Wim de Bie heeft het over zijn training, The Source. Mijn reactie: zou hij het ook gedaan hebben?
De euforie duurde de hele mooie zomer. Het leek of ik op een wolk zweefde door de stad, het op straat lopen was een spannend avontuur. Vooral omdat vrouwen mijn blik zochten. Was er iets aan mij te zien? Men lachte naar mij, groette zomaar, sprong op mijn bagagedrager op de fiets. Niet alleen in Amsterdam, ook in Londen had ik dit effect, niet de plaats waar ik zoiets verwacht - toegegeven, in Amsterdam verwacht ik het ook niet, maar het wende...
Tegelijk met de lange zomer was het effect uitgewerkt.
Dat een soort sensore deprivatie (buitensluiten van daglicht, soms harde muziek, onzichtbaar maken van de kloktijd, ravitaillage op uren waarop je dit zeker niet gewend bent, en meer) zo'n nawerking kan hebben...
Die muziek was in het algemeen rampzalig. "Mijn" muziekje was The windmills of your mind - men was teleurgesteld dat ik dit zelf had. Ja, van Dusty Springfield of Noel Harrison natuurlijk, niet van José Feliciano (met wie ik nog steeds moeite heb). Ranzige Skyradiomuziek, daar werft men mij niet mee.
Ik heb een keer gedeejayd op een feest daar. De vloer was vol bij Leave my kitten alone van Little Willie John. "Ja, dat is nou wel leuk, dat ze allemaal dansen, maar ze kènnen het niet," zei de man die mij namens de organisatie in de gaten hield. "Ze dansen toch," was mijn antwoord. Hij had er niet helemaal op terug dat ik ervaren deejay was.
Eigen wil of mening werd righteous genoemd (waarschijnlijk is self-righteous bedoeld - so what?).
Wel mooi was de muziek op mijn begrafenisceremonie. Men speelde er Blake's Jerusalem bij in Parry's statige toonzetting. Die heb ik inderdaad besteld voor als het zover is, naast de Internationale (Billy Bragg heeft ze samen op een LP, da's makkelijk).
Ik heb in mijn eigen bron gekeken. Dit is wel degelijk een spirituele ervaring. Had dit buiten de opzet van een LGAT gekund? Hoogstwaarschijnlijk wel, en mogelijk beter. Een verhaal uit het Spiegelklooster van de Benedictinessen van Bonheiden schetst ongeveer die wellicht uiterste bron-ervaring.
En wat voor een soul/R&B-deejay ook winst is: een andere blik op Tom Jones. Want die moest ik karaoken. Achteraf - graag gedaan. En ik had wel al wat singletjes van hem.
Verder is het best wel schrikken wat Kleintje Muurkrant er over schrijft, maar ik ben niet bekeerd tot een Nieuwezijdssekte of zoiets. Hun redenen zullen beter zijn dan hun layout. Zoals gezegd: met de zomer was het voorbij. Wat waren mij al die blikken van mooie vrouwen waard? Het is alleen bij blikken gebleven. Niets aan de hand dus, gelukkig. Zelfs als deze ervaring herhaalbaar was - ach, ik ben ouder en heb noodgedwongen een jampotbril - zou dit niet kunnen: geen vrouwen meer die voor zich uit kijken op straat. Iedereen loopt te telefoneren.
Ongeveer het laatste dat ik namens deze training heb gehoord was dat ik een sukkeltje was en een righteous piece of shit. Leek mij niet een manier om mij er bij te houden.
Waarschijnlijk heeft mijn righteousness mij dus gered.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten