Ooit was het christen-anarchisme een ontdekking voor mij - gevoelsmatig niet lang geleden. In deze zelfgemaakte context lijkt het een vanzelfsprekendheid en iets wat algemeen bekend is. Dat is het natuurlijk niet.
Als Carel Brendel over het verraad van links schrijft, begrijp ik uit de recenserende artikelen - die mij allesbehalve nieuwsgierig maken naar het geheel, juist om wat hierna volgt -, vindt hij het verraad van de PvdA en Groen Links neem ik aan dat deze partijen hun seculiere traditie overboord zetten voor welwillendheid jegens (radicale) islam.
Het bekende neoconkletspraatje, dit laatste. Maar hoe zit het met die seculiere traditie?
Voor de bezetting waren er het religieus-anarchisme en religieus-socialisme - dit laatste binnen de sociaal-democratie, en door deze met een scheef oog bekeken: argwaan overheerste. Het werd ingebed in de stroming die meestal cultuursocialisme wordt genoemd, de Arbeiders Jeugd Centrale van de volksdansen, samenzang en de lekenspelen - en niet te vergeten de geheelonthouding. De ooit-anarchistische dominee Anne de Koe was gangmaker op dit gebied, voortzetter van het godsdienstig geïnspireerde Toynbeewerk in de vorm van Ons Huis Rotterdam, samensteller van bundels met authentieke Nederlandse volksdansen ter wille van AJC en anderen. Koos Vorrink kan als zijn leerling gezien worden.
Dit cultuursocialisme kon na de bezetting in de vorm van de zogeheten Doorbraak de laatste atheïstische oprispingen van de sociaal-democratie naar de vuilnishoop der geschiedenis verwijzen. De Nederlandse Volksbeweging en de Christen-Democratische Unie gingen op in de nieuw te vormen Partij van de Arbeid, waarin Doorbraakfiguren als Van der Goes van Naters, Lieftinck, Schermerhorn (neef van de anarchistische dominee) en Banning een grote rol speelden. Den Uyl en Dales staken af en toe hun (oorspronkelijk) godsdienstige motivatie evenmin onder stoelen of kerkbanken.
In de Pacifistisch-Socialistische Partij kwamen de vooroorlogse religieus-anarchistische en de christen-pacifistische stromingen samen in een al even Doorbraakachtige partij met seculiere, atheïstische en voorheen-partijcommunistische socialisten. De PSP is gefuseerd met de Politieke Partij Radikalen - een afsplitsing van het CDA-avant-la-lettre [ze waren juist tegen de oprichting van die club] - en de Evangelische Volkspartij. Het seculiere in Groen Links moet van de Communistische Partij Nederland komen. Tant pis pour ce parti.
De SP zal officieel seculier zijn, maar heeft een overwegend katholieke uitstraling die moeilijk af te schudden zal blijken. Kortom, over welk links hebben we het eigenlijk?
Wie voor links kiest kan zich maar beter een beetje verdiepen in de geschiedenis waar men mede voor kiest. Maar neocons - de paradoxale naam zegt het al - hebben geen geschiedenis, behalve in de vorm van het trivialiseren van fascisme en nazisme: de Hitler van de maand. Die Hitler, moet u weten, is meestal een moslim, maar soms ook niet - als er maar tot oorlog opgeroepen kan worden. Iets wat traditioneel en per definitie niet tot de linkerzijde behoort. De instemming met allerlei imperialistische oorlogen die gepresenteerd worden als humanitaire chirurgische ingrepen, dat is het ware verraad van links.
2 opmerkingen:
U raadt mij aan me te verdiepen in de geschiedenis van de linkse beweging. Dat heb ik uitgebreid gedaan. U verdiept zich zelf niet in mijn boek maar gaat alleen af op recensies.
In mijn boek heb ik het niet alleen over de atheïstische achtergrond van de eerste socialisten, maar komt ook uitgebreid de rol van allerlei socialisten met een christelijke achtergrond aan de orde. Ik heb het onder anderen uitgebreid over Willem Banning, zijn voorganger bij Tijd en Taak de 'rode dominee' Bruins, ds. Jan Buskes, Fedde Schurer (voorman van de CDU), Lieftinck, Anke (Enka) van der Vlies, jhr. Felix Ortt en de katholieke socialisten Van den Brink, Redelé, Corduwener en (na de oorlog) Ruygers en Willems.
De partijvernieuwing onder Banning en Vorrink komt aan de orde, evenals de doorbraak.
Het verschil tussen de christenen van de doorbraak en de huidige moslims binnen de PvdA is misschien wel dat deze doorbraaksocialisten zich wel kritisch tegen kerk en godsdienst durfden op te stellen.
Maar goed, u denkt al te weten dat ik neocon ben, en dat is kennelijk reden genoeg om geen kennis te nemen van informatie.
Ik heb een aantal van de genoemde namen tot mijn genoegen aangetroffen in het register. Ik zal te zijner tijd kennis nemen van het boek en er een op het boek zelf gefundeerde mening over geven.
Wat naar ik vermoed het genoemde verraad is, is ongetwijfeld deel van het slechte geweten bij de zogeheten linkse partijen over de klassepositie van verreweg de meeste moslims in Nederland. Ze zijn niet naar Nederland gekomen om mede een multiculturele samenleving in te richten of een geloof te brengen, maar om een industrie draaiende te houden die inmiddels grotendeels (naar elders) verdwenen is. En o schok, het blijken mensen, met culturen en een geloof.
De PvdA en GroenLinks zullen wel de SGP lastig vallen over de houding van deze partij tegenover sekseverschillen, maar niet hun eventuele eigen moslimachterban. Impliciet zeggen ze daarmee juist: de SGP is eigen soort, die mogen wij discrimineren. Ik heb dit hier vaker geschreven. Verbaast het mij, vind ik het verraad?
Nee, want zoals gezegd: aan verraad gaat vertrouwen vooraf. En de PvdA en GroenLInks hebben nooit mijn vertrouwen gehad.
Een reactie posten