Hij kwam dagelijks langs, ging er breed voor zitten. Hij leek op Morrissey, wat niet alleen door de zware bril kwam. Hij was Armeniër. Hij leerde mij dat de klemtoon bij de bekende -ian-namen (patroniemen) op de laatste lettergreep ligt: Aznavourian, Chatsjatoerian, Berberian. Hij uitte oprechte verbazing over mijn kennis van Armeense namen. We verbleven weliswaar in een van de Armeense wijken, maar deze dagelijkse visite was toch wat eigenaardig. De naieve hoofdbewoner kreeg pas op het laatst, toen hij de huur al had opgezegd, het gevoel dat de dagelijkse bezoeker met zijn loodzwaar Amerikaans accent misschien van een geheime dienst was (in Syrië moet je maar afwachten welke geheime dienst voor wie er spioneert - het land is geen monolitisch bestuurde dictatuur, wat het eigenlijk alleen maar ingewikkelder en gevaarlijker maakt voor de bevolking).
Het is heel bitter: er zijn mensen in Aleppo die Turks spreken. De nieuwste golf Turkstaligen is de gedeporteerde bevolking uit de grensdorpen, waar nog slechts nomaden resteren - de dorpen zijn met de grond gelijk gemaakt. Maar ook vluchtelingen voor wat in het Toerojo de seifo heet - misschien is het hetzelfde woord als het Hebreeuwse sjoah - spreken soms Turks, omdat het dorp waar hun ouders of grootouders vandaankwamen van taal gewisseld was - er zijn ook Koerdischtalige Syrisch-orthodoxen en misschien zelfs Armeniërs.
Morrissey zat te keer te gaan tegen de vogelkooi-vrouwen, de totaal ingepakte islamitische vrouwen, soms sjiietische bedevaartgangsters uit Irak of Iran (hoewel in het laatsgenoemde land een volledig bedekt gezicht ongebruikelijk is). Verlekkerd dacht hij hardop aan de minirokjes die deze vrouwen onder hun schijnbaar zo verhullende dracht zouden dragen. Reken maar dat ze er thuis zo bijlopen, hield hij ons voor.
Rare opmerking - zijn eigen volksgenotes lieten hun mooie haren los wapperen en droegen rokjes tot boven de knie, gewoon op straat - was hem dat niet opgevallen? Het kan nog in Syrië, bij de nazaten van de genocide.
Maar met het allerchristelijkste regime in Washington klaar om overal in het Midden-Oosten toe te slaan moeten de dagen van het betrekkelijk vrije leven (wat een paradox trouwens, voor die landen) van de christenen in het Midden-Oosten geteld zijn.
Genocide is tenslotte de grootste ambitie van natie-staten (dit laatste woord hardop uit te spreken).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten