Het nationale voetbalteam maakt een land tot een land. Ivoorkust is een door de Franse kolonialen gekerfd stuk op de kaart van West-Afrika, met een schandelijke naam - maar Les Eléphants zijn van iedereen, bijna-burgeroorlog of niet. Dichterbij zou zoiets van België gezegd kunnen worden. Is het nationalisme of patriottisme?
Een soort lokaal chauvinisme kan ik niet (meer) aan een voetbalteam koppelen. Ajax is niet meer Amsterdams, laat staan van Oost, ondanks alle lawaaiige moeite van Het Parool en AT5. Maar het Nederlandse elftal is nog wel Nederlands - een bron van ergernis en toch van meeleven.
Irak heeft ook weinig meer dan het nationale elftal. Hoewel de bakermat van zoveel beschavingen (van DE beschaving, zullen de mensen zeggen die het land kapotgemaakt hebben de afgelopen jaren) is het een koloniaal baksel. En toch...
Irak heeft de Aziëbeker gewonnen, voor de eerste keer in zijn geschiedenis.
Het wat beangstigende maar vrolijk bedoelde gebruik van in de lucht schieten hebben de bezetters en hun marionetten er niet onder gekregen.
Even bestaat Irak weer, of nog, of zonder enige toevoeging. Gewonnen.
Ook Amsterdam bleek een Iraakse gemeenschap te hebben. Uitbundig werd er gejoeld en getoeterd op en rond het Stationsplein. De blije Irakezen doken op bij het bussatation aan de Prins Hendrikkade in open auto's en reden achter het stadhuis op de Dam langs, via de Westermarkt, toeterend en lachend, en dan verder langs de route van lijn 13 naar West (waar in Amsterdam in zekere zin het Oosten begint).
Proficiat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten