plaatje nr.21: Mickey zit verstopt in de struik en ziet de boeven aankomen.
Boef 1 tegen Boef 2: "Wat een goed idee van je, baas, om de bank vandaag te beroven, op het dagje uit van het personeel."
Plaatje nr. 22: "Aha!" zegt Mickey bij zichzelf. "Goed dat ik het weet. Gauw de commissaris waarschuwen." (De commissaris is een goeie vriend, dat maakt Mickey ook tot zo'n zeikerdje.) Een takje van de struik scheert langs zijn neus.
Plaatje nr. 23; Hatsjiiiiiie! Mickey niest luidruchtig dankzij het takje.
Plaatje nr. 24: De boeven hebben Mickey in de gaten... Hij is nog niet jarig.

Een stripverhaal dat niet meer werkt in het tijdperk van mobiele telefoons en sms'en. Naar de commissaris snellen hoeft niet meer. Maar misschien gaat de telefoon van Mickey af, in plaats van dat hij niest?

Enfin, woensdag kunt u uw goede ideeën uitvoeren, baas!

Sprak het kauwtje: nimmermeer

Mijn vroegste herinnering aan Egmond zijn de verblijfperiodes, zeker twee zomers, waar mijn vader in ieder geval bij was, en naar verluidt mijn heeroom op de fiets was langsgekomen uit Zierikzee, als ik het wel heb - mijn herinnering is vaag, behalve wat geuren en kleuren weet ik dat ik tot twee keer toe met de knobbel tegenover de enkel (hoe heet dit lichaamsdeel eigenlijk?) tussen de spaken van mijn vaders fiets kwam, in de snelle afdaling van een van de duinen op weg naar het strand. Pijn!

De tweede periode had een oom een eigen vakantiehuisje gekocht op een van de terreinen, wat mijn moeder ertoe bracht ook naar een huisje uit te kijken, vanwege de herinnering aan haar man, mijn vader. Het lukte.
Na een paar jaar plezier kwam er een zeurbrief van de beheerder van het terrein over het verplichte onderhoud van het gazon. Er was alleen een heggeschaar om het gras bij te houden, ik kan mij nu alsnog afvragen waarom een grasmaaier er niet van afkon.
Mijn moeder had het jaar er voor maanden met hernia in het ziekenhuis doorgebracht, en zij vertrouwde haar kinderen niet met de heggeschaar. Dus werd het verkocht.
Voor de rest van mijn leven zal ik de opwiekende leeuwerik boven mijn hoofd horen zingen terwijl ik mijn ogen dichtheb om niet zichtbaar te hoeven huilen, terwijl ik lig op een stretcher en binnen de koop beklonken wordt.

En nu is aan de derde periode een einde gekomen. Zeven jaar heb ik zelf een huis gehad, groter dan wat we elk afzonderlijk hebben, het enige huis met een aparte zit- en slaapkamer en een vertrek dat als werkkamer aangemerkt kon worden. Lezen en schrijven in de internetvrije zone van mijn datsja is er niet meer bij.
De beheerster is in de eerste hete dagen van 2006 overleden en de nabestaanden hebben besloten het terrein aan de bewoners te verkopen. Voor de grond is hypotheek nodig. Die zouden wij eerst wel krijgen, en vervolgens niet. De bank vond het een risico. Inderdaad, van een wijkplaats en een genoegen zou het huisje dankzij die grond een molensteen of een vastgebonden albatros worden met veel te hoge vaste lasten.

Kan ik de overvliegende vlucht kauwtjes in geld uitdrukken? De kwikstaart die denkt dat hij een kolibri is? Het winterkoninkje dat in de ligusterheg woont? De ligusterpijlstaarten, de atalanta's, de hommels? De dwergvleermuizen in de avondschemering? Het koor van kikkers in de vroege zomeravond? De maan boven de nollen aan de zuidelijke hemel? De duisternis 's avonds en 's nachts aan de westelijke hemel? En wat ik verder kan opsommen, wat langsflitste in de sleutelslaapjes die ik 's middags dankzij mijn merkwaardige ziekte heb - een levenswijze die bij de afgelopen jaren hoorde?

Het is verkocht. Geen molensteen meer maar ook al het andere niet. Of deze derde Egmondse periode mijn laatste is - ik wil er niet eens aan denken.

Voedsel voor de ziel

Onontbeerlijk voor de liefhebber van De Muziek: The Stepfather Of Soul. Kijk ten minste een keer per week voor uw zieleheil!

Kom scheppende geest

Er is een kerkdienst die ik zonder aarzeling beslist innig wil noemen: de completen, de slotgebeden van de avond. Een van de gezangen die ik naar ik meen uit mijn hoofd weet te reproduceren:

O Christus, licht en dageraad,
Die stralend in het duister staat,
Licht van het licht der zaligheid,
Die onder ons Uw licht verspreidt.

Nu het dagelicht ten onder gaat
Geef dat Uw licht ons niet verlat'
Sta gij ons met uw stilte bij,
Opdat in ons uw vrede zij.

Zie trouwe Vader op ons neer,
met Jezus Christus onze Heer,
Tezamen met de heil'ge geest
zoals het altijd is geweest.

En wees gerust, als het niet juist of volledig is, dan volgt de correctie nog wel.
In de abdij van Egmond is het laatste vers "de dagen zijn van onze Heer". Hoewel ik de completen hier de afgelopen acht jaar vrij regelmatig bezocht heb, ken ik de liturgische liederen hiervan minder goed.

Gisteren 18 januari maakte ik zeker vier rondjes om de Geertekerk in Utrecht, waar een bijeenkomst was van de Raad van Kerken. Buiten wees niets er op dat er iets aan de hand was. Vrijwel lege parkeerplaats. De deuren waren dicht. Het regende. Door de ramen hoorde ik de melodie van het bovengenoemde lied - de cantorij aan het oefenen?

Ik zal wel net iets te laat zijn aangekomen, maar door de verwarring van de dichte deuren en de machteloze rondjes werd het onaangenaam te laat. Ik ben wel binnengekomen, tenslotte. Maar wat hoorde ik nu precies zingen door het raam?

Veni Creator Spiritus, negende-eeuwse melodie.

RG de 50-quidman zegt: does not time fly?

Het inmiddels beroemde soort filmpje van de Echte Liefhebber. Jarenlang is dit nummer me te hautnah geweest want zelf betrokken geweest in a getting mighty crowded-situatie, maar alles slijt. Prachtig nummer, aanzwellend intro met een scheutje dreiging erin, adembenemend vanaf het begin dus: Betty Everett, Getting mighty crowded dus.


Salena Jones-mix: Am I the same girl? en Right now!.


Mijn duinnummer bij uitstek. Hifi kwaliteit van Bobby Vee, More than I can say.


Misschien het origineel, in ieder geval de auteursversie van More than I can say: de Crickets, meer hifi - vanmiddag trouwens de eerste bloeiende narcissen gezien in Heiloo, voor Nederland buitengewoon vroeg, maar dit natuurlijk geheel terzijde..

Tussentijds

Hierbij trek ik mijn eerder opgeschreven sceptische woorden over Klaas Hendrikse, de belijdend-atheïstische dominee, in.
Natuurlijk, hij treedt als schrijver naar buiten en stelt op die manier zichzelf centraal. Maar dat kan ik hem niet verwijten zonder onlogisch of onredelijk te worden.
De PKN zou hem op handen moeten dragen en het is juist de ramp van dit genootschap (naast de afstotelijke naam en afkorting) dat het dit niet doet.
Nadere uitleg volgt.

Zoveel talent, je wordt er onwel van

Het ROC Amsterdam, een opleidingsfabriek op mbo-niveau adverteert - wij bieden een podium voor talent:

Kook mee op niveau, sleutel aan een vliegtuigmotorblok, dans of acteer op een echt podium en help met verzorgen van zieken.

Jaja, er zijn nog steeds zat mensen met een groot talent voor het scheppen van putjes. Die verlengde leerplicht, die weet wat.

Het moeilijke (een album met herinneringen)

Bij een marktstalletje in Carnabystreet, gedreven door twee modmeisjes, kocht ik mijn eerste onbekende R&B-plaatje uit Engeland - The Velvelettes met These things will keep me loving you. Ik had nog nooit een single van de Velvelettes gezien - een groep die ik alleen kende van de Engelse radio -, dus ook al kende ik het niet, ik kocht het blindelings. De meisjes van de marktkraam complimenteerden mij met mijn aankoop. De onvergetelijke eerste.
Ik wist niet dat dit een van de eerste northern soulhits was geweest, ik wist niet eens wat northern soul was en wat het verband was met al die vreemde hits in Groot-Brittannië vanaf pakweg 1968 - tot de stroming ondergronds werd gedrukt door het dominante zuiden. Dit alles weet ik pas sinds betrekkelijk kort.

Eigenlijk pas sinds mijn debuut in Vaaghuyzen, toen ik zomaar wat dansbare R&B achter elkaar draaide, en habitué Vince blij uitriep: northern soul! (om precies te zijn: bij Donnie Elbert, A little piece of leather). Na afloop vertelde hij mij dat ik hem in gedachten teruggebracht had naar het Wigan Casino, waar hij iedere week was geweest, destijds. En dat ik de eerste Nederlandse deejay was die hij ontmoette die er gevoel voor had.
Gunst. Nogal een compliment, en iets wat ik tenslotte verder ook niet kon waarmaken omdat ik alleen intuïtief koos uit eigen collectie. Ik draag niet de last van een Engelse historie en traditie.

Die kwam langs in de vorm van drie deejays die samen met hun vrouwen een wild weekeindje Amsterdam wilden doen (het huwelijksjubileum van een van de stellen vieren) en via het net achter mij gekomen waren en gevraagd hadden of zij een box zouden meenemen en ergens draaien. Het werd het startschot van de northern soul in Amsterdam. De locatie werd toch maar het vertrouwde Vaaghuyzen, omdat een proefavond in de OCCII tamelijk rampzalig was verlopen.

Elf uur lang De Muziek: Lady Godiva samen met Chris, een trouwe liefhebber die op onze publiciteit was afgekomen, Mark Fisher, Hans Diepstraten, Steve Csordas, Tim Brown, Molly (het drietal loste elkaar af) en tot slot ikzelf. Omdat de Engelsen geen haast hadden met beginnen legde ik alsnog de brug na Hans, die in het algemeen midtempo draait - en om het tempo al een beetje op te schroeven legde ik de Velvelettes op de mat - het genoemde singletje. Geen bewuste of symbolische keuze, zomaar de eerste greep uit wat ik bij mij had.

In de menigte beneden zie ik Chris naar mij kijken en wuiven en zijn wijsvinger en duim bij elkaar brengen.


*

Voor het eerst was ik als zelfstandig volwassen mens naar Londen geweest, met twee collega's van de radio.


Op de vrijdagavond na terugkeer draaide ik een blokje van vijf vrouwelijke artiesten achter elkaar, met Carole King erbij (niet iets uit haar jammerperiode), en The Velvelettes dus. Na afloop van het blokje bedacht ik hoezeer mijn vroegere Nijmeegse lief M. dit blokje gewaardeerd zou hebben, en plotseling ging de gedachte door mij heen: nee, ze heeft het gewaardeerd, want ze is in de stad (Amsterdam dus) en ze heeft het gehoord. Een vreemde telepathische ingeving, we hadden toen alles nog goed was wel vaker elkaars gedachten kunnen raden, maar wat moest ik hier van denken?

De volgende dag moest ik met de trein naar Leeuwarden, en ik zie haar tegenover mij staan op het perron voor de trein naar NIjmegen. Ze was dus inderdaad in Amsterdam (geweest); om de ontmoeting te vermijden - waarschijnlijk - dook ze met een wat moeilijke blik de restauratie binnen die zich op dat perron bevindt, en omdat ik tenslote mijn trein moest halen heb ik het zo gelaten. Het echte leven gaat niet als in de Hollywoodfilms. Het is het laatste dat ik ooit van haar in het echt gezien heb.
(Naar een voordracht gehouden te Wageningen, 19 november 1994, ook weergegeven in : Demonologie van de demonologie, in: Arcade #5).

Wat hier niet bij vermeld stond: na de stationsscène kon ik bedenken waar zij waarschijnlijk had verbleven, een zogeheten vrouwenkraakpand waar verplicht de Vrije Keyser aan had gestaan en waar men niet snel genoeg RVZ had uitgezet. Daar zal M. dan wel op aangedrongen hebben, denk ik dan. Met De Vrije Keyser viel de legendarische 95,5 eigenlijk niet te delen, want ze noemden zich anarchist hetgeen voor hun betekende dat ze met niemand iets te maken wilden hebben, ook niet met hun eigen collega's uit de kraakscene, laat staan met ons of WHS.

Ik vond het een waagstuk hierover iets te zeggen daar in Wageningen, maar het hoorde bij Mediamieke Ervaringen met het Medium, en voor een zaaltje is weer iets anders dan op papier. En nog weer anders is dit medium, waar het nu voor het eerst wordt losgelaten.

Ik zeg het hier en nu nog maar eens: ik vind dit soort gewaarwordingen griezelig, zit er beslist niet op te wachten en zou willen dat er een rationele verklaring voor gevonden kon worden (die evenwel door het principieel onherhaalbare van dergelijke gebeurtenissen moeilijk te vinden zal zijn), Ik had ze eigenlijk buiten het spookverhaal voor Arcade gelaten, maar de redacteur-uitgever vond dat het er juist bij moest.


Wat er allemaal vastzit aan een plaatje...

Overweging bij het Grenshospitium, 12 januari 2003

Het gebouw waarvoor wij staan heet De Weg. Als ik de naam hoor denk ik er steeds achter: "de waarheid en het leven". Het erge is dat de naam niet eens ironisch of cynisch bedoeld is, al wil ik mij er verder niet in verdiepen welke bedoeling er wel achter zit. Vanzelf - hoe onbedoeld ook - herinnerd te worden aan het Woord dat vlees is geworden, Wiens doop vandaag in de Kerk gevierd wordt, kan nooit kwaad.

Ik hoop het kort te houden, om vier uur is het interieur van het grenshospitium op de televisie en het is koud genoeg. Gelukkig ben ik in staat de doop van Jezus te koppelen aan de behandeling van vreemdelingen, aan de hand van een eigen verhaal.

Ik ben twee keer aan de rivier de Jordaan geweest. Het viel mij de eerste keer al op, rijdend over de Allenbybrug, hoe smal die veelbesproken rivier was - smaller dan de Amstel, of menige sloot in Waterland. Maar hij is heel diep, en stroomt heel snel, dit laatste heb ik bij mijn tweede bezoek kunnen vaststellen. Dat hij diep is kunnen we afleiden uit het feit dat hij aan het einde van de grote Oostafrikaanse slenk ligt, honderden meters diep dus. Ruim vier jaar geleden was ik op de, of liever een, plaats waar Jezus gedoopt zou zijn. Dat kon echt alleen op een richel aan de rand, verderop in de rivier valt niet veel te dopen, gezien de diepte en de stroomsnelheid. Overigens was ik in Israël voor een congres waar ik professor Avner Cohen ontmoet heb, die enkele maanden later een boek over de Israëlische atoombom deed verschijnen, en desgevraagd op de radio zei hij dat hij niet verwachtte problemen te krijgen bij terugkeer in Israïël - hij was toch vrij te schrijven wat waar was? Zijn boek is "gewoon" verder doodgezwegen. Maar laten we hier bij een andere dubbele moraal stilstaan.

Op die hete augustusdag waren er mensen, die tegen een met bordjes aangegeven verbod in, het water indoken, met kleren en al, op de richel in de Jordaan. Eigenlijk mocht je alleen door een officiële doper het water ingenomen worden, en die was niet beschikbaar. Het was namelijk sjabbat.

Puffend aan het water gezeten wisselde ik flirterige blikken met een dame, die mij in het Frans vroeg of het erg zou zijn als zij het water indook. Verderop zwommen jongetjes in de stroom. Het verbod zou dus niet zwaar mogen wegen. Ik gaf als mening dat het niet erg zou zijn. Ze vatte moed, en ging verticaal het water in, en kwam er stralend-blij uit. Het was duidelijk dat zij het niet om de verkoelende ervaring had gedaan.

We vroegen elkaar waar we vandaan kwamen. Zij zei dat ze uit Senegal kwam. Op zich kon ik dat wel geloven, maar het leek mij toch sterk dat zij vanuit dat land naar de rivier de Jordaan was gekomen. Nee, ze moest bekennen dat ze in Parijs woonde. Er zijn nu eenmaal vormen van toerisme die niet kunnen. Vanuit Senegal naar Israël bijvoorbeeld. Of vanuit Senegal naar Nederland. Vanuit Parijs, dat kan - vooral als je een Frans paspoort hebt. God mag niet aan aanneming des persoons doen (een van de teksten voor vandaag) - dus niet speciale voorkeuren voor speciale mensen hebben, in de mensenwereld gelden andere regels. Moeten wij blij zijn dat wij het juiste paspoort hebben, dat ons naar de rivier de Jordaan - zou ik nu niet durven doen -, naar Frankrijk of naar Senegal helpt? Moeten we het de genade Gods noemen die er voor gezorgd heeft dat wij dit juiste paspoort hebben, en de mensen aan de andere kant van dit hek niet - zij die niet legaal een illegale duik kunnen nemen op de plaats waar Jezus gedoopt is?
There but for the grace of God go I....

RG de 50-quidman doet (niet) moeilijk

The Velvelettes These things will keep me loving you
Hee, een bekend filmpje...

Ramsey Lewis Trio Wade in the water

You cannot do this to me

Eerlijk gezegd deed die zogenaamde Iraanse dreigende stem van Het Incident van de Straat van Hormoez mij al sterk denken aan mijzelf, die een Engelssprekende Arabier nadeed.
De ironie - strategisch bezien - van het VS-interventionisme in het ruimbekeken Midden-Oosten tot nu toe is dat gratis en voor niks aan Iran vijandige regiems een (bloedig) einde is gemaakt. Vanuit Teheran bezien had het vast en zeker minder bloedig gemogen, maar de Taliban en Saddam zijn weg (al is ook dit inmiddels betrekkelijk).
Misschien had iemand in Washington toch even meteen verteld moeten worden dat Perzisch niets met Arabisch te maken heeft, behalve het alfabet. En het is toch wel opvallend dat dit nep-incident al binnen enkele dagen wegbrokkelt, in plaats van jaren later, zoals bij het zogenaamde Golf van Tonkin-incident. Het wijst er op dat binnen de Oorlogspartij wel degelijk fracties met elkaar aan het twisten zijn. Een deel van de heersende klasse van de VS moet toch nog een instinct van zelfbehoud hebben: Iran is een stap te ver.

Voor de geographically challenged heb ik het kaartje er maar bijgeplakt - de kust van de Verenigde Staten is niet te ontwaren op deze kaart, wel? Hoe zou dat toch komen?

Altijd klaar voor het werpen van de eerste steen

Bregje (18) doet MBO Multimedia en kan absoluut geen nee zeggen tegen seks. Bregje staat in het dorp waar ze woont er om bekend dat ze nogal makkelijk in bed te krijgen is.

Is dit een tekst van:
- wat er 's nachts allemaal langskomt op de rtlsbs-achtigen?
- een lievelitapagina in een van de damesbladen?
- een jeugdwerker die handenwringend toekijkt hoe Bregje onveilig bezig is?
- de Evangelische Omroep die kijkcijfers wil scoren?

U mag nooit meer raden.

Lees vooral ook even hier...

Voor A***

In de jaren zeventig was je in het psychiatrisch circuit een cliënt, zoniet een cliëntsysteem (wat alweer behoorlijk ontmenselijkt klonk overigens).
In de tijd waarin je overal als klant wordt toegesproken zijn de verhoudingen weer duidelijk. Je bent patiënt die aan de pillen moet, en dat liefst al zo vroeg mogelijk. Een miljoen peuters/kleuters aan de psychofarmaca in de VS.
Een onvoorstelbaar gegeven. Ik kom er op terug, verwijs nu even zonder diepgaande controle naar deze mij aanbevolen site, en speciaal hierheen.

Kopij! kopij!

De hoofdredacteur veegt het zweet van zijn voorhoofd. Komkommertijd, geen twijfel mogelijk.

Tanja, is er soms een vampier langsgeweest? Of heb je ook de Slok op?

Gelukkig heeft nu.nl buitenlands nieuws: Hond schiet jager dood. Weer eens iets anders dan man bijt hond, nietwaar. Ik mag het niet zeggen, dus zeg ik niet dat dit het soort honden is dat ook het vaderland nodig heeft.

Dank u en goedenacht.

Klokkenluidster

Wat een uitstekende reden om een mooie vrouw op je site te plakken, dacht hij opgelucht: Sibel Edmonds aan het woord over hoge heren in Washington. Handel in nucleaire geheimen naar Turkije, Pakistan en Israel. En indirect naar Iran, Noord-Korea, Libië (via de A.Q. Khanconnectie, waar Nederland een belangrijke rol in speelt) en - wie weet - al-Qaeda.


Zondag stond zij in Murdoch's Sunday Times, waarmee zij voor het eerst aan het woord kwam in een mainstream medium.

Meer hierover bijvoorbeeld hier.

Praktische wenken voor de maandagochtend

Men zegt dat in de bijnadoodervaring je hele leven langsflitst. Het kan zijn, ik heb zelf nog nooit iemand gesproken die het heeft meegemaakt.
Wat ik mij sinds ik dit vernomen heb steeds afvraag, het komt zeker een keer per week voor:

Zie je ook al die keren dat je met een plastic zakje aan het worstelen bent geweest langskomen? Een vuilniszak waarvan de bovenkant niet open wil. Nee, met spuug werken (doe ik ook liever niet) haalt niet uit. Op het laatst komt er een schaar aan te pas.
Op de groenteafdeling van de handige supermarkt. Moet ik daar met spuug gaan werken? Kom nou toch. Worstel worstel.

Een vrouw bij de Engelse drogisterijketen B., die mij zag worstelen, deed mij voor hoe het moet: met beide handen de zak heel strak trekken en dan wrijven: ja! hij gaat open! Alleen met die vuilniszak werkt dit niet altijd.

Maar goed: die bijnadoodervaring. Kiesheidshalve kun je niet vragen: hoeveel mooie Eerste Nachten zag je, en beleefde je ze helemaal opnieuw, in die tijdloze flits? Nee, het worstelen met dat zakje, dat vind ik interessant. Komt dat ook langs?

En met veters kun je ook vechten. Blijkt dat het strikken nog een hele kunst is. Bewaar me.
En net toen ik mij er over heengezet had dat veterloze schoenen eigenlijk niet kunnen raakten ze uit de gratie in de schappen.
"Hee broer, zometeen val je." Of woorden van dezelfde strekking. Hoe vaak? Zie je die keren ook langsflitsen?

Norman Finkelstein uit de kast

Kijk eens aan, ik heb het gemist, maar de Groninger eerstejaars Jelle Bruinsma was bij alle drie de openbare optredens van Norman Finkelstein in Nederland afgelopen maand, en hij geeft er verslag van in Counterpunch.

Gevraagd of Finkelstein voor de een-staat"oplossing" of een twee-staten"oplossing" voor Palestina/Israel is zegt hij volgens Bruinsma:

"No, I do not support a two-state solution. I don't support states. I remain an old-fashioned communist. I see no value whatsoever in states. If the borders were to disappear between every state in the world, I think it would be a much happier place. I don't support it, in the sense that I support it as a principle. I support it in the sense only that in terms of trying to reduce the suffering of the Palestinians (and, actually, to prevent Israel from self-destructing), it seems to me a necessary step towards trying to create a better world, a more humane world."

Het aardige is hier de verwijzing naar ouderwets communisme. Echt ouderwets communisme dan, uit de tijd voordat Lenin en zijn kompanen er met het woord vandoorgingen. Je in principe uitspreken tegen de staat in het algemeen en je tegelijk communist noemen is zeer unzeitgemäss en moedig.
Finkelstein had natuurlijk ook het a-woord kunnen gebruiken.
Overigens denk ik, als tegenstander van staten in het algemeen. dat hij gelijk heeft: één staat voor iedereen in dit gebied zou op het zelfde neerkomen als geen staat, of op zelfmoord voor Israel. Het tweede is onwenselijk en op deze manier ondenkbaar (het regime lijkt wel uit op zelfvernietiging, maar dat is weer een ander verhaal), het eerste - tja, het moet natuurlijk ergens beginnen, maar ik denk niet dat het daar zal zijn, nu.

Rekenles met RG de 50-quidman

Een klassieker - de bekendste instrumental van Earl Van Dyke. Voor mij ligt er altijd wat weemoed over dit nummer. Dit komt waarschijnlijk doordat toenmalig collega Pieter Buijs er ooit nogal nadrukkelijk een laatste programma mee afsloot - of was het ook zijn afsluitingsmelodie in het algemeen op zaterdagmiddag? Eindtunes hebben altijd een ingebakken weemoedwaarde. Maar laat u niet afleiden, en dans er op los: Six by six.


Laat u niet foppen door Youtubes waarop Earl Van Dyke zelf lijkt op te treden, die zijn toch niet de echte.
In het kielzog van 6x6 deden de Dave Clark Five een funky instrumental, Five by five, (vooralsnog niet te vinden op Youtube - moet ik nu alles zelf doen?) en wie weet is het hieronder staande ook een toespeling. Wel een ander ritme....


John Dummer's Famous Music band, Nine by nine. Hmm.. die kapsels...

Dit is daarentegen een stomper waartegen bijna niet op te dansen is. Of er verband is? Het valt onder de rekenles en het is uit het grootste jaar van de popmuziek, 1966.


7+7=, Love.

Totis los qu'an cridat: Libertat!

Het Occitaans heeft alleen in Spanje een officiële status, in Vàth d'Aran, een gewestje in de Pyreneeën, de vallei van de rivier de Aran. En zo komt er dan een bulletin in het Occitaans op de televisie in Barcelona, ondertiteld in het zo na verwante Catalaans. In de staart weerklinkt nog wat Marti, Lo país que vòl viure, helaas niet compleet.



Het Vrijheidslied in het Occitaans.

Ik waande het occitanisme dood, gestorven door de kille wind van de late jaren tachtig en de jaren negentig (ben al tijden niet meer in die streken geweest) - niets blijkt minder waar. Als iets in de mainstream media niet genoemd wordt, moet je ook hierover beseffen, betekent het niet dat het er niet is.
Dat de muziek van bijvoorbeeld Nadau ook goed aanslaat in Nederland merkte ik toen er spontaan een polonaise op gedaan werd in de Schutter, een jaar of vier geleden, toen ik het daar draaide - oeps...

Schaf u een nieuw volk aan

Voor een enkele keer mag Frans Verhagen gelijk hebben. Al is het niet alleen Nederland dat het de gewoonste zaak van de wereld vond dat mevrouw Clinton de volgende president van de Verenigde Staten zou worden - de MSM in de VS vonden het in het algemeen ook een uitgemaakte zaak.
Wat zijn die kiezers toch dom, ze zouden afgeschaft moeten worden. En je moet toch echt diep graven om er achter te komen dat Ron Paul in Iowa het beter heeft gedaan dan de man die tot voor zeer kort geleden als de waarschijnlijkste presidentskandidaat van de Republikeinen werd gezien. Tien procent, dus in de dubbele cijfers, en op de vierde of vijfde plaats, afhankelijk van hoe je rekent - maar de uitslag van Giuliani is voor de New York Times belangrijker nieuws.
Kunnen de officiële media niet gewoon de rol van de verkiezingen overnemen? Zij weten nu eenmaal wat het beste is voor ons allen.

Hoekje om hoekje om

Deze kwikstaart heeft wel eens in de heg gebuurt. Snel klapwiekend als een soort kolibri loerde het diertje op een insect, neem ik aan. Bijna dagelijks kwam hij - of het paartje zelfs - foerageren op het grasveld voor het terras van de datsja. Afgelopen jaar heb ik ze niet gezien. Maar dan, zien was toch een probleem.

Naar het zich laat aanzien is mijn heg mijn heg niet meer binnenkort.
De Heemtuin om de hoek is dan niet meer om de hoek. Hij heeft plaatsgemaakt in de linksbalk voor een nieuwssite waarvoor ik blogstukjes en soms een reportage schrijf.

Well something's lost and something's gained in living everyday...

Blauwe bonen niet voor de export

Het Belgische Nieuwsblad meldt dat er ongehinderd boontjes en rozen uit Kenia blijven komen. Jedem das Seine.
Zie ook bijvoorbeeld hier.
De rozenteelt in Kenia bevindt zich grotendeels in Nederlandse handen - en deze rozen vinden dan weer hun weg in Duitsland en België.

De houdbaarheid van berichtenbin het Nederlands Dagblad op het internet is helaas beperkt. Lees het dus nu!

Voor het volgende verhaal worden verschillende bronnen opgegeven (is het van een persbureau?):

- Nederlandse rozenkwekers maken zich in Kenia schuldig aan 'moderne slavernij'. De Kenianen werken onder erbarmelijke omstandigheden voor een tot twee euro per dag. FNV Bondgenoten laat weten per 1 januari een keurmerk voor bloemen in te voeren. Daarbij wordt gekeken naar arbeidsomstandigheden en effecten op het milieu.

Een Keniase mensenrechtenorganisatie luidt de noodklok over de situatie bij Lake Naivasha, ofwel de 'rozentuin van de wereld'. Jaarlijks worden meer dan een miljard rozen gekweekt en voornamelijk naar Europa getransporteerd. Ook veel Nederlandse bedrijven zijn er actief. Kassen met rozen beslaan een oppervlakte van driehonderd voetbalvelden.

