Naast de stortvloed aan payolaplaten die vaak opvallend oninteressant en soms afstotelijk waren, was een minpunt aan Radio Caroline omstreeks 1967 dat er een minimum aan diskjockeys werd ingezet. De dag werd gevuld door vier presentatoren, als het tegenzat. Dat werd saai...
Op een ochtend schakelde ik in en hoorde in de ochtend een nieuwe stem. Your dj PK Paul Kramer. Nee maar... Het was voor zevenen, en wat hoor ik daar? My friend Jack van The Smoke, een recurrent reeds... Maar - de tekst is anders... Oh what beautiful things he's seen - de drugsconnotatie aangedikt - de sugarlumps ontmaskerd (alsof het nodig was). Na zevenen kwam Keith Hampshire "gewoon" weer. Paul Kramer was ook alweer snel weg. Nooit meer de alternatieve versie (de echte?) van Jack gehoord.
Popmuziek is een van de dingen die het kapitalisme levert, die verlangens oproept die niet gestild zullen worden, want dat is niet de bedoeling, het gaat tegen de logica van de warenmaatschappij in. En zo komt de paradoxale tegencultuur tot leven - product van het kapitalisme en tegelijk subversief, in lichte mate altijd, want verbonden met een andere vorm van consumptie dan de zogeheten markt levert.
Northern soul is een sterk voorbeeld. Psychedelica is een ander voorbeeld. De muziek is sterk bepaald tot een periode, 1966-1968 zou ik zeggen, maar het kan uitgebreider gezien worden.
De bands zijn wit, meestal Brits en bestaan uit steeds langhariger wordende mannen.
En op een gegeven ogenblik wordt de muziek onbeluisterbaar. Simon Dupree and the Big Sound voortgezet als Gentle Giant, yech... Is Deep Purple echt opgericht door ex-Searcher Chris Curtis? Meer yech...
Hier is het genre te beluisteren op geknepen mp3s die de sound van London 266, Caroline of 270 in herinnering brengen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten