Je moest altijd maar slapen, en dat lukte lang niet altijd. Wakkerliggen was gewoon, en soms was het al, of nog, licht. Te lang licht. (Het donker was evenwel eng).
Tegen de betengeling achter het behang zaten kranten geplakt. Wat ik nog concreet weet is dat ze knap bruin van kleur waren. Ik kan mij nu afvragen hoe het kwam dat ik achter het behang kon kijken. Maar ik deed het. En ik las die kranten. Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar, maar de eerste combinaties van letters tot woorden heb ik gemaakt van die kranten achter het behang - Joost mag weten hoe oud ze waren. Ter verdrijving van de verveling van het wakkerliggen.
Ik zat nog niet op de kleuterschool.
Het was pedagogisch een bijzonder slecht idee om mij - ook nog kort na het overlijden van mijn vader - de eerste klas van de lagere school te laten overslaan, en dan niet op de school waar ik de kleuterschool had gevolgd, maar in een heel nieuwe buurt. Ik heb anderhalve dag in de eerste klas doorgebracht op mijn oude school. Een verplaatsing die pijn deed.
Wel kunnen lezen betekent nog niet kunnen rekenen. De tramcombinaties op "mijn" lijn 5 schreef ik keurig op in een schriftje, maar ik zou 307+942 niet bij elkaar hebben kunnen optellen. Dat was echter bij te spijkeren. Wat niet bij te spijkeren is geweest, was gymnastiek. Koppeltjeduikelen? Een aanslag op mijn arme hoofd die ik nooit heb gedoogd - het lukte nooit, punt uit. Mijn eerste tocht over de tot een brug gemaakte ladders (verticaal/horizontaal/verticaal dus) eindigde met een misstap waarin ik machteloos met mijn linkerbeen in de leegte zweefde. Genoeg reden om voorgoed een afkeer van deze onzin te hebben.
Toen de puberteit uitbrak las ik in een Het Beste uit Reader's Digest - die bladen moest ik naar mijn eindeloos in het ziekenhuis liggende moeder brengen - een stuk dat een verklaring gaf waarom mannen korter leefden dan vrouwen. Mannen branden zichzelf op in de geslachtsdaad.
Aha. Een arithmetische bewerking die iets te maken zal hebben gehad met de gemiddelde gezinsgrootte liet mij uitrekenen hoeveel ik telkens van mij opbrandde. Ik zou net het eindexamen halen, maar dan was het afgelopen.
En zodoende bleef ik zitten, tot verbazing van de meeste leraren. Misschien was het mijn redding, al wezen de cijfers uit dat het nou ook weer niet echt nodig was geweest. Ik was in ieder geval niet meer de jongste, de te jongste van de klas.
Er was een nare ziekte, geheel maagdelijk opgelopen, voor nodig om mij een voorlichtingsboekje te bezorgen dat mijn toch al door twijfel aangeknaagde angsten definitief verdreef. De angsten doken elders op.
Waarom heb je nog geen meisje? Ik wil niets liever. Maar een volgende stap in het leven zetten - waar leidt dat toe? Beperkingen, benauwdheid, angstige toestanden.
Paint yourself in a corner.
Mason Williams met Classical gas [even op mijn space] laat het gevoel van angst en ontheemding van te gaan studeren vanzelf herleven bij mij. En toegegeven: eenmaal aan de studie viel het met de cijfers al helemaal reuze mede. Maar dat heeft zijn redenen waar ik - tot vandaag - niet bij stil had gestaan.
Ach, Patriek, wat een ellende - niemand om het mee te delen blijkbaar. Terwijl je dat juist waarschijnlijk het liefst van al wilde.
- Dank aan Christine voor de diagnose.