"Het is gelegaliseerde slavernij", zegt de burgemeester van Naivasha Thomas Gitau. Door de bevolkingsgroei is het steeds moeilijker om een baan te vinden, waardoor Kenianen gedwongen zijn de rozen te plukken, zegt Gitau. Het zou gaan om tienduizenden arbeiders die worden uitgebuit. "Koop die bloemen niet, wij zijn hier gevangenen", zegt een van de arbeiders. Hij wijst erop dat ze gescheurde kleding moeten dragen, waardoor ze in contact komen met chemicaliën. -

Men zou geneigd moeten zijn te zeggen: als die burgemeester dat zegt, dan zal het toch echt wel waar zijn.
Moet ik nu spijt hebben van het bosje dat de liefste voor haar verjaardag heeft gekregen?

In Oost-Afrika wordt waarlijk iets grootsch verricht!.

Red Kenia

Er duiken alweer voldoende commentatoren op die etnisch geweld in Kenia als een soort onvermijdelijkheid of vanzelfsprekendheid zien. Zoals ten aanzien van Joegoslavië, Irak of waar de nieuwe wereldorde ook neerstrijkt.
Een hartekreet van een Keniase krant, de Business Daily: red ons geliefde land.
Wat valt er aan toe te voegen?

Begin

Op de Amsterdamse Weteringschans, Nieuwjaarsdag: de eerste bloeiende sneeuwklokjes!

Prosit Neujahr!

En de rest noemen we Oostenrijk

...was het besluit van de mogendheden die zich tot overwinnaar verklaarden na de Grote Oorlog - het Duitstalige gebied, globaalgenomen tussen Rijn en Donau, maar zonder Tirol tussen Brenner en Etsch. Die laatste rivier wordt in het Deutschlandlied, op de melodie van de oude Habsburger-keizerhymne van Haydn, als zuidgrens genoemd, maar het geldt nu als politiek correct om de rivier de Adige te noemen.

Met de Kerstdagen wordt de televisiekijker m/v met twee toespelingen op Oostenrijk geconfronteerd als deel van het standaardmenu. Het is de koppige patriarch Von Trapp van The sound of music, die als katholiek en ongetwijfeld keizersgezinde de nazi's afwijst. Edelweiss is ons als simpel publiek zo overtuigend voorgehouden als Oostenrijks nationaal lied dat in het verder historisch heel aardig gedocumenteerde Van nul tot nu de Oostenrijkse militairen fris en vrolijk op mars de Eerste Wereldoorlog inmarcheren onder het zingen van Edelweiss. Wat zouden ze anders moeten zingen? Goede vraag. Natuurlijk niet Edelweiss, en de rest die nu Oostenrijk heet was nog geen Oostenrijk in 1914. Als Oostenrijk, het restant, een nationale identiteit heeft is het eerder ondanks dan dankzij de overwinnaars in de twee wereldoorlogen.

De andere confrontatie per televisie is natuurlijk het Nieuwjaarsconcert, voor velen - zoals voor mij - zo oud als het medium televisie zelf. Alles in deze muziek en de vormgeving - de paleizen, de keizerlijke stoeterij, de stad Wenen die dichter bij Krakau, Praag of Boedapest ligt dan bij het boers-Zwitsers aandoende Vorarlberg - straalt het oude keizerrijk uit. Een Rijk dat niet als de zieke man van Europa gold maar dat de Grote Oorlog niet overleefd heeft. En het is nog steeds wennen voor de erfgenamen in Wenen. Radetzky voerde geen leger aan terwille van Vorarlberg, maar voor de monarchie die geheel Duitsland had moeten regeren.

Maar dit jaar - dirigent Georges Prêtre toverde het orkest om in een levende reclamezuil ervoor - zal Oostenrijk zijn identiteit hebben. De Europese kampioenschappen voetbal worden er georganiseerd, samen met (en dus ook in) Zwitserland. Het betekent dat het Oostenrijkse elftal vanzelf gekwalificeerd is mee te doen, en wonderlijk genoeg is er geen nationaal-integratiever instituut te vinden dan zo'n elftal. In het geval van Oostenrijk een goede vervanger van het keizerschap. Om Oostenrijk - dat dit in tegenstelling tot Zwitserland nodig heeft - een herkenbaar gezicht te geven kan dit elftal maar beter - nou, laten we reëel blijven - in de halve finale belanden.