Het nieuws over de brand in Amersfoort deed mij denken aan de brand in de enige kerk die ik mijn kerk kon noemen: de Muiderkerk, hoek Eerste Van Swindenstraat/Linnaeusstraat in Amsterdam. Het gebouw was net geheel gerestaureerd toen er brand in uitbrak waardoor het als verloren beschouwd moest worden - op de toren na.
Nadien werd de kerk niet herbouwd, maar kwam er een multifunctioneel gebouw waarin ook het Tropenmuseum kantoor heeft. Naar men zegt worden er zelfs nog kerkdiensten gehouden. Ik kan mij mijn doop niet voorstellen bij het gebouw zoals het er nu staat
Op zoek naar beeldmateriaal over de echte kerk kwam ik bij een site van Sjaak Priester, Lelijk Amsterdam. Zijn naam kwam mij nog bekend voor, maar waarvan? Verder speurwerk leverde op dat hij jarenlang hoofdredacteur is geweest van het inmiddels geheel gelijkgeschakelde Folia Civitatis en dat ik met hem in genoemde functie van doen heb gehad, een jaar of tien geleden.
Terecht struikelt hij over de hybride combinatie die nu Muiderkerk moet heten. Waar ik ernstig van opkijk is dat het Blookerhuisje, dat als een relict verloren staat tusen de wolkenkrabbers bij het Amstelstation, niet het oude huisje bij de fabriek is, maar een plastieken replica. Ik heb er misschien wel eens geld uit de muur gehaald, maar toen ben ik niet op het idee gekomen aan het gebouw te voelen - waarom zou ik? En de horecavoorziening die er in gevestigd is binnenstappen is ook niet aan de orde: deze is wel heel duidelijk voor de mensen die eromheen werken of wonen. Als oud-Weesperzijdenaar kan mij dit spijten, maar ik hoor daar niet.
Bij de nieuwbouw voor het Nederlands Instituut voor Nijverheid en Techniek, dat om duistere reden nu Nemo heet, denk ik altijd aan een gebakje zoals gepresenteerd door mijn oma - het gebakje dat je niet mocht nemen: een chocoladeschuitje gevuld met slagroom. Daar staat het boven het IJ, een reusachtig schuitje, niet van chocola, zonder slagroom - helaas niet te missen als je met de trein van de oostzijde het Centraal Station nadert. Zouden die gebakjes waar geen beslag aan te pas komt nog bestaan?
Ook in deze opsomming van lelijk Amsterdam: de Hercules Seghersstraat. Een treurig geval: een doorbraak tussen twee bestaande straten - een straat die tegen de regel ingaat dat de straten in de polder die de Pijp eigenlijk is op de plaats van vroegere sloten lopen. Op deze doorbraak stond een huis, waarin ik gewoond heb. Ernaast was een (voormalige) melkfabriek, daarnaast weer was toen ik er woonde een nog functionerende melkslijterij. Het belangrijkste - herinner ik mij - dat ik er ooit gekocht heb is merkwaardigerwijze een krat bokbier. Blijkbaar worden beide zuivelinrichtingen herdacht door een monument in de vorm van een melkfles, begrijp ik van Priester. Ik kom daar liever niet, en niet omdat het er lelijk is - weer een eigen lieu de mémoire die volkomen weg is. Ik moet het doen met de beelden in mijn hoofd.
Met de Hercules Seghersstraat zijn we terug op het uitgangspunt in Amersfoort. Er was werk van Seghers in het Armandomuseum, het moet als verloren gegaan beschouwd worden.
Net als bij de Muiderkerk waren er wel dakdekkers bezig bij het Armandomuseum toen de brand uitbrak, maar niemand weet hoe de brand ontstaan is. (Gefluisterd werd dat de dekker bij de Muiderkerk niet helemaal nuchter was - o verrassing).
Ik moest de afbeelding van het Onze Lieve Vrouwegasthuis wel arresteren - niet omdat het zo mooi of lelijk is, en ook niet omdat ik er meer tijd besteed dan mij lief is dezer dagen, maar vanwege de klassieke achtasser die op de foto is vastgelegd toen het nog niet opkon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten