Aan de wijze waarop er geen maat (hahaha!) gehouden wordt in dit Wikipediastuk valt af te zien dat Ferry Maat in ieder geval een amechtige bewonderaar heeft. Het zij hem gegund. Zijn Soulshow bestaat 35 jaar en hij laat zich welgevallen dat hij pionier is op de Nederlansde radio met De Muziek.
Ik moet bekennen dat de Soulshow van Ferry Maat op RNI mij ontgaan is, laat staan op Hilversum 3 waar ik nooit naar geluisterd heb. De Soulshow moet begonnen zijn terwijl in het Engels op RNI op zondagavond Cloud Nine liep, van februari tot in oktober 1972, bij voorkeur gepresenteerd door Paul May - een baanbrekend programmma in zijn soort. Ik liet het licht uit in mijn kamer om in uiterste concentratie naar De Muziek te luisteren - eerst van negen tot twaalf, later tot elf uur.
Cloud Nine was het eerste solide langdurende soulprogramma op de Westeuropese radio, ook in de zeezendergeschiedenis. Maar het was beslist niet het eerste zwarte-muziekprogrammma op een Britse zeezender. Dit was All systems go van Mike Raven, op Radio Atlanta. Raven was een van de deejays die niet meeging bij de fusie tussen Caroline en Atlanta in juli 1964. Hij verhuisde naar KING Radio, wat later Radio 390 werd, en hij was bepaald niet op zijn plaats daar - maar hij bleef consequent De Muziek toegewijd. En Caroline kreeg zijn vrijplaatsje voor de originelen van de door Britse bandjes gespeelde muziek in de vorm van Downbeat tussen 19 en 20 uur, later beperkt tot het weekeinde en gepresenteerd door Mike Allen, die er allengs een jazzprogramma van maakte. R&B en soul kregen hun deel verder op Caroline en de andere stations - in de begintijd van John Peel op London was zijn programma in het weekeinde ook aan soul gewijd.
Maar goed, de Britten. Hoe zit het met Nederland?
Volgens dit verhaal is Harry Knipschild op het idee gekomen de Muziek op Veronica te introduceren en is hij er zelf zo als presentator terechtgekomen, Ook Joost de Draaijer presenteerde regelmatig de Rhythm&Blueshop. Acht jaar vóór Ferry Maat. En ik kan er niet voor instaan dat de echte eerste niet toch Pete Felleman geweest is, die nog korte tijd bij Hilversum 3 programma's heeft gemaakt. Dit was weliswaar nadat Veronica ermee begonnen was, maar ruim voor Ferry Maat - we kunnen de man achter het Nederlandse Motown en Chess toch niet overslaan?
En dan hebben de zuidelijke Nederlanden hun pendant van het Engelse northern soul in de vorm van popcorn - een aanduiding die ik tot voor kort niet kende en die mij maar matig bevalt, maar scene is scene - deze dateert uit dezelfde tijd als de northern soul. Niet zo gek als men bedenkt dat de mainstream popmuziek van die dagen vooral bedoeld was om te beluisteren vanuit de kussens, met joint bij de hand, en zeker niet om op te dansen. Enfin, ook deze scene was er eerder dan Ferry Maats Soulshow.
De roffel, het aanzwellende orgeltje - de eerste maten van Mo' onions van Booker T & the MG's brengen mij terug op zondagavonden in een tot studio omgebouwde kamer op de roemruchte Zilverberg, de Soulsquad op RVZ 95,5, naar mijn gevoel het meest prestigieuze programma dat ik verzorgd heb. De brigade bestond verder - niet geheel gelijktijdig - uit Pieter Buijs (Frits van Egters), Peter Bartlema, Ruben Mooijman (Ruud van Delft) en Hans Diepstraten (Johan Alverman). Alleen van de laatstgenoemde weet ik dat hij, samen met Harry van Vliet, nog voor De Muziek werkt.
Voor dit vaste radoprogramma dat van 1985 dateert deed RVZ al veel soul in zijn programma's en was het 't hoofdingrediënt of een belangrijk onderdeel van draaiavondjes in zalen. Soms nog wel eens ondankbaar werk - mij blijft de scène bij waarbij Van Egters trots zijn singletje Tainted love van Gloria Jones draaide en prompt commentaren kreeg: wat is dit voor ***versie? De mensen wilden de witte cover van Soft Cell horen. Het huilen stond hem nader dan het lachen. Het was paarlen voor de zwijnen werpen. Waarmee maar gezegd wil zijn - het is altijd pionierswerk en dat zal het misschien ook altijd blijven. In 1964, in 1972, in 1985, in 2007...
Ik ben nog in afwachting van de genezing die mijn eigen - eh - pionierswerk weer mogelijk moet maken.
Luister naar Gloria Jones, let maar niet op het filmpje. Het nummer is juist zo tijdloos goed, ik wist niet eens dat het uit 1964 stamt. (Als er in plaats van een YouTube-testbeeld een wit vlak is, daar op klikken... Het is mij even niet duidelijk waarom die embedding zo vreemd werkt)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten