De profundis 6: Slok

De voorgaande bijdragen zijn - op Englandspiel na - geschreven in een soort ballingschap, weg van de wereld waarin ik wired ben. Hoewel ik al maanden pillen slik tegen een vastgestelde spierziekte, die als verklaring wordt aangevoerd voor het dubbelzien, zie ik nog steeds dubbel. Een tamelijk eenvoudig en uiterst kwetsbaar plakkertje dat geen plakkertje is, op een glas van mijn bril die geen bril is (ik zie er aanzienlijk minder door dan zonder), houdt mij sinds enige maanden op de been. De medicijnen tegen de spierziekte hebben geen effect. Voor mij is het in toenemende mate de vraag of dit wel de juiste diagnose is.
Ik ondervind aan den lijve hoe de geneeskunde een geneeskunst is, met technieken en ingrepen die solide wetenschappelijke basis op het ogenblik van handelen missen. Myasthenia gravis? Wij denken van wel. Denk ik het nog? Hoe dan ook, deze nogal zeldzame spierziekte zou als vervolg gekomen zijn op een te actieve schildklier. Een week geleden heb ik tegen de te drukke klier de slok gekregen: een dosis radioactief jodium (131I), een behandeling die zo haar eigen richtlijnen met zich meebracht. Niet slapen in de nabijheid van een ander, ook niet in een ander vertrek tegen dezelfde muur. Niet samen op een bank zitten. Voorzichtig met openbaar vervoer. Niet naar de film, geen busreis. (Over de kerk, waar ik wel twee keer geweest ben in deze periode, en theater of concertzaal is niets gezegd; alsof de bioscoop een keuze is als je dubbelziet! Maar goed, nee, de kerk zit nu eenmaal niet stampvol meer in dit land, de andere aanwezigen waren veilig buiten mijn stralingszone). En tenslotte: zittend wateren, iets wat je als man toch nadrukkelijk wordt afgeleerd na het potje (tenzij je quasi-feministische meeloper bent, dezulken zijn er), en iets wat je als je de afwatering bevorderende pillen voorgeschreven hebt gekregen tegen hoge bloeddruk misschien wel het meest raakt in het dagelijks leven. Het betrekkelijk isolement, het ging, de afgelopen week. Na de week waarin men geacht wordt hinderlijk zoniet gevaarlijk radioactief te zijn (getoetst is het gevaar niet) geldt nog slechts (slechts?) een voortplantingsverbod van een half jaar.
Wonderlijk genoeg werd seksueel contact voor na drie dagen alweer goedgekeurd, onder het motto: dat duurt toch niet zo lang. Ook onder medici heeft Onze Lieve Heer rare kostgangers. Zie verder onder: bioscoopbezoek, wat mij betreft.
U leest dit, de radioactieve isolatieweek is voorbij. Voor mij is het afwachten of dit zware middel wel helpt tegen het dubbelzien.