De goede Blair

Twee keer achtereen een neoconservatieve halvegare in Question time - eerst een zoals altijd aangeschoten Christopher Hitchens - wanneer komt mijn boek aan de orde? niet, mijnheer, daar zit u hier niet voor - en de volgende week een zekere Douglas Murray die niet eens zijn best doet vriendelijk of beschaafd over te komen (en volgens sommigen dus de beste antireclame voor de club is).

De belangrijkste bezigheid van deze totalitaire types is, hun leugens zo hard en vaak mogelijk te herhalen en als onweersprekelijke waarheden uit te kramen. Daar heeft u niet van terug: Israel is de enige democratie in het Midden-Oosten (ik heb er inderdaad niets op teruggehoord tot nu toe, hoewel het toch wel erg makkelijk te weerleggen is; een nogal uitgesproken antisemiet als Hitchens zou op ieder weerwoord zeker gaan brullen dat de ander een antisemiet is - wie wil zich verlagen tot hun niveau?).

De trotskist Hitchens is natuurlijk gemakkelijk te betrappen op schijnbaar tegengestelde mededelingen uit zijn verleden. Zoals een lofzang op Saddam Hoessein, net in de blogosfeer opgegraven. Maar ik vind het niet interessant zo iemand op zijn inconsequenties te pakken. Interessanter is de vraag: wat is toch de achtergrond van dit totalitaire dwepen met de Verenigde Staten en Israel?
Via Justin Raimondo een essay van George Orwell over nog een trotskist, James Burnham. Hij geeft de sleutel. De dweepzucht betreft de machtigen: deze mensen bewonderen macht, het maakt niet uit van wie. Ze zullen dwepen met Stalin, Hitler, Netanjahoe, als hij (komt er ooit een zij aan te pas?) maar macht heeft en wint.
Iemand moet hen langzamerhand er geestelijk op voorbereiden dat hun helden Bush en Blair (of Brown) niet winnen. Wat of wie zou er voor hen overblijven?