Als ik het toch over de BeeGees heb - enig beraad met mijzelf leverde op dat ik dit hun mooiste vind - melancholiek, mysterieus en een beetje dreigend. Maar één woordje verschil maakt hier alle verschil uit. Op de tekstsite van de gebroeders Gibb staat als laatste woord van de regel:
the day I kissed your cheek and you were gone
niet gone maar mine. Dan is het geen lied meer over verloren liefde, maar over de dreiging van die ander van verre. Je kunt nog denken: dat komt nog wel goed, our love will never die, al zegt dat inderdaad niks - als het echt zo is hoef je het niet eens te bedenken laat staan te zeggen.
Je de plof van ieder neervallend appeltje herinneren...
De Gibb-tekstsite geeft in plaats van het onderstaande "but guess we'll cry come first of May", wat een zeker voortdurend samenzijn suggereert, en niet treurnis om verloren mogelijkheden - en waarom zou je huilen?
Voorbijgegane mogelijkheden waarom je kunt huilen op 1 mei? Ik heb als illustratie maar de lugubere appelboom van de komende Pinksterlanddagen genomen... Ach, de eerste mei...
THE FIRST OF MAY
When I was small, and Christmas trees were tall,
we used to love while others used to play.
Don't ask me why, but time has passed us by,
someone else moved in from far away.
Now we are tall, and Christmas trees are small,
and you don't ask the time of day.
But you and I, our love will never die,
but guess who'll cry come first of May.
The apple tree that grew for you and me,
I watched the apples falling one by one.
And I recall the moment of them all,
the day I kissed your cheek and you were gone.
Now we are tall, and Christmas trees are small,
and you don't ask the time of day.
But you and I, our love will never die,
but guess who'll cry come first of May.
When I was small, and Christmas trees were tall,
do do do do do do do do do ...
Don't ask me why, but time has passed us by,
someone else moved in from far away.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten