De metafoor van de oorlog is gepast bij de gangbare geneeskunde. De eerste oorlog is die van het lichaam tegen zichzelf: de auto-immuunziekte. Ik heb geen idee of deze categorie ziekten nu iets nieuws is, of iets zeer ouds wat nu pas begrepen wordt. Misschien de bekendste auto-immuunziekte, aids, is nieuw, evolutionair bekeken zelfs gloednieuw. Een veelvoorkomende die zich uitbreidt, gezien als welvaartsziekte, diabetes (speciaal type II) is zeker ouder, maar misschien evolutionair gezien nog wel nieuw.
Het is voor mij bijna ongelooflijk dat ik nog geen vijf maanden in de medische machinerie verward ben geraakt, een periode waarin het belangrijkste symptoom waarvoor ik er in terechtgekomen ben alleen maar verergerd is. Maar waardoor zie ik dubbele beelden? Extreem hoge bloeddruk was een eerste verklaring. Toen werd de diagnose myasthenia gravis, waartegen ik meteen als zwaar aangemerkte medicijnen kreeg voorgeschreven die niets hielpen - de kwaal werd alleen maar erger. Maar ook bleek mijn schildklier te hard te werken. Het wapen dat hiertegen in werd gezet was de slok, radioactief jodium. Pas nu begrijp ik uit de verhalen hierover, dat als dit radioactieve spul zijn werk goed doet het betekent dat ik de rest van mijn leven pilletjes met schildklierhormoon moet blijven slikken. Inderdaad, zoiets als een atoombom tegen een ongehoorzaam lichaamsdeel. En een genezing waarvan je de rest van je leven ziek zult zijn en gebonden aan medicijnen (het is mij nog niet verteld, maar ik houd mij maar voorbereid).
De liefste had het al snel gevonden op het net, omdat het de meestvoorkomende oorzaak van dubbelzien is: de Ziekte van Graves, en het leek haar het waarschijnlijkst dat dit de diagnose zou moeten zijn. Inmiddels is dit ook het idee van Oogheelkunde, waar ik mijn rondgang begonnen ben. Nu nog Intern en Neurologie overtuigen, tussendoor werkt Radiologie (Nucleaire geneeskunde) ook. Een vijfde specialist zou voor psychische bijstand moeten zorgen - enfin, ik laat het nu u, onbekende of wellicht bekende, weten en schrijf het van mij af. Het medicijn tegen Graves heb ik in ieder geval al gehad, in de vorm van de atoombom tegen de schildklier.
Het beste natuurgeneesmiddel tegen schildkliertoestanden moet het plantje Wolfspoot zijn, bij de Natuurwinkel zei men mij dat er niet aan te komen is omdat het beschermd is en zeldzaam. Dit blijkt niet te kloppen (ik zie het zelf ook regelmatig staan op de te verwachten plaatsen). Maar plukken en zelf er iets mee doen - ach, het is na de bom toch te laat. De werkzame stof die naar het plantje is genoemd, lycopine, zit naar ik verneem ook in tomaten en die eet ik vaak genoeg (en nee hoor, iets genezends merk ik er niet van).
Ik kijk uit het raam naar de koerende duiven op het dak aan de overkant. Naast de dakgoot zweeft een jonge vrouw in een rode jurk. Ik richt mijn blik de diepte in naar het plein. Daar loopt zij, zij zweeft helemaal niet langs de dakgoot. Zij is ook niet alleen, maar de felle kleur van haar jurk zorgde voor haar tweede-gezichtbeeld, haar twee onopvallend gekleurde metgezellinnen zweefden niet mee. Dubbelzien heeft een hallucinerende werking, want je ziet wat je niet zou moeten kunnen zien. Geef mij een palet en schilderstalent en Chagall heeft het nakijken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten