Vreemd genot

Voor het eerst sinds anderhalf jaar mijzelf overgegeven aan het genoegen van speuren in historische bronnen. Het is een wonderlijk genoegen, iets waarvan ik moet vaststellen dat ik het gemist heb - en mijn huidige conditie is niet alleen de verklaring van het gemis. Is er eigenlijk iets spannender?
De historische sensatie is op zich al mooi - maar iets onverwachts of onbekends ontdekken is extra mooi.
Het is ook een merkwaardig genoegen, want het wil er nog wel eens op neerkomen dat je de ellende van de persoon die je onderzoekt aantreft. Een vreemd genoegen, besef ik: wat een ellende - maar wat aardig dat ik hier achtergekomen ben. Je kunt alleen tegenwerpen tegen dit zelfgevoelde bezwaar: ik ben niet verantwoordelijk voor deze ellende - en het is hoe dan ook voorbij. Niet het schrijven erover, of de interpretatie, maar persoonlijk doorleefd leed - het houdt op, door de dood van de betrokkene met name.
Een vreemd genot, ik voel mij al helemaal niet geroepen mij te excuseren op het punt van Lessen voor het Heden. De enige les voor het heden is de beschrijving - moet je horen (lezen) wat ik nu weer ben tegengekomen...
Op den duur komt het wellicht zelfs nog hier terecht.