Het is een interessante kwestie of een film als Saving private Ryan een ideologische voorbereiding was voor de huidige neocondictatuur in de Verenigde Staten. De film geeft een Amerikanocentrisch beeld van de Tweede Wereldoorlog, stelt Leon Hadar, die er Ang Lee tegenover zet die een Chinees beeld van deze oorlog schetste met een film die "in het westen" geflopt is. In tegenstelling tot het prul Zwartboek, waarvan het accent van de vrouwelijke hoofdrolspeelster en de beroemde still met haar achterop de fiets zittend in najaar 1944 mij meer dan genoeg zeiden. Hierbij alsnog te bekijken in zijn ongeloofwaardigheid (en, in aansluiting op de hieronder genoemde film, zoveel been kreeg je in die tijd echt niet te zien van een achteropzittend meisje - daarvoor hoef ik de periode zelf niet meegemaakt te hebben om het te weten - en al helemaal niet pal voor een Duitse colonne die door de straat marcheert - wanneer waren die fietsen eigenlijk allemaal gevorderd?). Over trivialisering gesproken. Ik zal het verder zelden of nooit eens zijn met Jessica Durlacher, maar over dit geval heeft zij destijds in Vrij Nederland afdoende geoordeeld.
Film is indirect de aanleiding tot deze beschouwing die ik in tweeën hak om hierboven serieus in te gaan op de kwestie wanneer de Tweede Wereldoorlog eigenlijk begonnen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten