Bij de kennismaking sloeg de vonk meteen over. En hoewel zij in ander gezelschap verkeerde ging zij bij mij zitten in het café en streelde zij mijn armen, stoutmoedig wurmend onder de mouwen van mijn trui. En al spoedig begon zij te kussen. Voortvarend, maar wel zo leuk en duidelijk. We hoefden het niet eens over nog een kopje koffie te hebben toen ik voor haar deur stond.
Ze zei al vantevoren, liefste, ik moet morgen heel vroeg op, maar jij kunt blijven liggen en zelf zien wanneer je weggaat. Je kunt de deur achter je dichttrekken. Ik blijf een paar dagen weg.
Toen begon de nacht.
Ze stond inderdaad ver voor het krieken van den uchtend op, stond op een gegeven ogenblik in mantelpakje naast het bed waar ik wazig inlag en kuste mij vluchtig ten afscheid. "Je weet mijn adres, dus...".
Zo was het, en ik wentelde mij nog even tussen de lakens van misschien, wie weet, hopelijk, mijn nieuwe liefde.
Het werd licht, en het was tijd om op te staan. Het onbekende huis had een aparte flinke badkamer. Met het gevoel van opwinding dat ik zeker al twaalf uur aan een stuk had deed ik de deur van dit vertrek open...
Op de spiegel boven de wastafel had zij met lippenstift geschreven: welkom bij de aidsclub.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten