Mijn ontroerde reactie op het weblog van Antiwar.com blijft staan, maar de link heb ik hier weggehaald, omdat de commentaren een volstrekt aan de oorspronkelijke bijdragen tegengestelde toon kregen. En ik heb niet eens meer zin ernaar te verwijzen. Jammer. Ik voel er ook niet voor om scheidsrechter te gaan spelen daar, want - tja, dat ben ik niet (wat zijt gij voor een anarchist?).
Sterk schommelende emoties horen bij wat nu toch tamelijk officieel mijn schildklierziekte (en dus geen spierziekte) is. "Het lijkt mij onwaarschijnlijk dat u twee zeldzame ziekten tegelijk heeft," nam de neuroloog afscheid, al dan niet definitief. De emotionele instabiliteit heeft meestal een sterk sentimentele kleur - zo zal ik het maar noemen - en dat doet zich dan voor bij een Mokummer (Soo'n mond maar soooooo'n hartje - de liefste begrijpt dit nooit, maar die komt dan ook niet uit Amsterdam - het kleine hart verwijst naar de ontroerbaarheid, een speciaal voorrecht van Amsterdammers, dat is algemeen bekend).
Afgelopen week klaagde ik dat tweeëneenhalve maand na mijn persoonlijke Hirosjima het belangrijkste symptoom nog bij benadering niet weg is. En ook verder meende ik niets te merken. Maar tot drie keer achtereen bijna ouderwets drinken in deze bokbiertijd eindigde onverhoeds een week geleden in een knellende broekband, in plaats dat mijn broek ook bij het laatste zelfaangebrachte riemgaatje naar beneden dreigde te glijden, wat enkele keren - gelukkig binnenshuis - is gebeurd. En in mijn gezicht is plots de Brabantse tak weer goed te herkennen, zegt Lief (twee clichés in een stukkie!). Van de ene dag op de andere werkte het radioactief jodium hier dus wel. Voorbij met maar eten en drinken en toch een ons wegen...
Nu de rest nog. De oogarts zinspeelde op een operatie tegen het dubbelzien, het belangrijkste symptoom - dat bevalt mij in het geheel niet.
Toch een link: naar een andere zieke (hij is gay en van mijn leeftijd, ik weet echt niet of ik hier een trio mee volmaak) weblogger die de VS steeds opnieuw voor de laatste keer waarschuwt - ik bedoel het niet ironisch, hij schrijft het zelf zo. De profundis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten