In de boekhandel gezien: een nieuwe dikke pil over de zeezender Radio Veronica. In het register vond ik zo gauw geen verwijzing naar de belangwekkendste programma's van dit station, dus ik heb het nog even laten liggen. Een citaat erover:
"Auke Kok heeft het allemaal opgeschreven. Zijn boek dwingt tot een heroverwegen van het gangbare beeld dat de jaren zestig het werk waren van een meegaande elite en opstandige, progressieve jongeren. Als het om Veronica ging, was de bestuurlijke voorhoede van Nederland helemaal niet tolerant, en de Veronicademonstratie en de massa-aanhang van de zender was niet klassiek-links en vooruitstrevend. Ze bestond uit honderdduizenden, miljoenen mensen, die, gewoon, lekker, hun 'eigen ding wilden doen'."
Jos Palm OVT.
De meegaande elite en de opstandige jeugd zijn dan ook samen een verhaal dat als behang is aangebracht over het decennium, quasi-wetenschappelijk gesanctioneerd door zulke helden van de geest als Beunders (ik houd mij in..) en Kennedy - alsof het om een decennium ergens ver weg gaat. Maar ook het praatje over gewoon lekker je eigen ding doen is een schilderbeurt achteraf, behorende bij de bestelomroep Veronica - het is ook maar een VPRO-citaat.
Ik had maar net mijn eigen transistorradio of voor de Britse kust verscheen Radio Caroline. 's Avonds was er hoe dan ook Radio Luxemburg. Veronica was misschien voor overdag geweest, als ik niet op school zat, maar waarom de muziek die ik wilde horen aangekondigd krijgen door Nederlandse stemmen, als The Real Thing vanaf de overkant te horen was?
Na het verdwijnen van Caroline was er geen keuze meer. Maar liefde is er nooit geweest tussen Veronica en mij. Onontbeerlijk was eigenlijk alleen Joost mag het weten, omdat hij nu eenmaal de allernieuwste dingen draaide - en de Rhythm and Blues Hop, en later natuurlijk Help er zit een olifant in de tram, maar dat was een on-Veronica-achtig programma. En toen was er RNI, met bekende stemmen van Caroline, 270 en London.
En mocht er nog twijfel bestaan hebben over Veronica, dan was er de bomaanslag op het zendschip van RNI. De llllekkere zender voor wie jong was en wat willllde mag dan helemaal buiten beschouwing blijven.
De bijzonderste programma's van de zeezender waren de programma's die nu als teken van de multiculturele samenleving (zie ook: de sixties) zouden worden opgevat: Radio Sinar Sang Surya (Zonnestraal Radio) voor de velen met een Indische achtergrond, gepresenteerd door Suhandi (Hans Oosterhof). Een Spaans programma. Een Grieks programma (Tragoudi i Ellada, Griekenland zingt). Een Italiaans programma, gepresenteerd door Mimo. Een Surinaams programma door Badhrun Khargi. En een Antilliaans programma, door Stella Priest. De demografische realiteit van Nederland van het decennium werd hier weerspiegeld (de Turkse en Marokkaaanse immigratie kwam pas op het eind van het decennium op gang). Het verdween allemaal toen Veronica een horizontaal geprogrammeerd popmuziekachtig station moest wezen, in 1969.
Suhandi blijkt nog even programmaleider te zijn geweest van Veronica, is getrouwd met Stella Priest en woont en werkt op Curaçao (daarvandaan heb ik hem wel eens als correspondent voor de AVRO-actualiteiten gehoord als ik het mij goed herinner). Zijn spoor is dus wel te vinden. Maar het is geen vette herinnering aan Veronica, later beslist de minst multiculturele omroep van het hele - (houd je weer in) - gezelschap.
Suhandi aan het woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten