Veertig fabuleuze jaren

De krant kraait het uit van vreugde en verwondering. de Summer of Love is veertig geworden. Vaste praatjes over love-ins, Vondelpark, bloemen in je haar en - kijk eens, dit waren achtereenvolgens de nummers 1: Waterloo sunset; A whiter shade of pale; All you need is love; San Francisco; We love you. De drie als middelste genoemde precies de redenen waarom je je zegeningen nog kon tellen in die dagen. Dook er een van die krengen op op Caroline, dan draaide je naar London. Kwam die er mee, dan draaide je naar 270. Of naar 227. Of naar 355. Scotland. Veronica desnoods. Of - 's avonds - naar Luxemburg. En terug. Keuze genoeg, altijd een schuilplaats. Over dat stuk Procol Harum-ellende schrijft Keith Skues dat hij door de tekst altijd teruggaat naar het schommelende schip waarop hij het zo vaak gedraaid heeft - een wittere nuance van bleek was altijd mogelijk. Het is gecoverd door de Box Tops en de Everly Brothers. Maakt het mij milder? San Francisco is origineel van Julie Felix. Maakt het mij milder? All you need is love was tot twee keer toe de eerste plaat op Caroline na het punt waarop er een wet ter betrijding van het station was ingegaan. En toch - de gesel der mildheid wil niet toeslaan over deze stukken geluidsbrij. Neen!

Over deze in Nederland nogal koele en regenachtige zomer hing de doem van het komende einde van de Britse zeezenders. Geen uitwijkmogelijkheden meer...
En ja... dat Vondelpark. Als Amsterdamse scholier had ik naar mijn weten niets te zoeken in het Vondelpark. Wat nou love-in, ik ben gezegend met een voor vrouwen ideale maat boezem (ja, dank u, het jaar daarna verwijderd, geen kwaad woord over plastische chirurgie), u ziet mij aankomen. Daarnaast, ik heb een taak voor wiskunde - een plaag voor de zomervakantie die mij nog vele jaren nachtmerries heeft bezorgd. Had je het niet goed gedaan, dan was je niet over, maar ook niet blijven zitten - een soort vagevuur. Ja, dank u opnieuw, tussen de wiskunde en mij kwam het daarna al snel goed. Maar eh... we hadden het over love-ins, nietwaar?

Hier bijna alle top-40s van Radio London, 1965-1967. Als ik verwijl bij de lijsten merk ik dat ik allerlei seizoenen verkeerd voor de geest heb. Dat mij allerlei nummers ontgaan zijn die een decennium later northern soul werden: de Tiffanies, Fascinations, P.J. Proby You can't come home again en meer. Debuutsingles van bands die later uit de lucht leken te vallen. Enzovoort. Ik zal niet ieder zondagmiddag geluisterd hebben naar de Fab 40, en een herhalingsuitzending was er niet, dus ik ben geëxcuseerd dunkt mij.