Het is tijd voor de vespers, maar er zit maar een ander persoon in de kerk. Het uur verstrijkt zonder enig spoor van voorbereiding tot de dienst. Plotseling duikt uit een zijingang een meisje op in hotpants en met een petje op. Zij knielt bij het altaar - en maakt er een foto van. Zij verdwijnt weer door de ingang bij het koor, om even later opnieuw op te duiken met een man met wie zij een twistachtig gesprek voert waaruit ik niets kan opmaken. Vervolgens lopen zij door het gangpad naar buiten. Zij zegt nadrukkelijk "goedenmiddag", zonder enig accent, tegen mij. Ze draagt een tas met Che en de Cubaanse vlag erop (ik weet waar je die kunt kopen in Amsterdam...).
De kerk blijft leeg en stil achter.
In deze omgeving ben ik ook altijd een beetje drie, of elf. De driejarige heeft weinig te melden. Angst voor het tussen de spaken komen van de binnenkant van mijn enkels. Een angst die geen grond meer heeft in de realiteit van vandaag. De elfjarige redt meisjes uit benarde situaties. Zij worden in het algemeen gekweld door hun ouders, en dienen gered te worden. Dat doe ik dan. Welke middelen ik hiertoe heb weet ik eigenlijk niet, alleen de edele intentie misschien. Nu ik het opschrijf bedenk ik dat de behoefte misschien ook mijn eigen onplezierige huiselijke omstandigheden weerspiegelde.
Een meisje als net langsliep zou mijn fantasie hebben losgemaakt als elfjarige, bedenk ik misschien nogal ongewijd in deze omgeving (de dienst gaat zeker niet door). Voor een meisje met een petje doe ik bijna alles. Zolang het geen uniformpetje is natuurlijk. Haar leeftijd klopt niet, de mijne klopt niet. En in het echt wilden meisjes nooit zomaar gered worden. Ze wilden iets anders. Ik ben ook geen elf meer. Mijn zeepbelletje ploft
Toch zul je tot het einde van je dagen ook elf zijn, wat er verder ook niet klopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten