Je kon er op je avondretour net even eten voor je nog een avondduinwandeling ging maken. Buitenissige gerechten, honky-tonky-ei... Castricum bleek zwervers te kennen, die er aan een pijpje pils zaten te lurken, en vooruit, nog maar een.
De laatste tijd moest je wel op tijd zijn, want de restauratie sloot om zeven uur. En toen om zes uur, zodat zij geen functie meer had voor mij. En niet alleen voor mij. En zo kwam er een einde aan de restauratie. Het interieur was in vormgeving bevrozen in de tijd waarin de restauratie nog leefde. Van deze vormgeving getuigt nu alleen nog de deurknop - het interieur wordt gesloopt voor Joost mag weten wat.
Vaarwel honkytonky.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten