Toen ik in Hawarden een soort tableau de la troupe gaf van christen-anarchisten voor het seminar dat er niet gekomen is noemde ik ook de naam Eric Gill.
Dat kon ik beter niet doen. Daar zat een luchtje van mishandeling van kinderen aan vast.
Mishandeling? Dit mag wel een eufemisme heten. Waarom duurde het bijna tien jaar voor ik er achter kwam wat er precies bedoeld werd met die mishandeling? Engelse preutsheid enerzijds, en ontwijking anderzijds (aan mijn zijde dus).
Als kunstenaar diskwalificeert het hem vast niet (ik moet niet denken aan Adriaan Morriën, maar dat komt doordat ik zijn dochter bewonderend heb mogen nastaren op het schoolplein). Overspel - het is niet mooi, maar wel te gewoon om over te vallen, dunkt mij (en nee, ik kan de eerste steen ook niet gooien). Gemeenschap met een hond hebben? Mijn smaak is het niet, maar dat geldt voor wel meer op dit gebied. Kon de hond vluchten of zich verzetten (wat een vraag...)? De grens dient getrokken bij incest met zuster en dochter. Ook de instemming van de eerstgenoemde zal niet helpen.
Eric Gill, anarchist, voor mijn part. Eric Gill, christen, u ziet maar. Maar Eric Gill christen-anarchist? Het lijkt mij een stadium te ver, denkend aan de moraal en ethiek die de anderen zo hoog in het rood-zwarte vaandel hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten