Winterbeeld -1

Hulst, een heilige struik

ASN-conferentie (eindejaarsopruiming..)

Sinds 2005 is aan de universiteit van het Engelse Loughborough het netwerk ter bestudering van het anarchisme ASN verbonden, Anarchist Studies Network. Het netwerk geniet de gastvrijheid van de faculteit voor politieke wetenschappen, het geeft ook het tijdschrift Anarchist Studies uit, onder redactie van Ruth Kinna, docente te Loughborough en schrijfster van een politicologische inleiding tot het anarchisme. Het nut en onnut van conferenties wordt voor mijn gevoel goed geillustreerd door wat zij mij vertelde naar aanleiding van een andere conferentie, waarop zij en ik papers uitgewisseld hadden. Ze had het mijne willen citeren in haar guide for beginners maar er stond geen auteursnaam en ook geen emailadres of zo op en dus ging het niet door. Kijk, zo wordt het nooit iets natuurlijk… (Mijn paper staat al jaren integraal op het net….).

Maar neen, het anarchisme blijkt bepaald geen academische underdog, gelet op de opkomst op en de inhoud van de eerste internationale conferentie van het Netwerk van 4 t/m 6 september 2008. Er werden zeventig voordrachten gehouden voor zo´n 150 mensen, afkomstig uit veertien landen. Nederland was vertegenwoordigd door Bert Altena en ondergetekende. De conferentie trok mensen van alle generaties, al dan niet verbonden aan een universiteit, docenten en studenten. En, mag men ook zeggen, van alle denominaties van het anarchisme. Want het zijn toch voornamelijk anarchisten die zich bezighouden met het bestuderen van andere anarchisten, wat eigenlijk logisch en redelijk is, maar toch stuit op de ongemakkelijke verhouding van strijders tegen staat en kapitaal met zoiets als Academia. Reken maar dat liberalen, om maar een categorie te noemen, die een conferentie over het liberalisme houden op een universiteit geen moeite zullen hebben met het onderdak geboden door deze instelling. En misschien moet die spanning ook wel blijven. Maar laten we ook zeker niet toegeven aan types die zeggen dat het bestuderen van anarchisten niet aan anarchisten overgelaten moet worden.

Bij de evaluatie werd de kwaliteit van de inleidingen zeer goed bevonden en de algemene mening was dat er meer conferenties als deze gehouden moeten worden. Gezien de voorbereidingstijd zal het wel niet alweer 2009 worden. Afgezien van een plenaire bijeenkomst onder leiding van Netwerk-oprichter en –voorbereider Dave Goodway waren er steeds aparte parallelle zittingen van werkgroepen. Ik maakte deel uit van de Religious Anarchisms-groep, ik kan hiervan vermelden dat het zeker de eerste keer was dat hieraan conferentie-ruimte/tijd werd besteed, en de zittingen hebben geleid tot het oprichten van het subnetwerk ASIRA (Academics and Students Interested in Religious Anarchisms), welk acroniem ook nog een godennaam blijkt te zijn. De inleidingen van deze groep worden gebundeld in boekvorm en zijn dan ook niet te vinden op de website, waar veel andere inleidingen wel te vinden zijn. ASIRA heeft evenwel een eigen zijtak op deze site.

Een handjevol rechtvaardigen

Sjministim Raz en Tamara overhandigen bij het ministerie van oorlog in Tel Aviv onder andere mijn - en uw?! - handtekening voor vrijheid van dienstweigering in Israel.


Bommen gegooid namens een staat zijn geen terreur maar
a) legitieme zelfverdediging
b) oorlogsdaad, onder te verdelen in
- zelfverdediging tegen de vreeswekkende bewapening van de gebombardeerden
- bevrijding van de gebombardeerden van de tirannie die hun hert doorwondt, of zij willen of niet.

Handig is dat je geen geweten hoeft te hebben als je de staat dient. Sterker nog: je mag geen geweten hebben.
Aan welke zijde staat u?

Raz zit weer in de petoet:
Raz Bar-David Varon’
Military ID 6000383
Military Prison No. 400
Military Postal Code 02447, IDFFax: ++972-3-9579389

Aangezien de gevangenisautoriteiten vaak post voor dienstweigeraars blokkeren bevelen wij u aan uw steunbrieven en aanmoediging per email te sturen naar shministim@gmail.com, waar zij worden geprint en overhandigd bij bezoek. Zij zit tot 9 januari aanstaande.

Theologie of geen theologie?

Het is toch alweer een tijd bekend dat Slavoj Žižek zich als kritisch theoreticus ook op het christelijk-theologisch pad begeeft. Het afgebeelde boek is het duidelijkste voorbeeld, maar ook in andere boeken schemert het door. Juist zijn atheïstische uitval van enkele jaren geleden was dan weer verbazend.

Over Žižeks lezing van Chesterton hier, hier een eigen tekst van hem, tevens afrekeninig met het Duitse idealisme, en hier een bespreking van The fragile absloute.

Asjoera in Kerbala, 2003 A.D.

Deze virtuele homilie wordt begeleid door beelden ontleend aan recente televisieuitzendingen. De ene heb ik toevallig op de late avond langszappend gezien op het net Arte : een documentaire reportage over Iran met beelden die de indruk wekten of bevestigden dat de culturele en politieke werkelijkheid in dit land veelkleuriger is dan we haast noodgedwongen zullen denken in onze streken. Maar daar gaat het nu niet om. De reportage liet beelden zien van Asjoera, de herdenking van de slag bij Kerbala. De slag ging tussen de partijgangers van Ali [de naam sji'ieten verwijst hier naar], schoonzoon van de profeet Mohammed en de volgelingen van een nieuwe dynastieke lijn in het geestelijk leiderschap, het kalifaat - geen familie meer van de profeet. De zoon van Ali, kleinzoon dus van Mohammed, Hoessein, sneuvelde bij deze veldslag tegen de usurpatoren.

Allerlei uitingen van openbare rouw over het lot van Hoessein in deze slag horen bij Asjoera, de viering van het martelaarschap van Hoessein. Men slaat zich in rouw op de borst, men kan dit ook met zwepen of kettingen doen - flagellanten lopen door de Iraanse straten. Er horen ook passiespelen bij de viering, die zijn echter door verbodsbepalingen in onbruik geraakt, en hoewel het verbod opgeheven is in Iran is de traditie inmiddels doorbroken. Maar zet een goed verteller over het lot van Hoessein voor een menigte gelovigen, zittend op de grond, en deze barst in snikken uit.

Het heeft iets wonderlijks, maar ook iets moois - zo'n verzameling mannen die in het openbaar zit te huilen. Jammer genoeg wordt er in de sji'itische islam speciale verdienste gezien in het huilen om Hoessein, er wordt extra beloning hiernamaals voor in het vooruitzicht op gesteld. Als men dus maar even twijfelt of zelfs niet gelooft, krijgt dit huilen iets van huichelarij - iets wat altijd op de loer ligt bij georganiseerde godsdienst. Maar ik vraag mij toch af of men onoprecht kan gaan zitten snikken, openbaar of niet. Ik kan het mij eigenlijk niet voorstellen. Ik zou mij kunnen voorstellen, dat men niet speciaal om Hoessein huilt, al is het vast niet moeilijk zich te laten meeslepen in het gruwelverhaal dat de verteller over het lot van de imam reciteert. Als het lot van Hoessein in tijd en plaats te ver weg is (Kerbala, 680 na Chr.), dan is er altijd wel iets anders om de tranen de vrije loop over te laten. Persoonlijk verdriet, opgespaard wellicht - al was het alleen al omdat je als man eerder geacht wordt je groot te houden. Verdriet om iemand die of iets wat je dierbaar is. Verdriet om de onachterhaalbare tijd, om wat je verzuimd hebt en niet goed kunt maken. Verdriet om de menselijke existentie, het lot van de wereld in het algemeen. Er valt genoeg te huilen. Er valt altijd wel te huilen. Draag je tranen op aan wijlen imam Hoessein. Dat schoot door mij heen toen ik die documentaire zag op Arte, en goed een week later nogmaals op een Duits televisiestation.

Het collectief wenen in de naam van Hoessein werd afgelopen week op televisie in beeld gebracht, nu vanuit Irak. In het kader van de permanente propaganda zei de commentaarstem iets over het wegvallen van de wrede dictatuur, waardoor de suggestie werd gewekt dat men huilde over de verschrikkingen van het gevallen bewind. Wie zal zeggen of die niet meespelen? Het is een paradox: een bombardementsoorlog onder leiding van een in alcohol gedrenkte Amerikaanse president en een Britse christenkwezel heeft het de sji'ieten mogelijk gemaakt voor het eerst sinds vele jaren Asjoera te vieren en de tranen de vrije loop te laten. Ween over Hoessein, ween over uzelf, ween over een land dat door ongelovigen de vrijheid is geschonken te wenen om de vernietiging van de mensen, de verwoesting van de infrastructuur met verarmd-uranium-bommen. In Irak valt heel wat te huilen - over Hoessein, over het lot van de mensen in het land, over het lot van de mensheid in het algemeen. Afsluitend verwijs ik naar de collecte die zometeen gehouden zal worden, die niet nodig had moeten zijn, maar nu eenmaal nodig is, voor de gevolgen van het optreden van mensen die zich er op beroepen christen te zijn. Om te huilen, inderdaad.

[Voltooid op Tweede Paasdag 2003, tevens verjaardag van de allerchristelijkste kolonelsstaatsgreep in Griekenland, 1967].

Naschrift 2004:

Het bovenstaande betrof (uiteraard) niet het eigenlijke Asjoera, maar Arba'in, de gedenkdag veertig dagen later. Op 10 Moharram regeerde Saddam Hoessein nog in Irak. In 2003 kon imam Hoessein alsnog herdacht worden in vrede in Kerbala, Irak. In 2004 kon dit niet meer. De koloniale machthebbers hebben andere prioriteiten dan het beschermen van de overheerste bevolking. Reden tot rouw, inderdaad!

Nog later nachrift na verplaatsing
Het filmpje speelt in Sartsjeshmeh, Iran.

Voor in de open haard

Sprookjes en vooral films kunnen ook niet buiten het permanente misverstand tussen de polair tegengestelden man en vrouw. Een scène uit eigen leven die mij als een filmbeeld voorkomt achteraf - het zou kunnen dat het op oudejaarsavond speelt, ik weet het niet precies meer. Zo'n avond waarop de vrouwen mooier dan ooit zijn, nietwaar.

Je weet het antwoord al. Je weet het antwoord al.
Op het desbetreffende feestje was ik blijkbaar afgedwaald van mijn geliefde en zat ik met een mediterrane schoonheid - van wie ik gehoord had dat de gastvrouwe er een oogje op had, biseksualiteit was een aanbeveling in die dagen - en wat ik al snel als haar mannelijk aanhangsel aanvoelde.
Gunst, wat was ik gevat en vlot. Wat ik merkte was dat het meisje geïrriteerd ging reageren op haar vriend en steeds geïnteresseerd naar mij keek en luisterde. Vrijblijvend flirten, kan het kwaad? Tenslotte waren wij beiden voorzien. Dacht ik, denk ik nog.
Maar toen moet ik gereageerd hebben op wat haar vriend zei daar en toen, en op een wijze die haar heel opmerkelijk deed reageren.
"Dat moet je niet doen. Je weet wel dat je al gewonnen hebt. Natrappen is geen mooie eigenschap." Ik wist niet dat het officieel geworden was inmiddels. Was het meer dan een spel? Ik wist niets meer te zeggen. De ander had niet eens door waar zij het over had, de sufferd.
Je weet het antwoord al.
Ik heb achteraf vernomen dat zij het op de stoep voor haar deur heeft uitgemaakt met de jongen die ik ongewild en ongeweten de hoek ingedreven had.
Misschien werd voor haar die avond iets bevestigd wat haar al duidelijk was. Zij wist het antwoord al.

Mijn vriendin maakte zich zorgen dat ik mij wonder wat in mijn hoofd zou halen over de gebeurtenis. Dat deed ik niet, zij hoefde niet bang te zijn. En het leven is geen film of sprookje. Ik heb het betrokken meisje nog een of twee keer in een korte "hallo"-op-straat ontmoeting teruggezien. Of niet eens hallo meer.

Voor de sprookjesafloop hebben we het hiernamaals. Of ook dat niet, want hoe kan het daar nou weer slaande ruzie zijn?

Waar zijn ze allemaal?

Veel Evangelieverhalen hebben de eigenschap die we nu filmisch zouden noemen - de gangbare, wereldse tijd wordt opgeheven. Genezing vindt plaats in een ondeelbaar moment en er kunnen meteen beddekes opgepakt worden waarmee gewandeld. Bij deze passage stel ik mij een animatiefilm voor waarin de Hoofdfiguur zo aandachtig opgaat bij Zijn schrijfsels in het zand dat Hij niet merkt dat iedereen wegloopt.

Joh.8: 3 En de Schriftgeleerden en de Farizeeën brachten tot Hem een vrouw, in overspel gegrepen.
4 En haar gesteld hebbende in het midden, zeiden zij tot Hem: Meester, deze vrouw is op de daad zelve gegrepen, overspel begaande.
5 En Mozes heeft ons in de wet geboden, dat dezulken gestenigd zullen worden; Gij dan, wat zegt Gij?
6 En dit zeiden zij, Hem verzoekende, opdat zij iets hadden, om Hem te beschuldigen. Maar Jezus, nederbukkende, schreef met den vinger in de aarde.
7 En als zij Hem bleven vragen, richtte Hij Zich op, en zeide tot hen: Die van ulieden zonder zonde is, werpe eerst den steen op haar.
8 En wederom nederbukkende, schreef Hij in de aarde.
9 Maar zij, dit horende, en van hun geweten overtuigd zijnde, gingen uit, de een na den andere, beginnende van de oudsten tot de laatsten; en Jezus werd alleen gelaten; en de vrouw in het midden staande.
10 En Jezus, Zich oprichtende, en niemand ziende dan de vrouw, zeide tot haar: Vrouw, waar zijn deze uw beschuldigers? Heeft u niemand veroordeeld?
11 En zij zeide: Niemand, Heere! En Jezus zeide tot haar: Zo veroordeel Ik u ook niet; ga heen, en zondig niet meer.

Jammer evengoed dat deze passage ook in de gebruikelijke bijbel tussen haken is gezet als zijnde een interpolatie.

Je weet het antwoord al

Voor het eerst sinds jaren een hele speelfilm uitgezeten - op het kleine scherm van de televisie dan. Geen probleem met dubbelzien gehad, een mijlpaal voor de afgelopen jaren. Foei, ik had zoveel anders te doen gehad. Maar de film greep mij doordat ik meende mij te kunnen identificeren met de mannelijke hoofdfiguur. De mogelijke overeenkomsten waren misschien geringer dan de verschillen. Wat mij in eerste instantie raakte was zijn onhandigheid met meisjes terwijl deze wel op hem afkwamen, daaraan zou hij niet veel werk hebben. Met plaatsvervangende gêne en vertedering blijf je kijken.

De film heette Starter for 10, een toespeling op de televisiequiz University Challenge die een soort hoofdrol speelde. In de vroege jaren van RVZ deed iemand een programma dat Your starter for... heette, genoemd naar een nummer van Elton John (dat was tevens de herkenningsmelodie, de presentator wilde eerst Hyper gamma spaces van Alan Parsons Project kiezen maar ik moest hem er op wijzen dat deze al in gebruik was). Misschien tot mijn schande moet ik bekennen dat ik het programma verder nooit gehoord heb. En pas nu begrijp ik de titel. De presentator wiens naam mij niet te binnen wil schieten was meen ik rechts en paste daardoor al niet in de cultuur van het station. Het programma is bij een jaargang gebleven.

Starter for 10 was gelardeerd met RVZ-muziek, die voor de tijd waarin de film speelde ('85-86) recurrent of revive-45s waren. Maar zo gaat dat tegenwoordig met films.

De held van proletarische afkomst heeft een grote parate kennis - het soort kennis dat vooral bij quizzen te stade komt. Elders helpt het ook wel, weet ik uit ondervinding, maar quizjes onderstrepen het betrekkelijk doelloze van ongerichte kennis extra. En dan is University Challenge nu net niet het soort televisiequiz waarbij de kandidaat met een donderend applaus beloond wordt omdat hij weet dat Haarlem de hoofdstad van Noord-Holland is. Hier is de spes patriae aan zet, potdorie...
Maar de quiz was voor mijn filmbeleving niet het belangrijkste.

De mannelijke hoofdrol heeft al snel in zijn studententijd de keuze uit twee mooie meiden. Een blonde en een brunette. De filmbeelden zouden mij geen aarzeling gegeven hebben - de still op de affiche vertelt weer een ander verhaal - de blonde is van een hogere klasse, heeft een hoog, dom kirrend stemgeluid (ze kan niet dom zijn want ze studeert en doet mee aan de quiz) en ze is veel te ervaren voor de groene Brian. De brunette is kalmer, is "socialistisch" activiste (ik denk meteen aan trotskisme in dit verband, maar misschien is dit verkeerd), is seculier-Joods en is terughoudend wat betreft haar ervarenheid, waar hij naar hengelt. De toeschouwer moet wel merken dat zij veel meer aandacht heeft voor hem dan de blonde en dat zij bezigheden die belangrijk voor haar zouden zijn opzijzet terwille van hem, maar hij heeft meer aandacht voor de blondine. Joodse brunette neemt het zelfs licht op als hij buitengewoon onhandig reageert op de mededeling dat zij Joods is. Kortom, zij is het en de rest is eigenlijk tempoverlies in het spel.
Ik vraag mij inmiddels af hoe dit verwoord wordt in het boek waarnaar de film gemaakt is, want beelden werken anders, sneller, meer inwerkend op oudere hersenlagen dan woorden.

Als zij zomaar alleen samen zijn op oudejaarsavond zet zij Kate Bush af



voor iets vlotters. De intensieve kus die hierop volgt blijkt niet DE kus te zijn. Na afloop van de Buzzcocks - kiest zij dit nummer bewust om de titel of alleen omdat het snel is? -



is het gelegenheid Auld lang syne aan te heffen en dan - noemt hij haar bij de verkeerde naam en zij is als in een flits boos weg.

Ik heb mij altijd voorgesteld dat ik ook zo zou reageren in dergelijke omstandigheden. Maar het leven is sterker dan de leer of de film. Ik heb het drie keer meegemaakt, en twee van deze drie keren moest ik concluderen dat degene wiens naam viel hoorntjes opgezet had gekregen zonder dat ik het wist of wilde, en ik kon haar slechts fijntjes corrigeren. En de derde keer was ik ook niet boos, ook niet achteraf en ook nu niet. Stel ik vast in verwondering.

Brunette Rebecca blijft ook niet boos. Ze duikt op om hem op te lappen na een vechtpartij met de teamcaptain - een stukje klassestrijd met de vuist of de kop. Hij stopt met studeren, lanterfant een tijdje en plotseling dringt tot hem door dat hij wel zijn studie moet hervatten.
Afloop: hij loopt naar de bijna onvermijdelijke demonstratie bij het universiteitsgebouw. Rebecca is er bij. Het gaat om de vrede. Hij vraagt haar of ze niet even naar een minder bozige omgeving kunnen gaan. Zij stemt in. Hij vraagt haar of ze zijn stommigheden kan vergeven.
"Je weet het antwoord al," is haar antwoord. Dan valt DE ECHTE kus. De camera's zoomen uit naar de binnenplaats en de wijde wereld. Filmtaal voor: en ze leefden nog lang en gelukkig. De tijd is opgeheven. Was dit al met haar antwoord - want als hij het antwoord echt al eerder had geweten had de film niet gemaakt hoeven worden en was er ook geen verhaal. We bevinden ons in het universum van het sprookje dat de afgelopen kleine eeuw door het witte doek vervangen is.

Onze dromen zijn niet te vermoorden

Wie zou gedacht hebben dat een manifest dat oproept tot wereldrevolutie voor het einde van het jaar 2008 zou circuleren, en zowaar vanuit een context? Een economische crisis waarvoor niemand verantwoordelijk is maar die wel de loonarbeiders en de uitkeringsafhankelijken voor de zoveelste keer treft wordt beantwoord met opstandigheid, in Italië, Griekenland en IJsland. Hier zal het niet bij blijven.
Het verwijzen naar het manifest betekent niet zomaar volledige instemming. Dit is ook niet nodig, het is een oproep.

Tot - wanneer? was het gisteren, vorige week, vorige maand, vorig jaar? -, tot voor kort leek het erop alsof de linkerzijde, welke dan ook, geloofde in de onsterfelijkheid en in het zelfregenererend vermogen van de kapitaalsverhouding. Vooral in Griekenland dezer dagen, maar daar niet alleen, worden voortdurend manifesten en theorieën gepubliceerd - de site Occupied London kan het aanbod ter vertaling nauwelijks aan.
Onnodig te zeggen dat we er op terug komen in het nieuwe jaar.

Uri Gordon, schrijver van Anarchy alive!, over Griekenland....

Meditatieve melodieën

Zijn er speciale zaaltjes in de hemel waar dit alles beluisterd of gezamenlijk in het hoofd gezoemd wordt? Eindeloos King Curtis, nou ja, dan afgewisseld door Willie Mitchell, als hij moe is - de eeuwigheid blijft onvoorstelbaar tenslotte -, en misschien nog anderen, is hemels genoeg voor mij.
Of is dit juist in het hier en nu meditatieve muziek? Dit valt zeker te weten.


Soul serenade, King Curtis and the Kingpins


Unsquare dance, Dave Brubeck Quartet


Green onions, Booker T & the MG's

Kerstuitlui

C'est si bon, Eartha Kitt

The Nation luidt Harold Pinter uit met zijn redevoering naar aanleiding van de Nobelprijs voor Literatuur, zeker gezien de slotpassages zeer gepast.

Tom & Jerry en de maretak

Eigenlijk zijn de beste kerstplaten in de (post-)wavetijd gemaakt. Ze lenen zich - behalve misschien de middelste - ook niet goed als muzikale bagger ter bevordering van het koopgebeuren.


Fairytale of New York The Pogues & Kirsty MacColl


2000 miles, The Pretenders. Bij dezen aan mijzelf aangeboden ter gelegenheid van mijn vijfentwintigste verjaardag als bewoner van de Amsterdamse binnenstad (het voelt nog steeds als nieuw!).


Another Christmas, The Yobs

Gezegend Kerstfeest

Amen, Otis Redding. Tweede keus, maar The Impressions waren alweer geschrapt.


Gaudete, Steeleye Span


Komaan het is Kerst. Ingetogenheid en kitsch tegelijk. Gérard Lenorman, Il est né le divin enfant - gunst, ik had ook zulk haar toen...

Het land van uitgifte

De mooiste zangstem uit de wereld van de commercieel opgenomen muziek zingt liederen van al dan niet kerkelijke intimiteit. Fairouz.


Les anges dans les campagnes


Misschien blijkt hier wel bij uitstek de formidabele groei van Het Kanaal. Vorig jaar zocht ik voor News4all dit soort hymnen en kon er slechs een vinden. Nu was het een kwestie van knopen doorhakken.
Ya oum Allah, O moeder Gods.


Stille Nacht, Amen (I believe)

De revolutie houdt even Kerstvakantie

Het bezette gebouw van de algemene vakcentrale van Griekenland. De universiteitsbezettingen worden "wegens vermoeidheid van de activisten" afgebroken met de Kerstdagen. Voor 9 januari is weer een grote demonstratie voorzien.


Kortstondige bezetting van de Centrale Bank van IJsland. Wie zou de langste adem hebben, de IJslanders of de Grieken? Of breekt "het" over enkele weken elders uit?

Eerder gezien

Sékou Touré was een onafhankelijkheidsheld voor zijn land - evenals Mugabe of Nujoma - maar daarmee houdt (evenals met betrekking tot die andere twee) de ruimte voor mooie woorden wel op. Een paranoïde dictator die poseert voor marxist-leninist en intussen volop ruimte geeft aan corrupt Particulier Initiatief (nog iets wat hij deelt met de twee andere genoemden).
Hij was al 26 jaar aan het bewind toen hij op 62-jarige leeftijd in de VS op de operatietafel stierf - met meer geluk en gezondheid had hij er dus nog kunnen zitten, bij wijze van spreken.
Hij stierf omstreeks de Paasdagen, 1984. Kort na zijn dood werd er een staatsgreep gepleegd. Zijn even dictatoriale opvolger Konté, die de Vrije Markt volop omhelsde, is gisteren gestorven, hetgeen opnieuw gevolgd werd door een militaire staatsgreep. Wordt het ooit iets met dit oorspronkelijk zo vrijgevochten land, Guinea-Conakry?

Een lopende nieuwsbron, en een herdenkingssite gewijd aan het concentratiekamp Boiro Amadou.

Zomaar, 23 december

Loving you is sweeter than ever, Four Tops.

De liefde, de liefde, een hemdsmouw in het jaar

Ach, de AS mijnheer, wat zal ik zeggen... altijd prachtige nummers hoor, daar ding ik niet op af.
Maar het nieuwe nummer, mevrouw, is niet zomaar een themanummer. Het is een echt Liefdenummer!
Te bekomen in het kleine maar fijne circuit waar het te vinden is. Zoek er naar!

Allons enfants - een verhaal voor de Kerst

Het onderstaande verhaal heb ik al enige tijd in portefeuille, en ik "zou er iets mee moeten doen" - en ik heb ook wel enig idee wat dit zou moeten zijn.
Maar een nieuwsbericht als dit doet mij besluiten het u nu aan te bieden als Kerstverhaal, hohoho!

WAT DOEN JULLIE NOU?

"Staan die draden nou onder stroom?" Reza wees naar de
afrastering op de hoge muur rond de binnenplaats. De bewaker
lachte. "Nee hoor, daar komt toch niemand overheen." Reza
lachte mee. Zijn papieren hadden niet al te handig aangegeven
dat hij uit Italië kwam, maar dat had men op Schiphol al meteen
niet geloofd. Bovendien was er een marechaussee geweest die
een paar woordjes Italiaans had opgepikt op vakantie, en daar
had Reza niet eens iets op terug kunnen zeggen. Dus had hij
zich gedwongen gevoeld asiel aan te vragen, als Afghaan uit de
streek waar men ook Farsi spreekt. Direct zeggen dat hij uit
Iran kwam leek hem te riskant. Niet dat het iets uitmaakte,
want hij werd opgesloten in de toren voor ongewenste
vreemdelingen. Hij hielp een beetje bij de sport, en als
sportbeoefenaar stond hij op de binnenplaats en stelde hij zijn
vraag. Wie kon er over die muur?

Nee, de klassieke ontsnapping via lakens of touwen was
niet mogelijk. Maar wie eenmaal in dit land terecht was
gekomen, ook al werd hem de toegang geweigerd wegens
gebrek aan verblijfstitel of andere onbegrijpelijkheden, mocht
slim geacht worden. Zijn ontsnappingsplan kon hij echter niet
alleen uitvoeren. Het was zoeken naar iemand die kon helpen bij
de uitvoering. Dat werd nog zoeken. De meeste medebewoners
waren uiterst terneergeslagen en wachtten wel degelijk op een
kans aan hun opsluiting te ontsnappen. Maar dit wachten had
hen ook nogal apathisch gemaakt. Klachten over hoofdpijn en
slapeloosheid vlogen je om de oren, de hele dag. Al was het
maar om aan die ergernis te ontsnappen...

"Gewoon over die muur heen en wegwezen hier," had
Ayoub op een recreatieuur buiten gezegd met een gebaar naar
de muur. "En dan?" had Reza gevraagd. "Een neef van mij woont
in de stad, ik weet wel waar ik naartoe moet." Ayoub stond
geboekt als Algerijn, als het Reza echt geïnteresseerd had zou
hij hebben kunnen concluderen dat Ayoub uit Marokko kwam.
Maar ontsnappen was zijn enige interesse. En hij nam Ayoub in
vertrouwen. Hij stemde in, in ruil zou hij voor de eerste paar
dagen opvang zorgen - een belofte die Ayoub niets zou kosten.

Zondag 14 juli, een hete zomerdag. Twee paviljoens
hadden recreatie op de binnenplaats die eigenlijk buitenplaats
zou moeten heten. De muur van een meter of elf hoogte met
prikkeldraad erop scheidde hen van de buitenwereld. "Paviljoen"
was de aanduiding voor twee verdiepingen in het torengebouw.
Er was bewaking, maar die stelde deze middag niet veel voor:
twee landerig toekijkende vrouwen. En er viel ook niet veel te
zien. Het spannende gebeurde terwijl het nog moest
doordringen tot de omstanders en bewakers. Reza had zeven
karatepakken uit de sporthal meegenomen en aan elkaar
geknoopt. De lange witte sliert nam hij mee, met een snel
gebaar naar Ayoub: "nu!" Gelukkig was Ayoub vlot van begrip.
Beiden renden naar de muur, Ayoub klom al in de ketting van
karatepakken terwijl Reza nog moest richten op de bovenkant.
De slinger landde net over de meegevende draden. Ayoub was
al bovenop, kon zonder problemen over de draden heen en hij
hield een plukje draad vast omlaag voor Reza. Die klom ook snel
in het karatepakkenkoord. De bewaaksters waren vooral
verbaasd. "Wat doen jullie nu?" vroeg er een, alsof zij dacht dat
het bij recreatieve sport hoorde. De gevangenen beseften
evenwel terwijl Reza de muur beklom dat er iets bijzonders aan
de hand was, en zij applaudisseerden.

De opgetrokken ketting hielp niet veel bij de afdaling - na
een eindje sprongen de mannen achtereenvolgens in de
slotgracht. De bewaaksters waren inmiddels van hun verbazing
bekomen. Reza en Ayoub waadden zo snel mogelijk door de
gracht, Reza ontdeed zich in de bosjes op het spoortalud vlug
van een laag kleding en voort gingen zij, met de dekking van
bosjes en struiken. Daar kwamen zij aan bij de trekvaart, een
brede barrière die hun misschien juist wel goed uitkwam. Als er
speurhonden werden ingezet zou hun spoor onvindbaar worden.
Zij zwommen snel maar beredeneerd in een diagonaal over de
vaart. Het was een hete dag, en in Amsterdam wordt zelden
iets vreemd opgevat, dus de zwemmende mannen werden
nauwelijks bekeken - het was hoe dan ook een stille hoek van de
stad. Aan de overkant waren opnieuw veel bosjes en struiken
die hen aan het gezicht konden onttrekken. Dat was inmiddels
al nodig: er cirkelde een helicopter boven de polder, maar net
niet handig genoeg. Het volkstuincentrum aan de overkant van
de vaart bood voldoende sluip- en kruipgelegenheid om
onopgemerkt weg te komen. En op een gegeven ogenblik zou de
speurtocht wel gestaakt worden.

Tenslotte waren Reza en Ayoub geen gevangenen, maar
geweigerde vreemdelingen. En het kwam vaak genoeg voor dat
dezen op straat gezet werden met de mededeling: "U heeft 24
uur de tijd om dit land te verlaten." In het pays légal was de
zaak daarmee opgelost, in het pays réel betekende het dat er
weer wat illegale vreemdelingen zonder papieren extra
rondliepen. Hun omgekeerde Bastillebewerking had iets
toegevoegd aan het werkelijke land. Er was geen reden hard te
blijven zoeken naar degenen die juridisch gesproken niet eens
ontsnapt waren. En waar ze van moesten gaan leven in de
toekomst - dat zou hen snel genoeg weer in aanraking doen
komen met het pays légal. Die toekomst lag nog voor hen,
inmiddels hadden ze de Middenweg bereikt. In een café belden
zij het adres van de familie van Ayoub. Reza werd niet met
open armen ontvangen in het huis van Ayoubs familie, maar
een of twee dagen - dat mocht - en daarna... daar moest God
maar in voorzien.

Midwinter

Ter gelegenheid van midwinter, en omdat Mickey Z meeuwen geteld heeft...

Oh very young, Cat Stevens.

Een blijde mare

Voor mensen die denken dat de Kerk zich moet aanpassen aan postmoderne tijden
Voor mensen die er ook van overtuigd zijn dat als Jezus al niet in het Engels predikte het toch goed is dat Hij dit in het vervolg wel doet
Voor mensen die denken dat er een opduikende Kerk is en die denken dat ze dat op hun manier in het Engels uitdrukken
Voor mensen die denken dat de Kerk om leiderschap schreeuwt
Voor mensen die grappenmaken door christelijk als gristelijk te schrijven en verder geheel middenin het door hen schijnbaar verfoeide milieutje vertoeven
Voor mensen die eerst dachten dat ze alles moesten hebben en vervolgens menen dat ze op de goede weg zijn door hun wasdroger en hun vaatwasser weg te doen en lid te worden van Groenkar
Voor mensen die zo goed zijn in de enige vreemde taal die zij denken te spreken dat zij het Engelse christendom gelijkstellen aan het Nederlandse woord christendom
heb ik een blijde boodschap

Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen.

Wij zijn de Kerk.
Wij hebben uw leiderschap niet nodig.
Liefdevol maar beslist gaan wij heen van u en slaan het stof van onze voeten af.

'Tis the season to be silly tralalalalalalalala

Als ik met de Kerstdagen om bezigheden verlegen zou hebben gezeten zou ik misschien ook een RVZ-bandje gemaakt hebben op Mixwit, zoals Peter Bartlema of Frau Dr. Tintenkiller. Nebbisj, Mixwit stopt er mee en Peter was nog wel aan zijn online radiomixprogramma begonnen: Peters Platenpalet.
Dan maar niet... Ik zal ook wel andere dingen te doen hebben.

Eigenlijk is dit het allerduurste singletje uit mijn collectie. Het lag voor een gulden op het Waterlooplein, en toen ik besloot het alsnog daar te kopen zette ik mijn fiets niet goed op slot want het zou toch maar kort duren. Dus het heeft me 101 gulden gekost, of was het nog meer? Mijn dierbare groene Mercurius weg...


Man of action, Les Reed Orchestra. Als het niet die geschiedenis van RNI meedroeg zou het 't nog goed doen op de dansvloer ook. En wat maakt het eigenlijk uit?


Op mijn singletje heet het Holiday en heet de B-kant The kid. Enfin - herkenningsmelodie van Lex Harding op Veronica in betere dagen, en van Noel Edmonds op Luxemburg. En het geldt ook nog als Northern Soul... André Brasseur.


Âme câline, The Norrie Paramor Strings, misschien wel de krachtigste versie. Die van Sounds Orchestral staat niet op Het Kanaal, was de herkenningsmelodie van Andy Archer op RNI en zou het ook goed kunnen doen op de dansvloer.

Nou vooruit, nog een rondje echt Zuidafrikaans

Sari Marais, Jim Reeves. Ik heb de plaat zelf, maar heb hem maar een keer gedraaid, rollend van het lachen over zijn accent. En nu hoor ik hem terug en twijfel ik. Behalve de r en de altijd moeilijke g klinkt alles in orde. Misschien is het de diphthongering van de lange o in bijvoorbeeld woon die mij het gevoel gaf dat hij maar wat raak deed... Ik heb een dergelijke uitspraak van deze lange o zeer dicht in mijn nabijheid meegemaakt. Ik ga mij schamen.


Solomon Linda and the Evening Birds, Mbube. De zanger is zelf niet rijk geworden van zijn origineel, maar hij vond het geweldig dat het als Wimoweh zo populair was in de VS - de latere covers heef hij niet meer meegemaakt.


Noise Khanyile, Izulu Seliyaduma. Lid van de Jo'burg City Stars, wier Grooving jive no.1 inderdaad een instant nr. 1 was op RVZ.

Wereldmuziek? - de zoektocht gaat door

Twee door witte Europeanen uitgevoerde township jives..


Rise, Public Image Ltd.


Hij heeft het steeds over New York, maar het is toch echt een township jive: Malcolm McLaren, Double Dutch. Ik zet ze nog met evenveel zo niet meer genoegen op als toen ze nieuw waren. De intro met "too much of that snow white" ontbreekt...


Master Jack, Four Jacks and a Jill - witte Zuidafrikanen die in Engeland zwarte Zuidafrikaanse muziek op de plaat hebben gezet, waarvan dit dan juist weer geen voorbeeld is.

Wereldmuziek? - opnieuw

Het oprichtingscongres van een concurrerende club in Zuid-Afrika werd opgeluisterd met Suikerbossie. Men verneemt niet vaak Afrikaans meer in verband met Zuid-Afrika, tenzij op wijnetiketten, maar dit terzijde. De klanken brachten mij Bert Kaempfert in gedachten, Duits orkestleider, vaak werkzaam in de VS (de man achter Strangers in the night bijvoorbeeld), die in de vroege jaren zestig met een zeer wit orkest de klanken van zwart Zuid-Afrika aan de wereld presenteerde, onder titels die het exotische moesten beklemtonen. Er staat meer op Het Kanaal van hem dan ik hier nu kwijtkan.


A swingin' safari - herkenningsmelodie van de matinee met Annabelle Parker, SCORPIO.


Afrikaan beat.


That happy feeling herkenbaar als Suikerbossie...

Dienstweigeraar in isoleercel

Sjministit - Hebreeuws voor twaalfdeklasser - Tamar Katz zit tot 22 december in de petoet, en wel in de isoleercel. Zij mag geen contact met de buitenwereld onderhouden, mag zich niet verschonen en mag zelfs haar tanden niet poetsen.
Papieren post is niet zinvol meer (dit bericht bereikt mij ook nogal laat), emails ter ondersteuning zijn zeer welkom.

Schok en AWE

At AWE we recognise our responsibility to preserve, protect and improve the environment for present and future generations.

Awe - ontzag, ontzetting, het klinkt als een kreet. En het is de afkorting van Atomic Weapons Establishment. De site maakt er ook reclame voor dat het personeel geld bijeen heeft gebracht voor bijvoorbeeld een opvanghuis voor ongeneeslijk zieke kinderen en voor (Kerstgedachte!) Alzheimerbestrijding.

Om de betrokkenheid bij Ons Aller Milieu te onderstrepen heeft men vast en zeker speciaal wat geraniums tegen het gebouw aangeplant. En mijn makkers Sophie en Keith (de laatste blijkt de man achter A pinch of salt) hebben vorige maand opgetreden als personeelwervers voor de kernwapenopslag: interessante culturele ontmoetingen (af en toe een overlevende van Hirosjima voor de poort). Maar niets zo de ironie voorbij als de site van de opslag zelf dus.

Korreltjes zout, blahblah

Een site waarvan de naam de zelfspot voorbij is - over de interessante ontwikkelingen in de Kerk dezer dagen: Blah....
En een geestverwant weblog dat het dichtst bij wat ikzelf doe lijkt te komen: niet bij iedere post gemakshalve de HEERE HEERE aanroepen of op zijn minst een locus geven - vooruit, vandaag dan wel: Pred. 5:9. En een prettige dag, verder.

Ik was dan ook aanwezig bij de (her)oprichtingsvergadering ruim twee jaar geleden en zou meewerken aan Een snufje zout. Niets meer van gehoord. In de lucht sinds de zomer van dit jaar.
Voor op de rol, links....

{Bijgevoegd 19 december: De inmiddels geschrapte uitdrukking zogeheten geestverwant met betrekking tot A pinch of salt draagt de zware connotatie van het levensverhaal van Felix Ortt. Verlos mij van "geestverwanten", was in een bepaalde periode zijn wanhoopskreet - in de dagen waarin de beweging duidelijk uiteenviel. Maar ik ben Felix Ortt niet, en dit zijn andere tijden en andere media. Keith heeft mij uitgenodigd deel te nemen aan het weblog van A pinch of salt, zoals eigenlijk bij de heroprichting in 2006 al de bedoeling was. Dat Engels niet mijn moedertaal is kan niet als excuus gelden. Het is ook niet zijn eerste taal. Moedig voorwaarts dus...].

Mensen zijn lijnen op het water

Explosief, om niet te zeggen exponentieel, de groei van Het Kanaal. Vergelijkt u zelf deze twee liederen.


Sten'ka Razin door het koor van het Rode Leger - moge dit hun bezigheid zijn en blijven.


Atini naï - Geef de fluit en zing, een gedicht van Kahlil Gibran zoals uitgevoerd door Fairouz. Herinnering aan eigen reizen door de Levant. Om zachtjes te snikken zo mooi...
Hoe kort geleden is het dat ik zo goed als niets van Fairouz en al helemaal niet dit lied van haar vond op het net?

Geef mij de fluit

Geef mij de fluit, en zing
Onsterfelijkheid rust er in een lied
En zelfs na onze dood
Blijft de fluit klagen
Heb je je toevlucht genomen in de bossen
Weg van plaatsen als ik
Heb je beken in hun stroom gevolgd
En de rotsen beklommen
Heb je ooit gebaad in parfum
En je afgedroogd met licht
Drink de dageraad als wijn
Geef mij dan de fluit en zing
Het beste gebed is een lied
En ook als het leven tenietgaat
Blijft de fluit klagen
Heb je wel eens een avond besteed
Zoals ik
Tussen de wijnranken
Waar de gouden kandelabertrossen
Neerhangen
Heb je wel eens op het gras geslapen 's nachts
De ruimte je deken
Niet denkend aan wat komt
Het voorbije vergeten
Geef dan de fluit en zing
In zingen schuilt Gerechtigheid voor het hart
En zelfs als alle schuld
Voorbij is gegaan
Blijft de fluit klagen
Geef de fluit en zing
Vergeet ziekte en genezing
Mensen zijn slechts lijnen
Getrokken op het water.

Fries de Vries

Er wordt te veel gestorven en blijkbaar kan ik het niet bijhouden. Of wil ik het niet. Nu pas bereikt mij het nieuws dat Fries de Vries op 10 november overleden is, geveld op weg - naar school, waar hij les zou geven... Hij was 77. Ik geloof dat hij een absolute leeftijd had van zeg 55. Zo herinner ik mij hem ook - onvervaard vervuld van het idee dat de PSP nieuw leven ingeblazen kon worden maar op de een of andere manier is dit niet gebeurd. Of nog niet.
Hij krijgt het laatste woord over zichzelf.

DICHTERS STERVEN NOOIT


voor Helga

dichters sterven nooit: zij schrijven, levenslang
bevangen door de zin van niets, het woord in nood
het beheersen der chaos is hun dagelijks brood
dichten is en blijft hun innerlijk behang

dichters verlichten het heden, smeden samenhang
bevrijden het verleden, mijden de middenmoot
zolang dichters dichten zijn zij dichter bij de dood
hun verzen nemen het leven even in de tang

sinds de goden mij geboden u in dicht te loven
is een glimp van uw gezicht voor de zon geschoven

zinnen komen boven, heen is elk bedroeven
nu wij met min en dicht de zaligheid beproeven

daar liefde onverhuld zich in minneverzen plooit
zullen dichters eeuwig leven, dichters sterven nooit

amsterdam, 29 juni 2008

Toen was een spook heel gewoon

Bij de toernee door Nederland van de Academie van Ambulante Wetenschappen, herfst 1994, had ik als rode draad door mijn voordrachten bedoeld: de fenomenologie van het spook. Het waren steeds brokstukken, alle kanten opwaaierende mini-essays - weblogstukken avant la lettre. Een of twee ervan staan in Arcade #5 onder de titel Demonologie van de demonologie - uitgewerkt tot essay van redelijk formaat. Vraag ernaar bij uw boekhandelaar.

Als je het woord spook laat vallen is het net of je naar iets verwijst waarvan iedereen lijkt te weten wat je bedoelt, en waarover men een oordeel klaar heeft. In het algemeen zal dit zijn: "bestaat niet". Een mededeling van hetzelfde gehalte als "God bestaat niet", waarover in de loop van vele eeuwen een forse theologische bibliotheek is volgeschreven die nog steeds verder gevuld kan worden. Het bestrijden van de stropop ligt voor de hand. Merkwaardigerwijze heeft iedereen wel een idee over God aan de hand waarvan het gevecht met de pop aangegaan kan worden. Ik heb dit zelf ook gedaan en dacht daarmee atheïst te zijn. Tot je er achter komt dat je tegen een schim aanmept. De mistflard lost op, hoewel de mist verderop blijft. God en spook zijn op deze manier een.

Toch is dit schimmenmeppen in van oudsher theologiserend Nederland een nog steeds graagbeoefende volkssport. Het is in het algemeen een twistgesprek tegen gelovigen, aanhangers m/v van een godsdienst, de islam voorop dezer dagen. Islamdebat noemt men dat, sur vous et sans vous (en om het al dan niet chez vous draait het eigenlijk). Ik was nog in opleiding tot vrijzinnig voorganger toen ik op een kantoor kwam te werken waar de Olijke Atheïst bij voorbaat geïnstrueerd was zich in te houden voor de nieuwe kracht. Ik bleek mee te vallen bij de meesten omdat ik grootstedelijk mijn schouders kon ophalen over wat in Nederland voor christendom doorgaat. Alleen Olijke Atheïst had het niet helemaal door en vond dat hij af en toe moest laten weten dat God niet bestaat. Tuurlijk man, wat wil je in je koffie?

Niet helemaal bedacht op wat men nu kan zeggen of niet zonder op mijnen te treden liet ik een reisfragment van mijzelf los over de Ierse westkust, van een afgelegen vlekje op Aráinn. Een typisch Iers verhaal zou je zeggen.
Aan de haard zat een stel uit Dublin dat vroeg of ik al langs de begraafplaats was geweest. In zo'n kleine plaats was het bijna de grootste attractie, behalve de pub, maar daar kon je nu juist alleen komen langs de begraafplaats. Dit was hun ook niet ontgaan. Of ik het spook gezien had... ("Did you see the ghost?") Ik schoot in de lach bij de vraag, want het deed wel heel stereotiep aan. "Zo zou ik ook gereageerd hebben," zei de man van het stel ernstig, nog even beklemtonend dat hij uit Dublin kwam. Maar een jaar of tien geleden - hij kwam hier vaak - was hij in een groter gezelschap op weg naar de pub een man in een zwarte cape tegengekomen die nergens vandaan leek te zijn gekomen - het punt waarover hij sprak kennende begreep ik wat hij bedoelde: je had ruim zicht op de heuvel en kon iemand lang tevoren zien aankomen. De man in de cape groette en liep door, het gezelschap keek verwonderd om - en weg was hij, opgelost.... "We waren op weg naar de pub," zei hij voor de zekerheid, niet ervandaan. Hij had, schrijver zijnde, er over geschreven in het blad Island magazine, een blad dat ik kende en waarvan ik wist dat het serieus was. De ontmoeting was niet spectaculair en daarmee voor mij geheel geloofwaardig.

Die avond regende het, zoals het 't zo vaak kan doen op de eilanden in het westen. Ik was niet van plan ver te lopen, maar wilde nog wel een avondwandeling maken. Ik deed mijn speciaal voor het eiland gekochte regenpak om en liep de weg af, langs de begraafplaats. Ik was wel benieuwd. Ik liep tot de voet van de heuvel en terug. Drinken kon ik ook wel in mijn logement, als ik wilde. Ik kwam niemand tegen. De volgende dag vroeg de schrijver naar mijn wederwaardigheden. Niemand gezien. Droeg ik wat ik nu aanhad (het felgele regenpak)? Ja. Geen wonder dat je hem niet bent tegengekomen.

Een droog verhaal, in feite. Maar Olijke Atheïst wist raad. Geloof in spoken is primitief, wist hij. Het hoort bij mensen die traptreden horen kraken en denken dat een spook dit doet.
Voor horden mensen zoals hij bestaat de Verlichting uit het kunnen onderscheiden wat een trap doet kraken.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat de mensen van voor de Verlichting (men kan deze ook letterlijk zonder hoofdletter nemen: met kaarsen heb je nu eenmaal meer donkere plekken in huis dan bij kunstlicht) eigenlijk te stom om voor de duvel te dansen waren. Een muis, een windvlaag, kloptorren, door afkoeling werkend hout: help, een spook. Hollywood doet de rest om het beeld van sufferds te completeren, of anders tekenfilms. De Verlichting heeft veel duisternis gebracht.
Ik ben zo vrij mijn, onze voorzaten serieus te nemen en niet voor achterlijk te verslijten. Ik heb er Chesterton niet voor nodig, ik vond dit al bij de episode waarover ik het heb, toen ik hem niet gelezen had, maar hij helpt wel hierbij.
Het verhaal doet heel Iers aan maar ik heb een Koreaans meisje eens horen vertellen over angst die zij doorstaan had op de terugweg van een buitenshuis staande wc. Zij was een kwaad spook tegengekomen op haar pad. Mijn eerste vraag: heb je ook herkenbaar-goede spoken? Ja, die heb je, en je weet al snel wat voor een je er voor je hebt. Komaan, een gestudeerde Koreaanse vertelt mij over onderscheid tussen spoken. Mijn volgende vraag: zijn spoken gewoon in Korea? Ja, zei zij, zonder een zweem van ironie. In heel Oost-Azië zijn spoken gewoon, jullie - het was duidelijk dat zij hiermee witte Europeanen of Noordamerikanen bedoelde - begrijpen dat niet.

Nee, wat ik wel begrijp is dat ik het niet begrijp en dat ik mij afvraag waaraan dit ligt. En ik ga niet een groot deel van de mensheid - nu ook in het heden, niet alleen in het verleden - voor sufferds verklaren.

Wordt vervolgd.

Waait voort, o winden

Frouke Froepstra is ontdaan bij de gedachte dat al het moois wat zij vrijelijk in Nederland kan doen niet zou mogen in Zimbabwe. Frouke is, naar ik begrijp, een bekende Nederlander. Evenals Evert de Brinker en Hukke Wildeboer, en iemand met de exotische naam Tony Blekburn (nee, niet de eeuwige teenybopper-public schoolboy van Caroline, Radio One enzovoort, die spel je ook anders). Allemaal bekende Nederlanders en derhalve heb ik geen idee wie het zijn. Zij ontsteken kaarsen voor de vrijheid. In Zimbabwe, Iran en Birma.

Ik ben geroerd over de zorgen van Frouke, maar heb geen enkel idee van wat zij doet in Nederland en waarom zij denkt dat zij dit in Zimbabwe niet mag doen. Zimbabwe kwam pas in beeld bij de gemiddelde bewogen Europeaan toen de kortgebroekte nazaten van witte landdieven in hun dubieuze eigendom aangepakt dreigden te worden. Genocidale campagnes tegen Ndebele werden eerder door de vingers gezien. De onveranderlijke dubbele standaarden van de witte wereld. Ik zeg niet dat het eerlijk was die witte boeren in 2000 aan te pakken. Ik constateer alleen dat de dubieuze moraal niet alleen bij Mugabe in Zimbabwe ligt.

Ik vind het een wel weer erg gemakkelijke keuze, die drie landen waarvoor we van Amnesty International Nederland - per email aangeschreven om mee te doen heb ik dit tegengeworpen. Waarom niet Irak, Afghanistan, Israel? Of Haïti, Equatoriaal Guinea, Egypte? Trio's zijn gemakkelijk samen te stellen. Zimbabwe is mij een voor Westminster te dierbare boeman, Iran voor Washington en Tel Aviv.
Tegen mijn verwachting in kreeg ik een naar het leek persoonlijk antwoord van iemand van Amnesty, en dan ben ik de kwaadste niet. Ik steek zeker in Birma wel een kaarsje aan. Dacht ik. Maar het formulier wilde niet stilstaan, en een gebalde vuist (met of zonder kaarsje erin) bleef naar mijn gezicht stompen en bij het zetten van de eerste letter van mijn naam verscheen meteen de naam van de liefste in het formulier. Vertrouwenwekkend. Omdat zij ook ingaat op de campagnes? Erger nog - omdat zij bij Amnesty gewerkt heeft? Als Grote Broer toch meekijkt zeg ik dit meteen maar voor de zekerheid. En Grote Broer kijkt natuurlijk mee.

Zelfonderzoek: zou ik even boos reageren als mijn moeder, die geen idee heeft hoe zoiets kan, niet geterroriseerd werd met wat zij denkt dat persoonlijke post is van de Postcodeloterij, hoofdsponsor van Amnesty International, en ik haar niet moest vermanen de troep ongezien weg te gooien? Als ik niet een voormalige door Amnesty geadopteerde gevangene had gekend die wel degelijk de verdenking koesterde dat deze Britse organisatie goed luistert naar het regime van dienst in Londen? Als ik niet in de begindagen van de organisatie in Nederland een kantoorruimte met hen gedeeld had, waarbij een van de vrouwen van het eerste uur van AIN in de nacht meetikte en -stencilde aan ons bulletin - toen het nog een overzichtelijke, menselijke club was dus? En meer, waar ik al met al niet op doorga.

Take it away, Robert....

Waar justitie een spelletje is

Een eenvoudig verzoek - een kaart sturen om de doodstraf voor Brett Hartmann tegen te houden. Hartmann zit vast omdat er in de VS nu eenmaal opgesloten moet worden, doet er niet toe wie. Bel de politie als er iemand vermoord is en je wordt al gauw zelf beschuldigd.
Bestemming en model.

Altijd trek in Old Mac

Mijn goede oude Mac - zes jaar is een hoge leeftijd voor een computer tenslotte - doet het weer.
Op den duur heeft u het verschil toch niet kunnen merken, na twee weken had ik het opgegeven het trefwoord Laptopsessies uit te delen - toen dacht ik nog dat het herstel kort zou duren.

Proeve, werkverschaffing

Naast politicoloog/historicus/econoom/socioloog (en dat allemaal met een bul, toe maar) en ook een klein beetje theoloog mag ik mij ook wetenschappelijk bibliothecaris noemen. Een prachtig beroep dat in het kader van het tering naar de nering zetten onmiddellijk nadat ik het papiertje had gehaald van rijkswege werd afgeschaft.
Je moet er voor doorgeleerd hebben om in titelbeschrijvingen trefwoorden toe te kennen. Bijvoorbeeld: Joost van den Vondel - zijn leven en werken - het is niet aan zomaar een MBO'er of HBO'er of een simpele doctorandus gegeven om vast te stellen dat dit over Vondel gaat. Dit dient op postdoctoraal niveau geconstateerd te worden. Stel je voor...

Nooit gehonoreerd als wetenschappelijk bibliothecaris heb ik evenwel menig ik-moet-publiceren-dus-daar-gaat-ie-weer-artikel van trefwoorden mogen voorzien. In het algemeen gaat dit aan de hand van thesauri waar je zelf geen bijdrage aan levert. Handig als je een geniale bijdrage ("Er wordt op kantoren steeds meer met computers gewerkt" - zo, daar heeft u niet van terug, peer reviewed in een internationaal hoogaangeschreven tijdschrift, hoera, we schrijven 2003) niet van het trefwoord computers kunt voorzien, omdat deze opmerkelijke uitvinding waarachtig de thesaurus nog niet gehaald heeft (dus zo gek was dat artikel ook weer niet).

Er zijn weblogs die van die mooie termenwolken vertonen, waarbij in een oogopslag vastgesteld kan worden wat de hoofdonderwerpen zijn. Ik heb hier tot nu toe maar een paar descriptoren toegekend, waarvan twee eigenlijk meer op een serie duiden. Om op den duur wellicht ook zo'n mooie wolk te kunnen maken ben ik dan nu begonnen met het uitdelen van labels, zoals het opmaaksysteem ze noemt.

Nu wil ik die wolk die er misschien ook wel nooit komt niet met trefwoorden vervuilen die ideologieën - vormen van vals bewustzijn dus - met een term aanduiden. Daarnaast heb ik geen zin om na te denken of mijnheer Feiglin, over wie hieronder, nu een fascist, een ultranationalist, een dolgedraaide zionist of wat dan ook is. Het gehele complex wordt aangeduid als Europees diepdenken. Andere vormen van diepdenken zijn dan Marktdiepdenken, ideologische groeisels die vooral in Noord-Amerika maar niet alleen daar gedijen zullen als enkel Diepdenken worden aangeduid, en de speciale Nederlandse variant - onder het brullen van de kreet "De samenleving is niet maakbaar" proberen de samenleving naar je schema te kneden - het Nederlands diepdenken.

Serieuze filosofische stromingen, ook als zij mijn instemming niet wegdragen, zullen als zodanig aangeduid worden: liberalisme, marxisme enzovoort. In het algemeen zal het dan om historische uitingen gaan, de meeste stromingen zijn hun houdbaarheidsdatum allang gepasseerd (all isms are wasms, nietwaar). Vandaar dan ook het rubriceren als diepdenken.

Als het goed is zal het op den duur handig zijn. En het is voor mij een aardige uitdaging een stukje hetzij te rubriceren onder een al bestaande vlag hetzij van een nieuwe te voorzien. U bent nu gewaarschuwd.

Het moest een keer gebeuren?

Een bewonderaar van de Reichsführer maakt kans op een zetel in het Israelische parlement. Voor de zekerheid: een Jood, en niet een lid van een marginaal partijtje maar van de Likoed die waarschijnlijk de volgende regering zal vormen. Hij stond op een alleszins verkiesbaar te achten plaats, maar is gelukkig toch gedegradeerd.

Er worden veel woorden gebruikt ten aanzien van Israel die ik ongepast vind en die voor het effect gebruikt worden. Genocide op de Palestijnen? Nee - vertroebel de zaak niet, wat hun wordt aangedaan is erg, maar het is geen genocide. In Duitsland in een bepaald soort linksige kringen populair: Opfer der Opfer (ook over de Palestijnen) - het is een verwerpelijke uitdrukking en zienswijze.
Ook over "apartheid" aarzel ik. Maar anderzijds drukt het wel de tendens uit. En vergeet niet waar het is uitgevonden: in de Verenigde Staten, de witte Zuidafrikanen hebben het dankbaar gekopieerd - en de Verenigde Staten zijn zulke goede vrienden van Israel...

Als je zowel de voortdurende oorlogsgezindheid van Israel verwerpt als veel van wat er tegen ingebracht wordt, ziet de wereld er moeilijk uit. En ja, de islamitische wereld heeft wel degelijk het Europese antisemitisme overgenomen, ook Iran, ook Pakistan enzovoort. Ultrarechts lijkt onstuitbaar.

De vergelijking van Gaza met het Warschause ghetto dringt zich inmiddels wel op. Maar het kan slechts een vergelijking blijven, geen gelijkstellen.

Het nationalisme, de staatsvergoding, het racisme - de ingrediënten van de Likoedideologie zijn er allemaal. Dus misschien moest de uiterste consequentie van de ultrarechtse stroming in Europa toch ook eens in Israel opduiken.

"Ik woon in een treurig deel van de wereld," mailde een Israelische intellectuele-vriend mij een tijd geleden. Daar is niets te veel mee gezegd.
Feiglin - met zo'n naam kan het natuurlijk ernstig mis met je gaan.

RG de 50-quidman roept hellup!

Muziek gebruikt voor jingles bij RVZ/Radio Kemphaan, vroegste generatie.


Send me a postcard, Shocking Blue (Hallo, mag ik even uw aandacht? U kunt ons namelijk schrijven...)


Babylon's burning, The Ruts (intro bij Radio Kemphaan voor de kreet: Hellep, de RCD!) [=Radio Controle Dienst]


I ran, A Flock of Seagulls, algemene stationcall RVZ (uit instrumentale gedeelten gemonteerd).

Nou moe, zegt RG de 50-quidman

Het singletje heb ik (nog steeds) niet gevonden, maar Keep on van Bruce Channel staat op Het Kanaal. Met een filmpje dat vaker langskomt. Als ik het toch over keeping on heb...



En als ik toch terugkom op 1968... Het was in Groot-Brittannië ook het jaar waarin het genre dat later Northern Soul ging heten nog allesbehalve ondergronds was. Deze juweeltjes stonden hoog in de hitpuree (en waren de laatste keer dat ik er naar zocht niet te vinden op Het Kanaal - ach ja).


Breaking down the walls of heartache, The Bandwagon (de vrouw in het gezelschap is hier van de hoes verdwenen).


Ain't nothing but a house party, The Showstoppers.
Dansbare soul zou tot ver in 1971 gangbaar blijven in de mainstream van het Verenigd Koninkrijk.

RG de 50-quidman houdt vol

Drie maal dezelfde titel, drie maal een ander nummer: Keep on keeping on.


(The Vibrating) Vibrations


N.F. Porter


Curtis Mayfield live

Toonaangevend is toch iets of iemand anders

Het was op of omstreeks mijn verjaardag, eerder dit jaar, dat ik op het idee kwam ondanks het wegvallen van de Harry Bout Supportgroep misschien toch wat verder speurwerk in de zaak Harry Bout te doen, het spoor verder uit te zoeken aangaande de gebeurtenissen van die avond in april in Grand Rapids.

Het meest voor de hand liggend zou het opsporen van degene die de moord gepleegd heeft, Dawn Bean, zijn geweest. Omdat deze mevrouw als vuurgevaarlijk zou kunnen gelden een niet ongevaarlijk te achten onderneming. Ze heeft in korte tijd die wij van haar bestaan overzien de hond van Harry en zijn vriend Al doodgeschoten. Zeker, iemand die 23 jaar geleden een moord heeft gepleegd zal hoe dan ook niet meer dezelfde zijn. Maar zij weet dat iemand anders in haar plaats gevangen zit, en zal zeer moeilijk benaderbaar zijn over dit onderwerp. En nee, ik ben misschien wel enigszins een speurneus, maar geen criminoloog en ook geen privé-detective.

Hoe dit aan te pakken - het bleek al snel geen punt meer te zijn want iemand was mij voor geweest: een undercoveragent ten dienste van het televisieprogramma van Peter R. de Vries. En ook deze kon het niet aanpakken. Zodra Bean doorhad dat er over de zaak-Bout vragen gesteld zouden worden belde zij de politie en liet zij de undercoveragent uit haar omgeving weghalen. Het zou geen Jorannig succesverhaal worden. Voorzover die stunt nou eigenlijk een succesverhaal genoemd mag worden.

Blijkbaar moest De Vries toch wat doen met wat ongetwijfeld een investering was voor een programma bij een commerciële omroep. Het debacle bij Bean laten we gewoon zitten, weet je wat: we zeggen dat zij onschuldig is, dat heb de rechter tenslotte ook gezegd en er loopt nog steeds die officier van justitie rond die graag kwijt wil dat Harry Bout het heb gedaan en graag verder geen moeilijke vragen hoe het zit met die mevrouw Bean die dan toch op zijn minst medeplichtig is.

Harry Bout is depressief en wil dat er tegen Peter R. de Vries gestreden wordt. Tja. Al met al: de man is tenslotte nauwelijks journalist, laat staan rechercheur al dan niet particulier. SBS 6 heeft eerder wel als positief althans niet-negatief ervaren aandacht besteed aan de zaak-Harry Bout. En we moeten eerlijk zijn: als hij wat meer van zijn werk had gemaakt en niet had lopen knoeien na het vinden van de moordenares, en niet had geparasiteerd op de inspanningen van degenen die zich inzetten voor Bouts vrijheid, dan zou hij op handen gedragen zijn, deze misdaadverslaggever die eerder de lof heeft gezongen van de bommengooiers van Radio Veronica.

Op faire manier wordt men geen miljonair

Een foto (dank aan Indymedia..) zegt vaak genoeg.
Een vakbeurs voor miljonairs in het Amsterdamse Jaarbeursgebouw (de RAI, velen spreken dit uit met een lange a, tot mijn ergernis) maakt zich op voor het ontvangen van de gasten.
De Mobiele Eenheid is paraat. Rob Oudkerk, bekend PvdA-politicus die graag goedkope dames van plezier bezoekt - hij is erom "gevallen" maar nooit buiten beeld geraakt - wordt achter de hekken gesignaleerd. Aan de miljonairskant uiteraard.

Open - hoewel - inrichting Nederland

Ruim een maand geleden, maar niet meer dan drie weken voordat het regime-Balkenende zijn hoogverlichte wetgevingskunsten over Nederland uitstortte aangaande paddestoelen plaatste ik deze eigen foto hier. Misschien moet ik nu naar het politiebureau om de groeiplaats van deze per 1 december verboden sporendrager te vermelden, maar misschien is het ook wel onbegonnen werk. De vliegenzwam is in kaart gebracht - de zorgen over de afnemende algemeenheid blijken ongegrond.



Afgezien van de ruime verspreiding over Nederland - de zwam ontbreekt alleen op de echte kleigronden, verder is hij overal te vinden - is opvallend dat de grootste concentraties in beschermde natuurgebieden zijn, met name de Hoge Veluwe en de duinen. Nu weten we inmiddels wel dat beschermd niet zo beschermd is als beschermd klinkt - vraag het de zwijnen en de damherten, voorzover nog in leven -, maar denkt men nu echt met gif de grond van deze natuurgebieden zodanig te gaan doorwoelen en vergiftigen dat deze amaniet er geen kans meer heeft? Hij staat niet op de rode lijst, maar er is wel jurisprudentie over dat je hem niet zomaar mag plukken, dus hij mag beschermd geacht worden.
Hoe geschift Nederland aan het worden is, is mij weer eens ontgaan, in dit geval wel jammer.

In dit filmpje laat onze vriend Knoops zijn licht schijnen over de internationaalrechtelijke implicaties van het verbod dat op stel en sprong is doorgevoerd. Enfin, het geheel spreekt voor zich.

Dierenbevrijding en meer

Een trio belangwekkende Nederlandstalige weblogs die evenwel helaas niet dagelijks aangevuld worden:
Neen tegen bont, Dierenbevrijding en Geweldloosheid en vegetarisme.